บทที่58 อสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะ

"ยังมีเวลาอีกมากในการเพิ่มระดับฝีมือของตนให้เพิ่มสูงขึ้น ตอนนี้พวกเราสองคนควรรีบออกไปช่วยหนิงอ้ายกับลู่ซีกันได้แล้ว..." ไม่รอช้าทั้งสองจึงได้สลายเวทย์ป้องกันพร้อมกับพุ่งตัวไปยังด้านข้างของหนิงอ้ายกับลู่ซีในทันที

"กลุ่มคนพวกนี้เป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วมการทดสอบศิษย์ใหม่ของทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ ยิ่งมีจำนวนผู้เข้าร่วมทดสอบมากเท่าไหร่ จำนวนของผู้ถูกสะกดจิตด้วยอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น..."

"บรรดาผู้ฝึกตนชายหญิงในตอนนี้ หากกล่าวตามตรงคงไม่แตกต่างไปจากหุ่นเชิดไร้ซึ่งสตินึกคิดคงไม่เกินจริงไปนัก..." เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังลมปราณอันคุ้นเคยของสองคนที่ตามมาสมทบแล้วนั้น หนิงอ้ายจึงบอกให้ได้รับรู้ในทันทีแม้ว่าทุกคนในที่นี้อาจพอคาดเดาได้บ้างแล้วก็ตาม

"ก็พอเข้าใจได้อยู่บ้าง เฮ้อ!! หากตัดผ่านตรงนี้ไปอีกไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็จะถึงทางเข้าของสำนักศึกษาแล้ว..." อี้หลินเอ่ยเบา ๆ ด้วยความเสียดายเล็กน้อย เพราะตามที่หนิงอ้ายได้บอกก่อนหน้าว่าอีกไม่ไกลก็จะถึงทางเข้าของสำนักศึกษาแล้ว แต่พวกเขากลับต้องมาพบเหตุการณ์ความวุ่นวายดังกล่าว อีกทั้งการทดสอบของสำนักศึกษาครั้งนี้มีเรื่องกำหนดเวลาเข้ามาเป็นเกณฑ์ที่ตั้ง เมื่อต้องเสียเวลาเพิ่มมากขึ้นจึงทำให้รู้สึกกดดันและหงุดหงิดไปบ้างเล็กน้อย

"ปีนี้มีรุ่นเยาว์ชายหญิงสนใจเข้าร่วมการทดสอบของทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์เป็นจำนวนมากอย่างที่ข้าบอกไปก่อนหน้า เส้นทางที่ตัดผ่านป่าไป๋เซินหลินเป็นอีกหนึ่งในเส้นทางที่สามารถมุ่งตรงไปยังสำนักศึกษาได้อย่างรวดเร็วที่สุด ไม่แน่ว่าอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะนี้อาจเป็นฝีมือของเหล่าผู้อาวุโสที่ดูแลการทดสอบก็เป็นไปได้..." หนิงอ้ายบอกสิ่งที่พอจะคาดเดาได้ เพราะเป็นไปได้น้อยมากที่ทางสำนักศึกษาจะปล่อยให้เกิดเหตุการณ์ที่เกินควบคุมเช่นนี้ เนตรแห่งสวรรค์ทำให้รู้ว่าบริเวณนี้เต็มไปด้วยค่ายกลส่งภาพซุกซ่อนอยู่ เนื่องจากหากตัดผ่านบริเวณนี้ได้ก็จะถึงทางเข้าของสำนักศึกษาแล้วนั่นเอง

"แล้วพวกเราควรทำอย่างไร? พิจารณาถึงจำนวนแล้วพวกเราทั้งสี่คนย่อมเสียเปรียบไปไม่น้อย..." อี้หลินถามขึ้นในสถานการณ์ที่อีกฝ่ายที่เป็นผู้เข้าร่วมการทดสอบต่างถูกสะกดจิตกันไปทั้งสิ้น

"คงต้องลองใช้วิธีปลุกสติของพวกเขาเหล่านี้ให้ได้ เพราะอย่างไรกลุ่มคนเหล่านี้ก็เป็นผู้บริสุทธิ์ไม่เกี่ยวข้อง..." ลู่ซีเสนอวิธีจัดการเพราะคิดว่านี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุดและสามารถทำได้ในตอนนี้

"เช่นนั้นทำตามที่ลู่เกอเสนอก่อนแล้วกัน อย่างไรกลุ่มคนเหล่านี้ก็คือผู้เข้าร่วมการทดสอบของสำนักศึกษา..." หนิงอ้ายเอ่ยสรุปทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยไม่ขัดค้าน

ทักษะวิญญาณยุทธ์เทพสมุทรมังกรเต่าปฐพีปกปักษ์ ทักษะวิญญาณที่หนึ่งพันธนาการ!!

พรึบ!

เมื่อได้ข้อสรุปที่ชัดเจนแล้วจินหั่วจึงไม่รั้งรอให้เสียเวลาอีกต่อไป เขาได้ร่ายมือขึ้นด้วยท่าทางพิศดารแปลกประหลาด ในระยะสายตาและการรับรู้ของจินหั่วกลุ่มคนด้านหน้านับสิบชีวิตต่างหยุดชะงักนิ่งด้วยความรวดเร็วชั่วพริบตา ร่างกายของรุ่นเยาว์ชายหญิงเหล่านี้ต่างถูกพันธนาการด้วยกำแพงที่ถูกสรรสร้างจากปราณธาตุดินสีเข้มที่ทั้งตัวนั้นถูกปิดไปสิ้นเหลือเพียงส่วนคอขึ้นไปเพียงเท่านั้น กลุ่มชายหญิงรุ่นเยาว์เหล่านี้แม้จะมีใบหน้าที่เรียบเฉยเพียงใด แต่ภายใต้พันธนาการของจินหั่ว อีกฝ่ายพยายามจะปลดปล่อยตัวเองออกจากพันธนาการอันแข็งแกร่งนี้ตามคำสั่งของผู้บัญชาลึกลับที่ซ่อนตัวอยู่นั่นเอง

"แบบนี้ใช้ได้หรือไม่?" จินหั่วคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ทักษะวิญญาณยุทธ์ที่สามารถพันธนาการouhเพียงพอที่จะสะกดกลุ่มรุ่นเยาว์ได้ไม่ยากเย็นเท่าไหร่นัก

ขณะที่อี้หลินกำลังจะเอ่ยชมฝีมือของจินหั่ว ทางฝั่งซ้ายมือได้มีธนูที่ถูกผนึกขึ้นจากปราณธาตุลมอันแข็งแกร่งพุ่งเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว หนิงอ้ายที่มีวิหคสอดแนมจึงสามารถรับรู้ได้พร้อมกับร่ายบทเวทย์ป้องกันได้อย่างทันท่วงที

ปราการวารีอหังการ!

ตู้ม!

"ระวังด้วยอี้หลิน เข้าประมาทเกินไปแล้ว..." หนิงอ้ายเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

เมื่อตั้งสติได้อี้หลินจ้องมองไปยังทิศทางนั้นจึงพบว่าตรงด้านหลังแนวต้นไม้ดังกล่าวมีรุ่นเยาว์สตรีสองคนที่หน้าตาเหมือนกันราวกับฝาแฝด ดวงตาเลื่อนลอยไม่ปรากฎคลื่นอารมณ์ใดทำให้รู้ได้ว่าทั้งสองคนไม่แคล้วถูกสะกดจิต ตกเป็นทาสหุ่นเชิดของจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะนี้เป็นแน่

"ข้าไม่อยากทำร้ายสตรีสักเท่าไหร่ แต่เมื่อบังอาจลอบโจมตีเช่นนี้ก่อนอย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกัน!!" อี้หลินหน้าเสียไปเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะรู้สึกโมโหพร้อมกับถลึงตาไปยังทั้งสองคนด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

ทักษะวิญญาณยุทธ์พู่กันอักขระเพลิงภูติสวรรค์ ทักษะวิญญาณที่หนึ่ง โจมตี!!

ตู้ม!

ดวงไฟสีเหลืองขนาดมหึมาปรากฎอยู่ตรงปลายนิ้วของอี้หลินก่อนที่เพลิงอัคคีนี้จะแปรเปลี่ยนเป็นกระสุนไฟจำนวนมากก่อนที่จะกระแทกไปยังสตรีทั้งสองคนในทันที กระสุนอัคคีอันเกิดจากทักษะวิญญาณยุทธ์ของอี้หลินส่งเข้าโจมตีสตรีทั้งสองคน แม้ว่าได้ถูกลดทอนพลังปราณไปหลายส่วน แต่ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถดูเบาได้ สตรีทั้งสองคนที่โดนเข้าโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัวพลันกระเด็นลอยปลิวถอยหลังไปชนกับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านหลังอย่างแรงจนต้นไม้หักเป็นสองส่วน ก่อนที่จะนอนสลบไปและไม่มีทีท่าจะว่าตื่นมาโดยง่าย

หนิงอ้ายมองไปยังทางฝั่งของจินหั่วและอี้หลิน สหายของเขาทั้งสองคนสมกับเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่เสียจริง เมื่อเห็นว่าสตรีทั้งสองคนได้ถูกตัดขาดจากการควบคุมของอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะแล้ว หนิงอ้ายและอีกทั้งสามคนนั้นต่างมีความเห็นตรงกันหากต้องปะทะจริง ๆ คงต้องใช้วิธีให้อีกฝ่ายหมดสติให้เร็วที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายที่อาจจะถึงชีวิตของเหล่าหุ่นเชิดไร้สตินึกคิดเหล่านี้

"จำนวนรุ่นเยาว์ชายหญิงที่ถูกสะกดจิตด้วยอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะน่าจะมีประมาณเกือบยี่สิบคนเลยทีเดียว ทุกคนระวังตัวด้วยอย่าได้ประมาทเป็นอันขาด เพราะพวกเขาเหล่านี้ถือได้ว่าเป็นผู้มากไปด้วยพรสวรรค์คนหนึ่งเช่นกัน..." หนิงอ้ายเอ่ยเสริมขึ้นแม้จะเชื่อมั่นในฝีมือของสหายเพียงใดว่าสามารถเอาชนะได้อย่างไม่ยากเย็น

"แล้วมีวิธีใดที่ง่ายกว่านี้หรือไม่? ต่อให้พวกเขาไร้ซึ่งสตินึกคิดไม่ต่างไปจากหุ่นเชิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสามารถใช้ทักษะวิชายุทธ์และพลังลมปราณได้ไม่ต่างไปจากพวกเรา..." จินหั่วถามขึ้นด้วยความเคร่งเครียด

"ตัวบงการเบื้องหลังคืออสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะ หากต้องการจบเรื่องราวให้เร็วที่สุดพวกเราควรจัดการที่ตัวต้นเหตุ พวกเจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร?" หนิงอ้ายถามขึ้นเพื่อขอความเห็นของทุกคน

"ข้าเห็นด้วย!!" อี้หลินตอบกลับไปด้วยความรวดเร็ว

"ข้าก็เห็นด้วย!!" จินหั่วพยักหน้าพร้อมกับอมยิ้มตรงมุมปาก

"เกอเห็นด้วยกับเจ้าเสี่ยวอ้าย..." ลู่ซีตอบกลับไป

"เมื่อทุกคนเห็นตรงกัน เช่นนั้นกลุ่มรุ่นเยาว์เหล่านี้จำเป็นต้องรบกวนลู่เกอใช้สมบัติวิเศษของท่านตาแล้วขอรับ..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้น ตอนแรกลู่ซีรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยแต่เมื่อนึกถึงเนตรแห่งสวรรค์ของเด็กหนุ่มแล้วจึงไม่ได้สงสัยอะไร

"ไม่อาจเล็ดลอดการรับรู้จากเจ้าจริง ๆ ด้วย..." ลู่ซีเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี สิ่งที่ปรากฎอยู่ในมือของลู่ซีมีรูปร่างคล้ายคลึงกับเขาสัตว์ชนิดหนึ่งที่แผ่กลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์โบราณ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะยกขึ้นมาจรดฝีปากพร้อมกับเป่าลงไปทันที

ทางฝั่งของอี้หลินและจินหั่วนั้นแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรก็ตาม แต่ทั้งสองคนย่อมสัมผัสได้ถึงความลึกล้ำสุดจะประมาณได้ที่ได้ทะลุผ่านร่างกายของตนไปเพียงเสี้ยววินาทีแต่กลับรู้สึกพรั่นพรึงยิ่งนัก เพียงอึดใจเดียวร่างกายของผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ชายหญิงที่อยู่โดยรอบบริเวณนี้ต่างค่อย ๆ ล้มตัวนอนลงไปในทันที สีหน้าของพวกเขาเริ่มกลับมามีเลือดฝาดบนใบหน้า เป็นดั่งสัญญาณทำให้รับรู้ได้ว่ามนต์สะกดของอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะได้ถูกทำลายไปสิ้นแล้ว

"บัญชาการแห่งเทพอสูร เป็นสมบัติระดับเทวะที่ถูกส่งต่อในตระกูลหวังจากรุ่นสู่รุ่น ไม่คาดคิดว่าอานุภาพจะลึกล้ำเหนือจินตนาการถึงเพียงนี้ แต่ข้อเสียคือเมื่อผู้บัญชาการเป็นผู้ฝึกตนระดับไม่สูงมาก ดังนั้นแล้วในการเรียกใช้แต่ละครั้งย่อมสูญเสียลมปราณไปแทบหมดสิ้น..."

เนตรแห่งสวรรค์ส่งข้อมูลให้รับรู้ว่าบัญชาการแห่งเทพอสูร อันเป็นสมบัติระดับเทวะชิ้นนี้ หากกล่าวว่าเป็นหนึ่งในสุดยอดสมบัติวิเศษประจำตัวของประมุขตระกูลหวังจิ่งหลงคงไม่ผิดไปนัก

ครั้งนี้ท่านตาถึงกับมอบสมบัติวิเศษชิ้นนี้ให้กับลู่ซีได้อย่างง่ายดาย ดูท่าแล้วคงเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของพวกเขาทั้งสองคนจึงได้มอบสมบัติระดับสูงให้ติดตัวมาใช้งานเช่นนี้ ด้วยขีดจำกัดของลู่ซีที่อยู่ในระดับจักรพรรดิขั้นสามัญ เช่นนั้นแล้วเมื่อบัญชาการแห่งเทพอสูรถูกเรียกใช้ จึงต้องแลกกับพลังลมปราณในร่างกายอย่างมหาศาล แต่ไม่ใช่ปัญหาสักเท่าไหร่ด้วยเพราะพวกเขาได้ตระเตรียมโอสถฟื้นฟูปราณเหล่านี้มาอย่างมากมาย

"ลู่เกอรีบกินโอสถฟื้นฟูปราณและทำการดูดซับปราณฟ้าดินก่อนนะขอรับ ส่วนทางนี้ข้า อี้หลินและจินหั่วจะเป็นฝ่ายจัดการเองขอรับ!!"

"แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะนั้นอยู่ตรงที่ใด?" อี้หลินถามขึ้นด้วยความสงสัย ด้วยเพราะว่าบริเวณโดยรอบป่าไป๋เซินหลินเต็มไปด้วยสีขาวบริสุทธิ์จนยากที่จะสังเกตสิ่งผิดปกติได้โดยง่าย

"โดยปกติแล้วระยะการสะกดจิตของจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะนั้นมีขอบเขตเพียงสองลี้เท่านั้น อย่างไรพวกเราช่วยกันหาในบริเวณนี้แล้วกัน..."

แน่นอนว่าด้วยเนตรแห่งสวรรค์และวิหคสอดแนมทำให้หนิงอ้ายรู้ได้ว่าแท้ที่จริงแล้วอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะอยู่ตรงที่ใด แต่เพื่อความแนบเนียนเขาจึงแสดงท่าทีเสาะหาจนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม ลู่ซีที่ในตอนนี้ได้ฟื้นฟูพลังลมปราณคืนมาได้เจ็ดในสิบส่วนแล้วจึงตามมาสมทบทันที

"ข้าผู้เยาว์ขอเชิญผู้เฒ่าอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะออกมาเสีย ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าผู้เยาว์คนนี้ได้ทำการลบหลู่ท่านแล้วกัน!!!"

"ท่านผู้เฒ่าพึงทราบ กว่าท่านจะบ่มเพาะพลังมาถึงระดับมายาเช่นนี้ย่อมใช้เวลาหลายร้อยหลายพันปี ท่านย่อมรับรู้อยู่แก่ใจว่าแต่ละเขตขั้นนั้นยากลำบากมากเพียงใด?" หนิงอ้ายได้หยุดนิ่งและหันหน้าไปทางฝั่งหนึ่งพร้อมกับโค้งตัวลงตามมารยาทที่พึงมีของผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ที่มีต่อผู้อาวุโส พร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม ทว่าความหมายที่แฝงไปตามคำพูดนั้นไม่ต่างไปจากคำข่มขู่ก็ไม่เกินจริงไปนัก

"หากท่านยังไม่เปิดเผยจุดประสงค์ที่ต้องการออกมา ผู้เยาว์คงต้องรบกวนท่านแล้ว!!" หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับโจมตีไปในบริเวณนั้นทันที

หัตถ์บุษกรพุทธอัคคีพิโรธ!

ตู้ม!

สิ้นเสียงของหนิงอ้ายพลันปรากฏเป็นฝ่ามือสีเหลืองทองที่มีบุปผาเพลิงดอกใหญ่แผ่กลิ่นอายอหังการออกมา เคล็ดวิชาหัตถ์บุษกรพุทธอัคคีพิโรธนี้ของหนิงอ้ายเกิดจากวิชาฝ่ามืออันเลื่องชื่อของตระกูลจางผสานเข้ากับวิชาบุปผาเพลิงแห่งตระกูลหวัง ที่แต่เดิมทั้งสองเคล็ดวิชานี้ต่างเป็นบทเวทย์โจมตีระดับสูงขึ้นชื่อประจำตระกูล

หนิงอ้ายได้นำสองเคล็ดวิชานี้ประสานหลอมรวมยกระดับขึ้นเป็นบทเวทย์ระดับเทวะที่แฝงไปด้วยอักขระเวทย์โบราณ จึงทำให้ฝ่ามือบุปผาเพลิงนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่กล้าแข็งกว่าบทเวทย์ระดับเทวะบางบทเวทย์เสียอีก จากนั้นฝ่ามือบุปผาเพลิงอหังการนี้ได้ขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่าก่อนที่จะเข้าฟาดโจมตี เพียงพริบตานั้นม่านพลังที่ขวางกั้นอยู่จึงสลายหายไป ปรากฏเป็นอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะที่ตวาดดังก้องขึ้นมาในทันที เสียงกรีดร้องดังแหลมหูได้ส่งผลให้โดยรอบนั้นสั่นไหวสะเทือนไปทั่ว

กรี้ช!

ครืน! ครืน!

"ผู้เยาว์ที่เข้าร่วมทดสอบในปีนี้ช่างโอหังยิ่ง!! เอาเถอะผู้ฝึกตนตัวน้อยช่วยเปิดหูเปิดตาของผู้เฒ่าเช่นเราด้วยแล้วกันเตรียมรับมือ!!!!"

ตู้ม! ตู้ม!

ตู้ม! 

หนิงอ้ายยืนประจันหน้ากับอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะอย่างมั่นคงไม่หวั่นไหว แม้ว่ากลิ่นอายของสัตว์อสูรระดับนภาขั้นสูงช่วงปลายได้แผ่ซ่านออกมาชวนให้รู้สึกขนลุก แต่พลังลมปราณอันเข้มข้นล้ำลึกของราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงเฉกเช่นหนิงอ้ายหาได้ธรรมสามัญไม่ วงแหวนเวทย์สีน้ำเงินเข้มอันเป็นสัญลักษณ์ของผู้ฝึกตนปราณธาตุน้ำระดับสูงได้ปรากฏขึ้นตรงด้านหลังของเด็กหนุ่ม ในรัศมีหนึ่งลี้ปรากฎเป็นบุปผาเหมันต์ขนาดน้อยใหญ่นับร้อยดอกเลยทีเดียว ก่อนที่ชั่วพริบตานั้นเหล่ามวลบุปผาเหมันต์จำแลงเหล่านี้ได้เข้าปะทะการโจมตีจากอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะในทันที

มหาบุปผชาติเหมันต์จำแลงลักษณ์!

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! 

บุปผาเหมันต์ได้สำแดงอานุภาพเข้าปะทะอย่างไม่หวั่นเกรง เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องไปทั่วกระจายเป็นวงกว้าง ด้วยพลังทำลายล้างที่รุนแรงเกินกว่าเวทย์โจมตีที่ถูกร่ายขึ้นด้วยผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงคนหนึ่งได้ ดวงตาสีเหลืองอำพันของอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะเบิกกว้าง ก่อนที่ร่างกายที่ปกคลุมด้วยเกล็ดสีแดงจะทอแสงสีน้ำตาลเข้มต้านรับก่อนที่จะกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว

ถึงแม้ว่าบุปผาเหมันต์เหล่านี้จะไม่สามารถสร้างรอยแผลใดใดกับร่างกายอันแข็งแกร่งได้ แต่หากเปรียบเทียบถึงเรื่องความแข็งแกร่งระหว่างผู้ฝึกตนและสัตว์อสูรที่อยู่ในระดับพลังวิญญาณเดียวกันแล้ว การโจมตีเมื่อครู่ถือว่าได้ว่าเกินความคาดหมายไปไม่น้อย

"เป็นไปไม่ได้!! ราชทินนามระดับจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงจะสามารถใช้เวทย์ที่รุนแรงเช่นนี้ได้อย่างไร?" อสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะเค้นเสียงออกมาด้วยความอาฆาต แววตาที่มองไปยังกลุ่มของหนิงอ้ายเต็มไปด้วยโทสะ

"ลู่เกอ อี้หลิน จินหั่ว ข้าฝากพวกเจ้าทั้งสามคนช่วยดูแลเหล่าผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ชายหญิงเหล่านี้ไปให้พ้นระยะการโจมตีเสีย ตรงนี้ข้าจะรับมือเอง!!" หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นโดยที่สายตาของเขานั้นยังคงจ้องมองไปยังอสูรตรงหน้านี้อย่างไม่ละสายตา แม้ว่าเขาจะเป็นห่วงลู่ซี อี้หลินและจินหั่วอยู่ไม่น้อย แต่เขาเชื่อว่าทั้งสามคนย่อมมีของวิเศษปกป้องตัวเองและมีบทเวทย์ระดับสูงเพียงพอที่จะปกป้องตนเองรวมไปถึงเหล่าบรรดาผู้เข้าร่วมการทดสอบในครั้งนี้ให้ปลอดภัยได้อย่างแน่นอน

"คิดจะช่วยเหลือพวกนั้นรึ? สรรพสิ่งใต้อาณัติแห่งข้า จงจัดการพวกมันศัตรูของข้าให้ตายตกสิ้น!!!" อสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับถ่ายทอดศาสตร์สะกดใจลึกลับอีกครั้ง พร้อมกับสั่งการเหล่าอสูรน้อยใหญ่ที่อยู่ภายใต้กำกับสะกดจิตของตนให้จัดการกลุ่มรุ่นเยาว์พวกนี้ในทันที

โฮก! 

กรรซ์! 

ครืน! ครืน! 

พริบตานั้นเองกลิ่นอายของสัตว์อสูรอันทรงพลังแข็งแกร่งได้ระเบิดพวยพุ่งขึ้นทั่วทั้งบริเวณ แสงสีน้ำตาลเข้มพิศดารลึกล้ำผนึกขึ้นเป็นคลื่นวายุที่ถูกปล่อยออกมาโดยรอบสี่ทิศแปดทางเต็มเปี่ยมไปด้วยอาณุภาพทำลายล้าง สิ่งนี้ได้ส่งผลโดยตรงกับสัตว์อสูรระดับต่ำให้เกิดอาการแตกตื่นพร้อมกับถูกชักนำมายังจุดนี้ด้วยอำนาจสะกดใจของอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะ

หนิงอ้ายรู้ดีว่าความแข็งแกร่งของสัตว์อสูรและผู้ฝึกตนแม้จะอยู่ในระดับพลังวิญญาณเทียบเท่าเขตขั้นเดียวกัน แต่หากจะจัดการสังหารย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายสักเท่าไหร่นัก หนิงอ้ายเร่งเค้นจิตวิญญาณเพื่อบัญชาการเนตรแห่งสวรรค์หาจุดอ่อนของสัตว์อสูรตรงหน้า เพราะหากสามารถสร้างบาดแผลให้กับอีกฝ่ายได้ หนทางการเอาชนะย่อมมีเพิ่มขึ้น

อสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะได้พุ่งเข้าโจมตีหนิงอ้ายด้วยความเร็วสมกับเป็นอสูรสังกัดปราณธาตุลม เกล็ดสีแดงสดเงาแวววับสะท้องแสงเป็นประกาย ดวงเนตรเหลืองอำพันจ้องมองด้วยความอาฆาต ปากอ้ากว้างปลดปล่อยคลื่นเสียงทำลายล้างแปรสภาพเป็นแส้วายุที่เต็มไปด้วยพลังการทำลายล้างได้เข้าฟาดเด็กหนุ่มด้วยความดุดัน พลังที่ปลดปล่อยออกมาแน่ชัดว่าเป็นสัตว์อสูรระดับนภาขั้นสูง แต่ความลึกล้ำและจิตสังหารที่เอ่อล้นจนสามารถสัมผัสได้ บ่งบอกให้รับรู้โดยนัยว่าระดับพลังวิญญาณของสัตว์อสูรตรงหน้าใกล้ทะลุเขตขั้นต่อไปแล้ว

หวี้ด! หวี้ด! หวี้ด!

ตู้ม! ตู้ม! 

สีหน้าเคร่งขรึมของหนิงอ้ายจับจ้องไปยังสัตว์อสูรตรงหน้า แววตามุ่งร้ายเจตนาสังหารที่ชัดเจนยิ่ง แค่ช่วงเวลาหนึ่งเค่อก็ทำให้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยและสูญเสียลมปราณไปไม่น้อย ยังดีที่จี้หยกโลหิตยังคงดูดซับปราณฟ้าดินโดยรอบด้วยความรวดเร็ว ร่างกายของหนิงอ้ายที่คุ้นชินกับเคล็ดวิชาสยบอัสนีเมฆาโดยไม่ต้องบัญชาการจึงส่งผลให้แม้จะต้องสูญเสียลมปราณไปจำนวนมากแต่ก็ถูกทดแทนคืนมาเช่นกัน...