ตอนที่ 34 ยอมรับตามนั้น2

เจียวหั่วลอบกระตุกยิ้ม คิดว่าสมควรอาศัยส่วนนี้ส่งคืนซู่หลินให้หยางเจี้ยน ทว่าเมื่อเหลือบเห็นสายตาพิฆาตของหลานชายสามีที่ส่งมา นางพลันสะดุดลมหายใจเฮือก

จำต้องเก็บความคิดโฉดชั่วทันที

หยางเจี้ยนเอ่ยอย่างสุขุม “เรื่องนั้นล้วนมิใช่ปัญหา ข้าไม่เคยเข้าหอกับอนุซู่สักครา และไม่เคยคิดจะเข้าด้วย เพราะอนุซู่กับท่านอา...”

พูดยังไม่ทันจบถึงการลอบมีสัมพันธ์สวาทฉาวโฉ่ เจียวหั่วก็รีบแทรก “สะใภ้ไม่สะดวกปรนนิบัติท่านพี่ให้ดีเหมือนเมื่อก่อน จึงต้องการรับซู่หลินมาช่วยแบ่งเบาเจ้าค่ะ เรื่องนี้ปรึกษากับท่านพี่และเลียบเคียงถามอนุซู่เอาไว้แล้ว ท่านพี่กับข้าเห็นพ้องต้องกันและอนุซู่ก็ยินยอมพร้อมใจ”

เมื่อภรรยาออกหน้าให้เช่นนั้น หยางเจ๋อที่ยามนี้ถูกยาเทพบอกภูตสั่งของเจียวหั่วครอบงำกระทั่งหลงใหลซู่หลินจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้นก็รีบพูดสนับสนุน

“ถูกต้องขอรับท่านพ่อท่านแม่ ฮูหยินของข้าเห็นว่าบ้านรองยังไร้ทายาทเป็นบุรุษ อีกทั้งนางก็ต้องดูแลบุตรสาวจนไม่สะดวกปรนนิบัติข้า ส่วนเจี้ยนเอ๋อร์เองก็มิได้คิดจะมีทายาทกับอนุซู่ ทั้งยังมิเคยเข้าหอกัน อนุซู่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง เมื่อซู่หลินมาอยู่กับข้าย่อมไม่มีอันใดแตกต่าง จะอย่างไรนางก็เป็นอนุสกุลหยางเช่นเดิมขอรับ”

ยามเอ่ยยังรู้สึกรุ่มร้อนกระชุ่มกระชวยภาคภูมิใจ เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้สิทธิ์ออกเสียงใดๆ ในเรื่องความต้องการรับอนุเข้าเรือน เนื่องจากต้องคอยเกรงใจภรรยาผู้มีพระคุณช่วยชีวิต

ในขณะที่เจียวหั่วได้ฟังก็ถึงกับแสลงใจกับคำว่าบริสุทธิ์ผุดผ่องที่อีกฝ่ายพูดได้อย่างเต็มปากเพราะคงได้พิสูจน์กันมาแล้วอย่างดี เมื่อให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวเพราะยาวิเศษของตน นางจึงจิกเล็บเข้าเนื้อจนเลือดซึม

หลังจากรับรู้ทุกสิ่งจนสิ้นข้อสงสัยท่านผู้เฒ่าก็ยกยิ้มไม่ติดใจสงสัยอีก เพียงกำชับมิให้แพร่งพรายนอกจวน

แต่พูดไปใครจะเชื่อว่าตระกูลสูงศักดิ์เคร่งครัดจารีตจักเกิดเรื่องราวน่าอายเช่นนี้ได้ ทว่ามันก็เกิดขึ้นแล้ว

อนุคนงามผู้หนึ่งจึงคล้ายไร้ค่าให้เอ่ยถึงอีกต่อไป

เรื่องราวของซู่หลินจึงจบลงแต่โดยดีเพียงเท่านั้น โดยที่หมิงเยว่มิได้เปิดปากแม้ครึ่งคำ นางจึงยืนมองผู้คนสกุลหยางอย่างเงียบงัน เสมือนเป็นแค่ผู้ชมหน้าโรงงิ้วผู้หนึ่ง

