บทที่54 การช่วยเหลือที่ทันท่วงที

เช้าวันที่สองของการเดินทางหนิงอ้ายกับลู่ซีได้ใช้เวลาอย่างรวดเร็วในการจัดการตนเองและเร่งเดินทางไปในทันที ซึ่งในตอนนี้หลังจากที่หนิงอ้ายมีพลังวิญญาณในระดับที่สูงขึ้นและปลุกพลังสายเลือดพญาหงส์แดงอัคคีสุริยะมหาสวรรค์ได้สำเร็จซึ่งส่งผลให้บทเวทย์ระดับเซียนเนตรแห่งสวรรค์ของเขานั้นมีอาณุภาพที่ลึกล้ำขึ้นไปอีกขั้นซึ่งในตอนนี้หนิงอ้ายสามารถสร้างวิหคสอดเเนมขึ้นมาเพื่อเป็นการรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในขอบเขตของบทเวทย์ได้ แต่ก่อนที่ลู่ซีจะเอ่ยถามกับหนิงอ้ายว่าจะต้องเดินทางไปทิศใดต่อนั้นหนิงอ้ายเมื่อได้เห็นภาพเหตุการ์ณวิหคสอดแนมส่งเข้ามาให้ตนได้รับรู้นั้นจึงเอ่ยขึ้นกับลู่ซีในทันทีว่า

"ทางด้านนั้นเกิดบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น...เกอรีบตามข้ามานะขอรับ!!!"

เทือกเขาเร้นลับอสูรเป็นผืนป่าที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาลอาจเทียบเท่าได้กับเมืองหลวงของสามแคว้นรวมกันเสียด้วยซ้ำ ภายในนั้นเต็มไปด้วยพืชพรรณไม้โบราณอายุหลายร้อยหลายพันปี เหล่าสมุนไพรล้ำค่า รวมไปถึงสัตว์อสูรหลากหลายเผ่าพันธ์ที่มีพลังวิญญาณระดับต่ำจนไปถึงระดับสูง ผู้คนที่อยู่ในพื้นที่ใกล้เคียงต่างรับรู้โดยทั่วกันหรืออาจเป็นการจงใจแต่งแต้มเรื่องราวนี้หรือไม่ก็สุดที่จะรู้ได้

ผืนป่าเขียวขจีอันอุดมสมบูรณ์แห่งนี้มีสัตว์อสูรระดับสูงอาศัยอยู่ในเขตเทือกเขาชั้นในสุด แน่นอนว่าเทือกเขาเร้นลับอสูรเปรียบดั่งปราการจากธรรมชาติที่ทำหน้าที่ในการป้องกันการรุกรานของศัตรูที่ต้องการล่วงล้ำเขตแดนเข้ามา ว่ากันว่าอสูรระดับสูงเหล่านี้นั้นจะปรากฏขึ้นก็ต่อเมื่อทางสำนักศึกษาเกิดเหตุเพศภัยร้ายแรงเกินจะรับมือไหว ด้วยความพิศดารของธรรมชาติโดยรอบและสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้จึงนับว่าเป็นอีกหนึ่งเหตุผลสำคัญที่ทำให้สำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ดำรงอยู่อย่างมั่นคงมาหลายร้อยหลายพันปี

ตู้ม!

เปรี้ยง! เปรี้ยง!

เสียงระเบิดดังขึ้นที่เขตป่ารอยต่อชั้นในและชั้นนอกของเขตเทือกเขาเร้นลับอสูรขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทันทีที่วิหคสอดแนมได้ส่งภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หนิงอ้ายไม่รอช้าใช้เคล็ดวิชาย่างก้าวทะยานหมื่นลี้พุ่งทะยานตัวไปตรงทิศทางนั้นอย่างรวดเร็วในทันที ทางฝั่งของลู่ซีเองแม้จะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเท่าไหร่นักแต่เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มได้หายไปจากด้านข้างของตนแล้วลู่ซีจึงไม่รอช้ารีบเร่งโคจรพลังปราณเพื่อเสริมวิชาตัวเบาของตนก่อนที่จะพุ่งทะยานตามหนิงอ้ายที่ตอนนี้ตัวคนได้อยู่ด้านหน้าห่างจากตัวเขาไปหลายช่วงตัวเลยทีเดียว

