ตอนที่ 35 แม่สามีผู้เคร่งครัด1

ผ่านพ้นช่วงหน้าหนาวมาแล้วอากาศก็เริ่มอบอ้าว

หมิงเยว่ยังคงแอบว่าจ้างคนให้ตามสืบเรื่องของน้องสาวอยู่ตลอดอย่างไม่สนใจดินฟ้าอากาศ ทว่ากลับไม่พบความกระจ่างอันใด

แต่สิ่งหนึ่งที่นางแน่ใจก็คือหากน้องสาวผู้นี้ไม่เต็มใจย่อมไม่มีผู้ใดบังคับได้ นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายต้องการอยู่ในสภาพเช่นนั้นหรือ? ช่างไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด...

ยามทำสีหน้าครุ่นคิดเคร่งเครียดถึงสาเหตุแท้จริงที่ซิงเยว่กลายเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยของคุณชายผู้หนึ่ง พัดจีบจากมือแม่สามีพลันเคาะหัวไหล่นางดังเปาะ “อ๊ะ!”

ฟางเหนียงเก็บพัดกลับมาพลางถอนหายใจ

“เยว่เอ๋อร์ ไยถึงได้เหม่อยามปักผ้าเช่นนี้ เข็มทิ่มนิ้วได้เลือดขึ้นมาจะทำอย่างไร?”

หมิงเยว่ยิ้มเจื่อน ก่อนแก้ตัวเรื่อยเปื่อย

“โอว...ข้าคงเหน็ดเหนื่อยเกินไปแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ การปักผ้าช่างยากลำบากนัก มิสู้ให้ข้าเดินประคองถ้วยชาหรือตำราเล่มหนาไว้บนศีรษะเสียยังดีกว่า”

ฟางเหนียงมองลูกสะใภ้อย่างเอือมระอาปราดหนึ่ง “เจ้านี่นะ ยามนี้มิใช่คุณหนูสกุลเดิมแล้ว กฎระเบียบต่างๆ ย่อมต้องเปลี่ยนตามสถานที่ใหม่ จำต้องพึงระลึกไว้ว่าเป็นถึงฮูหยินจวนแม่ทัพ จะทำสิ่งใดต้องระมัดระวังให้มาก เพราะความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยของเจ้า อาจส่งผลถึงคลื่นลมในมหาสมุทร ที่อาจจะโหมซัดพัดพาคนกว่าร้อยชีวิตให้ถูกกลืนกินอย่างไม่ตั้งใจก็เป็นได้ เจ้าอยู่ที่นี่ บ้านเดิมอาจไร้บารมีคุ้มหัวเจ้า ทว่ากลับเป็นเจ้าที่ต้องสั่งสมบารมีเพื่อคุ้มครองพวกเขา ไหนยังจะต้องคำนึงถึงเกียรติยศศักดิ์ศรีของบ้านสามี พึงระลึกไว้เสมอให้ดีว่าหากไปที่ใดอย่าได้ทำตัวน่าอับอายขายหน้า ข้าไม่ยื่นมือเข้าช่วยเจ้าหรอกนะ”

และประโยคอีกหลากหลายยาวเหยียดที่แม่สามีขยันขันแข็งในการพร่ำบ่น จนหมิงเยว่ต้องกะพริบตาปริบๆ

ช่างน่าแปลกนักที่หญิงสาวมิได้รู้สึกรำคาญสักนิด แต่ตรงกันข้ามนางกลับชอบฟังมากๆ ทุกครั้งที่ฟางเหนียงพร่ำบ่นมักระคนด้วยความรู้สึกหนึ่งที่หมิงเยว่สัมผัสได้ว่าเป็นความหวังดี หาได้มีประสงค์ร้ายอันใดไม่

ยิ่งกว่านั้นยังมีความรู้สึกอบอุ่นสายหนึ่งแทรกซึม เป็นความรู้สึกประหนึ่งได้เจอญาติผู้ใหญ่ที่พลัดพราก

ชาติก่อนหมิงเยว่กำพร้ามารดา มีเพียงท่านตาผู้เป็นหัวหน้าค่ายโจรที่คอยดูแลสอนสั่ง นางจึงเติบโตมาพร้อมน้องสาวอย่างป่าเถื่อนโหดร้าย ยังต้องรับผิดชอบต่อสมุนโจรจอมโหดตามคำสั่งเสียของท่านตา ไหนเลยจะได้เจอการสอนสั่งด้วยสุ้มเสียงหวานเสนาะเช่นนี้ ยามดุดันยังน่ามอง

