บทที่56 อสูรอสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬ

ค่ายกลส่งภาพนับได้ว่าเป็นผลงานอีกชิ้นหนึ่งที่ขึ้นชื่อของทางตำหนักศาสตร์แห่งค่ายกลของสำนักศึกษา มีประโยชน์ในหลากหลายด้านรวมไปถึงความสะดวกในการใช้งานที่หลากหลายและมีประสิทธิภาพมากกว่าค่ายกลแบบเดียวกันหลายเท่า แต่ถึงอย่างไรก็ตามขีดจำกัดและข้อด้อยของค่ายกลนี้ก็มีอยู่ให้เห็นเช่นกันแม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในระยะการทำงานของค่ายกลส่งภาพนี้ไม่ว่าจะเป็นทั้งภาพเหตุการณ์และเสียงสนทนาจะถูกส่งมายังผู้ใช้ค่ายกลโดยตรงก็ตาม

แต่เนื่องจากว่าในการทดสอบครั้งนี้ได้ใช้พื้นที่ป่าของเทือกเขาเร้นลับอสูรเป็นบริเวณกว้างดังนั้นด้วยความผันแปรของปราณฟ้าดินในแต่ละบริเวณที่มีความหนาแน่นแตกต่างกัน จึงส่งผลให้ในบางพื้นที่นั้นค่ายกลส่งภาพไม่สามารถทำงานได้เต็มประสิทธิภาพสักเท่าไหร่ สังเกตได้จากจอภาพของค่ายกลส่งภาพอันนั้นมักจะมีคลื่นเสียงรบกวนอยู่เสมอ บ้างก็กลายเป็นจอดำสนิทและมีจำนวนไม่น้อยเช่นกันที่สัญญาณมาขาด ๆ หาย ๆ

ค่ายกลส่งภาพนี้ในปัจจุบันผู้ฝึกตนระดับสูงรวมไปถึงผู้ฝึกตนที่มากไปด้วยญาณสัมผัสต่างรับรู้ถึงการมีอยู่ของค่ายกลนี้ ทางตำหนักศาสตร์แห่งค่ายกลได้ทำการศึกษาแก้ไขอย่างต่อเนื่องเพื่อให้ในอนาคตค่ายกลส่งภาพนี้จะออกมาสมบูรณ์แบบมากที่สุดและสามารถใช้งานได้หลากหลายมากยิ่งขึ้นเพื่อประโยชน์ในด้านอื่น ๆ ของทางสำนัก

ทางฝั่งผู้อาวุโสของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์จำนวนหลายสิบคนที่อยู่ในห้องโถงหอสังเกตการณ์แห่งนี้ ต่างพากันเฝ้าดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในค่ายกลส่งภาพได้วางไว้ไปทั่วทั้งผืนป่าสำหรับการทดสอบคัดเลือกศิษย์ใหม่เข้าสำนัก

ค่ายกลส่งภาพนับร้อยกว่าจุดได้แสดงภาพเหตุการณ์ให้เห็นถึงเหล่าบรรดารุ่นเยาว์ชายหญิงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์อันโดดเด่น ต่างใช้สติปัญญาญาณสัมผัสเฉพาะตัวรวมไปถึงพลังวิญญาณ ปราณธาตุต้นกำเนิดของตนรวมไปถึงทักษะวิญญาณยุทธ์ในการฟันฝ่าอุปสรรคที่เป็นดั่งแบบทดสอบที่ทางสำนักศึกษาได้จัดสรรเอาไว้

แน่นอนว่าย่อมมีจำนวนไม่น้อยเช่นกันที่เป็นแบบทดสอบอันเกิดขึ้นจากความพิศดารตามธรรมชาติของผืนป่าในเขตเทือกเขาเร้นลับอสูร ด้วยระยะเวลาที่ผ่านมาหลายวันที่ผ่านมาย่อมมีรุ่นเยาว์ชายหญิงจำนวนไม่น้อยที่เลือกบีบป้ายหยกที่ได้รับมาก่อนหน้าเพื่อขอความช่วยเหลือจากทางสำนัก