เมื่อไปถึงพื้นที่โดยรอบบริเวณนั้นเต็มไปด้วยร่องรอยของการต่อสู้และความเสียหายที่เกิดขึ้นจากบทเวทย์โจมตีระดับสูง ตรงนั้นมีชายหนุ่มสองคนที่มีหน้าตาหล่อเหลาแต่ทว่าทั่วไปทั้งร่างกายของพวกเขาทั้งคู่นั้นเต็มไปด้วยบาดแผลน้อยใหญ่และมีรอยเลือดหลายตำแหน่ง บ่งบอกได้ว่าพวกเขาทั้งสองคงได้เผชิญหน้ากับบางสิ่งหรือต้องปะทะต่อสู้กับบางอย่างที่ดุเดือดมาอย่างแน่นอน

"แม้จะพึ่งรู้จักกันเพียงวันเดียวเท่านั้นแต่ข้าดีใจที่ได้เป็นสหายกับเจ้า..." ชายที่ถือกระบี่สีดำเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างตน

"ข้าเองก็ดีใจที่ได้เป็นสหายของเจ้า..." ชายหนุ่มยิ้มอย่างโศกเศร้าก่อนที่จะเอ่ยกลับไป

"หากข้าไม่เผลอทำป้ายหยกสำนักหายไประหว่างหลบหนีเมื่อครู่เราทั้งสองคงสามารถขอความช่วยเหลือจากผู้อาวุโสของสำนักได้ ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยอีกครั้ง..." ชายหนุ่มคนเดิมเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิดเพราะหากว่าตนนั้นมีสติมากพอคงไม่เผลอทำป้ายหยกที่สำคัญตกหล่นไปจนต้องพบเจอกับเรื่องราวเช่นนี้...

เด็กหนุ่มทั้งสองคนตอนนี้ที่ไร้ซึ่งพลังลมปราณในร่างกายแล้วได้แต่ยืนนิ่งด้วยเพราะไร้ซึ่งกำลังหลบหนีหรือตั้งรับได้แล้ว สิ่งที่พวกเขาทั้งคู่ทำได้เพียงแค่หลับตาและยืนรอความตายเช่นนี้ ทว่าพวกเขาได้ยินเสียงตลาดลั่นดังมากจากทางด้านหลังของตนพวกเขาจึงลืมตาขึ้นและได้เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งรูปร่างบอบบางที่ร่ายบทเวทย์ตั้งรับอย่างไม่กลัวเกรง

ปราการวารีอหังการ!

ตู้ม!

การโจมตีของสัตว์อสูรได้ผนึกตัวเป็นกระบี่ที่แหลมคมหวังฟันใส่โดยหวังให้ตายตกไปในดาบเดียว แต่ด้วยญาณสัมผัสอันว่องไวและวิหคสอดแนมที่ได้เตือนให้หนิงอ้ายตั้งรับ เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นเร็วมาก

แน่นอนว่าหนิงอ้ายไม่รั้งรอให้อีกฝ่ายโจมตีเพียงแต่ฝ่ายเดียว เขาได้จึงร่ายบทเวทย์ป้องกันออกไปตั้งรับในทันที เพียงเท่านี้คลื่นกระบี่สังหารที่ถูกส่งการโจมตีเข้ามาได้แตกซ่านสลายไป บริเวณรัศมีหนึ่งลี้ได้ปรากฏเป็นม่านปราการน้ำขนาดใหญ่ล้อมรอบพวกเขาเอาไว้

