บทที่57 อันตรายในป่าไป๋เซินหลิน

เหตุการณ์ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นผู้อาวุโสแต่ละตำหนักตัวแทนเข้าร่วมดูแลการทดสอบครั้งนี้ได้มีการถกเถียงถึงในเรื่องราวต่าง ๆ ที่เป็นไปได้ เจียงเฉิงที่มีฐานะสูงสุดในที่นี้นั่นคือเจ้าสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ แม้ภายนอกจะดูนิ่งเฉยไม่ได้เอ่ยเสริมอะไรขึ้น แต่สายตายังคงจ้องเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กำลังปกปิดอาการแตกตื่นดังกล่าวอย่างนิ่งสงบ ด้วยอายุเพียงสิบห้าสิบหกเพียงเท่านี้ของอีกฝ่ายแต่กลับสามารถควบคุมสติได้มั่นคงหนักแน่น เขาอยากรู้นักว่าอีกฝ่ายรวมไปถึงสหายอีกทั้งสามคนจะสามารถผ่านการทดสอบเป็นศิษย์ของสำนักได้หรือไม่

เทือกเขาเร้นลับอสูรที่อยู่โดยรอบของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์มีพื้นที่กว้างใหญ่เป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงเต็มไปด้วยสัตว์อสูรมากมาย ที่กระทั่งฝ่ายสำรวจของทางสำนักที่มีการเก็บรวมรวมข้อมูลมาหลายพันปีตั้งแต่เริ่มก่อตั้งสำนัก แม้ข้อมูลที่อยู่ในมือนั้นจะมีมากมายแต่ถึงอย่างนั้นยังไม่ถึงกับครอบคลุมทั้งหมด สัตว์อสูรบางสายพันธ์นั้นถึงกับมีสายเลือดบรรพกาลไหลเวียนอยู่หรือบ้างก็มีความเป็นมาที่ลึกลับ อีกทั้งยิ่งกับสัตว์อสูรระดับสูงที่สามารถเปิดสติปัญญาได้นั้นมักจะมีการแบ่งพื้นที่เขตปกครองถิ่นที่อยู่อย่างชัดเจน ขอเพียงแค่ไม่เข้าไปก่อกวนหรือเข้าไปในอาณาเขตของมันย่อมปลอดภัยต่อชีวิต

"แล้วเช่นนี้จะเป็นสัญญาณเตือนอันใดหรือไม่? อสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬไม่ได้ย่างกรายเข้าเขตป่าไป๋เซินหลินนับเป็นเวลาหลายร้อยปีมาแล้วเสียด้วยซ้ำ!!" สตรีในรูปลักษณ์วัยกลางคนเอ่ยขึ้นพร้อมกับครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน อีกฝ่ายที่เป็นถึงสัตว์อสูรระดับตำนานนั้นมีสิ่งอื่นใดที่แอบแฝงซ่อนเร้นอยู่หรือไม่

"หากบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญคงไม่ใช่ พวกท่านคิดเห็นตรงกันหรือไม่?" ชายวัยกลางคนที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับหนุ่มเจ้าสำราญเอ่ยถามขึ้น

"หรืออาจเป็นเพราะมีสิ่งใดไปกระตุ้น? แล้วจะเป็นสิ่งใดได้กันเพราะรุ่นเยาว์ทั้งสี่คนนั้นต่างเป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิวิญญาณเพียงเท่านั้น ย่อมไม่มีแรงสะกดข่มอันตรายจนอสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬต้องเปิดเผยตัวเช่นนี้ได้..." ชายชราอีกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างคาดเดา

"ข้าว่าอาจเป็นของสมบัติวิเศษก็เป็นไปได้ เพราะเด็กหนุ่มที่มีนามว่าหนิงอ้ายกับลู่ซีหากทั้งสองเป็นลูกหลานตระกูลหวังแห่งแคว้นเต่าดำจริง ท่านประมุขตระกูลหวังจิ่งหลงคงมอบสมบัติวิเศษระดับสูงไว้สำหรับป้องกันตัวก็เป็นไปได้..." ผู้อาวุโสหญิงร่างเล็กเอ่ยถึงสิ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นไปได้มากที่สุด

"ของวิเศษระดับสูงเช่นนั้นรึ? ก็อาจเป็นไปได้เช่นกัน แล้วทุกท่านยังมีความเห็นอื่นกันหรือไม่?"

"ท่านเจ้าสำนักมีความเห็นในเรื่องอย่างไรหรือขอรับ?" ผู้อาวุโสคุมกฎที่หนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสายตาจากทุกคนมองกดดันให้เขาเป็นตัวแทนถามเจ้าสำนักศึกษาด้วยความอยากรู้

"ท่านบรรพชนผู้ก่อตั้งสำนักศึกษาจดบันทึกเอาไว้ว่าอสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬเป็นอสูรสายเลือดบรรพกาลหายากที่อาศัยอยู่ในเทือกเขาเร้นรับอสูรแห่งนี้มาตั้งแต่เริ่มก่อตั้งสำนักเมื่อหลายพันปีก่อน หลังจากที่อีกฝ่ายได้ประสบพบโชควาสนาสวรรค์จนสามารถเปิดสติปัญญาสำเร็จเป็นสัตว์อสูรมายาระดับสูง (เทียบเท่าราชทินนามผู้ฝึกตนระดับเทพยุทธ์วิญญาณ) เมื่อหลายร้อยปีก่อน จากนั้นผู้อาวุโสท่านนี้ได้เก็บตัวจำศีลอยู่อย่างสงบตรงเขตเทือกเขาเร้นรับอสูรชั้นในสุด ไม่ข้องเกี่ยวกับสิ่งใดทั้งสิ้น..."

"ด้วยความพิเศษทางสายเลือดของสัตว์อสูรบรรพกาลแล้ว จากกลิ่นอายที่เล็ดลอดออกมาจนสัมผัสได้อสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬในตอนนี้คงทะลุถึงเขตขั้นเป็นสัตว์อสูรระดับตำนาน (เทียบเท่าราชทินนามผู้ฝึกตนระดับเทพสวรรค์วิญญาณ) แล้วเป็นแน่ ด้วยความเหนือชั้นของตบะพลังวิญญาณเช่นนี้หากเกิดสิ่งใดขึ้นคงมีแต่อาจารย์ปู่เท่านั้นที่จะรับหน้าได้..."

"…"

"…"

"ในตอนนี้ยังไม่อาจกล่าวสรุปสิ่งใด หากอสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬเลือกที่จะโจมตีแล้วเด็กหนุ่มทั้งสี่คนคงไม่มีทางปลอดภัยเช่นนี้ อย่างไรฝากให้ผู้อาวุโสคุมกฎช่วยลงไปตรวจสอบด้วยเล่า..." เจียงเฉิงเอ่ยขึ้นพร้อมกับมอบหมายภารกิจให้ทางผู้อาวุโสคุมกฎตรวจสอบ เพราะอาจส่งผลกระทบต่อความมั่นคงของทางสำนักก็เป็นไปได้ทั้งสิ้น

ท้ายที่สุดแล้วทุกคนยังไม่อาจคาดเดาได้ว่าสาเหตุใดที่อสรพิษราชันย์สุริยันจันทราทมิฬจึงเลือกที่จะปรากฎตัวและจ้องมองรุ่นเยาว์กลุ่มหนึ่งด้วยท่าทีแปลกประหลาด เคราะห์ดีที่อีกฝ่ายไม่เข้าโจมตีรุ่นเยาว์ทั้งสี่คนนี้ ด้วยระดับพลังเทพยุทธ์วิญญาณขั้นสามัญของท่านเจ้าสำนักเจียงเฉิงย่อมเร่งรุดช่วยเหลือไม่ทันการณ์เป็นแน่ หากเป็นเช่นนั้นแล้วทางสำนักศึกษาคงสูญเสียสุดยอดรุ่นเยาว์กลุ่มนี้ที่มากไปด้วยพรสวรรค์เข้ามาเป็นศิษย์ของสำนัก นับว่าเป็นเรื่องที่น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง

ในเมื่อท่านเจ้าสำนักเอ่ยขึ้นด้วยตนเองว่าไม่ให้พวกเขาวิตกกังวลจนเกินไป เช่นนั้นแล้วพวกเขาทั้งหลายจึงกลับมาให้ความสนใจกับภาพจากค่ายกลส่งภาพอีกครั้ง สำหรับผู้ฝึกตนรุ่นเยาวืชายหญิงกลุ่มอื่นล้วนต่างพบเจอกับประสบการณ์ที่แตกต่างกันแต่ด้วยความเคร่งเครียดจากหาคำตอบที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจต่อเหตุการณ์ก่อนหน้า ส่งผลให้บรรยากาศในห้องโถงนี้ไร้ซึ่งเสียงพูดคุย เนื่องจากไม่มีผู้ใดเอ่ยสิ่งใดขึ้นเพิ่มเติมนอกเหนือจากนี้ราวกับว่าทุกคนต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดอยู่นั่นเอง

...............................

วันเวลาได้ผันผ่านไปอย่างรวดเร็วช่วงราตรีอันเงียบสงบนั้นใกล้จะถูกแทนที่ด้วยแสงแรกแห่งวันในอีกไม่กี่ชั่วยามนี้ หลังจากได้พักผ่อนไปอย่างเต็มที่จนรู้สึกว่าร่างกายสามารถฟื้นฟูกลับมาได้ดังเดิมแล้ว ถึงเวลายามอิ๋นหนิงอ้ายจึงจัดการธุระส่วนตัวของตนให้เรียบร้อยก่อนที่จะสลับเวรยามกับลู่ซีเพื่อให้อีกฝ่ายได้พักผ่อน

หนิงอ้ายได้อ่านความทรงจำของวิหคสอดแนมที่ได้ส่งไปสำรวจพื้นที่โดยรอบในขอบเขตรัศมีสองลี้ ภาพของเหตุการณ์ความเป็นไปเกิดขึ้นล้วนถูกบันทึกไว้ทั้งสิ้น สรุปได้คือคือบริเวณทั้งหมดนี้ที่ไม่ปรากฏซึ่งสัตว์อสูรและสิ่งมีชีวิตอื่น ทุกสิ่งอย่างโดยรอบดูราบเรียบจนแปลกประหลาดจนเกินไปในความรู้สึกของสัญชาติญาณ

ดังนั้นหนิงอ้ายจึงเลือกปล่อยวิหคสอดแนมเพื่อสำรวจความเป็นไปหลังจากนี้ จากนั้นเขาจึงเริ่มลงมือทำอาหารมื้อเช้า โดยตั้งใจว่าทำโจ้กไข่ใส่เนื้อสับแบบง่าย ๆ อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็จะเป็นช่วงเช้าพอดี หนิงอ้ายหยิบเอาวัตถุดิบต่างสำหรับการทำอาหารมื้อเช้านี้ออกจากแหวนมิติ พร้อมกับทำอาหารด้วยความคล่องแคล่วที่ดูออกว่าเด็กหนุ่มนั้นคุ้นชินกับการทำอาหารนี้มากเพียงใด

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้วนั้นกลิ่นหอมของโจ้กหนิงอ้ายได้ส่งผลต่อกับชายหนุ่มวัยกำลังโตอีกสามคนที่เหลือ โดยเฉพาะกับอี้หลินนั้นถึงกับละเมอลงมาจากต้นไม้เสียอย่างนั้นเป็นที่น่าขบขันยิ่งนัก จากที่ทุกคนควรจะพักอีกสักหน่อยแต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความหิว ดังนั้นพวกเราทั้งสี่คนเมื่อขัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้วนั้นจึงนั่งล้อมวงทานอาหารและพูดคุยกันถึงแนวทางเดินหลังนี้

สุดท้ายมื้อเช้านี้ได้จบไปด้วยความเร่งรีบเพราะด้วยเหลือเวลาอีกเพียงสองวันเท่านั้นก็จะครบตามกำหนดเวลาที่ทางสำนักศึกษาได้กำหนดเอาไว้เเล้ว พวกเขาทั้งสี่คนได้สำรวจข้าวของทุกอย่างว่าเรียบร้อยเสร็จสิ้น กลุ่มของหนิงอ้ายทั้งสี่คนจึงเริ่มออกเดินทางต่อไปในทันทีด้วยความระมัดระวังตัวเช่นเดิม แน่นอนว่าระหว่างทางนั้นยังคงไร้ซึ่งอุปสรรค แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาทั้งสี่คนยังคงเฝ้าระวังและใช้ญาณสัมผัสกันอย่างเต็มที่ ด้วยเพราะกังวลว่าหลังจากหมดคลื่นลมที่เงียบสงบเช่นนี้แล้วอาจจะมีภัยร้ายตามมาก็เป็นไปได้

