บทที่55 เส้นทางที่เลือก

ไม่นานจากเดิมที่เด็กหนุ่มยังมีใบหน้าเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกสิ่งใดก็ได้เผยใบหน้าติดรำคานขึ้นมาพร้อมกับพึมพัมอะไรบางอย่างชวนให้ผู้พบเห็นน่าเอ็นดูยิ่ง เพราะภาพตรงหน้าทำเอาพวกเขาทั้งหลายอดที่จะหัวเราะไม่ได้เพราะเด็กหนุ่มคนนี้ดูก็รู้ว่ามีอายุเพียงสิบห้าสิบหกแต่กลับปั้นท่าทางราวกับผู้ที่มากไปด้วยประสบการณ์ ยามเมื่อเผยใบหน้างอง้ำไม่พอใจนั้นทำเอารู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนี้น่ามองขึ้นกว่าเดิมและดูสมกับวัยขึ้นมาไม่น้อย

แต่แล้วทุกสิ่งอย่างไม่อาจทำให้พวกเขาทั้งหมดต้องประหลาดใจได้เท่ากับการโจมตีสุดท้ายที่เด็กหนุ่มได้สังหารอสูรเสือดาวลมกรดให้ตายตกไปในครั้งเดียวความแข็งแกร่งของอสูรระดับนภาขั้นสูงในเขตขั้นย่าวก้าวระดับมายาขั้นต่ำนั้นมีความแข็งแกร่งเพียงใดทุกคนต่างรับรู้กัน แต่นี่เด็กหนุ่มรุ่นเยาว์คนหนึ่งถึงกับสังหารอีกฝ่ายได้ง่ายดายเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเด็กประหลาดคนหนึ่งที่มากไปด้วยพรสวรรค์หรืออย่างไร

"เด็กทั้งสองคนนี้เคล็ดวิชาตัวเบาช่างคล้ายคลึงกับเคล็ดวิชาย่างก้าวทะยานหมื่นลี้ยิ่ง แสดงว่าทั้งสองน่าจะเป็นรุ่นเยาว์ของตระกูลหวังแห่งแคว้นเต่าดำเป็นแน่..." ผู้อาวุโสคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเนื่องจากเขาคุ้นเคยกับวิชาตัวเบาอันเลื่องชื่อของตระกูลหวังมาบ้าง

"ดูเหมือนกับว่าหนึ่งในสองคนนั้นพลังปราณธาตุในร่างกายของมีส่วนหนึ่งของธาตุลม เพราะเมื่อประสานไปกับเคล็ดวิชาตัวเบาของตระกูลหวังไปแล้วจึงส่งผลทำให้ความเร็วนั้นเพิ่มขึ้นหลายเท่า ช่างเป็นรุ่นเยาว์ที่มากไปด้วยพรสวรรค์ยิ่ง..." ผู้อาวุโสรูปร่างอ้วนท่วมเอ่ยเสริมขึ้น

"แต่ข้าว่าเด็กหนุ่มนั้นทำเอาข้าสนใจเขามากที่สุด การโจมตีสุดท้ายนั้นทำเอาข้ารู้สึกขนลุกเป็นอย่างมากอีกทั้งยังคล้ายคลึงกับเคล็ดวิชาฝ่ามือของตระกูลจางแห่งแคว้นหงส์แดงเป็นอย่างมาก เพียงแต่เคล็ดวิชาฝ่ามือนี้ได้ประสานใหม่ขึ้นจนมีความแข็งกร้าวยิ่งนัก..." ผู้อาวุโสหญิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงชื่นชมเป็นอย่างมาก

"มากไปกว่านั้นย่อมเป็นโชคดีของสำนักศึกษาของพวกเรา ที่รุ่นเยาว์เหล่านี้สนใจเข้าร่วมกาาทดสอบท่่จัดขึ้นในครั้งนี้ พวกเขาทั้งสี่คนย่อมผ่านด่านทดสอบไปจนถึงหน้าสำนักได้อย่างแน่นอน..." คำกล่าวของผู้อาวุโสท่านนี้ต่างถูกพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกับมีเสียงหัวเราะจากทุกคนออกมาด้วยความชอบใจ

แม้แต่ชายวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าสำนักที่ปกติจะค่อนข้างไม่ค่อยพูดคุยมากเท่าไหร่นักยังส่งเสียงหัวเราะชอบใจอย่างแผ่วเบาออกมา จากนั้นอีกฝ่ายยังคงจดจ้องไปยังเด็กหนุ่มร่างบางที่ตอนนี้กำลังรักษาชายหนุ่มทั้งสองคน

"ปีนี้ช่างดียิ่ง รุ่นเยาว์แต่ละคนที่เข้าร่วมการทดสอบสำนักของเราต่างเต็มไปด้วยความสามารถและพรสวรรค์ที่โดดเด่นแตกต่างกันออกไป ไม่เพียงแค่นั้นข้าสัมผัสได้ว่ามีรุ่นเยาว์จำนวนไม่น้อยเลยที่เหลือเพียงไม่กี่สิบลี้ก็จะถึงหน้าสำนักของเราแล้ว ในวันสุดท้ายที่เรากำหนดเอาไว้ข้าว่าย่อมมีรุ่นเยาว์ที่ผ่านการทดสอบจำนวนมากเป็นแน่..." ผู้อาวุโสหญิงอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นนางนั้นมีตำแหน่งเป็นถึงหนึ่งในสามผู้คุมกฎของสำนัก

ดังนั้นการที่มีรุ่นเยาว์มากความสามารถผ่านการทดสอบของสำนักได้มากเท่าไหร่ย่อมหมายความว่าต้นกล้าเหล่านี้จะถูกพัฒนาหล่อหลอมให้เติบใหญ่ขึ้นอย่างแข็งแกร่งเพื่อที่จะได้เป็นกำลังหลักของสำนักในวันข้างหน้าต่อไป สิ่งที่เกิดขึ้นจากค่ายกลส่งภาพยังคงปรากฏขึ้นให้เห็นเป็นภาพน้อยใหญ่หลายร้อยภาพ ต่างเป็นรุ่นเยาว์ชายหญิงที่อยู่กระจัดกระจายไปทั่วทั้งเขตป่าของเทือกเขาเร้นลับอสูร พวกเขาเหล่านี้ยังต้องแก้ไขรับมือกับแบบทดสอบต่าง ๆ ที่ทางสำนักได้วางเอาไว้

เสียงหัวเราะและการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นดังขึ้นอย่างมีความสุข เหล่าผู้อาวุโสเหล่านี้แทบจะนับวันรอที่จะได้พบเจอกับรุ่นเยาว์ที่ตนหมายตาเอาไว้ ด้วยหวังว่าจะสามารถชักชวนให้อีกฝ่ายนั้นเข้าอยู่ในสังกัดของตนนั่นเอง...

หลังจากที่หนิงอ้ายสังหารอสูรเสือดาวลมกรดและได้กระดูกวิญญาณมาแล้ว ตอนแรกหนิงอ้ายตั้งใจที่จะเก็บร่างไร้วิญญาณของมันไปด้วยเพื่อให้กับเจียวซิ่น แต่เมื่อเขานึกได้ว่าเหตุการณ์สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่คงตกอยู่ในสายตาของผู้ใช้ค่ายกลส่งภาพ ดังนั้นหนิงอ้ายจึงไม่ให้ความสนใจ พร้อมกับเร่งเข้าไปช่วยดูอาการของชายหนุ่มทั้งสองคนที่ได้รับบาดเจ็บจากการปะทะรับมืออสูรเสือดาวลมกรดในก่อนหน้านี้ เมื่อหนิงอ้ายเห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองหลังจากได้กินโอสถรักษาและโอสถฟื้นฟูลมปราณไปร่างกายของทั้งคู่ได้ค่อย ๆ ฟื้นคืนกำลังหวนคืนลมปราณมาทีละส่วนสมกับผู้ฝึกตนราชทินนามระดับจักรพรรดิวิญญาณขั้นสามัญ

หนิงอ้ายคลายความกังวลใจไปได้ส่วนหนึ่ง แต่ถึงอย่างไรเขากับลู่ซีก็ได้ช่วยพยุงอีกฝ่ายให้ยืนอย่างมั่นคง ก่อนที่จะพุ่งทะยานตัวออกไปยังทิศทางพี่พึ่งจากมาในก่อนหน้า เขาทั้งสองมีความเห็นตรงกันว่าควรที่จะออกไปจากบริเวณผืนป่าตรงนี้ให้เร็วที่สุด ด้วยเพราะเกรงว่าเสียงปะทะเมื่อครู่อาจจะดึงดูดสัตว์อสูรระดับสูงตัวอื่นให้เข้ามาบริเวณดังกล่าวนี้ได้

เวลาเพียงไม่นานก็ถึงที่พักของหนิงอ้ายกับลู่ซีในคืนที่ผ่านมา พวกเขาเลือกกลับมาตั้งต้นที่นี่ด้วยเพราะมีความเห็นตรงกันว่าพื้นที่ตรงนี้มีความปลอดภัยและมีสะดวกในหลายด้าน

จากนั้นหนิงอ้ายจึงบอกให้ชายหนุ่มทั้งสองคนไปนั่งสมาธิตรงใต้ต้นไม้โบราณสูงใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลกันสักเท่าไหร่ ใต้ร่มเงาไม้มีสายลมพัดมาอ่อน ๆ ชวนให้รู้สึกสงบใจยิ่ง แต่เหตุผลสำคัญนั่นคือเพื่อให้ทั้งสองคนได้ดูดซับปราณฟ้าดินและโคจรพลังปราณให้ร่างกายดึงเอาฤทธิ์ของโอสถให้ฟื้นฟูร่างกายและพลังวิญญาณของอีกฝ่ายให้ได้เร็วที่สุด

สำหรับที่พักตรงนี้ถือได้ว่าตั้งอยู่ไม่ไกลจากแหล่งน้ำสักเท่าไหร่ ด้วยเพราะว่าตอนนี้ได้เลยเวลาในการกินอาหารมื้อเที่ยงไปมากแล้วและร่างกายของพวกเขาทั้งสองเริ่มประท้วงด้วยการส่งเสียงเบา ๆ ออกมาให้ได้รับรู้ ถึงแม้ว่าร่างกายของผู้ฝึกตนไม่จำเป็นต้องกินอาหารทุกมื้อหรือหลายวันก็สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ

ลู่ซีที่ในตอนนี้ได้คุ้นชินกับการกินอาหารวันละสามมื้อไปแล้ว ทั้งหนิงอ้ายและลู่ซีจึงได้พากันออกไปหาเนื้อสัตว์สำหรับการทำอาหารเพราะหากโชคดีมากพออาจจะเจอกับไก่ป่าหรือในลำธารอาจจะมีปลาตัวใหญ่ ด้วยจำนวนคนถึงสี่คนในตอนนี้และล้วนเป็นชายหนุ่มวัยกำลังเติบโต ดังนั้นแล้วเนื้อสัตว์สำหรับนำมาทำอาหารมื้อนี้ควรที่จะมากหน่อยเป็นการดีที่สุด

ด้วยความคุ้นชินของทั้งคู่ด้วยเวลาเพียงสองเค่อพวกเขาทั้งสองต่างได้เนื้อสัตว์มาทำอาหารอย่างมากมาย หนิงอ้ายจะเป็นคำทำอาหารเหล่านี้ด้วยตนเอง แต่เรื่องหุงข้าวยังต้องส่งมอบให้กับลู่ซีเป็นผู้จัดการเสียแล้วกัน เพราะเข่ที่มาจากโลกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเทคโนโลยีสิ่งของที่อำนวยความสะดวกแล้วการก่อไฟหรือการหุงข้าวช่างเป็นเรื่องที่ไกลตัวเสียจริง

กลิ่นหอมของอาหารที่ไม่คุ้นชินได้ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นหลังจากสำรวจพบว่าในตอนนี้ร่างกายของตนได้ฟื้นฟูขึ้นมาจนเกือบเป็นปกติแล้ว เมื่อมองไปในทิศทางที่มีกลิ่นหอยลอยล่องมาตามลมเห็นเป็นเด็กหนุ่มร่างบางคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างกองไฟซึ่งกำลังย่างเนื้อไก่และปลาด้วยความชำนาญในการพลิกกลับไปมา อีกทั้งตรงด้านข้างนั้นยังมีหม้อซุปที่มีกลิ่นหอมเผ็ดร้อนออกมาอีกชวนให้ประหลาดใจ

แน่นอนว่าข้าวหุงสุกที่เด็กหนุ่มตัวโตมากกว่าอีกคนเป็นผู้ดูแลนั้นได้ส่งกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์ออกมา ท่าทางของพวกเขาทั้งสองไร้ซึ่งความกังวลใด ๆ ทั้งสิ้น นั่นทำให้อดคิดอยู่ในใจไม่ได้ว่า สรุปแล้วเด็กหนุ่มสองคนนี้มาเข้าร่วมสำนักศึกษาหรือว่ามาเดินเที่ยวป่ากันแน่เหตุใดจึงทำราวกับว่าไม่เกรงกลัวสิ่งใด

หนิงอ้ายเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนจ้องมาตรงนี้คล้ายกับจะเอ่ยสิ่งใดแต่ท้ายที่สุดกลับเลือกที่จะเงียบไป เช่นนั้นเขาแล้วจึงเอ่ยขึ้นกับอีกฝ่ายว่า "กองทัพต้องเดินด้วยท้องจะเป็นการดีที่สุด คุณชายทั้งสองมานั่งกินข้าวเเล้วค่อยคุยกันดีหรือไม่?"

กล่าวจบลงร่างบางจึงหันหน้ากลับมาพร้อมกับให้ความสนใจกับไก่ปิ้งและปลาปิ้งที่อยู่ด้านหน้าของตนอีกทั้งยังคอยกลับไปมาด้วยเพราะกลัวไหม้จนทานไม่ได้ เพราะต้มยำไก่ป่าและข้าวหุงสุกได้เสร็จแล้วไปก่อนหน้า ทางฝั่งของลู่ซีก็กำลังจัดเตรียมพื้นที่สำหรับการกินอาหารของพวกเขาทั้งสี่คน

กลิ่นหอมของอาหารที่เด็กหนุ่มตรงหน้าทำขึ้นมานั้น ช่างเย้ายวนเกินกว่าที่ใครจะปฏิเสธได้แม้กระทั่งผู้ที่มองอยู่ในค่ายกลส่งภาพก็ตามล้วนท้องร้องอย่างเสียอาการไปตามกันทั้งสิ้น

เมื่อสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่ส่งมาเด็กหนุ่มทั้งสองคนได้เดินตรงเข้ามาทางฝั่งของลู่ซีมี่ยืนอยู่ไม่ไกลจากหนิงอ้าพร้อมกับโค้งตัวคำนับให้กับอีกฝ่ายตามมารยาทแห่งผู้ฝึกตนก่อนจะเอ่ยขึ้นพร้อมกันว่า

"ข้าชื่อจินหั่วอายุสิบหกปีจากแคว้นสิงโตเพลิง ยินดีที่ได้พบคุณชายทั้งสอง จินหั่วผู้นี้เป็นหนี้ชีวิตพวกท่านแล้ว..." ชายหนุ่มนามว่าจินหั่วเอ่ยขึ้นอย่างเคร่งขรึม แต่ถึงอย่างไรนั้นพวกเขาก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจที่อีกฝ่ายได้แสดงออกมา

"ส่วนข้าชื่อชื่ออี้หลินอายุสิบห้าย่างสิบหกปีมาจากแคว้นสิงโตเพลิงเช่นกัน ข้าเป็นสหายของเจ้าจิ่นหั่วยินดีที่ได้พบเจอและขอบคุณเจ้าทั้งสองเป็นอย่างมาก..." ชายหนุ่มผู้มีนามว่าอี้หลินเอ่ยขึ้นด้วยความกระตือรือร้น

หนิงอ้ายและลู่ซีหันหน้ามองกันเล็กน้อย ด้วยเพราะทั้งสองคนแนะนำตัวว่ามาจากแคว้นสิงโตเพลิง ซึ่งเป็นแคว้นที่อยู่ห่างไกลจากแคว้นเต่าดำของพวกตนเป็นอย่างมาก อีกทั้งใกล้เคียงกันนั้นยังมีสำนักศึกษาที่ขึ้นไม่ต่างจากสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ดังนั้นการที่ทั้งสองดั้นด้นมาถึงที่นี่นับได้ว่าทั้งสองคนย่อมมีความเด็ดเดี่ยวเป็นอย่างมาก

"ข้าชื่อหนิงอ้าย อายุสิบห้าย่างสิบหกเช่นเดียวกับกับเจ้านะอี้หลิน..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มน้อย ๆ ไปให้กับอีกฝ่าย

"ข้าชื่อลู่ซีอายุสิบหกปีแล้วเช่นเดียวกับจินหั่ว ข้าก็เป็นพี่ชายของเสี่ยวอ้าย..." ลู่ซีเอ่ยแนะนำตัวขึ้นท่าทีเย็นชานั้นได้หายไปหลายส่วน

จินหั่วกับอี้หลินทั้งสองคนนี้ถือได้ว่าเป็นสหายใหม่ในชีวิตของหนิงอ้ายกับลู่ซีเลยก็ว่าได้เพราะแต่ไหนไรมานั้นพวกเขาอยู่กันเพียงสองคนเท่านั้น เมื่อมีสหายเพิ่มขึ้นจึงทำให้ในใจรู้สึกราวกับว่าได้รับการเติมเต็ม

หลังจากพูดคุยกันอีกเล็กน้อยเสียงร้องของท้องพวกเขาได้ดังขึ้นพร้อมกันชวนให้น่าหัวเราะเป็นอย่างยิ่ง ทั้งสี่คนยิ้มให้กันอย่างสนิทใจก่อนที่จะลงมือทานอาหารตรงหน้านี้ แม้ว่าจุดเริ่มต้นการเป็นสหายของพวกเขาจะดูค่อนข้างที่จะเสี่ยงอันตรายเป็นอย่างมาก

ดั่งเช่นการรับมือกับสัตว์อสูรระดับนภาขั้นสูงแม้ว่าพวกเขาจะอายุใกล้เคียงกันก็จริงแต่แน่นอนว่าทุกคนย่อมมีข้อดีข้อเสียที่แตกต่างกันอยู่เเล้วแต่นั้นเป็นสิ่งที่ดีเพราะพวกเขาต้องปรับตัวเข้าหากัน เพื่อสัมพันธ์และมิตรภาพของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้นในทุกวันจนท้ายที่สุดเเล้วก็มั่นคงแข็งแกร่งไม่มีอะไรทำลายมันได้โดยง่าย

หลังจากที่ทั้งสี่คนกินอาหารกันเสร็จด้วยความรวดเร็วแต่ทว่ายังคงไปด้วยมารยาทในระหว่างมื้ออาหาร แต่ถึงอย่างไรทั้งจินหั่วและอี้หลินเองถือว่าเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีไม่น้อย

ภาพเหตุการณ์นี้เหล่าอาวุโสที่คอยเฝ้ามองอยู่จากค่ายกลส่งภาพต่างสังเกตได้ถึงมิตรภาพค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น พวกเขาทั้งทั้งสี่คนแทบจะไม่รักษาอาการเฉกเช่นคนไม่รู้จักกันดังเช่นท่าทีก่อนหน้านับว่าต่างมลายหายไปสิ้น ยิ่งกับจินหั่วและอี้หลินนั้นต่างเอามือลูบท้องของตนอย่างไม่รักษาอาการด้วยถือว่าพวกเขาต่างเป็นสหายกันแล้วอีกทั้งในตอนนี้พวกเขานั้นอิ่มยิ่งนัก

เมื่อเก็บกวาดทุกอย่างเสร็จ พวกเขาทั้งสี่คนต่างพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวระหว่างการเดินทางในช่วงสามวันที่ผ่านมาและตั้งใจว่าพวกเขาทั้งสี่คนนั้นจะรวมกลุ่มกันเพื่อเดินทางต่อไปเพราะเหลือเวลาอีกเพียงสี่วันเท่านั้นก็จะครบตามกำหนดที่ทางสำนักศึกษาได้ตั้งไว้

"เอาละ เรามาตกลงเรื่องการเดินทางกันดีกว่า..." ลู่ซีเริ่มเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก

"เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?" จินหั่วเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสมัย

ลู่ซีเองได้เริ่มเล่าเรื่องราวต่าง ๆ รวมไปถึงความเป็นไปได้หลังจากนี้ หลังจากฟังจบสีหน้าของจินหั่วและอี้หลินนั้นแสดงความเป็นกังวลใจอย่างชัดเจน สำหรับทางหนิงอ้ายที่นิ่งเงียบไปนั้นเป็นเพราะว่าเขาได้ใช้เนตรแห่งสวรรค์อีกครั้งในครั้งนี้เขาได้ใช้พลังของสายเลือดพญาหงส์แดงอัคคีสุริยะมหาสวรรค์เพื่อเพิ่มขีดจำกัดของความสามารถนี้