ก่อนที่หนิงอ้ายจะเอ่ยขึ้นมาว่า "ลู่เกอ ท่านช่วยข้าพาทั้งสองคนหลบหนีไปจากตรงนี้ก่อน ข้าจะรีบตามไปขอรับ..." หนิงอ้ายตะโกนร้องบอกก่อนที่เขาจะถ่ายถอดพลังปราณธาตุน้ำอีกส่วนหนึ่งเพื่อคงสภาพของปราการน้ำนี้ไว้ก่อนที่จะคว้าตัวชายหนุ่มอีกคนหนึ่งพุ่งออกไปด้วยวิชาตัวเบาอย่างรวดเร็ว

โฮก!

หนิงอ้ายตัดสินใจหลีกเลี่ยงการปะทะกับสัตว์อสูรดังกล่าว เขาคิดว่าเมื่อพ้นจากอาณาเขตของมันแล้วอีกฝ่ายคงจะเลิกราไป เเต่ในความเป็นจริงนั้นสัตว์อสูรดังกล่าวยังคงตามมาติด ๆ

เนตรแห่งสวรรค์ทำให้หนิงอ้ายรับรู้ได้ว่าสัตว์อสูรที่ตามติดพวกเขามาคือเผ่าพันธ์ของอสูรเสือดาวลมกรด เป็นสัตว์อสูรระดับนภาขั้นสูงเลยทีเดียว และจากที่หนิงอ้ายสัมผัสได้จากการโจมตีก่อนหน้าทำให้รู้เพิ่มเติมว่าอีกฝ่ายเกือบที่จะก้าวเท้าเข้าสู่เขตขั้นสัตว์อสูรระดับมายาขั้นต่ำแล้ว

สัตว์อสูรเสือดาวลมกรดยังคงโจมตีมาอีกหลายครั้งแต่ถูกหนิงอ้ายร่ายบทเวทย์ป้องกันโต้กลับไปได้เช่นกัน แม้จะไม่ได้รับอันตรายใดใด ทว่าสิ่งนี้ก็ทำให้หงุดหงิดไม่น้อยเลยทีเดียว

การหนิงอ้ายเข้ามาช่วยชายหนุ่มสองคนนั่นไม่ได้มีเหตุผลซับซ้อนแต่อย่างใด เพราะเขาเห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองคนต่างเป็นผู้เข้าร่วมเข้าทดสอบของสำนักศึกษา แน่นอนว่าพวกเขาในตอนนี้ต่างมีฐานะเป็นศิษย์ร่วมสำนักกันไปแล้วครึ่งหนึ่ง

ดังนั้นจึงสมควรที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่ถึงอย่างนั้นหนิงอ้ายเองไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งสองคนจึงไม่ใช้ป้ายหยกที่ได้รับมาจากผู้อาวุโสเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ภายหลังหนิงอ้ายพึ่งมาทราบภายหลังว่าป้ายหยกดังกล่าวนั้นทั้งสองคนทำหล่นหายไปขณะที่หลบหนีนั่นเอง

ความตั้งใจแรกของหนิงอ้าย เขามีความคิดว่าหากอสูรเสือดาวลมกรดนี้โจมตีชายหนุ่มทั้งสองคนก่อนหน้าเป็นเพราะทั้งคู่นั้นได้เข้าไปในอาณาเขตของมันหากด้วยเหตุผลนี้หนิงอ้ายพอเข้าใจได้

แต่ตอนนี้นี่เขาได้ออกมาไกลจากอาณาเขตของอีกฝ่ายแล้วแต่มันกลับไม่หยุดไล่ล่าสังหาร เช่นนั้นแล้วจากเดิมที่หนิงอ้ายไม่ต้องการเกี่ยวข้องด้วยไปมากกว่านี้แต่ดูแล้วคงหลีกหนีไม่พ้น เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วหนิงอ้ายจึงร่ายบทเวทย์โจมตีอีกบทโต้กลับไปในทันที

มหาบุปผชาติเหมันต์จำแลงลักษณ์!