ดังนั้น หมิงเยว่จึงมองฟางเหนียงเสมือนมองมารดา

หลังจากถูกบ่นจนหูแฉะ หญิงสาวจึงรีบออดอ้อน “ท่านแม่ ทุกคำสอนของท่านข้าจะจดจำให้ขึ้นใจเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าขุ่นเคืองเลยนะเจ้าคะ”

ในความเจ้าเล่ห์กลิ้งกลอกดุจจิ้งจอก หมิงเยว่เพิ่มการเอาอกเอาใจเต็มเปี่ยม

“เอาอย่างนี้ เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ทำให้ท่านแม่โกรธ ข้าขอรับโทษโดยการไปยืนขาเดียวกลางลานสองชั่วยามเลย   ท่านอย่าเพิ่งเบื่อข้าเลยนะ ต่อไปข้าจะตั้งใจร่ำเรียน”

ฟางเหนียงเมื่อเจอลูกอ้อนเข้าไปที่ไม่ต่างอันใดกับบุตรชาย ใจนางอ่อนยวบ ทว่าสีหน้ายังคงราบเรียบเย็นชา

“ดี! เจ้าไปยืนตรงนั้น”

นางวาดนิ้วชี้ไปกลางลานหน้าเรือนริมสระบัว

“เจ้าค่ะ” หมิงเยว่รีบหมุนกายออกไปยืนดังคำ นำถ้วยที่มีน้ำชาอยู่เต็มวางบนศีรษะแล้วยืดแขนทั้งสองออกด้านข้างขนานกับหัวไหล่พลางยกขาหนึ่งข้าง

“ถือเป็นการทรงตัวอันงดงามได้หรือไม่เจ้าคะ?”

“ไม่ได้!”

“...”

ฟางเหนียงส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะถือสาหาความอย่างไรดี อันที่จริงนางมิได้โกรธเคืองอันใดเลย กลับรู้สึกขบขันเสียมากกว่า

แต่ไหนแต่ไรมา นางมีบุตรแต่ละคนล้วนไม่มีใครเหมือนลูกสะใภ้

ทั้งบุตรสาวก็เงียบขรึมคงความสง่างามดุจนางพญาตลอดเวลา กระทั่งแต่งงานกับองค์ชายสูงศักดิ์ก็ยิ่งกลายร่างเป็นนางหงส์ ไม่เคยบินลงจากฟากฟ้า พูดจาแทบนับคำได้

ส่วนบุตรชายอย่างหยางเจี้ยนก็เย็นชาหาใดเปรียบ ยามเอ่ยวาจายังทำกับบิดามากกว่านางที่เป็นมารดา เรื่องที่คุยก็ล้วนแต่เป็นเรื่องเหตุบ้านการเมืองอันเคร่งเครียด

สิ่งเหล่านี้ทำให้เรือนของนางเงียบเชียบ ตัวนางเองก็เงียบเหงาอย่างยิ่ง เช่นนั้น การมีสะใภ้ซุกซนเพิ่มมาหนึ่งคน จึงทำให้นางเบิกบานในใจอย่างเงียบงัน

หากถึงวันที่มีหลานเพิ่มขึ้นมา มิรู้ว่าจะดีสักปานใด

เมื่อคิดได้แล้วก็ลอบมองสะใภ้ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเรียกสาวใช้คนสนิทมากำชับเรื่องอาหารกลางวัน ยังสำทับว่าห้ามลืมน้ำแกงบำรุงร่างกายตำรับพิเศษเด็ดขาด

ทุกวันนี้หมิงเยว่มิได้นำอาหารไปส่งให้หยางเจี้ยน เพียงแค่ให้บ่าวไปส่งแทนเท่านั้น ส่วนตัวนางเองจำต้องกินอาหารกลางวันกับแม่สามี ดังนั้น ฟางเหนียงจึงใส่ใจเต็มที่ สำหรับหลานตัวน้อยที่จะเข้ามาเติมเต็มชีวิตอันอ้างว้าง

นางอยากได้ยินเสียงเล็กๆ เรียกท่านย่าเต็มที

หยางเจี้ยนเองก็ไม่ทัดทานความต้องการของมารดา

หมิงเยว่ต้องตั้งครรภ์เท่านั้น แม่สามีถึงจะใจดี ไม่เคร่งครัดกดดันลูกสะใภ้ผู้ซุกซนอีก