จากนั้นหมิงเยว่ก็ถูกหยางเจี้ยนพาไปส่งถึงเรือนของฮูหยินใหญ่

วันนี้ชายหนุ่มไม่มีประชุมขุนนางจึงไม่รีบเร่งอันใด เขามีเวลาดูแลจัดการเรื่องของภรรยาได้เกือบครึ่งวันทีเดียว

หมิงเยว่มองฝ่ามือใหญ่ที่กุมมือเล็กนุ่มของนางเอาไว้ เพื่อพาเดินไปเดินมาทั่วจวนหยางอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เมื่อมาถึงเรือนใหญ่ของฟางเหนียง หยางเจี้ยนก็จับประคองหมิงเยว่เข้าพบมารดาอย่างเอาใจใส่ แต่หาใช่มีการเอาอกเอาใจแต่อย่างใดไม่ เขาแค่เอาใจใส่อย่างเดียวจริงๆ

“ท่านแม่ เพราะฮูหยินของข้าไม่รู้ความ เป็นข้าเองที่มิค่อยได้เอาใจใส่เท่าที่ควร ต่อไปนี้ข้ารบกวนท่านแม่ดูแลสอนสั่งนางสักหน่อยเถิด”

ทั้งน้ำเสียงและแววตาจริงจังมาก “ขอแบบใกล้ชิดไม่ปล่อยให้ไกลตา ได้หรือไม่ขอรับ?”

หมิงเยว่ที่เดิมทียืนก้มหน้าถึงกับต้องเงยหน้าเอียงคอเบิกตามองคนตัวโตที่ยืนข้างกัน

ฟางเหนียงแม้ฉงนสงสัยแต่กลับมุ่นคิ้วเพียงเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าราบเรียบ

“ได้...ในเมื่อเจี้ยนเอ๋อร์เอ่ยปาก แม่จะดูแลให้”

เดิมทีสายสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้แม้มิได้สนิทสนมแน่นแฟ้นแต่ก็ไม่ถึงขั้นมึนตึงเท่าใด

การคารวะน้ำชาเช้าลูกสะใภ้ก็มิได้ขาดตกบกพร่อง แค่เพียงก้มหน้านอบน้อมด้วยท่าทาง ‘พยายาม’ จะสำรวมอย่างน่าขบขันก็เท่านั้น

ซึ่งอาจจะห่างเหินไปบ้าง แต่ก็มิได้มีเรื่องไม่ชอบใจหรือแค้นเคืองอะไร

เพียงแต่ด้วยความที่ฟางเหนียงเป็นผู้อาวุโสและเป็นถึงแม่สามีการจะเป็นฝ่ายเข้าหาลูกสะใภ้ก่อนก็ดูจะไม่เหมาะ

ครั้งนี้การที่ลูกสะใภ้เป็นฝ่ายเข้าหาโดยให้บุตรชายพามาจึงไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธ

“ลูกแม่วางใจได้ แม่ย่อมดูแลสะใภ้ไป๋อย่างดี”

“รบกวนท่านแม่แล้ว”

“อืม...เจ้าไปทำงานเถอะ ทางนี้ไม่ต้องห่วง”

หลังจากร่างสูงเดินหายไปในครรลองสายตาทิ้งไว้เพียงหมิงเยว่ให้อยู่กับแม่สามีผู้เที่ยงธรรม

วันทั้งวัน วันละหลายชั่วยาม ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ นางจึงถูกเคี่ยวกรำด้วยธรรมเนียม จารีตประเพณีทุกศาสตร์ กฎระเบียบทุกแขนง รวมถึงคลังคัมภีร์ความรู้ในสรรพวิชาของสตรีชั้นสูงทุกสิ่งอย่างไม่หวงแหนในเคล็ดลับของตระกูล

ฟางเหนียงมิได้รังเกียจหรือคิดกลั่นแกล้งลูกสะใภ้ นางเพียงใส่ใจดูแลควบคุมและสอนสั่งอย่างจริงจังก็เท่านั้น

และผลพวงที่ได้นี้ ทำหมิงเยว่ร้องไห้แต่ไร้น้ำตาแล้ว