ตอนที่ 34 ยอมรับตามนั้น1

เช้าวันต่อมา ข่าวเรื่องซู่หลินก็ล่วงรู้ไปถึงผู้เฒ่า

ข่าวว่าสะใภ้สกุลไป๋อิจฉาริษยาหึงหวงจิตใจคับแคบ ถึงขั้นใช้อำนาจในทางมิชอบโดยการยัดเยียดอนุของสามีให้นายท่านรองหยางเจ๋อโดยไม่ผ่านความเห็นชอบจากใครเลย ช่างเป็นการกระทำที่อุกอาจและขาดศีลธรรมอย่างยิ่ง

ดังนั้นเพื่อป้องกันปัญหาซึ่งอาจเกิดจากการบิดเบือนเรื่องราวไม่พึงประสงค์ หยางเจี้ยนจึงพาหมิงเยว่ไปยกชาคารวะบิดามารดาด้วยตนเองเพื่อบอกกล่าวเบื้องต้นถึงเรื่องราวเหล่านั้น ก่อนจะเดินทางไปยังเรือนผู้เฒ่าด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

ขบวนเดินทางน้อมทักทายเช้านี้ดูยิ่งใหญ่อลังการนัก

ในห้องรับรองชั้นในจึงมีนายท่านผู้เฒ่าติ้งอานโหวกับฮูหยินผู้เฒ่านั่งอยู่ด้วยสีหน้าหลากหลาย

สายตาเหี่ยวย่นของพวกเขาแน่นอนว่ามองหมิงเยว่ราวกับเห็นปีศาจสาวจอมล่อลวง และยามนี้หลานชายสุดรักกำลังตกบ่วงลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น ถึงขั้นเห็นผิดเป็นชอบ

สตรีนอกลู่นอกทางนางนี้กล้าหลอกล่อผู้อื่น น่าชังยิ่ง

หยางเจี้ยนย่อมรับรู้ถึงสายตามาดร้ายที่มีต่อภรรยาผสมผสานสายตาเป็นห่วงเป็นใยที่มีต่อเขาซึ่งเป็นหลานชาย เมื่อพินิจแล้วจึงมองไปทางฝั่งซ้ายของผู้เฒ่าคือนายท่านรองและอาสะใภ้ซึ่งมองมาด้วยสายตาหวาดหวั่นพรั่นพรึง

แม่ทัพหนุ่มรอให้บิดามารดานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งขวามือถัดจากผู้เฒ่าทั้งสองเรียบร้อยก่อน ตัวเขาจึงพาหมิงเยว่คารวะแล้วน้อมทักทาย

จากนั้นก็ร่ายเรื่องราวเกี่ยวกับซู่หลินอย่างเป็นกลาง

“ต่อหน้าท่านปู่ท่านย่าหลานขอบอกเล่าตามตรงโดยไม่ปิดบัง เรื่องอนุซู่นั้นเป็นอาสะใภ้เองที่มาขอตัวคนไปดูแล เพราะเห็นแก่สกุลเดิมของอีกฝ่าย สาเหตุล้วนเป็นเพราะหลานมิได้มีใจปฏิพัทธ์ต่อนางสักเสี้ยว ตั้งแต่นางเข้าจวนมา หลานไม่เคยเหลียวแล ไม่คิดเข้าหอกับนางเลยสักครา ส่วนเรื่องที่ว่าฮูหยินของหลานหึงหวงริษยาจิตใจคับแคบ  ถึงขั้นยัดเยียดอนุซู่ให้ท่านอาล้วนไม่เป็นความจริงขอรับ”

กล่าวจบก็หันไปมองอาสะใภ้อย่างดุดันปราดหนึ่ง เพียงปราดเดียวเท่านั้น กลับทำเจียวหั่วผงะวูบ ใจสั่นระรัว เหตุเพราะกลัวจะถูกเปิดเผยเรื่องยาเร้าอารมณ์ห่อนั้น และเรื่องของสามีกับซู่หลินที่ลักลอบมีสัมพันธ์กันก่อนหน้า ทุกสิ่งล้วนเลวร้ายและสร้างความเสื่อมเสียไปชั่วลูกชั่วหลาน

หากปล่อยให้เป็นเช่นนั้น บุตรสาวสุดรักของนางจะยังสามารถเชิดหน้าชูตาและแต่งงานออกไปอย่างสง่างามได้กระนั้นหรือ ยังจะมีบุตรชายตระกูลใหญ่คนใดเหลียวแลอีก

ครั้นฮูหยินผู้เฒ่าได้ฟังความจริงจากปากหลานชายจึงหันมาถามเจียวหั่วอย่างสงสัย “จริงหรือสะใภ้รอง?”

สิ้นคำถามของฮูหยินผู้เฒ่าเจียวหั่วก็ต้องผงะอีกรอบ เมื่อเห็นสายตาคมปลาบของหยางเจี้ยน

มันช่างเลือดเย็นเหลือเกิน...

เจียวหั่วย่อมไม่อาจปฏิเสธได้แน่นอน นางรีบปรับอารมณ์และสีหน้าให้เป็นปกติ ซ่อนความเจ็บใจเอาไว้มิดชิด ลุกขึ้นตอบแม่สามีอย่างนอบน้อมว่า

“จริงเจ้าค่ะท่านแม่ สะใภ้นึกเอ็นดูซู่หลินเหมือนบุตรหลานแท้ๆ ในเมื่อนางไม่เป็นที่ต้องการของเจี้ยนเอ๋อร์ สะใภ้จึงคิดว่าสมควรพาซู่หลินมาดูแลด้วยตนเองจึงจะดี ทั้งนี้ยังไม่เป็นการผิดต่อสกุลซู่ด้วยเจ้าค่ะ”

“อ้อ...ที่แท้ก็เช่นนี้”

ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกชื่นชมสะใภ้รองขึ้นมาไม่น้อย “สะใภ้รองช่างมีจิตใจประเสริฐยิ่งนัก”

หากแต่นายท่านผู้เฒ่ายังคงแคลงใจจึงขมวดคิ้วถาม “แล้วการที่อนุของหลานชายกลายมาเป็นอนุของท่านอาเล่า เรื่องนี้ไยมิใช่เป็นที่ครหาให้ผู้คนขบขันหรือไร?”

เจียวหั่วลอบกระตุกยิ้ม คิดว่าสมควรอาศัยส่วนนี้ส่งคืนซู่หลินให้หยางเจี้ยน หึหึ!