ตอนที่ 31 ไม่ยอมใช้สามีร่วมกับใคร1

ยามสายตะวันจ้า

หมิงเยว่ค่อยๆ ตื่นลืมตาแล้วลุกขึ้นมาแต่งกายอย่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรง หญิงสาวส่ายหน้านึกระอาเกินจะกล่าว ร่างกายของคุณหนูไป๋ผู้นี้อ่อนแอบอบบางเกินไปแล้วจริงๆ

นอกจากไม่เหมาะอย่างยิ่งที่จะฝึกวรยุทธ์ขั้นสุดยอด ยังไม่สมควรให้สามีนอนกอดด้วยกระมัง

แค่สิบรอบเพื่อเบี้ยเลี้ยงสิบเท่าก็เอาชีวิตแทบไม่รอด

เฮ้อ...

คิดไปก็ถอนหายใจพลางนวดเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยไป

จิ่นซินที่ช่วยบีบไหล่ให้นายหญิงก้มหน้ามองริ้วรอยฝากรักอย่างสนใจใคร่รู้ตามประสาคนไม่เคย เพลิดเพลินยิ่ง

“วันนี้ฮูหยินน้อยได้รับยกเว้นคารวะน้ำชาเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพกำชับไว้ว่าให้ท่านพักผ่อน”

“อืม...” หมิงเยว่กล่าวเสียงเนือย “อาหารเช้าวันนี้ข้าขอแค่ข้าวต้มก็พอ อาหารหนักท้องไม่ต้อง ข้าเกียจคร้านแม้แต่จะเคี้ยว”

จิ่นซินได้ยินเช่นนั้นก็หลุดหัวเราะออกมา ช่วยมิได้ที่ฮูหยินน้อยเป็นที่โปรดปรานมากเหลือเกิน

“แต่อาหารเหล่านี้เป็นท่านแม่ทัพกำชับให้ท่านกินให้หมดนะเจ้าคะ”

หมิงเยว่เหลือบตามองบนโต๊ะที่เหล่าสาวใช้เพิ่งนำอาหารมาวาง มีทั้งหมั่นโถว ซาลาเปาไส้เนื้อ ผัดผักหลากสี ปลานึ่ง ไข่ม้วนตำรับพิเศษ ขาหมูตุ๋น ซุปไข่ในนมวัว ทุกสิ่งล้วนบำรุงร่างกายให้แข็งแรงพร้อมตั้งครรภ์ถือกำเนิดทายาท

หญิงสาวถึงขั้นมองเหม่อเมื่อรู้ถึงวัตถุประสงค์ของคนกำชับให้นางกินทั้งหมด

“ว่าแต่ท่านแม่ทัพหายไปทางใดแต่เช้าหรือ ข้าตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว”

เดิมทีไม่ว่านางจะเหน็ดเหนื่อยหรือแง่งอนปานใด หยางเจี้ยนก็มักจะปลุกให้นางลุกขึ้นมาปรนนิบัติแต่งกายแล้วยั่วโทสะยามเช้าเสมอ แต่วันนี้กลับไม่เจอแม้เงา

“เขาไปไหน?”

จิ่นซินเองก็ไม่รู้เช่นกัน เพราะต้องรอปรนนิบัติข้างกายนายสาวตลอดเวลา ตัวผู้เป็นสามีของอีกฝ่ายจึงมิได้ตามประกบทุกฝีก้าว

“ประเดี๋ยวบ่าวเรียกสาวใช้ขั้นสองที่เฝ้าหน้าห้องมาถามให้เจ้าค่ะ”

เพียงครู่สาวใช้หน้าห้องสองคนก็เดินเข้ามา พวกนางต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

“เรียนฮูหยินน้อย ท่านแม่ทัพไปทางเรือนหลัง จากนั้นก็อยู่กับอนุซู่เจ้าค่ะ”

หมิงเยว่กับจิ่นซินพลันเบิกตาก่อนหันมองหน้ากัน

“อยู่กับอนุซู่?”

ความไม่พอใจผุดพรายฉายชัดบนใบหน้า หมิงเยว่ตบโต๊ะดังปัง

จิ่นซินผงะวูบ “ฮูหยินน้อย ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ”

หมิงเยว่แค่นเสียงกระด้าง “นำอาหารพวกนี้ออกไปเททิ้งให้หมด!”

แววตานางเป็นประกายคมกริบ มองเรือนหลังอย่างคาดโทษ หมิงเยว่โกรธแล้วจริงๆ โกรธมากด้วย

อันว่าสัจจะไม่มีในหมู่โจรหมิงเยว่ล้วนเข้าใจ

ทว่ากับแม่ทัพหยางผู้ยึดมั่นถือมั่นในคุณธรรมจรรยารักษาสัจวาจายิ่งชีพเล่า?

เขามิใช่โจรถ่อยเสียหน่อย นางรับไม่ได้จริงๆ ที่เขาผิดสัจจะเช่นนั้น

หมิงเยว่สะบัดแขนเสื้อหมุนตัวกลับเข้าห้องปิดประตูดังปึง ครู่หนึ่งจึงได้ยินเสียงโครมครามจากการบันดาลโทสะ

“ฮูหยินน้อย...” สาวใช้คุกเข่าลนลาน

หมิงเยว่ตะโกนก้อง “พวกเจ้าด้วย ออกไปให้หมด!”

จิ่นซินถึงขั้นตกใจจนทำอันใดไม่ถูกไปชั่วขณะ  

นายสาวเปลี่ยนไปมากจริงๆ กาลก่อนมิใช่โวยวายเยี่ยงนี้ ต้องเป็นเพราะถูกสามีเอาอกเอาใจจนเสียคนเป็นแน่

สาวใช้ผู้ภักดีไม่เคยสงสัยในพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเจ้านายตัวเอง ทว่ากลับเข้าใจอย่างลึกซึ้ง สตรีผู้หนึ่งมีสามีแล้วย่อมเป็นเยี่ยงนี้

แม้ตัวนางยังไม่ทันได้ออกเรือน หากแต่ก็รับรู้ถึงการหึงหวงชนิดนี้ได้อย่างถ่องแท้ การที่สามีเข้าเรือนอนุเป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นอย่างสามัญ แต่ไม่อาจยอมรับได้อย่างแท้จริง

ทั้งๆ ที่รักใคร่โปรดปรานฮูหยินน้อยอยู่เมื่อคืน ทว่าย่ำรุ่งกลับเข้าหาอนุเสียแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่เล่า?

จิ่นซินงุนงงจนสมองแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