แม้ว่าบรรดารุ่นเยาว์เหล่านี้จะต้องเสียสิทธิในการเข้าร่วมทดสอบไป แต่เมื่อคำนึงถึงความปลอดภัยในชีวิตแล้วจึงถือว่าเป็นสิ่งที่ควรกระทำอย่างยิ่ง แม้ว่าในครั้งนี้จะไม่ผ่านการทดสอบไปได้ก็จริง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาศในครั้งถัดไปเสียหน่อย เพราะทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ได้มีการเปิดรับศิษย์ใหม่ในทุก ๆ ปีอยู่แล้ว

เหตุการณ์ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นไปในขอบเขตของการทดสอบ นับว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่มักจะเกิดขึ้นทุกครั้งในแต่ละปีเมื่อทางสำนักศึกษาได้เปิดรับศิษย์ใหม่ที่มีการจัดการทดสอบขึ้น ถึงแม้ว่าภาพเหตุการณ์ที่ถูกส่งตรงเข้ามาจากทางค่ายกลส่งภาพจะมีมากมายหลายร้อยภาพก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นเหตุการณ์ความเป็นไปที่พวกเขาทุกคนในที่นี้ต่างเฝ้ามองบ่อยครั้งที่สุดนั้นคือกลุ่มชายหนุ่มทั้งสี่คนหรือกลุ่มของหนิงอ้ายนั่นเอง

เป็นเพราะว่าหลังจากผ่านเหตุการณ์ปะทะกับอสูรระดับนภาขั้นสูงจนสามารถเอาชนะได้ในที่สุด เมื่อมาถึงพื้นที่ปลอดภัยแล้วเด็กหนุ่มชื่อว่าหนิงอ้ายผู้ใช้ปราณธาตุน้ำ ได้เริ่มทำอาหารหลากหลายเมนู พวกเขาหลายคนในที่นี้ต่างมีความรู้สึกเหมือนกันว่าอาหารที่เด็กหนุ่มทำขึ้นมาล้วนมีหน้าตาแปลกประหลาดแต่กลับดูน่ากินยิ่งนัก ดูได้จากการที่ชายหนุ่มสองคนก่อนหน้าที่พึ่งประสบเคราะห์ร้ายจนเกือบถึงชีวิต แต่เมื่อทั้งสองได้กินอาหารที่เด็กหนุ่มทำขึ้นนั้นก็พลันทำให้ลืมเลือนเหตุการณ์ก่อนหน้าไปเสียสิ้น

ท่าทางที่เด็กหนุ่มนามว่าหนิงอ้ายได้แสดงออกมาแม้เพียงชั่วครู่ยามที่มองผ่านค่ายกลส่งภาพเข้ามา ด้วยเพราะหลายคนในที่นี้ต่างมีอายุยาวนานหลายร้อยปีและถือว่าเป็นผู้ฝึกตนระดับแนวหน้าคนหนึ่ง ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าหรืออารมณ์เพียงเล็กน้อยพวกเขาล้วนสามารถสัมผัสได้อย่างง่ายดาย สิ่งที่เด็กหนุ่มแสดงออกมานั้นพอที่จะแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายสามารถรับรู้ได้ว่าในป่าผืนนี้เต็มไปด้วยค่ายกลส่งภาพเป็นจำนวนมาก จึงทำให้เด็กหนุ่มมีท่าทางระแวดระวังตัวยิ่งนัก แม้อาจจะพอหาเหตุผลมาหักล้างได้อยู่ว่าการที่มีท่าทางตื่นตัวเช่นนี้นับว่าเกิดขึ้นได้เพราะอยู่ในระหว่างการทดสอบก็เป็นไปได้เช่นกัน

ดังนั้นผู้ฝึกตนระดับสูงหรือผู้ฝึกตนที่มากไปด้วยญาณสัมผัสอันละเอียดอ่อนย่อมสามารถรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของค่ายกลส่งภาพนี้อย่างแน่นอน แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องประหลาดใจและยังไม่สามารถหาคำตอบใดได้ในตอนนี้ นั่นคือการที่เด็กหนุ่มสามารถบอกได้ถึงเส้นทางการทดสอบที่ใกล้ที่สุดได้อย่างแม่นยำถูกต้องราวกับว่าเด็กหนุ่มเป็นผู้วางแผนการทดสอบในครั้งนี้เสียเอง