ตู้ม!

สิ้นเสียงของเด็กหนุ่ม ดอกบัวเหมันต์น้อยใหญ่นับร้อยได้ผุดขึ้นกลางอากาศก่อนพุ่งเข้าโจมตีด้วยความรวดเร็วที่ส่งผลให้บริเวณโดยรอบลดลงอย่างรวดเร็วจนสามารถสัมผัสได้ แต่สัตว์อสูรตรงหน้าของพวกเขานั้นกลับสามารถหลบหลีกการโจมตีของตนได้อย่างทันท่วงที ดวงตาสีแดงฉานของมันจ้องมองมายังพวกเขาทั้งสี่คนด้วยความอาฆาตก่อนที่จะส่งเสียงคำรามดัง

"ไม่นึกเลยว่าหลังจากการจำศีลจะมีอาหารมื้อแรกเป็นผู้ฝึกตนถึงสี่คน ช่างเป็นอาหารมื้อใหญ่เสียจริง!!" อสูรเสือดาวลมกรดเอ่ยขึ้นพร้อมกับปล่อยจิดสังหารออกมาจนส่งผลให้สัตว์อสูรระดับต่ำโดยรอบต่างหนีตายกันอย่างอลหม่าน

ด้านหน้าของหนิงอ้ายเป็นอสูรเสือดาวลมกรดที่มีขนาดสูงใหญ่ถึงสองเมตร แต้มลวดลายจุดสีดำตัดกับขนสีน้ำตาลเหลืองส่งผลให้ลีกษณะลำตัวของมันนั้นดูสง่างดงามสมกับเป็นสัตว์อสูรระดับสูง ปราณธาตุบริสุทธิ์ไหลเวียนอยู่รอบตัวทำให้รับรู้ได้ว่าเป็นสัตว์อสูรสังกัดปราณธาตุลมที่กล้าแกร่งสายหนึ่งเลยทีเดียว

แต่นั่นไม่อาจทำให้ตกใจได้เท่ากับการที่อสูรตรงหน้าสามารถพูดได้ หมายความว่าอสูรเสือดาวลมกรดตัวนี้อาจมีความพิเศษทางสายเลือดหรืออาจด้วยเพราะความพิเศษของถิ่นอาศัย จึงทำให้มันสามารถเปิดสติปัญญาได้ดั่งเช่นมนุษย์แต่ถึงอย่างไรสิ่งนี้ยังไม่น่าหวั่นใจเท่ากับคำกล่าวของอีกฝ่ายได้เอ่ยขึ้นว่าพึ่งออกจากการจำศีล

ต้องบอกก่อนว่าสัตว์อสูรแต่ละชนิดจะมีการเก็บตัวบ่มเพาะตบะหรือการจำศีลที่แตกต่างกันออกไปแล้วแต่เผ่าพันธุ์ แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงสำหรับพวกเขาโดยเฉพาะผู้ฝึกตนหรือคนทั่วไปก็คือสัตว์อสูรที่พึ่งออกจากการจำศีลจะมีความดุร้ายมากกว่าปกติและพลังวิญญาณในร่างกายยังไม่เสถียรนักจึงทำให้การโจมตีของมันค่อนข้างที่จะดุดันแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

"ราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณแม้จะมีจำนวนถึงสี่คน แต่กับข้าที่ถือว่าเป็นสัตว์อสูรระดับนถาขั้นสูงช่วงปลายแล้ว ต่อให้ราชทินนามเทวะวิญญาณมาช่วยเหลือก็ไม่ต่างมากนัก ยินยอมเป็นอาหารมื้อแรกของข้าแต่โดยดีเสีย!!" อสูรเสือดาวลมกรดเอ่ยขึ้นด้วยความกราดเกรี้ยวก่อนที่จะส่งการโจมตีมายังพวกเขาทั้งสี่คนอีกครั้ง

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

คลื่นพายุที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรุนแรงได้ก่อตัวขึ้นก่อนที่จะพุ่งตรงเข้ามาด้วยความรวดเร็วสมกับเวทย์โจมตีของปราณธาตุลม

มหาบุปผชาติเหมันต์จำแลงลักษณ์!!