เวลาได้ผ่านไปอีกสองชั่วยาม ในระหว่างเส้นทางที่คาดว่าเป็นดั่งจุดใจกลางของป่าไป๋เซินหลิน เนตรแห่งสวรรค์ทำให้หนิงอ้ายรับรู้ได้ว่าเพียงมุ่งตรงไปตามเส้นทางนี้ไปเรื่อย ๆ อีกไม่กี่ชั่วยามก็จะถึงทางเข้าของทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์แล้ว ด้วยความคงที่ของเวลาในการเดินทางนับว่าพวกเขาทั้งสี่คนนั้นคิดถูกต้องมากเลยทีเดียวที่เลือกมุ่งตรงมายังเส้นทางนี้

"เพียงเดินตามเส้นทางนี้ไปอีกไม่กี่ชั่วยามพวกเราก็จะถึงทางเข้าของสำนักแล้ว..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นกับทุกคนด้วยความยินดี

"เจ้าไม่โกหกข้าใช่หรือไม่หนิงอ้าย เฮ้อ!! โชคดีจริงที่ข้าได้มาเจอกับพวกเจ้าไม่เช่นนั้นพวกข้าคงแย่..." อี้หลินเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งรอยยิ้มขอบคุณไปยังเด็กหนุ่มที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม เพราะอีกฝ่ายได้ช่วยเหลือพวกเขาจากอสูรระดับสูงอีกทั้งยังให้พวกเขาร่วมเดินทางมาด้วยกันจนใกล้ถึงจุดหมายที่ตั้งไว้

"ได้ยินเช่นนี้ข้ารู้สึกหายเหนื่อยไปหลายส่วน หากเข้าสำนักได้แล้วข้าขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวพวกเจ้าทุกคนแล้วกัน..." จิ่นหั่วเอ่ยเสริมขึ้นพร้อมกับมองไปยังทุกคนด้วยความสุขใจ

หนิงอ้ายที่กำลังจะเอ่ยหยอกล้อกลับอีกครั้งไป แต่เมื่อเห็นข้อมูลที่เนตรแห่งสวรรค์ส่งมาให้ได้รับรู้นั้น ยอมรับว่าเขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมากแต่ก็สามารถดึงสติกลับมาได้ในเวลาเพียงชั่วครู่เท่านั้นพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาเสียงดังว่า "พวกเจ้าทุกคนร่ายบทเวทย์ป้องกันเดี๋ยวนี้!!!!"

ทางฝั่งของลู่ซี อี้หลินและจิ่นหั่วเองนั้นแม้จะไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นแต่เมื่อสิ้นคำของหนิงอ้าย ทั้งสามคนที่เหลือต่างร่ายบทเวทย์ป้องกันของตนขึ้นในทันที

ปราการวารีอหังการ!

เสียงหวานนุ่มของหนิงอ้ายนั้นเอ่ยร่ายบทเวทย์ป้องกันปราณธาตุน้ำบริสุทธิ์ประจำตัวของตนออกมาตั้งรับ

มหาพันตะจรรโลงพิภพ!

ทางฝั่งของลู่ซีเองนั้นไม่รอช้าร่ายบทเวทย์ป้องกันสังกัดปราณธาตุลมที่ได้รับการถ่ายทอดจากหวังจิ่งหลงในทันที

ปฐพีพิทักษ์สยบเขตคาม!

บทเวทย์ป้องกันปราณธาตุดินของจินหั่วแข็งแรงยิ่ง กำแพงดินขนาดมหึมาได้ตั้งขนานพร้อมตั้งรับอย่างมั่นคง

อัคคีเสกสรรโลกธาตุ!

สำหรับอี้หลินเองนั้นแม้ระดับพลังวิญญาณบ่มเพาะจะน้อยสุดในบรรดาสามคนที่อยู่ตรงนี้ แต่ทว่าปราการอัคคีที่ร้อนแรงอันเป็นบทเวทย์ป้องกันประจำตระกูลอี้นั้นไม่สามารถดูเบาได้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเพิ่มความร้อนแรงเเข็งแกร่งของปราการอัคคีนี้ให้เพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า

สิ้นเสียงร่ายเวทย์ป้องกันจากพวกเขาทั้งสี่คนที่ร่ายขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน กลิ่นอายความลึกล้ำของเวทย์ป้องกันได้ปรากฎขึ้นเป็นม่านป้องกันอันเกิดจากปราณธาตุทั้งสี่ที่ได้ประสานเป็นม่านปราการปกป้องอย่างแน่นหนาคุ้มครองพวกเขาได้อย่างทันท่วงที แต่ทว่าไม่ทันให้พวกเราได้พูดคุยสอบถามกันทั้งสิ้น การดจมตีจากโดยรอบทิศทางได้กระแทกเข้ากับม่านปราการป้องกันอีกครั้ง

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!  ตู้ม!

"เกิดสิ่งใดขึ้น?" ลู่ซีถามกับหนิงอ้ายในทันทีซึ่งตอนนี้เด็กหนุ่มนั้นมีสีหน้าเคร่มครึมผิดปกติอย่างเช่นที่แล้วมา

"เมื่อครู่ข้าสัมผัสได้ถึงพลังทำลายล้างระดับสูงจากไม่ใกล้ไม่ไกลโดยรอบตัวพวกเรา แต่ข้านั้นยังไม่สามารถชี้จุดได้จึงเตือนให้ทุกคนได้ระวังเอาไว้..." หนิงอ้ายตอบกลับไปพร้อมกับแผ่ปราณสัมผัสของตนเพิ่มขึ้น เพียงแต่เขาไม่สามารถสัมผัสสิ่งใดได้ในตอนนี้ราวกับว่ามีคลื่นหรือมีสิ่งใดคอยปกปิด

"เสียงนี้ช่างไพเราะยิ่งนัก พวกเจ้าได้ยินเหมือนกับข้าบ้างหรือไม่?" อี้หลินถามขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วออกไปตรงจุดที่คาดว่าเป็นต้นกำเนิดแห่งเสียงอันไพเราะเช่นนี้

"นี่มันเสียงของอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะ!! ทุกคนถ่ายเทลมปราณเสริมเวทย์ป้องกันให้เป็นระดับสูงสุด!!" หนิงอ้ายเมื่อเห็นข้อมูลที่เนตรแห่งสวรรค์แจ้งให้รับรู้ จึงตะโกนขึ้นร้องบอกกับทั้งสามคนในทันที

สิ้นเสียงของหนิงอ้ายนั้น ทั้งสามคนที่เหลือต่างตกตะลึงกันยิ่งกว่า ชื่อเสียงของอสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะนั้นหากเรียกว่าเป็นเสียงเรียกจากยมโลกก็ไม่ต่างไปนัก

"จักจั่นเก้าสุวรรณมรณะเป็นสัตว์อสูรที่มีความร้ายกาจคือคลื่นเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังของการทำลายล้างและการสะกดจิต หากผู้ฝึกตนไร้ซึ่งความมั่นคงทางจิตใจแล้วย่อมถูกชักจูงได้ง่ายไม่ต่างไปจากหุ่นเชิดมีชีวิตของมันเท่านั้น!!" จินหั่วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับอธิบายข้อมูลที่ตนพอรับรู้ให้กับทุกคนได้ทราบ

"แต่จากการโจมตีเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนเป็นฝีมือและบทเวทย์โจมตีจากผู้ฝึกตนใช่ไหม?" ลู่ซีเอ่ยถามขึ้นด้วยเพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายนั้นย่อมรู้ข้อมูลเป็นแน่

"อสูรจักจั่นเก้าสุวรรณมรณะได้อาศัยอยู่ในป่าไป๋เซินหลิน กล่าวได้ว่าเป็นอีกหนึ่งป่าพิศดารที่เต็มไปด้วยความลึกลับ ไม่ต้องทราบประวัติความเป็นมาในเชิงลึกก็พอรับรู้ได้ว่าป่าไป๋เซินหลินที่ทุกสิ่งอย่างเต็มไปด้วยสีขาวนั้นย่อมมีบางสิ่งอย่างที่คอยกระตุ้นควบคุม มากไปกว่านั้นคล้ายกับว่าขอบเขตพื้นที่ป่าไป๋เซินหลินได้มีการขยายเพิ่มขึ้นในทุกปี กินเนื้อที่ของผืนป่าส่วนอื่นไปมากเลยทีเดียว..." หนิงอ้ายตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ในขณะที่ด้านนอกของม่านป้องกันนั้นต่างมีคลื่นเสียงเข้าโจมตีอย่างต่อเนื่อง

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

"แย่แล้ว นี่คงไม่ใช่..." อี้หลินเอ่ยขึ้นอย่างเสียอาการไปเล็กน้อยเมื่อเห็นบางอย่างก้าวเท้าเข้ามาหาพวกตนด้วยความรวดเร็ว

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

"น่าสนุกเสียจริง!!" หนิงอ้ายเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่เขาจะสลายเวทย์ป้องกันก่อนที่จะตั้งรับการโจมตีกับสิ่งที่อยู่ด้านนอกเวทย์ป้องกันอย่างทันท่วงที

"บางทีข้าอยากจะรู้นักว่าในหัวของหนิงอ้ายคิดอ่านอย่างไร? เหตุใดจึงดูลึกลับคาดเดาไม่ได้ บ้างก็มีท่าทางสุขุมราวกับตาเฒ่าที่ผ่านเรื่องราวในชีวิต บ้างก็ไม่ต่างไปจากเด็กหนุ่มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้นเช่นนี้...”

"บางครั้งการตัดสินใจของหนิงอ้ายเต็มไปด้วยความเด็ดขาดมั่นคง รวมไปถึงทักษะพลังวิญญาณแข็งแกร่งเกินกว่า ทั้งที่ข้ากับหนิงอ้ายก็อายุสิบห้าสิบหกเท่ากันแต่เหตุใดเขาจึงดูโตมากกว่าในความรู้สึกของข้ากันนะ?"

"หลังจากที่หนิงอ้ายปลุกพลังวิญญาณได้สำเร็จตอนอายุเจ็ดปี เขาคงมุ่งมั่นฝึกฝนอย่างเต็มที่ใช่หรือไม่?" อี้หลินถามลู่ซีด้วยความสงสัย

"ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าที่เติบโตมากับเสี่ยวอ้ายตั้งแต่ยังเด็กบางทียังมีบางเรื่องไม่เข้าใจอีกฝ่ายเลยเสียด้วยซ้ำ แต่ข้าขอแก้ไขความเข้าใจเจ้าสักนิด ความจริงแล้วเสี่ยวอ้ายพึ่งปลุกพลังวิญญาณและเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตนได้ไม่ถึงสองปีก่อนหน้านี้เอง..." ลู่ซีตอบกลับอี้หลินไปด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่ทว่าอีกฝ่ายที่ได้ยินเช่นนั้นแล้วในตอนนี้นั้นมีสีหน้าชะงักค้างคล้ายกับจะเอ่ยสิ่งใดบางอย่างแต่ท้ายที่สุดกลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา

ลู่ซีเองก็ไม่ได้อยู่รอฟังอีกฝ่ายเพราะตนนั้นต้องรีบตามหนิงอ้ายที่ออกไปด้วยความเป็นห่วง

“…”

“…”

"หนิงอ้ายพึ่งปลุกพลังวิญญาณเข้าสู่วิถีของผู้ฝึกตนได้ไม่ถึงสองปี แต่กลับถึงพร้อมด้วยราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงได้อย่างมั่นคง มากไปกว่านั้นรากฐานพลังวิญญาณบ่มเพาะยังแข็งแกร่งยิ่งหากคาดเดาไม่ผิดพลังวิญญาณนี้คงเคี่ยวกรำไม่น้อยกว่าสิบรอบเป็นแน่..." อี้หลินเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมองไปยังจินหั่วพร้อมกับถอนหายใจออกมา...