ตอนที่ 31 ไม่ยอมใช้สามีร่วมกับใคร2

หลังจากออกจากจวน หยางเจี้ยนก็เข้าร่วมประชุมขุนนางในท้องพระโรงอย่างเคร่งเครียดก่อนควบม้ามาที่ค่ายทหารเพื่อจัดการสะสางงานที่คั่งค้าง ควบคุมดูแลอย่างเคร่งครัดมิให้กฎระเบียบหย่อนยาน

แม่ทัพหนุ่มผู้ตึงเครียดเพิ่งรู้สึกผ่อนคลายเมื่อถึงเวลาอาหารมื้อกลางวัน เนื่องจากจะได้เจอหน้าฮูหยินของตน ทว่ารอคอยอยู่เนิ่นนาน อีกคนกลับไม่ปรากฏกายง่ายๆ

“จิ้นเหอ...”

เสียงทุ้มขรึมราบเรียบของนายน้อยทำเจ้าของนามที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวต้องรีบวางตะเกียบ

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

“กลับจวนไปดูฮูหยินน้อยสักหน่อยเถิด เผื่อว่านางเจ็บป่วยอันใด?”

หยางเจี้ยนสั่งการด้วยน้ำเสียงเนิบช้าเพียรซ่อนแววกระอักกระอ่วนเอาไว้ในสีหน้าเย็นชา บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อคืนเขาหนักมือเกินไป นางคงถึงขั้นลุกจากเตียงไม่ไหว

จิ้นเหอควบม้าเร็วกลับจวนหยาง ไม่นานก็กลับมา เร่งรายงานด้วยอาการเลิกลั่กลนลานว่า

“เรียนท่านแม่ทัพ ฮูหยินน้อยมิรู้เป็นอะไรขอรับ นางเก็บเสื้อผ้าและของมีค่าหอบใหญ่ บอกข้าอย่างผ่าเผยว่าจะนำทรัพย์สมบัติไปขายแล้วท่องยุทธ ไม่ต้องการอยู่กับสามีไร้สัจจะ จิ่นซินกำลังห้ามอยู่ขอรับ”

“...!?”

เป็นอีกวันที่หยางเจี้ยนสั่งการรองแม่ทัพให้จัดการงานในค่ายทหาร ส่วนตัวเขาจำต้องใช้เวลากับใครบางคน

เมื่อมาถึงเรือนต้นเหตุ จึงได้พบสตรีงี่เง่านางหนึ่ง

หมิงเยว่นั่งปั้นปึ่งอยู่บนเตียงด้วยท่าทางยโส สีหน้าแววตาเผยอาการโกรธกรุ่นเป็นฟืนเป็นไฟ

อีกฝั่งของห้องคือจิ่นซินที่ยืนหอบห่อผ้าเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน ไม่คิดให้นายหญิงนำห่อผ้าออกจากจวนไปได้แม้ครึ่งก้าว

หยางเจี้ยนที่ฉงนถึงที่สุดแทบกุมขมับ ยิ่งเห็นภรรยาตั้งท่าจะหนีห่างก็ให้รู้สึกเจ็บหน่วงอย่างไร้สาเหตุ นึกอยากเข้าไปกอดแล้วถามอย่างห่วงใยชิดใกล้ ทว่ากิริยาเช่นนั้นไหนเลยพึงกระทำ จึงจำต้องโบกมือให้ทุกคนออกไปก่อน แล้วค่อยๆ คุยกับตัวปัญหาอย่างใจเย็น

“เจ้าจะหนีข้าไปไหนไม่ทราบ?”

หมิงเยว่ผู้มีโทสะสุมหัวใจจนจุกเสียดเจ็บร้าวหันมองคนใจร้ายแล้วแค่นเสียงเฮอะ “คนอย่างข้า ฆ่าได้หยามไม่ได้ ยุทธจักรกว้างใหญ่ เหตุใดต้องทนอยู่กับสามีไร้สัจจะด้วย”

ช่างเป็นคำกล่าวที่ห้าวหาญชาญชัยเกินอิสตรีโดยแท้

หยางเจี้ยนให้รู้สึกมึนงงไปหมด “อะไรของเจ้า?”

ทำเป็นไขสือ หึ! หมิงเยว่หมั้นไส้มากจึงลุกขึ้นจากเตียงนอน เดินมาจิ้มอกแกร่งอย่างโอหัง

“ข้านั้นเป็นสตรีอาภัพ บ้านเดิมไม่ใส่ใจเหลียวแล บ้านสามีแม้มิได้รังแกแต่ก็รังเกียจ ซ้ำร้ายสามียังรักใคร่อนุ หลงลืมภรรยาผู้ร่วมผูกผม ทั้งๆ ที่รับปากแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่อาจรักษาสัจจะ ยึดมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับข้า”

แววตาคมกริบถึงคราววูบไหว หยางเจี้ยนยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่ เขาไม่รู้ว่านางเป็นอะไร เหตุใดถึงกล่าวเช่นนี้ มีใครตอบได้หรือไม่?

ทั้งกิริยาวาจาการกระทำอันสามหาวของหมิงเยว่ช่างห่างไกลจากคำว่าสตรีไร้ค่าที่อ่อนแอและบอบบางอย่างที่เล่าลือโดยสิ้นเชิง

น่าแปลกนักที่หยางเจี้ยนรับรู้แต่ก็ยังรับได้กับตัวตนเช่นนี้ของหมิงเยว่ เขาจึงไม่คิดถือสาท่าทางอหังกาของนางแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับใส่ใจอย่างยิ่ง

“เจ้าช่วยอธิบายให้ข้าฟังดีๆ สักประโยคเถิดว่ากำลังหมายถึงสิ่งใด ข้าผิดสัจจะอันใดต่อเจ้า”

หยางเจี้ยนยังคงสุขุมแม้ในใจจะร้อนรุ่มเต็มที น้ำเสียงที่แม้เคร่งขรึมเจ้าระเบียบดุจเดิม ทว่ากลับแฝงความเอาอกเอาใจในความอ่อนอกอ่อนใจหลายส่วน

“หากเจ้ามีปัญหาควรบอกข้า ห้ามหลบซ่อนแล้วทำเป็นเก่ง ไม่เช่นนั้นอาจเป็นการสร้างกำแพงต่อกัน รู้หรือไม่”

หญิงสาวผู้หนึ่งที่เนื้อในแท้แข็งกร้าวหยาบกระด้างยิ่งกว่าสตรีบ้านป่าเมืองเถื่อนย่อมไม่สำรวมกิริยาหรือคิดถนอมวาจาอยู่แล้ว นางจึงเอ่ยฉะฉาน

“ข้าจะสร้างกำแพงให้สูงชันจนท่านเข้ามาไม่ได้เลย”

“ไม่ดีกระมัง เราต้องหนุนหมอนใบเดียวกัน”

“หนุนหมอนใบเดียวกันรึ? หึ!” หมิงเยว่ถลึงตา “ท่านมันบุรุษหยาบช้า ทั้งๆ ที่เมื่อคืนนอนร่วมหมอนกับข้า ร่วมรักกับข้าจนฟ้าเกือบสว่าง แต่ท่านกลับไม่เพียงพอ ถึงขั้นไปเริงรักต่อกับอนุซู่ที่เรือนหลัง!”

คำพูดเถรตรงดุจฟ้าผ่า ทำหยางเจี้ยนอึ้งงัน