ปีนี้หน้าที่ดูแลการทดสอบเข้าร่วมสำนักศึกษาเป็นเหล่าผู้อาวุโสคุมกฎของสำนักศึกษาทั้งสามคนต่างรับหน้าที่จัดสรรดูแลจัดการแบบทดสอบต่าง ๆ หรือสรรสร้างเส้นทางลับเพื่อมุ่งตรงไปยังทางเข้าของสำนักโดยเร็วที่สุด แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้นั้นนับว่าเป็นความลับสุดยอดที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้นอกจากฝ่ายคุมกฎเท่านั้นคงไม่ใช่คำกล่าวที่เกินจริงไปเท่าไหร่นัก

ผู้อาวุโสคุมกฎที่สาม ผู้เป็นหนึ่งในผู้คุมกฎที่ได้รับภารกิจโดยตรงจากประมุขสำนักศึกษาในการดูแลการทดสอบของสำนักครั้งนี้ ก่อนหน้าที่ที่ได้ยินคำกล่าวของเด็กหนุ่มที่เอ่ยวิเคราะห์ออกมานั้น ในตอนแรกยอมรับว่านางตกใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะนางเชื่อว่าผู้อาวุโสคุมกฎอีกสองคนที่เหลือและผู้อาวุโสคนอื่นที่เกี่ยวข้องในการดูแลการทดสอบของสำนักครั้งนี้ล้วนต่างไว้ใจได้ด้วยพันธะสัญญาโลหิต ดังนั้นกลุ่มคนเหล่านี้ย่อมไม่มีทางที่จะบอกความลับที่ซุกซ่อนอยู่ในแบบทดสอบให้กับคนนอกล่วงรู้ความลับนี้ได้เป็นแน่

แต่ความมั่นใจของนางก็ถูกฉุดกระชากด้วยคำพูดวิเคราะห์ของเด็กหนุ่มที่อายุเพียงสิบห้าสิบหกปี ที่ไม่อาจรู้ได้ว่าความลับในการทดสอบครั้งนี้ได้ข้อมูลอาจรั่วไหลด้วยคนในการปกครองของนางหรือไม่ ก็ไม่อาจคาดเดาได้ในตอนนี้ เด็กหนุ่มนามว่าหนิงอ้ายนั้นแม้ว่าภายนอกจะดูเหมือนเด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหกปี แต่นางที่ได้พบเจอผู้คนมามากมายตลอดหลายร้อยปีเชื่อว่าอีกฝ่ายต้องมีบางสิ่งอย่างที่ปิดบังอยู่เป็นแน่ ช่างเป็นรุ่นเยาว์ที่น่าสนใจเสียจริงในความรู้สึกของนาง รวมไปถึงชายวัยกลางคนที่เป็นถึงประมุขสำนักศึกษาซึ่งในตอนนี้ต่างจ้องมองเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าหนิงอ้ายพร้อมกับครุ่นคิดบางอย่าง...

กลุ่มของหนิงอ้ายทั้งสี่คนต่างเดินทางกันด้วยความเร่งรีบ แม้จะมีพักระหว่างการเดินทางไปบ้างแต่ก็ไม่นานเท่าไหร่นัก ด้วยเพราะกังวลว่าหากอยู่นิ่งเช่นนี้จะกลายเป็นเป้าหมายที่อาจโดนลอบโจมตีได้ ทั้งหมดนั้นมีความเห็นตรงกันในเรื่องนี้ เพื่อเป็นการทำเวลาในการเดินไปยังเขตของป่าไป๋เซินหลินที่หนิงอ้ายคาดว่าเป็นเส้นทางที่ใกล้ที่สุดในการไปยังสำนักในระยะเวลาที่เหลืออีกไม่กี่วันเช่นนี้

หลังจากที่ได้ใช้เวลามาเดินทางหลายชั่วยามแล้วก็ใกล้ที่จะถึงเขตป่าไป๋เซินหลินดังกล่าวแล้ว แต่ที่น่าแปลกใจนั่นก็คือตั้งแต่พวกเราเริ่มเดินทางนั้นพวกเขาไม่พบสัตว์อสูรหรือศิษย์คนอื่น ๆ นี่ออกจะแปลกประหลาดเกินไปสักหน่อย หนิงอ้ายไม่รอช้าใช้เนตรเเห่งสวรรค์และปลดปล่อยวิหคสอดแนมพร้อมกับแผ่ญาณสัมผัสการรับรู้ในรัศมีที่เพิ่มขึ้นเพื่อเฝ้าระวังมากกว่าเดิม

เมื่อถึงใกล้ถึงเขตป่าไป๋เซินหลินแล้ว พวกเขาทั้งสี่คนได้มีการพูดคุยกันว่าการเดินทางด้วยเคล็ดวิชาตัวเบาอาจจะดึงดูดความสนใจมากเกินไป พวกเขาจึงมีความคิดเห็นตรงกันว่าควรเดินทางบนพื้นดินตามเดิมปกติ โดยที่มีหนิงอ้ายเดินนำหน้าเป็นคนแรก ตามมาด้วยจินหั่วเป็นคนที่สอง คนที่สามเป็นอี้หลินและปิดท้ายกลุ่มเดินทางในครั้งนี้ด้วยลู่ซีนั่นเอง

ด้วยเพราะว่าหนิงอ้ายเป็นผู้ที่บอกให้เดินทางมายังเส้นทางนี้ ดังนั้นอีกฝ่ายจึงเสนอตัวเป็นผู้นำในการเดินทาง อีกทั้งหนิงอ้ายยังมีเนตรแห่งสวรรค์และวิหคสอดแนมจึงสามารถที่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นโดยรอบได้ นอกจากนี้หนิงอ้ายยังสามารถใช้บทเวทย์ป้องกันและโจมตีในระดับสูง ดังนั้นหากมีสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น ด้วยญาณสัมผัสอันลึกล้ำของหนิงอ้ายย่อมสัมผัสได้อย่างแน่นอน

สำหรับอี้หลินและจินหั่วที่เดินตามเป็นคนที่สองและสามตามลำดับ หนิงอ้ายตั้งใจให้ทั้งสองคนช่วยกันเฝ้าระวังและสังเกตการณ์โดยรอบเผื่อว่าอาจจะมีเหตุที่ไม่คาดคิดหรือมีการเข้าพุ่งโจมตีจากด้านซ้ายขวาที่อาจจะเล็ดลอดจากการรับรู้ของเขาไป แม้ว่าหนิงอ้ายจะเชื่อมั่นในเนตรแห่งสวรรค์และวิหคสอดแนมมากแค่ไหน แต่ในการเตรียมความพร้อมรับมือและมีคนช่วยสังเกตเฝ้าระวังที่เพิ่มขึ้นย่อมเป็นการดีที่สุด

สำหรับลู่ซีที่เป็นฝ่ายระวังหลังพวกเขาทั้งสามคนเพราะว่าหนิงอ้ายเชื่อใจอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก ด้วยลู่ซีนั้นมีความเยือกเย็นสุขุม อีกทั้งยังมีสติรอบคอบมากกว่าทุกคนในที่นี้ ดังนั้นอีกฝ่ายจึงมีความสำคัญเป็นอย่างมากและเหมาะสมกับการระวังท้ายของกลุ่มเดินทางของพวกเขา ก่อนหน้าที่จะออกเดินทางมาเข้าร่วมทดสอบของทางสำนัก หนิงอ้ายรับรู้ได้จากวิหคสอดแนมว่าท่านตาได้ถ่ายทอดบทเวทย์ระดับสูงไปไม่น้อยให้กับลู่ซีเช่นกัน ดังนั้นแล้วให้อีกฝ่ายเป็นผู้เฝ้าระวังหลังย่อมเหมาะสมที่สุดแล้ว

"หนิงอ้าย เจ้าคิดว่าผู้เข้าร่วมทดสอบในครั้งนี้จะไปถึงทางเข้าของสำนักได้เยอะหรือไม่?" อี้หลินผู้ที่ไม่ชื่นชอบบรรยากาศตึงเครียดเช่นนี้ได้เอ่ยถามขึ้นเพื่อลบบรรยากาศที่น่าตึงเครียดเช่นนี้

"ข้าสัมผัสได้ว่าในกลุ่มรุ่นเยาว์ชายหญิงพวกนั้นต่างมีพลังวิญญาณระดับจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงหลายคนเลยทีเดียว บางคนนั้นถึงกับครึ่งก้าวระดับเทวะวิญญาณเสียด้วยซ้ำ... "

"ข้าว่าคงมีรุ่นเยาว์ที่มากไปด้วยพรสวรรค์จำนวนไม่น้อยที่คงใกล้ถึงทางเข้าสำนักอย่างแน่นอน..." หนิงอ้ายตอบกลับไปอี้หลินด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ด้วยเพราะก่อนหน้านี้เขาได้ใช้เนตรแห่งสวรรค์ในการสำรวจผู้เข้าร่วมทดสอบในเขตจึงทำให้พอรับรู้ถึงระดับพลังวิญญาณของแต่ละคนอยู่บ้างเช่นกัน

"ถึงกับระดับครึ่งก้าวเทวะเลยเช่นนั้นรึ? หากเทียบกับตัวข้าที่เป็นเพียงราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณขั้นสามัญจะนับเป็นอันใดได้กัน..."

"อี้หลินเจ้าอย่าคิดเช่นนี้ การที่เราดั้นด้นมาร่วมทดสอบของทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ก็เพราะเราต่างมั่นใจว่าทางสำนักจะสามารถช่วยผลักดันพวกเราได้ไม่ใช่รึ? ต่อให้มันจะช้าหรือเร็วในสักวันหนึ่งเราย่อมไปถึงราชทินนามระดับจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงหรือมากกว่านั้นอย่างแน่นอน..." จินหั่วเอ่ยขึ้นพร้อมกับตบไหล่เบา ๆ เขาเป็นสหายกับอี้หลินมาตั้งแต่เด็กจึงทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นได้ถูกเปรียบเทียบกับพี่ชายของตนอยู่เสมอ

"ไม่เห็นต้องเป็นกังวลอะไรไปมากมายอี้หลิน เพราะต่อให้หลังจากนี้เจ้าจะมีระดับพลังวิญญาณน้อยที่สุดพวกข้าทั้งสามคนนั้นย่อมช่วยเหลือและไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าอย่างแน่นอนเพราะเราเป็นสหายกันเข้าใจรึไม่?" ลู่ซีเอ่ยเสริมขึ้น พวกเขาทั้งสี่คนต่างมองหน้ากันและยิ้มออกมาด้วยความสุข

ป่าไป๋เซินหลินเป็นป่าสีขาวบริสุทธิ์ที่มีขนาดกว้างใหญ่กินเนื้อที่ไปหนึ่งในสามส่วนของเทือกเขาเร้นลับอสูร ทุกสิ่งอย่างที่อยู่ในเขตป่านั้นไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ พื้นดินหรือทุกสิ่งอย่างในขอบเขตนี้ล้วนเป็นสีขาวทั้งสิ้นราวกับว่าถูกตัดขาดจากส่วนป่าของเขตเทือกเขาที่เหลือ บรรยากาศโดยรอบนั้นยังเต็มไปด้วยหมอกสีขาวลอยฟุ้งที่ทำให้วิสัยทัศน์ในการมองเห็นถูกจำกัดลงไปอย่างมาก และยังไร้ซึ่งสัญญาณของสิ่งมีชีวิตมีเพียงแต่สายลมพัดมาเบา ๆ เพียงเท่านั้น

ความลึกลับพิสดารของป่าไป๋เซินหลิน กระทั่งสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ที่ได้ก่อตั้งจนมีอายุยาวนานหลายพันปีเช่นนี้แต่ไม่อาจเทียบได้กับป่าไป๋เซินหลินที่ได้ตั้งอยู่มาก่อนหน้านั้นแล้ว ทางสำนักยังไม่สามารถระบุถึงที่มาของป่าแห่งนี้ได้ รวมไปถึงเนตรแห่งสวรรค์ของหนิงอ้ายเองที่ประวัติความเป็นมาของป่าไป๋เซินหลินยังไม่ปรากฎขึ้นให้รับรู้คล้ายกับว่าถูกปกปิดด้วยบางสิ่งอย่างที่เหนือขั้นไปยิ่งนัก

"ป่าไป๋เซินหลินเป็นสีขาวเช่นนี้ เราจะรู้ได้อย่างไรว่าควรไปทิศทางไหน?" จินหั่วถามขึ้นด้วยความสงสัย ตั้งเเต่พวกเขาทั้งสี่คนเข้ามาในเขตป่าแห่งนี้ทุกสิ่งอย่างโดยรอบล้วนเป็นสีขาวไปเหมือนกันทั้งหมด

"!!!"

"เดินตรงไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าทุกคนจะได้ยินเสียงอะไรห้ามหันไปเด็ดขาด และที่สำคัญอย่าแตกแถวแยกออกไปให้ทุกคนเดินตามข้ามาเท่านั้น!!!" หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นด้วยความตึงเครียดเล็กน้อย อาจด้วยเพราะว่าก่อนหน้านี้เขาพึ่งพาเนตรแห่งสวรรค์และวิหคสอดแนมมากจนเกินไปจนเมื่อต้องพาพบกับวิสัยทัศน์โดยรอบที่ราวกับดวงตาได้ถูกปิดกั้นเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกราวกับคนคนตาบอดคนหนึ่ง

"ได้ ๆ พวกข้าล้วนเชื่อใจเจ้า..." เป็นอี้หลินที่เอ่ยตอบไปแม้จะรู้สึกได้ว่าหนิงอ้ายคงมีบางสิ่งที่ไม่ได้บอกกับพวกตนให้รู้สึกกังวลไปมากกว่านี้

หนิงอ้ายที่หยุดชะงักไปชั่วครู่จนทำให้อี้หลินที่เดินตามมาอย่างกระชั้นชิดนั้นชนกับร่างบางในทันที

"เกิดไรขึ้นหนิงอ้ายเจ้าหยุดทำไมรึ...โอ้ยจมูกข้า"

"ไม่มีอะไร เอ่อ ข้าขอโทษด้วยนะอี้หลินเจ้าเป็นอะไรมากหรือไม่??" หนิงอ้ายถามกลับอี้หลินไปในทันที เพราะที่หนิงอ้ายหยุดชะงักไปชั่วครู่เป็นต้าเฮยที่ส่งกระเเสจิตเข้ามาให้รับรู้ว่ามีสัตว์อสูรระดับตำนานเฝ้ามองพวกเขาอยู่แม้จะไม่ทราบขนาดหรือระบุได้ว่าเป็นสัตว์อสูรเผ่าพันธ์ใด แต่เพียงเท่านี้ที่ต้าเฮยบอกให้รับรู้ก็ทำเอาเขานั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมากไปแล้ว สัตว์อสูรระดับตำนานต่อให้พวกเขาทั้งสี่คนร่วมมือช่วยกันก็ยากที่จะเอาชนะได้

'ไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้านาย ต้าเฮยจะปกป้องท่านเอง' เจ้าตัวน้อยที่อยู่ในอกเสื้อเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

'ขอบใจเจ้ามากนะต้าเฮย มีเจ้าอยู่ข้ารู้สึกอุ่นใจเป็นที่สุด...' หนิงอ้ายตอบกลับอีกฝ่ายไป

แม้จุดประสงค์ของการที่ต้าเฮยเลือกอยู่กับเขาในตอนนี้อาจจะยังไม่กระจ่างสักเท่าไหร่นักแต่เขาเชื่อว่าหากเกิดเหตุร้ายขึ้น อีกฝ่ายคงไม่ยอมอยู่เฉย ๆ เป็นแน่ อีกทั้งกลิ่นอายสัตว์อสูรระดับมายาที่เขาสัมผัสได้นั้น หนิงอ้ายเชื่อว่าย่อมไม่ใช่ขอบเขตความสามารถของพลังวิญญาณของเจ้าตัวน้อยนี้อย่างแน่นอน

หลังจากได้รวบรวมสติกลับมาอีกครั้งและเพื่อไม่ให้อีกสามคนที่เหลือต้องเป็นกังวลไปมากกว่านี้ หนิงอ้ายจึงกลับมามีท่าทีปกติสงบเช่นเดิม แม้ว่าอี้หลิน จินหั่วและโดยเฉพาะลู่ซีนั้นคิดว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่แต่นี่ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องสอบถามเรื่องราวกันสักเท่าไหร่นัก เพราะในตอนนี้พวกเขาควรที่จะเร่งเดินทางให้เร็วที่สุด

ตั้งเเต่เข้าสู่เขตป่าไป๋เซินหลินทุกย่างก้าวที่หนิงอ้ายพาทุกคนไปล้วนเต็มไปด้วยความคงที่อย่างถึงที่สุด อีกไม่ถึงชั่วยามก็จะถึงยามโหย่วแล้ว ไม่คาดคิดว่าการเดินทางจะใช้เวลาเกินกว่าที่หนิงอ้ายคาดคิดไว้เป็นอย่างมาก ด้วยความที่ป่าไป๋เซินหลินเต็มไปด้วยต้นไม้ที่มีรูปร่างแปลกตาสีขาวที่คล้ายคลึงกันอีกทั้งก้านใบนั้นต่างถักทอปกปิดอย่างหนาแน่นจนทำให้แสงสว่างนั้นลอดผ่านลงมาได้น้อยเป็นอย่างยิ่ง

แต่ด้วยความคุ้นชินจึงทำให้พวกเขายังสามารถประมาณการณ์ได้ว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาใดแล้ว ดังนั้นทั้งสี่คนจึงตกลงกันว่าในคืนนี้จะเลือกพักผ่อนกันบนต้นไม้ โดยด้านล่างที่เป็นสี่ทิศโดยรอบจะมีการก่อกองไฟและพวกเขาทั้งสี่คนนั้นจะสลับกันเฝ้ายามกันคนละหนึ่งชั่วยาม

เป็นจินหั่วเองที่เป็นผู้รับเฝ้าเวรยามเป็นคนแรก อี้หลินเป็นคนที่สอง ส่วนลู่ซีนั้นเป็นคนที่สาม ส่วนหนิงอ้ายนั้นให้เป็นคนสุดท้าย เพราะทุกคนอยากให้ร่างบางนั้นพักผ่อนเพราะตลอดการเดินทางที่ผ่านมานั้นอีกฝ่ายได้ใช้ญาณสัมผัสของตนเป็นจำนวนมากดังนั้นแล้วเด็กหนุ่มควรที่จะพักผ่อนให้มากที่สุด...

"สวรรค์ช่วย!!!กลิ่นอายเช่นนี้เป็นของอสูรอสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬใช่หรือไม่?" ผู้อาวุโสชายร่างท้วมเอ่ยขึ้นดังลั่นไปทั่วทั้งห้องโถงนี้ด้วยความตกใจเป็นอย่างยิ่งเพราะแรงกดดันสะกดข่มขวัญที่ค่ายกลส่งภาพแสดงให้เห็นและสัมผัสได้แม้จะไม่เห็นรูปร่างที่ชัดเจนของสัตว์อสูรที่ว่าแต่กลิ่นอายที่ทรงพลังเช่นนี้ย่อมไม่ผิดแน่

"เกิดเหตุใดขึ้น? เป็นไปได้อย่างไรกัน..."

"เคราะห์ดีที่อสูรอสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬเลือกเฝ้ามองไม่มากไปกว่านี้ ไม่เช่นนั้นแล้วด้วยความความผันแปรของค่ายส่งภาพคงทำให้พวกเราเข้าไปช่วยเด็กหนุ่มทั้งสี่คนไม่ทันแน่..." ผู้อาวุโสหญิงชราร่างเล็กเอ่ยเสริมขึ้นพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยเพราะคลายกังวลใจไปได้ส่วนหนึ่ง

"ปกติแล้วอสูรอสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬไม่มีการเคลื่อนไหวหรือปรากฏตัวให้รับรู้ได้ในรอบหลายร้อยปีที่ผ่านมา แต่เหตุใดในวันนี้อีกฝ่ายจึงได้ปรากฎตัวในเขตป่าไป๋เซินหลินเช่นนี้ได้กัน" ผู้อาวุโสชายอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน...