ตอนที่ 35 แม่สามีผู้เคร่งครัด3

หมิงเหยว่กวาดตามองผู้คนในร้านผ้าที่ตื่นตระหนกตกใจ 

“คาดว่าชาวบ้านทั้งหลายก็คงไม่ทราบเช่นกัน องค์หญิงคงมิใช่กำลังหยอกล้อผู้คนให้แตกตื่นกระมัง”

คำกล่าวที่เรียกว่าห้าวหาญนี้ค่อนข้างจริงใจทีเดียว สีหน้าแววตายังใสซื่อมากด้วย ไร้พิษภัยอย่างยิ่ง

ทว่ากลับทำองค์หญิงเจ็ดสะอึกชะงักงัน

หากเสด็จพ่อทรงล่วงรู้ว่านางปลอมตัวมาเที่ยวตลาด แต่กลับทำตัวเอิกเกริกต่อชาวบ้าน คงถูกคำสั่งกักบริเวณแน่

คิดพลางหันไปถลึงตามองนางกำนัลข้างกาย

นางกำนัลพลันหน้าซีดเป็นไก่ต้มทันที

เมื่อครู่นางแค่เสนอหน้าเอาใจองค์หญิงเจ็ดเท่านั้น เพราะรู้ดีว่านายหญิงแอบชื่นชมท่านแม่ทัพหยางผู้หล่อเหลา การเจอภรรยาของเขา ซึ่งเป็นบุรุษที่ผู้เป็นนายหมายปอง ย่อมต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อระบายความอัดอั้นและประกาศศักดาตามวิสัย

นางผู้รู้ใจเจ้านายย่อมมิอาจเพิกเฉย แต่ไหนเลยจะนึกถึงผลที่ตามมา

ท่ามกลางสายตาชาวบ้านเช่นนี้ องค์หญิงเจ็ดต่อให้อยากกลั่นแกล้งมดปลวกตัวเล็กๆ ก็คงไม่อาจกระทำตามใจ นับประสาอันใดกับฮูหยินแม่ทัพหยางผู้เกรียงไกร

คงไม่แคล้วถูกล่ำลือเสียหายจนเสื่อมเสียทั้งราชวงศ์

นางจึงถลึงตามองหมิงเยว่อย่างโกรธเคืองเป็นที่สุด มีความนัยในสีหน้าว่า ‘บังอาจลบหลู่ข้า ฝากไว้ก่อนเถอะ’

ก่อนเชิดหน้าสะบัดแขนเสื้อเสียงดังพรึบแล้วเดินจากไปอย่างสูงส่งดุจนางหงส์ คงไว้ซึ่งท่วงท่าสง่างาม

ทิ้งหมิงเยว่ให้ยืนขมวดคิ้วงุนงงเป็นที่สุด

เมื่อมาถึงรถม้าและนางกำนัลประคองเข้ามานั่งอย่างเรียบร้อย สองนายบ่าวจึงเอ่ยปากอย่างเข่นเขี้ยว

“นางกล้าดีอย่างไรถึงได้เป็นฮูหยินของหยางเจี้ยน เห็นได้ชัดว่าไม่คู่ควร”

เยี่ยนลู่เสียนพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง พลางนึกค่อนขอดเหยียดหยันไม่สร่างซา  แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทีอ่อนหวาน ดูคล้ายไม่มีพิษภัย หึ! จงใจทำชัดๆ นางเกลียดสตรีผู้นั้น!

นางกำนัลรีบรินน้ำชาส่งให้อย่างเอาอกเอาใจ

“องค์หญิงใจเย็นเถิดเพคะ เรายังไม่โอกาสเอาคืน แต่คงไม่นานหรอกเพคะ”

รถม้าคันใหญ่แม้ภายนอกเรียบง่ายเพราะใช้ในการเดินทางยามปลอมตัวออกนอกเขตพระราชฐานทว่าภายในกลับโอ่อ่า ฝีเท้าม้ายิ่งยอดเยี่ยม น้ำชาในถ้วยจึงไม่กระฉอก

เยี่ยนลู่เสียนแค่นเสียงฮึ ปัดถ้วยชาอย่างเกรี้ยวกราดจนน้ำชากระเซ็น “ข้าต้องเอาคืนสะใภ้จากสกุลต่ำศักดิ์นั่นของท่านแม่ทัพหยางแน่ แต่เมื่อใดเล่า?”

นางกล่าวอย่างปั้นปึ่งด้วยหัวใจอันร้อนรุ่ม ไฟริษยาที่สุมอยู่ในอกมาเนิ่นนานใกล้ลุกท่วมร่างเต็มที

นางกำนัลคนสนิทขยับเข้ามาใกล้เอ่ยเสียงเบาหวิว

“องค์หญิงทรงลืมแล้วหรือเพคะ ว่าใกล้เทศกาลประจำปีของเหล่าเชื้อพระวงศ์และบุคคลชั้นสูง ที่มีการเปิดโอกาสให้ขุนนางขั้นหนึ่งและขั้นสอง ร่วมจิบชาชมบุปผาบนเรือสำราญกลางทะเลสาบส่องจันทร์ในเขตอุทยานหลวง งานนี้เดิมทีเชิญแค่ท่านแม่ทัพหยาง มิสู้ปีนี้องค์หญิงเจ็ดเชิญฮูหยินสกุลไป๋ด้วย แล้วค่อยคิดวิธี...”

นางกำนัลเว้นวาจาพลางยกฝ่ามือขึ้น ค่อยๆ ทำท่าคล้ายปาดลำคออย่างช้าๆ ด้วยแววตาเยียบเย็น

องค์หญิงเจ็ดเห็นเช่นนั้นก็กระตุกยิ้มพึงใจ

สมรสพระราชทานมิอาจหย่าร้างโดยง่าย ทว่าหากอีกฝ่ายตายไปเล่า?

การแต่งงานครั้งใหม่มีหรือจะไม่เกิดขึ้น...