ตู้ม! ตู้ม!

แม้อานุภาพของพายุสลาตันนั้นจะน่าหวั่นเกรงเพียงใด ทว่าหนิงอ้ายยังคงตั้งรับด้วยความสงบนิ่ง ใบหน้าของเด็กหนุ่มปรากฏความรำคานก่อนที่ปลายนิ้วชี้ของหนิงอ้ายนั้นพลันปรากฎเป็นบุปผาขนาดใหญ่ดอกหนึ่งที่ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าในตอนนี้เขามีระดับพลังวิญญาณที่สูงขึ้นดังนั้นพลังทำลายล้างของบทเวทย์จึงรุนแรงขึ้นตามไปด้วย พริบตาเดียวบุปผาที่ถูกผนึกขึ้นจากปราณธาตุน้ำบริสุทธิ์ได้พุ่งเข้าหาพายุเวทย์ของอสูรเสือดาวลมกรดในทันที

ด้วยความเหนือชั้นของบทเวทย์ระดับเทวะที่ถูกเสริมความแข็งแกร่งด้วยอักขระเวทย์โบราณ นี่จึงทำให้บุปผาดอกนี้ทำลายพายุสลาตันตรงหน้าในทันทีที่ได้สัมผัสก่อนที่จะพุ่งตรงต่อไปด้วยความรวดเร็วที่แม้แต่อสูรเสือดาวลมกรดที่ขึ้นชื่อถึงความว่องไวก็ไม่อาจหลบหลีกได้ทัน ดังนั้นร่างกายสูงใหญ่ของมันจึงถูกโจมตีอย่างรุนแรง โลหิตสีแดงและบาดแผลน้อยใหญ่เกิดขึ้นทั่วตัว เสียงคำรามดังก้องขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่ยินยอมก่อนจะส่งการโจมตีขั้นสุดออกมาอีกครั้ง

โฮก!

"บังอาจทำร้ายข้าอสูรเสือดาวลมกรดย่างก้าวระดับมายาขั้นต่ำเช่นนั้นรึ? ตายเสียเถอะ!!!" อสูรเสือดาวลมกรดเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะส่งการโจมตีที่รุนแรงที่สุดของตนออกมา กระสุนลมได้พุ่งเข้าโจมตีทางฝั่งของหนิงอ้ายอย่างรวดเร็วจนส่งผลให้ต้นไม้บริเวณโดยรอบนั้นถูกทำลายลงไปเป็นจำนวนมาก

หนิงอ้ายรู้สึกกดดันอยู่ไม่น้อยด้วยเพราะเนตรแห่งสวรรค์และวิหคสอดแนมของเขาย่อมทำให้รับรู้ได้ว่าตามจุดต่าง ๆ ในป่านี้เต็มไปด้วยค่ายกลส่งภาพของทางสำนักศึกษาที่สามารถทำให้ผู้ใช้งานค่ายกลสามารถรับรู้ได้ถึงภาพของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

อีกทั้งค่ายกดส่งภาพเหล่านี้ยังแฝงไปด้วยค่ายกลเคลื่อนย้ายระดับสูงที่สามารถทำให้เหล่าผู้อาวุโสเหล่านี้สามารถไปยังจุดที่มองเห็นหรือต้องการได้ในทันที แน่นอนว่าเจ้าต้าเฮยที่อยู่ในอกเสื้อของตนนั้นได้ส่งกระแสจิตให้หนิงอ้ายรับรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าตนสามารถจัดการอสูรเสือดาวลมกรดตัวนี้ได้ แต่หนิงอ้ายเอ่ยห้ามอีกฝ่ายเอาไว้เพราะยังไม่อยากให้เจ้าตัวน้อยเปิดเผยตัวตนในตอนนี้

แม้ว่าหนิงอ้ายจะมีเชี่ยวชาญในเคล็ดวิชาสยบอัสนีเมฆาและมีจี้หยกโลหิตที่สามารถดูดซับปราณฟ้าดินได้อย่างไม่จำกัดก็จริง อย่างไรแล้วหนิงอ้ายก็ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว

เพราะเส้นทางที่พวกเขาหลบหนีอสูรเสือดาวลมกรดจนมาถึงบริเวณนี้นั้นเป็นด้านตรงข้ามกับทางไปสำนักศึกษา เท่ากับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ต่างไปจากที่เขาต้องย้อนกลับมาทางเดิมเสียอย่างนั้น และตามกำหนดเหลือเพียงอีกสี่วัน ดังนั้นหนิงอ้ายจึงไม่รอช้าใช้บทเวทย์โจมตีสูงสุดออกไปในทันที

หัตถ์หยกบุษกรพุทธอัคคีพิโรธ!!!

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

รัศมีแสงสีน้ำเงินเข้มระยิบระยับเป็นประกายของหนิงอ้าย เป็นดั่งสัญลักษณ์ของผู้ฝึกตนสังกัดปราณธาตุน้ำระดับสามหรือระดับสูงสุด ตรงด้านหลังของหนิงอ้ายปรากฏเป็นฝ่ามือหยกขนาดใหญ่ที่ตรงใจกลางมีบุปผาวารีดอกใหญ่กำลังเบ่งบานด้วยความรวดเร็ว

หลังจากหนิงอ้ายได้รับการยกระดับทางสายเลือดไปแล้ว คล้ายกับว่าความสามารถในการยึดกุมบัญชาการจะลึกล้ำกล้าแกร่งขึ้นเป็นอย่างมากฝ่ามืออันอหังการนี้ได้เข้าฟาดอสูรเสือดาวลมกรดด้วยความรวดเร็วรุนแรง เสียงปะทะดังขึ้นไปทั่วทั้งบริเวณ เสียงร้องทรมานสุดท้ายแผ่วเบาให้ได้ยินไม่ชีดเจนนักก่อนที่สัญญาณชีวิตของอสูรเสือดาวลมกรดจะหายไปจากญาณสัมผัสการรับรู้

แน่นอนว่าฝ่ามือหยกบุปผาเพลิงวารีนี้ หนิงอ้ายไม่ลืมแฝงปราณธาตุพิษต้นกำเนิดออกไปเล็กน้อยที่เข้มข้นเพียงพอที่จะสังหารสัตว์อสูรตรงหน้านี้ได้ หลังจากจัดการทุกย่างเสร็จสิ้นหนิงอ้ายจึงไปรวมตัวกับอีกสามคนที่อยู่ด้านหลังในทันทีเพื่อสอบถามความเป็นไป...

ในห้องโถงใหญ่แห่งหนึ่งที่เต็มไปกลิ่นอายของความเก่าแก่อันศักดิ์สิทธิ์ มีกลุ่มคนหลายสิบชีวิตที่นั่งอยู่ประจำลดหลั่นกันไปตามตำแหน่ง แน่นอนว่ากลุ่มคนเหล่านี้คือบรรดาผู้อาวุโสของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับมอบหมายดูแลจัดการของงานทดสอบเข้าสำนักในครั้งนี้ พวกเขาต่างคอยเฝ้าดูความเป็นไปต่าง ๆ หากเห็นว่ารุ่นเยาว์คนไหนที่มีความโดดเด่นทั้งในเชิงยุทธ์และทักษะวิญญาณที่กล้าแกร่ง

พวกเขาต่างจดจำรายชื่อของรุ่นเยาว์คนนั้นไว้ในใจ เพื่อที่จะจะรอดูต่อไปว่ารุ่นเยาว์ที่ได้หมายตาไว้จะผ่านคุณสมบัติเข้ามาเป็นศิษย์ในการดูแลของตำหนักของตนหรือไม่ ทุกคนต่างนั่งมองภาพของเหตุการณ์ที่ถูกส่งเข้ามาจากค่ายกลสอดแนมที่ผู้อาวุโสฝ่ายค่ายกลได้วางไว้โดยรอบของเทือกเขาเร้นลับอสูรแห่งนี้

โดยเฉพาะภาพแรกเริ่มของเหตุการณ์ที่รุ่นเยาว์สองคนกำลังถูกตามล่าโจมตีด้วยสัตว์อสูรระดับนภาขั้นสูง พวกเขาต่างเฝ้ารอให้รุ่นเยาว์ทั้งสองบีบป้ายหยกของสำนักที่ได้มอบให้ไปก่อนหน้านี้ เพราะหากทำเช่นนั้นพวกตนจะได้สามารถเข้าไปช่วยเหลือได้ในทันที

จนผู้อาวุโสคนหนึ่งสังเกตได้ว่าพวกเขาทั้งคู่ได้ทำป้ายหยกดังกล่าวตกหล่นขณะหลบหนี ซึ่งผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่ทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ไหวด้วยความเป็นห่วงและพร้อมที่จะใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายไปที่นั่นในทันที แต่ทว่าตัวคนกลับถูกเจ้าสำนักเอ่ยห้ามไว้

ทันใดนั้นภาพที่ปรากฎขึ้นให้เห็นอีกครั้งกลับเป็นรุ่นเยาว์สองคนที่เข้ามาช่วยเหลือเอาทั้งสองคนไว้ได้ ชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่ได้เข้าไปดูแลทั้งสองคนที่ได้รับบาดเจ็บก่อนที่ชายหนุ่มร่างบางจะร่ายเวทย์ป้องกันรับมือการโจมตีของสัตว์อสูรอย่างไม่กลัวเกรง

จากนั้นรุ่นเยาว์ทั้งสี่คนต่างเร่งใช้เคล็ดวิชาตัวเบาประจำตัวทะยานออกมาจากบริเวณนั้น แต่ทว่าสัตว์อสูรยังคงไม่ลดละและยังคงติดตามไปเรื่อย ๆ พร้อมกับส่งการโจมตีรุ่นเยาว์ทั้งสี่คนอยู่หลายครั้ง

ผู้อาวุโสหญิงท่านหนึ่งถึงกับเอ่ยขึ้นมาว่าเหตุใดเจ้าลูกเต่าพวกนี้จึงไม่บีบป้ายหยกเสียที เมื่อหลบหนีไปได้หนึ่งเค่อเด็กหนุ่มร่างบางได้สั่งการให้ทุกคนอยู่ด้านหลังก่อนที่ตนจะหันหน้ารับมือกับสัตว์อสูรระดับนภาขั้นสูงย่างก้าวระดับมายาขั้นต้นตรงหน้า

ต้องบอกว่าเวทย์แต่ละบทที่เด็กหนุ่มร่ายขึ้นมานั้นมีกลิ่นอายของบทเวทย์ระดับเทวะที่มีความลึกล้ำกว่าระดับเทวะทั่วไปอยู่หลายขั้น ด้วยเพราะพวกเขาในที่นี้ต่างมีพลังวิญญาณอยู่ในระดับสูงจึงสามารถมองเห็นกลบางอย่างที่ถูกซุกซ่อนในเวทย์แต่ละบทว่ามีความลึกล้ำมากเพียงใดเป็นที่น่าตกใจเพราะว่าจากการที่พวกเขาสัมผัสได้เด็กหนุ่มคนนีเเป็นเพียงราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงคนหนึ่งเพียงเท่านั้น แต่กลับสามารถร่ายบทเวทย์ระดับเทวะที่มีความรุนแรงเช่นนี้ได้นับว่าเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง…