บทที่53 การทดสอบเข้าสำนัก

ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลงเสียที เช้าวันนี้หนิงอ้ายตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า เขารู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้พร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อมเสียด้วยซ้ำ ไม่ว่าแบบทดสอบของสำนักศึกษาในปีนี้จะออกมาในรูปแบบใด ทั้งเขาและลู่ซีจะต้องผ่านไปได้อย่างแน่นอน เพราะว่าพวกเขาทั้งสองคนได้เตรียมความพร้อมในทุกด้านที่คาดว่าสามารถนำมาใช้ในการเข้าร่วมทดสอบครั้งนี้ได้ หลังจากสำรวจความเรียบร้อยของตนที่หน้ากระจกพร้อมกับทำการร่ายบทเวทย์ปลอมแปลงเสร็จสิ้นหนิงอ้ายไม่รอช้าออกจากห้องพักเพื่อไปพบกับลู่ซีและเหล่าองครักษ์ทั้งสี่คนที่ด้านล่างของโรงเตี๊ยมในทันที

หนิงอ้ายยังคงเลือกสวมใส่ชุดสีเขียวอ่อนเช่นเดิมเหมือนทุกวันด้วยความเคยชิน นับว่านี่เป็นสิ่งที่ทั้งเขาและหนิงอ้ายคนเดิมมีความชื่นชอบเหมือนกัน เพียงแต่ว่าอาจจะมีความแตกต่างในเรื่องของลวดลายปักที่เปลี่ยนไปในแต่ละวันให้ไม่ซ้ำกันเพียงเท่านั้น หนิงอ้ายเลือกสวมใส่เป็นลายปักดิ้นทองเป็นดอกเถาฮวา (ดอกท้อ) ที่ดูงดงามเหมือนจริงเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งเป็นผลงานจากท่านยายเหมยฮวาของเขาที่ก่อนออกเดินทางไม่กี่วัน ท่านยายได้ใช้เวลายามว่างบรรจงตัดเสื้อและปักลวดลายอันงดงามลงบนผ้าผืนนี้

ทางฝั่งของลู่ซีเองก็ได้รับเช่นเดียวกัน มองไปยังโต๊ะที่วางไว้ข้างเตียงนั้นเห็นเป็นเจ้าตัวน้อยต้าเฮยยังคงนอนหลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นในเร็ว ๆ นี้ หนิงอ้ายรู้สึกเอ็นดูอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก มือเรียวงามค่อย ๆ จับตัวขึ้นมาอย่างเบามือเข้ามาไว้ตรงอกเสื้อที่มีช่องเล็ก ๆ ที่ท่านยายทำขึ้นไว้สำหรับใส่สิ่งของ ที่อีกฝ่ายยังไม่ตื่นในตอนนี้คงเป็นเพราะว่าเจ้าตัวน้อยยังคงไม่หายบาดเจ็บซึ่งคงต้องใช้เวลาอีกหลายวันเลยทีเดียวกว่าจะกลับมาเป็นปกติเช่นเดิม

"ลู่เกอท่านองครักษ์ทั้งสี่ ขออภัยที่ทำให้ต้องรอนานนะขอรับ..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ เพราะเมื่อตนลงมาถึงด้านล่างของโรงเตี๊ยมได้พบว่าทุกคนได้ลงมาพร้อมกับสั่งอาหารมื้อเช้ากันเสร็จแล้ว

"อย่าคิดมากเลยหนิงเอ๋อร์ เกอรู้นะว่าเจ้าคงตื่นเต้นคงนอนไม่ค่อยสนิทใช่หรือไม่?" ลู่ซีเอ่ยหยอกล้อเด็กหนุ่มขึ้น ด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายรอคอยวันนี้อย่างใจจดจ่อ และเมื่อคืนที่ผ่านมาคงตื่นเต้นจนไม่ค่อยได้พักผ่อนเป็นแน่

"คุณชายเล็กอย่าได้เกรงใจ พวกข้าพึ่งลงมาถึงเมื่อครู่และอาหารพึ่งถูกจัดโตะก่อนที่คุณชายจะมาถึงพอดีขอรับ..."หัวหน้าองครักษ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับองครักษ์อีกทั้งสามคนนั้นต่างพยักหน้า ราวกับต้องการสื่อว่าสิ่งที่หัวหน้าของตนเอ่ยขึ้นเป็นความจริงเพื่อที่เด็กหนุ่มจะได้สบายใจ

"ข้ามีใครบางคนที่อยากแนะนำให้พวกท่านทุกคนได้รู้จัก..." หนิงอ้ายเมื่อสัมผัสได้ว่าเจ้าตัวน้อยที่ตอนแรกนอนนิ่งอยู่ในอกเสื้อของตนมีการขยับไปมาจึงทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายตื่นจากการหลับไหล จากนั้นหนิงอ้ายจึงล้วงเอาเจ้าตัวน้อยออกมาแนะนำกับทุกคน

"นี่คือต้าเฮยสัตว์เลี้ยงของข้า เมื่อวันก่อนข้าได้พบเจอตอนที่ต้าเฮยบาดเจ็บชายตรงป่าเมืองหมอกทมิฬข้าจึงทำการรักษา ถึงแม้ว่าข้าจะไม่สามารถผูกพันธะได้แต่ต้าเฮยยอมที่จะติดตามข้าต่อไปขอรับ..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นแนะนำเจ้าตัวน้อยด้วยน้ำเสียงสดใส ต้าเฮยเมื่อเห็นว่าหนิงอ้ายแนะนำมันกับทุกคนแล้วจึงไม่รอช้าเลื้อยลงจากมือของเด็กหนุ่ม พร้อมกับชูคอไปมาราวกับว่าสนับสนุนคำกล่าวของหนิงอ้ายเมื่อครู่ด้วยท่าทางแสนรู้ยิ่ง

"ยินดีที่ได้รู้จักข้าชื่อลู่ซีเป็นพี่ชายของหนิงอ้าย..." ลู่ซีเอ่ยขึ้นตอบกลับไป

สิ้นคำดังกล่าวต้าเฮยจึงเลื้อยเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมกับใช้ศรีษะเล็กๆ ของมันดันไปกับนิ้วมือราวกับว่าต้องการออดอ้อนชวนให้รู้สึกเอ็นดูกับท่าทางนี้เป็นอย่างยิ่ง

"พวกเราทั้งสี่คนเป็นองครักษ์ของนายน้อยลู่ซีและนายน้อยหนิงอ้าย...ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าเช่นกัน" องครักษ์ทั้งสี่คนเอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพียงกัน เมื่อต้าเฮยได้ยินเช่นนั้นจึงไม่รอช้าชูคอขึ้นพร้อมกับสลับจ้องไปยังทั้งสี่คนพร้อมกับขู่ฟ่อออกมาหลายครั้งก่อนที่จะเลื้อยไปยังเบื้องหน้าทั้งสี่คนก่อนที่จะใช้หัวอันเล็กน่าเอ็นดูของตนนั้นถูไถไปกับนิ้วมือของแต่ละคนอย่างเท่าเทียม

"ต้าเฮยช่างน่ารักเหมือนกับเจ้าเสียจริง..."

"สิ่งที่ข้าจะบอกให้ทุกคนได้รู้ ต้าเฮยเป็นสัตว์อสูรสังกัดปราณธาตุพิษที่มีพลังวิญญาณอยู่ในระดับมายาขั้นสูง เนตรแห่งสวรรค์ของข้าทำให้พอรับรู้ได้ว่าต้าเฮยสืบทอดมาจากสายเลือดบรรพกาลเผ่าพันธ์หนึ่งเพียงแต่ข้อมูลเชิงลึกกว่านี้ข้ายังไม่สามารถเข้าถึงได้แต่ข้ามั่นใจว่าต้าเฮยไม่มีวันทำร้ายข้าอย่างแน่นอนขอรับ..."

หนิงอ้ายบอกกับทุกคนด้วยความมั่นใจเพราะเขาสัมผัสได้ว่าเจ้าตัวน้อยนี้แม้จะเข้าหาเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง รวมไปถึงเหตุการณ์สังหารก่อนหน้าและอาการบาดเจ็บของอีกฝ่ายนั้น ด้วยระดับของสัตว์อสูรเช่นนี้ ต่อให้ต้องรับมือกับเหล่านักฆ่าระดับสูงห้าถึงหกคนในคราเดียวคงไม่สร้างความลำบากแก่เจ้าตัวน้อยเท่าไหร่นัก

แต่ถึงอย่างไรก็ตามหนิงอ้ายไม่อยากบีบคั้นเจ้าตัวน้อยไปมากกว่านี้ ด้วยเพราะว่าเขานั้นชื่นชอบสัตว์เลื้อยคลานเป็นทุนเดิมอยู่เเล้วและเขาก็อยากรู้เช่นกันว่าท้ายที่สุดนี้เจ้าตัวน้อยจะเอ่ยความจริงกับตนเมื่อใด

"เคยมีครั้งหนึ่งที่ท่านตาเคยบอกว่าเจ้านั้นช่างเต็มไปด้วยโชคชะตาวาสนาสวรรค์กว่าคนทั่วไปจนมาถึงตอนนี้ข้าเชื่อแล้ว สัตว์อสูรระดับมายา ต่อให้ไม่ได้สืบสายเลือดบรรพกาลย่อมีความยิ่งทะนงตนอยู่แล้วแต่นี่ต้าเฮยถึงกับยอมเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้าทั้งที่ไม่สามารถทำการผูกพันธะได้เช่นนั้น..." ลู่ซีเอ่ยขึ้นด้วยความชื่นชมปนประหลาดใจ

คำกล่าวนี้ที่ได้ยินท่านตาหวังจิ่งหลงเอ่ยกับหนิงอ้ายในครั้งนั้น เขาคิดว่าเป็นสิ่งที่ท่านตาเอ่ยหยอกล้อกับอีกฝ่ายเพียงเท่านั้น แต่แล้วคำกล่าวในวันนี้คงไม่เกินจริงไปเท่าไหร่นัก หนิงอ้ายนั้นบรรลุถึงเขตขั้นราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงในเวลาเพียงสองปี อีกทั้งยังครอบครองสัตว์อสูรสังกัดปราณธาตุพฤกษาที่หายากที่ในตอนนี้เลื่อนเป็นสัตว์อสูรระดับตำนานแล้ว และยังมาถึงตอนนี้ที่อีกฝ่ายสามารถครอบครองสัตว์อสูรระดับมายาสายเลือดบรรพกาลอีกตัวหนึ่ง เช่นนี้แล้วหนิงอ้ายผู้นี้เป็นลูกรักสวรรค์คงเป็นคำกล่าวที่ไม่เกินจริงไปนัก

ด้วยเนตรแห่งสวรรค์นั้นทำให้น้อยยิ่งนักที่สิ่งใดที่หนิงอ้ายต้องการรับรู้แล้วจะไม่สมดั่งใจ แม้ในตอนนี้ต้าเฮยจะมีรูปลักษณ์ที่คล้ายกับอสรพิษตัวน้อยสีดำทั่วไปแต่นี่เป็นเพียงร่างจำแลงของอีกฝ่ายเท่านั้น อีกทั้งสายเลือดบรรพกาลของต้าเฮยหนิงอ้ายสัมผัสกล่าวได้ว่อยู่ต่ำกว่าสายเลือดบรรพกาลของอสรพิษเหมันต์บรรพกาลเพียงไม่กี่ขั้นเท่านั้น

"หลังจากนี้ฝากเจ้าดูแลคุณชายทั้งสองของพวกข้าด้วยเล่า..." หัวหน้าองครักษ์เอ่ยขึ้น เพราะในตอนนี้ภารกิจที่ตนได้รับมอบหมายมาถือว่าเสร็จสิ้นแล้ว