ทำให้เขานั้นเห็นว่าจากจุดปัจจุบันที่เขายืนอยู่นับว่าไม่ไกล้ ไม่ไกลจากทางเข้าของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์เเล้ว เพียงแต่ว่าเส้นทางที่อยู่ใกล้ที่สุดในตอนนี้นั้นมีเพียงสามเส้นทางเท่านั้น แต่ถึงอย่างไรก็ตามการไปถึงสำนักศึกษาให้เร็วย่อมเป็นการดีที่สุดในความคิดของเขา

"ข้ามีบางอย่างที่จะเสนอให้ทุกคนได้ฟังก่อนได้หรือไม่?" หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางจริงจังกว่าปกติ

"จากป่าบริเวณนี้ที่เรานั่งพักกันอยู่ถือได้ว่าไม่ไกล้ไม่ไกลจากประตูของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์เท่าไหร่ ข้าเชื่อว่าด้วยเวลาที่เหลืออีกสี่วันย่อมไปทันอย่างแน่นอน..." เมื่อหนิงอ้ายเอ่ยจบก่อนที่จะนิ่งเงียบไปชั่วครู่

จินหั่วและอี้หลินนั้นเมื่อได้ฟังเพียงส่วนแรกนั้นต่างแสดงความดีใจอย่างปิดไม่มิด เพราะหากพวกเขาสามารถไปถึงประตูสำนักได้ทัน ย่อมหมายความว่าพวกเขาผ่านการทดสอบเป็นศิษย์ใหม่ของสำนักศึกษานั่นเอง

"มีสิ่งอื่นที่เจ้าอยากจะบอกเพิ่มอีกใช่หรือไม่เสี่ยวอ้าย?" ลู่ซีเอ่ยถามกลับไปด้วยเพราะเชื่อว่าคำกล่าวของเด็กหนุ่มนั้นได้แฝงอะไรซ่อนไว้ในนั้นบางอย่าง

"ทางที่อยู่ใกล้ที่สุดมีเพียงสามทางเท่านั้น ทางแรกเป็นทางที่เต็มไปด้วยค่ายกลระดับสูงแม้จะดูไม่อันตรายมากนักแต่กล่าวได้ว่าเป็นทางที่ไกลที่สุดเมื่อเทียบกับอีกสองทางที่เหลือ…"

"ทางที่สองจะเป็นทางขนานไปกับแนวเทือกเขาเร้นลับอสูรซึ่งระหว่างทางนั้นจะต้องผ่านอาณาเขตสัตว์อสูรระดับเทวะแม้จะฟังว่าอันตรายเป็นอย่างมากเเต่ถึงอย่างไรก็ตามนับว่าเป็นเส้นทางที่ใกล้ที่สุดในสามเส้นทางนี้... "

"และทางสุดท้ายจะต้องทะลุผ่านใจกลางของป่าสีขาวอันขึ้นชื่อของสำนักที่มีนามว่าป่าไป๋เซินหลิน เส้นทางนี้เป็นหนึ่งในการทดสอบที่ทางสำนักศึกษาได้ทำขึ้นเช่นเดียวกับทางแรก แม้ดูเหมือนจะไม่มีอันตรายที่แน่ชัดแต่ข้าเชื่อว่าฝ่ายที่ดูแลในการทดสอบครั้งนี้ย่อมไม่ใจดีกับพวกเราว่าที่ศิษย์ใหม่เป็นแน่..."

หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งสายตาสอบถามความคิดเห็นของทั้งสามคนว่ามีความคิดเห็นกันอย่างไร

"ข้าว่าทางแรกที่มีค่ายกลระดับสูงควรที่จะหลีกเลี่ยงเป็นการดีที่สุด เนื่องจากว่าศาสตร์นี้เต็มไปด้วยความลึกลับพิสดาร พวกเราต่างไม่รู้ว่าค่ายกลที่ถูกสอดแทรกอยู่ในนั้นมีค่ายกลแปลก ๆ อยู่หรือไม่ เพราะในสำนักข้าได้ยินว่าผู้อาวุโสท่านหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าตำหนักศาสตร์แห่งค่ายกลความชื่นชอบของท่านนั้น เอ่อ นับว่าค่อนข้างที่พิเศษเกินไปสักหน่อย..." อี้หลินเอ่ยขึ้นตามความคิดของตน

แน่นอนว่าก่อนที่พวกเขาจะเดินทางเข้าร่วมสำนักย่อมมีการศึกษาหาข้อมูลก่อนหน้า ทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์เต็มไปด้วยผู้ฝึกตนที่มีชื่อเสียงในโลกผู้ฝึกตน อีกทั้งชื่อของผู้อาวุโสแห่งตำหนักศาสตร์แห่งค่ายกลนับว่าค่อนข้างพิเศษยิ่ง ดังนั้นควรที่จะหลีกเลี่ยงเป็นการดีที่สุด

แน่นอนว่าด้วยถ้อยคำวิเคราะห์ของรุ่นเยาว์คนนี้นั้นทำเอาเจ้าตัวที่นั่งมองจากค่ายกลส่งภาพนั้นถึงกับยิ้มกระตุกเลยทีเดียว ท่ามกลางของเสียงหัวเราะอย่างชอบใจของทุกคนในห้องโถงแห่งนี้...

"สำหรับทางที่สอง ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าทั้งสามคงมีความเห็นตรงกันว่าควรหลีกเลี่ยงเช่นกัน เพราะก่อนหน้าที่ต้องรับมือกับอสูรเสือดาวลมกรดที่มีระดับนภาขั้นสูงพวกข้าสองคนยังเกือบตายตกไปหากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากพวกเจ้า แม้ข้าจะเชื่อมั่นในฝีมือของหนิงอ้ายก็จริงแต่ความต่างชั้นของสัตว์อสูรระดับมายานั้นด้วยระดับจักรพรรดิวิญญาณของพวกเราในตอนนี้ย่อมไม่ต่างไปจากการเอาไข่ไปทุบก่อนหินไร้ซึ่งหนทางชนะอย่างแน่นอน..." จินหั่วพูดจบลงพร้อมกับทุกคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วยไม่ขัดข้อง

แม้ว่าหนิงอ้ายจะมีพลังแห่งสายเลือดจะทำให้เขานั้นมีความแข็งแกร่งกว่าผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิวิญญาณด้วยกันและสามารถต่อสู้ผู้ฝึกตนระดับเทวะขั้นสามัญที่รากฐานไม่หนาแน่นบางคนก็ย่อมได้ แต่หากว่าต้องปะทะรับมือกับอสูรระดับมายาโดยตรง ด้วยพลังและฝีมือของเขาในตอนนี้ย่อมยังไม่สามารถทำได้ เอาไว้เป็นเรื่องของวันข้างหน้าแล้วกัน

"ข้าขอสรุปว่าทุกคนน่าจะคิดเห็นตรงกันว่าควรเดินทางด้วยทางที่สามไม่แน่ว่าเมื่อไปถึงคงเจอเหล่าผู้เข้าร่วมทดสอบจำนวนมาก..." ลู่ซีสรุปออกมาซึ่งทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยในที่สุด

"แต่ที่ข้าอยากรู้มากที่สุดก็คือหนิงอ้ายเจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามีเพียงสามเส้นทางใกล้ที่สุดในการมุ่งตรงไปยังสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ราวกับว่าเจ้ามีตาวิเศษเสียอย่างนั้น?" อี้หลินถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ ทางจินหั่วเมื่อคิดได้ดังสหายของตนจึงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

"ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าเพียงได้รับข้อมูลมาจากท่านตาเพียงเล็กน้อย พวกเราอย่าเสียเวลากันอีกเลยรีบเดินทางกันเถอะ!!" หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นหลีกเลี่ยงดึงความสนใจของทุกคนจากนั้นพวกเขาทั้งสี่คนต่างสำรวจความเรียบร้อยของตนอีกครั้งก่อนที่จะมุ่งตรงไปยังเขตป่าไป๋เซินหลินด้วยเคล็ดวิชาตัวเบาประจำตัวของตนด้วยความรวดเร็ว...