คุณชายหนิงอ้ายกับคุณชายลู่ซีต่างต้องเข้าร่วมทดสอบของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ ทางสำนักก็ได้มีกฎห้ามที่ชัดเจนว่าไม่ให้มีผู้ติดตามหรือองครักษ์เข้าร่วมในการทดสอบหรือการเข้าเป็นศิษย์ในสำนัก ต้าเฮยเมื่อได้ยินจึงยืดคอขึ้นพร้อมกับขยับหัวขึ้นลงราวกับให้คำสัญญาว่ามันนั้นย่อมที่จะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

"คุณชายใหญ่ คุณชายเล็กพวกข้าทั้งสี่คนต้องกลับไปยังตระกูลหวังแล้ว พวกข้าขออวยพรให้คุณชายทั้งสองสามารถผ่านการทดสอบของสำนักและประสบความสำเร็จดั่งใจหวังขอรับ..." หวังซินอีหรือหัวหน้าองครักษ์เอ่ยขึ้นเป็นตัวแทนของพวกเขาเหล่าองครักษ์อีกสามคนที่เหลือซึ่งต่างมองมายังนายน้อยของตนด้วยความยินดี

แม้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะเกิดขึ้นเพียงไม่กี่วัน แต่สิ่งที่พวกเขาทั้งหกคนได้เผชิญหน้ารับมือด้วยกันนับว่าเป็นสิ่งที่มีความหมายเป็นอย่างยิ่ง เหล่าองครักษ์ทั้งสี่คนนั้นต่างเต็มใจที่จะปกป้องดูแลคุณชายทั้งสองด้วยชีวิต

หนิงอ้ายกับลู่ซีได้ทำการคำนับพร้อมกับโค้งตัวลงเล็กน้อยเป็นการขอบคุณพร้อมกับอวยพรให้ทุกคนเดินทางกลับตระกูลหวังด้วยความปลอดภัยและฝากความคิดถึงไปยังท่านตา ท่านยายและมารดาของตนด้วย เมื่อร่ำลากันเสร็จแล้วดวงตากลมโตสีเขียวเข้มมรกตของต้าเฮยที่จ้องมองไปยังทั้งสี่คนคล้ายกับจะร้องไห้ ทำเอาเหล่าองครักษ์ทั้งสี่คนเกือบที่จะยกเลิกภารกิจและติดตามคุณชายทั้งสองคนต่อไปแต่ก็ถูกหนิงอ้ายเอ่ยห้ามเอาไว้พร้อมกับเอ่ยอีกหลายคำกับต้าเฮย จนเจ้าตัวน้อยพยักหน้าอย่างเข้าใจพร้อมกับขู่ฟ่อไปทางสี่คนเล็กน้อยก่อนที่จะเลื้อยหายเข้าไปในอกเสื้อของหนิงอ้ายในที่สุด

เสียงสัญญาณดังขึ้นไปทั่วทั้งเมืองหมอกทมิฬแห่งนี้ พร้อมกับการที่ผู้ฝึกตนระดับเทพยุทธ์ได้ปรากฎตัวตรงด้านหน้าของรุ่นเยาว์ชายหญิงหลายร้อยคน ด้วยระดับพลังวิญญาณเช่นนี้นับว่าเป็นสิ่งที่กระตุ้นเหล่ารุ่นเยาว์พวกนี้ยิ่งนักด้วยเพราะสำหรับรุ่นเยาว์บางคนนั้น ตัวตนของผู้ฝึกตนระดับเทพยุทธ์เปรียบดังนิทานเรื่องเล่า แต่ในวันนี้พวกเขาต่างได้มีโอกาศพบเจอกับผู้ฝึกตนระดับสูงของสำนักศึกษาเช่นนี้ ทุกคนต่างหมายมาดว่าในสักวันหนึ่งตนก็จะก้าวเท้าเป็นผู้ฝึกตนระดับเทพยุทธ์ได้เช่นกัน

"ผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ทั้งหลายที่อยู่ในเมืองหมอกทมิฬ พวกเจ้ามีเวลาทั้งหมดเจ็ดวันในการเดินทางมายังทิศเหนือเพื่อก้าวเข้าสู่ประตูทางเข้าของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ หากพ้นกำหนดเเล้วยังไม่ปรากฎตัวในสถานที่นัดพบย่อมหมายความว่าพวกเจ้านั้นยังขาดคุณสมบัติที่เหมาะสมของสำนักของเรา!!!"

"ระหว่างการเดินทางต่างเปี่ยมไปด้วยอันตรายที่พวกเจ้ายากจะคาดถึง ตัวข้าผู้อาวุโสลำดับที่สามผู้ที่ได้รับมอบหมายจากเจ้าสำนักให้ดูแลการคัดเลือกศิษย์ใหม่ของสำนักในปีนี้ ขอเอ่ยเตือนด้วยความจริงใจว่าไม่มีสิ่งอื่นใดที่ล้ำค่าไปมากกว่าชีวิตของพวกเจ้า ดังนั้นหากพบเจออันตรายจนถึงชีวิตหรือหากต้องการออกจากแบบทดสอบพวกเจ้าสามารถบีบป้ายหยกนี้และจะมีผู้อาวุโสของสำนักไปรับตัวพวกเจ้าออกมาในทันที..."

"ข้าขออวยพรให้พวกเจ้าทั้งหลายโชคดีและเจอกันที่หน้าประตูของสำนัก ข้าและผู้อาวุโสคนอื่น ๆ จะรอพวกเจ้าอยู่ที่นั่น!!!" ผู้อาวุโสลำดับที่สามกล่าวจบลงพร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปยังพื้นที่หนึ่งเป็นพิเศษ

บริเวณนั้นคือจุดที่มีหนิงอ้ายและลู่ซียืนอยู่แน่นอนว่าด้วยอายุหลายร้อยปีของชายวัยกลางคนและพลังวิญญาณระดับเทพยุทธ์วิญญาณย่อมสัมผัสได้ถึงความพิเศษบางอย่างจากรุ่นเยาว์ทั้งสอง แต่ถึงอย่างนั้นญาณสัมผัสอันแรงกล้าของตนยังไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้ สายตาคมกล้าเพ่งมองอีกครั้งก่อนที่ป้ายหยกสีฟ้าครามพลันปรากฎอยู่ในมือขวาของทุกคนก่อนที่ร่างของชายวันกลางคนจะแตกซ่ายสลายไปอย่างรวดเร็ว

กลุ่มรุ่นเยาว์เมื่อตั้งสติจากเหตุการณ์เมื่อครู่ ต่างพุ่งทะยานตัวออกไปยังทิศเหนือที่คาดว่าเป็นที่ตั้งของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ บ้างก็จับคู่เดินทางเช่นเดียวกันกับหนิงอ้ายและลู่ซี บ้างก็เดินทางกันเป็นกลุ่มหวังพึ่งพาจำนวนคนให้มากที่สุดเพื่อหวังจะไปยังจุดหมายให้ได้ แต่ก็มีไม่น้อยเช่นกันที่เป็นรุ่นเยาว์มากฝีมือที่หยิ่งทะนงในฝีมือของตนที่ไม่รอช้าใช้เคล็ดวิชาตัวเบาทะยานตัวออกไปในทันที

"ถึงเวลาพวกพวกเราแล้วขอรับลู่เกอ!!" หนิงอ้ายหันหน้าเอ่ยขึ้นกับลู่ซีด้วยความตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด

"เกอรู้ว่าเจ้ารอเวลานี้มานานแล้ว...เช่นนั้นพวกเราเริ่มเดินทางกันได้เสียที.." ลู่ซีกลับไปด้วยความรู้สึกฮึกเหิมไม่ต่างกัน

ไม่รอช้าเด็กหนุ่มทั้งสองคนได้ทะยานตัวออกไปด้วยเคล็ดวิชาตัวเบาเฉพาะของตนด้วยความรวดเร็ว ภาพที่รุ่นเยาว์ชายหญิงที่เหลือต่างหันหน้าคุยกันต่างมีความเห็นตรงกันว่าชายหนุ่มทั้งสองคนนั้นช่างเป็นพี่น้องที่หน้าตาดีและมากไปด้วยฝีมือยิ่งนัก คนหนึ่งหล่อเหลาแต่เงียบขรึมชวนให้ใจสั่นไหวได้เพียงเเค่ได้สบตา

แต่กับเด็กหนุ่มอีกคนนั้นแม้ใบหน้าติดเรียบเฉยจะดูธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง ยามที่อีกฝ่ายได้เผยยิ้มออกมากลับชวนให้รู้สึกราวกับเด็กน้อยซุกซนที่น่าทะนุถนอมคนหนึ่งเพียงเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรก็ตามเคล็ดวิชาตัวเบาของทั้งสองคนไม่สามารถดูเบาได้ ความลึกล้ำของเคล็ดวิชาดังกล่าวนั้นดูท่าแล้วคุณชายทั้งสองคนคงเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่อย่างแน่นอน…

วันแรกของการเดินทางหนิงอ้ายและลู่ซีไม่ได้พบเจอกับเหตุการณ์ปะทะสิ่งใดทั้งสิ้นด้วยเพราะพึ่งผ่านพ้นเขตป่าชั้นนอกกำลังเข้าสู่ชั้นในเพียงเท่านั้น แน่นอนว่าป่าชั้นนอกเต็มไปด้วยสัตว์อสูรก็จริงแต่ระดับสูงสุดก็เป็นเพียงระดับนภาขั้นต่ำเพียงเท่านั้น เมื่อพบเจอกับจิตสังหารของต้าเฮยที่จงใจปล่อยออกมาซึ่งได้แผ่ไปไกลถึงสิบลี้ ดังนั้นแล้วเมื่อสัตว์อสูรระดับต่ำเหล่านี้สัมผัสได้จึงไม่มีสัตว์อสูรตนใดเข้ามาใกล้ในระยะสิบลี้ดังกล่าวเลยนั่นเอง

ทางสำนักสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ได้มีการติดตั้งกับดักต่าง ๆ รวมไปถึงค่ายกลไปจำนวนมากที่กระจัดกระจายไปทั่วผืนป่านี้ ด้วยเนตรแห่งสวรรค์ที่หนิงอ้ายบัญชาการใช้งานตั้งแต่เริ่มออกเดินทาง สิ่งเหล่านี้ย่อมไม่ใช่ปัญหาที่ต้องกังวลใจสักเท่าไห ร่เพราะสามารถตรวจพบและหลีกเลี่ยงสิ่งเหล่านี้ได้อย่างง่ายดายยิ่ง แต่ถึงอย่างนั้นเองหนิงอ้ายก็แอบเสียดายไม่น้อยที่เนตรแห่งสวรรค์ของเขานั้นไม่สามารถระบุตำแหน่งที่ตั้งของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างแม่นยำแต่ถึงอย่างนั้นก็พอเข้าใจได้

สำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์นี้ได้ก่อตั้งมายาวนานหลายพันหลายหมื่นปีแล้ว ดังนั้นการที่สำนักศึกษาสามารถตั้งอยู่มาได้ยาวนานเช่นนี้แล้วย่อมที่จะมีมหาค่ายกลที่คอยปกป้องและมีผู้ฝึกตนระดับสูงอาจเป็นถึงผู้ฝึกตนระดับสูงนั่งประจำการอยู่ก็เป็นไปได้ ดังนั้นแล้วการที่เนตรแห่งสวรรค์ของเขานั้นจะไม่สามารถระบุตำแหน่งของสำนักศึกษาได้ย่อมไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด…