บทที่52 ต้าเฮย

เหลือเวลาอีกเพียงสองวันเท่านั้นที่ทางสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์ได้กำหนดการณ์เอาไว้สำหรับการรับศิษย์ใหม่ ดูเหมือนว่าปีนี้จำนวนของผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ที่สนใจเข้าร่วมการทดสอบเข้าสำนักศึกษามีจำนวนมากกว่าปกติในรอบหลายสิบปีเลยทีเดียว สังเกตได้จากการที่ในเมืองหมอกทมิฬเต็มไปด้วยผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์ชายหญิงมากหน้าหลายตาที่เดินทางมาถึงเมืองแห่งนี้แล้ว

ก่อนหน้านี้ท่านตาหวังจิ่งหลง ท่านยายเหมยฮวาและท่านแม่เยว่ซินต่างต้องการมาส่งพวกเขาทั้งสองคนในการเข้าร่วมทดสอบเข้าสำนักศึกษาที่เมืองหมอกทมิฬแห่งนี้ ทว่าหนิงอ้ายได้ปฏิเสธไปด้วยเพราะว่าทั้งสามคนต่างมีภาระหน้าที่รับผิดชอบภายในตระกูลหวัง การเดินทางครั้งนี้ต้องใช้เวลายาวนานหลายวันยังไม่รวมไปถึงการเข้าร่วมการทดสอบเพราะในแต่ละปีทางสำนักศึกษาจะมีการกำหนดจำนวนวันทดสอบที่แตกต่างกันออกไป แต่ถึงอย่างไรท่านตาได้มอบหมายองครักษ์ฝีมือดีถึงสี่คนร่วมเดินทางกับพวกเขาทั้งสองคนในครั้งนี้ด้วย

หลังจากเมื่อวานนี้ที่เขาได้เดินเที่ยวตลาดในเมืองได้พูดคุยกับบรรดาพ่อค้าแม่ค้าตามแผงร้านต่าง ๆ จึงพอทราบมาบ้างว่าการทดสอบของสำนักศึกษาเหมันต์พันตะศักดิ์สิทธิ์จะเปลี่ยนไปในทุกปีไม่ซ้ำรูปแบบกัน อีกทั้งยังได้มีการเชิญผู้ฝึกตนระดับระดับสูงที่มีฐานะประจำการในสำนักที่มีความเชี่ยวชาญในแต่ละด้านที่แตกต่างกันออกไปในการออกเเบบทดสอบเหล่านี้ เช่นนั้นแล้วหนิงอ้ายคิดว่าสิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้คือการเตรียมความพร้อมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทางฝั่งของลู่ซีในวันนี้ยังคงเก็บตัวอยู่ในห้องเพื่อประสานกระดูกวิญญาณของอสูรราชันย์วานรพันตะนิลกาฬเข้ากับร่างกาย ก่อนหน้านี้หนิงอ้ายได้แวะเข้าไปหาอีกฝ่ายแล้วพบว่าลู่ซีถึงพร้อมด้วยราชทินนามจักรพรรดิวิญญาณขั้นสามัญอย่างเต็มเท้าเรียบร้อยและได้เคี่ยวกรำรากฐานบ่มเพาะไปสิบกว่ารอบเลยทีเดียว ดังนั้นจึงมั่นใจได้ว่าย่อมส่งผลดีในการร่ายบทเวทย์และการใช้วรยุทธให้มีความแม่นยำมั่นคงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า หนิงอ้ายไม่รั้งรอให้เสียเวลาก่อนที่จะเน้นย้ำให้อีกฝ่ายไม่ต้องเร่งรีบและฝากองครักษ์สองคนเฝ้าอยู่บริเวณหน้าห้องพักอีกด้วย

เมื่อทานมื้อเช้าและได้จัดการทุกอย่างเสร็จเเล้ว ช่วงเช้านี้หนิงอ้ายเลือกที่จะใช้เวลาในห้องพักเพื่อทบทวนวิชาความรู้ต่าง ๆ สำหรับเจ้าอสรพิษตัวน้อยนั้น เช้าวันนี้หนิงอ้ายพบว่าบาดแผลฉกรรจ์ภายนอกหายไปหมดสิ้น แต่ร่างกายเรียวยาวของมันยังคงนอนนิ่งไม่ขยับ หนิงอ้ายเข้าใจได้ว่าเลือดของตนที่มีพลังแห่งชีวิตของสายเลือดพญาหงส์แดงอัคคีสุริยะมหาสวรรค์คงส่งผลดีต่อมันไปไม่น้อย

ในช่วงบ่ายหนิงอ้ายเลือกที่จะไปฝึกฝนเพิ่มเติมที่เขตป่าที่อยู่ติดกับเมืองหมอกทมิฬ ครั้งนี้หัวหน้าองครักษ์และผู้ติดตามอีกคนหนึ่งขอไปกับหนิงอ้ายด้วยซึ่งเขานั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธเเต่อย่างใด เพราะเข้าใจว่าอีกฝ่ายต่างถูกฝึกฝนมาเพื่อทำตามคำสั่งของท่านประมุขหรือท่านตาของเขาโดยเฉพาะ

หนิงอ้ายเลือกที่จะทบทวนเคล็ดวิชากระบี่เสียก่อน ความจริงแล้วรุ่นเยาว์ในตระกูลหวังทุกคนต่างได้รับการฝึกฝนและรับการถ่ายทอดวิชากระบี่ประจำตระกูลคือเคล็ดวิชากระบี่สักกะดาราราย อันเป็นเคล็ดวิชาที่โดดเด่นเลื่องชื่อในยุทธภพแต่ด้วยความที่หนิงอ้ายในตอนนี้มีกระบี่ประจำตัวที่หนิงอ้ายตั้งชื่อว่ากระบี่ไป๋เย่วหรือกระบี่วารีหมอกรุ้งพิสุทธิ์เหมันต์ที่ได้มาในครั้งนั้น

แน่นอนว่าเคล็ดวิชากระบี่ที่อสูรวารีหมอกรุ้งพิสุทธิ์เหมันต์ได้ถ่ายทอดโดยตรง นั่นคือ เคล็ดวิชากระบี่เจ็ดดาวเหนือ ความพิเศษของเคล็ดวิชานี้จะมีทั้งหมดเจ็ดระดับ แต่ละระดับนั้นจะสร้างความรุนแรงเพิ่มทวีสองเท่าในแต่ละขั้น ไม่รอช้าหนิงอ้ายจึงเริ่มร่ายกระบี่ตามเคล็ดวิชานี้ในทันที แต่เลือกที่จะไม่แฝงลมปราณด้วยเพราะกลัวว่าจะเกิดความเสียหายของพื้นที่โดยรอบนั่นเอง

ท่ามกลางสายตาขององครักษ์ทั้งสองคนที่ติดตามมา คุณชายหนิงอ้ายเป็นผู้ที่มากไปด้วยพรสวรรค์อย่างแท้จริงนับว่าเป็นอัจฉริยะที่เหนืออัจฉริยะด้วยกัน ด้วยเพียงอายุสิบห้าสิบหกปีแต่สามารถเป็นผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิวิญญาณขั้นสูงได้ อีกทั้งความล้ำลึกของพลังปราณในร่างกายของเด็กหนุ่มในตอนนี้เทียบเท่าได้กับผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นสามัญเลยทีเดียว ด้วยฐานะเจ้าแห่งยุทธภพอายุน้อยที่สุดในรอบหลายร้อยปีและยังมีฐานะเป็นว่าที่ประมุขของตระกูลหวังสายหลักแห่งแคว้นเต่าดำ ด้วยคุณสมบัติเช่นนี้พวกเขาทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าใครกันจึงจะเหมาะสมกับนายน้อยของตนได้กัน...

เวลาก็ได้ผันผ่านอย่างไม่รั้งรอมาถึงยามเซินแล้ว ร่างกายอันผอมบางของเด็กหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้นอย่างเสียกริยา โดยปกติหนิงอ้ายมักจะรักษาภาพลักษณ์ของตนอยู่เสมอ ท่ามกลางสายตาชื่นชมและเห็นใจขององครักษณ์ทั้งสองคนที่ตอนนี้ออกมาเฝ้าดูอยู่ไม่ไกลนัก ช่วงเวลาทั้งบ่ายนี้หนิงอ้ายได้ทุ่มเทไปกับการทบทวนเคล็ดวิชากระบี่และวรยุทธต่าง ๆ บ้างก็ขอให้องครักษ์ทั้งสองคนนั้นมาช่วยฝึกซ้อมกับตนเพื่อให้เขานั้นทราบถึงขีดจำกัดของตัวเอง

คราแรกองครักษ์ทั้งสองคนต่างไม่กล้าลงแรงไปมาก ด้วยเพราะอีกฝ่ายมีฐานะเป็นถึงนายน้อย เป็นถึงว่าที่ประมุขของตระกูลคนถัดไป หากเกิดอันตรายขึ้นกับเด็กหนุ่มแล้วท่านประมุขคงไม่เอาพวกตนไว้แน่ เป็นหนิงอ้ายเลือกใช้การต่อสู้รูปเเบบสมัยใหม่จากโลกเดิมเข้ามาผสมผสานในการโจมตี องครักษ์ทั้งสองคนตอนแรกที่ไม่ตั้งใจลงมือจริงจังมากนักแต่ด้วยเพราะถูกหนิงอ้ายบีบคั้นจนทำให้ต้องแสดงฝีมือที่แท้จริงออกมา

แน่นอนว่าท้ายที่สุดเเล้วในการฝึกฝนครั้งนี้ย่อมเป็นหนิงอ้ายที่เป็นผู้พ่ายแพ้ให้กับหัวหน้าองครักษ์ไปในที่สุด เเต่ถึงอย่างนั้นหนิงอ้ายถึงกับรับมือกับกระบวนท่าของได้เกือบร้อยกระบวนท่าของอีกฝ่ายเลยทีเดียว บนตัวของหัวหน้าองครักษ์มีร่องรอยบาดแผลรอยฟกช้ำนอกร่มผ้าเล็กน้อยเเต่ต่างไปจากหนิงอ้ายที่สภาพในตอนนี้ดูแทบไม่ต่างไปจากขอทานน้อยเสียอย่างนั้น แต่นั่นก็พอเข้าใจได้ที่หนิงอ้ายต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

เพราะต่อให้เขาจะเชี่ยวชาญทักษะการต่อสู้มากมายแค่ไหนจากโลกเดิมที่ผ่านมา อย่างไรขีดจำกัดของร่างหนิงอ้ายคนนี้ที่บอบบางยิ่ง อีกทั้งระยะเวลาสองปีกว่านี้แม้หนิงอ้ายจะทุ่มเทปั้นหุ่นให้เเข็งแรงมากเเค่ไหนแต่เมื่อเทียบกับร่างเดิมของเขานั้นร่างนี้ยังด้อยไปกว่าหลายส่วน

การรับมือประลองกับผู้ฝึกตนราชทินนามระดับเทวะวิญญาณขั้นสูงที่โดนฝึกร่างกายมาตั้งแต่จำความได้ ดังนั้นร่างกายจึงแข็งแรงเป็นพิเศษ ประสบการณ์ต่อสู้ต่างหล่อหลอมให้สัมผัสของอีกฝ่ายเฉียบแหลมยิ่งนัก หนิงอ้ายได้แต่ครุ่นคิดในใจ หากว่าเขาสามารถเข้าร่วมสำนักศึกษาได้สำเร็จเขาต้องเร่งทำทุกวิถีทางให้ร่างกายของเราเเข็งเเรงกว่านี้ให้ได้

ในทางกลับกันนั้นหัวหน้าองครักษ์ที่ดูภายนอกจะดูเหมือนว่าตนได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย เเต่ความจริงแล้วภายในร่มผ้าต่างได้รับความบอบช้ำไปไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะทุกวรยุทธ์โจมตีของหนิงอ้ายเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและเฉียบขาด อีกทั้งยังแม่นยำราวกับคิดคำนวนเสียอย่างดีราวกับผู้ที่มากไปด้วยประสบการณ์ของการเข่นฆ่า

มีคำกล่าวไว้ว่าตัวตนที่แท้จริงจะเป็นเช่นไรให้ดูจากมีดที่เขาเลือกใช้ เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้วหัวหน้าองครักษ์นั้นตกใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะสิ่งที่ตนรับรู้มานั้นแทบไม่ตรงกับคุณชายหนิงอ้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนผู้นี้เลยสักนิด แม้ว่าเด็กหนุ่มมีตำแหน่งเจ้าแห่งยุทธภพที่การันตรีได้ถึงความสามารถที่อยู่เหนือผู้คนทั่วไปเป็นอัจฉริยะที่อยู่เหนืออัจฉริยะ

แต่ความกระหายเลือดและกลิ่นอายความตายที่เด็กหนุ่มแสดงออกมา เขาเองคาดว่าเด็กหนุ่มคงไม่รู้ตัวสักนิดว่าทุกท่วงท่าวรยุทธล้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยทักษะลอบสังหารระดับสูงที่ไร้ซึ่งความปราณีใดทั้งสิ้น ทุกการโจมตีต่างมุ่งเน้นจุดตายของฝั่งตรงข้ามทั้งสิ้น ทุกสิ่งเหล่านี้เมื่ออยู่ในตัวของเด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหกปีที่พึ่งเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตนได้เพียงสองปีเท่านั้น นับว่าควรค่าแก่การยกย่องและน่าหวั่นเกรงอย่างแท้จริง...

"ฝีมือข้ายังด้อยนัก หลังจากนี้ข้าต้องหาเวลาฝึกฝนเพื่อให้ต้องพัฒนาไปมากกว่านี้..." หนิงอ้ายเอ่ยบ่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

"คุณชายน้อยเก่งมากที่สามารถรับมือกับท่านหัวหน้าได้ถึงเกือบครึ่งชั่วยามเช่นนี้ได้เมื่อเทียบกับรุ่นเยาว์ในวัยเดียวกัน คุณชายมากไปด้วยความสามารถที่แท้จริงขอรับ..." ชายชุดดำองครักษณ์อีกคนที่ติดตามมาได้เอ่ยเสริมขึ้น

"ใช่แล้วขอรับ คุณชายเพิ่งเข้าสู่วิถีฝึกตนได้เพียงสองปีเเต่กลับสามารถรับกระบวนท่าได้มากเช่นนี้ หากท่านประมุขรู้เข้าข้าคงต้องกลับไปฝึกใหม่อีกครั้งแน่ขอรับ..." หัวหน้าองครักษ์เอ่ยขึ้นอย่างติดตลกเล็กน้อยแม้เจ้าตัวจะรู้ดีว่ามีความเป็นไปได้มากที่เดียวในสิ่งที่ตนได้เอ่ยออกไป

"ข้าหวังว่าการทดสอบของสำนักศึกษาจะไม่ผิดแปลกพิสดารเกินกว่าที่ข้ากับลู่เกอจะรับมือได้..." หนิงอ้ายเอ่ยขึ้น เมื่อพละกำลังเรี่ยวแรงกลับมาคืนหลายส่วนแล้วทั้งสามคนจึงใช้วิชาตัวเบาทะยานกลับเข้าไปในตัวเมืองหมอกทมิฬในทันที

เย็นวันนี้ลู่ซีออกจากห้องพักแล้วเพราะว่าการเก็บตัวนั้นสำเร็จไปได้ด้วยดี หนิงอ้ายเมื่อเห็นคนพี่ออกมาเเล้วจึงรีบเข้าไปสำรวจอีกฝ่ายอย่างไม่รอช้าและเมื่อสัมผัสเข้ากับตัวของผู้เที่ตนนับถือดั่งพี่ชายนั้นเนตรแห่งสวรรค์ส่งข้อมูลเข้ามาในหัวจนทำเอาหนิงอ้ายถึงกับหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

"เป็นไปได้อย่างไรกัน ลู่เกอใช้พลังปราณธาตุดินพร้อมกับปราณธาตุต้นกำเนิดธาตุลมพร้อมกันถึงสองธาตุได้เช่นนั้นหรือขอรับ?" หนิงอ้ายตกใจเป็นอย่างมากเพราะเขายังไม่เคยพบเจอผู้ใดที่ประสานร่างกายไปกับกระดูกวิญญาณแล้วสามารถใช้พลังธาตุที่สองเพิ่มขึ้นมาได้

"แม้กระทั่งเรื่องนี้เจ้าก็รับรู้เช่นนั้นรึ?" ลู่ซีเมื่อได้ยินหนิงอ้ายเขาเองก็ตกใจไม่น้อย เพราะเขาตั้งใจว่าจะเก็บไว้ให้เด็กหนุ่มได้ประหลาดใจ แต่ใครจะไปคาดคิดว่าเพียงหนิงอ้ายจับตัวของเขานั้นก็สามารถรับรู้ถึงความลับเช่นนี้ได้อย่างง่ายดาย

"หลังจากที่ข้าได้ตำราของอักขระเวทย์โบราณมาจากท่านตา ข้าได้ทดลองปรับเปลี่ยนเนตรแห่งสวรรค์บางส่วนโดยการนำอักขระเวทย์โบราณเข้ามาทดแทน เช่นนั้นแล้วความสามารถของเนตรแห่งสวรรค์ก็เพิ่มมากขึ้นหลายเท่า ไม่ว่าจะเป็นการอำพลางเพื่อสังเกตสอดแนมโดยรอบหรือหากมีสิ่งใดที่ข้าสัมผัสหากว่าอีกฝ่ายไม่มีบทเวทย์ป้องกันระดับสูงอยู่ ข้าย่อมทราบข้อมูลของสิ่งนั้นคือคนนั้นขอรับ..."

สิ้นเสียงของหนิงอ้ายทำเอาลู่ซีและองครักษ์ทั้งสี่คนอดที่จะตกตะลึงไม่ได้ พวกเขานั้นล้วนทราบกันดีว่าคุณชายหนิงอ้ายมีความเชี่ยวชาญในอักขระเวทย์โบราณที่แม้แต่ท่านประมุขยังเอ่ยขึ้นมาว่าไม่มีผู้ใดในตระกูลที่มีความเชี่ยวชาญเช่นนี้ นับว่าเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจที่ความสามารถและความโดดเด่นเช่นนี้พบเจอได้ในคนเดียวกัน

"เอาละตอนนี้ได้เวลามื้อเย็นแล้ว วันนี้เจ้าคงฝึกหนักเหมือนเดิมเป็นแน่เช่นนั้นแล้วหลังทานข้าวเสร็จก็อาบน้ำพักผ่อนเสีย ส่วนเกอจะไปหาซื้อของที่จำเป็นเผื่อไว้หากต้องใช่ในการเข้าทดสอบของสำนักศึกษาอีกที..." ลู่ซีบบอกกับเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง

สองปีที่ผ่านมาหลังจากเด็กหนุ่มปลุกพลังวิญญาณได้สำเร็จ หนิงอ้ายได้ทุ่มเทกับการฝึกฝนเป็นอย่างยิ่ง เพราะอีกฝ่ายจะทำให้ถึงที่สุดไม่เช่นนั้นจะไม่ยอมเลิกราเด็ดขาด ลู่ซีเห็นบาดแผลของอีกฝ่ายและหัวหน้าองครักษ์ลู่ซีก็พอเข้าใจอะไรมากขึ้นเขาต้องการให้หนิงอ้ายพักผ่อนให้เต็มที่เพราะว่าเขานั้นจะออกไปสำรวจเมืองนี้และเตรียมสิ่งของจำเป็น มื้อเย็นของเด็กหนุ่มสองคนและบุรุษวัยกลางคนอีกสี่คนนั้นจบไปด้วยอาหารชุดใหญ่ที่ถูกนำมาวางบนโต๊ะอาหารอย่างเต็มที่ ทุกคนต่างมีความรู้สึกตรงกันว่าอาหารของโรงเตี๊ยมแห่งนี้รสเลิศเป็นอย่างยิ่งชวนให้อิ่มท้องและต้องการพักผ่อน

หนิงอ้ายได้กลับเข้ามาในห้องพักของตน พร้อมกับสังเกตตะกร้าที่อยู่ข้างเตียงนอน ก็พบว่าอสรพิษน้อยสีดำนั้นจ้องมองตนด้วยตาไม่กระพริบ ภาพตรงหน้านี้อาจเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับใครหลาย ๆ คนแต่กับหนิงอ้ายที่ชื่นชอบสัตว์มีพิษและคลุกคลีกับสิ่งเหล่านี้ตลอดทั้งชีวิตในโลกเดิม ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อยออกที่จะรู้สึกเอ็นดูยิ่งนัก

"ว่าไงเจ้าตัวน้อยรู้สึกอย่างไรบ้าง??" หนิงอ้ายเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับลูบส่วนหัวเบา ๆ อสรพิษน้อยมีท่าทางเคลิบเคลิ้มไปสักครู่ก่อนที่จะจ้องเขม็งกลับมาอย่างไม่ยินยอม

"เจ้าหิวแล้วใช่หรือไม่??" หนิงอ้ายถามด้วยความเป็นห่วงเพราะตนพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่เมื่อวานนี้อีกฝ่ายยังไม่ได้กินอะไรเลยอสรพิษน้อยทำหน้าตาเบื่อหน่ายก่อนที่จะจ้องเขม็งสบตาอีกครั้ง

"เจ้าไม่ชอบให้ข้าเรียกว่าเจ้าตัวน้อยเช่นนั้นรึ??" หนิงอ้ายเอ่ยถามขึ้นแม้จะพอคาดเดาได้บ้างแล้วก็ตาม

หงึกหงึก

"เช่นนั้นข้าตั้งชื่อให้เจ้าว่า ต้าเฮย พอใจหรือไม่??" หนิงอ้ายเลือกที่จะตั้งชื่อโดยสังเกตจากลักษณะของเกล็ดสีดำเงางามของมัน

หงึกหงึก

"เช่นนั้นหลังจากนี้เจ้าชื่อต้าเฮยนะ ข้าลืมแนะนำตัวไปข้าชื่อหนิงอ้าย ในตอนนี้ข้ามีสัตว์อสูรในพันธะแล้วจึงไม่สามารถสร้างพันธะกับเจ้าเพิ่มได้ แต่ข้าสัญญาว่าจะดูแลเจ้าให้ดีที่สุด เจ้าตกลงที่จะอยู่กับข้าหรือไม่ต้าเฮย??"

หงึกหงึก หงึกหงึก

ต้าเฮยตัวน้อย?? แสดงความตกลงใจในข้อเสนอนี้ด้วยการพยักส่วนหัวขึ้นลงอย่างน่าเอ็นดู หนิงอ้ายไม่รอช้าจับอีกฝ่ายขึ้นมาพร้อมกับมอบจูบเล็ก ๆ ให้ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมาว่า

"ข้าจะไปอาบน้ำก่อนละกันเดี๋ยวคืนนี้เจ้าก็นอนกับข้านะ "

หลังจากนั้นหนิงอ้ายจึงเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายของตนเอง เมื่อออกมาเเล้วก็พบว่าเจ้าต้าเฮยกำลังนอนรอเขาอยู่บนเตียงเสียแล้ว เจ้าตัวน้อยชูคอไปมาคล้ายกับส่งสัญญาณว่าให้รีบเข้านอนเสียที เห็นท่าทางอันน่ารักดังกล่าวหนิงอ้ายอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนที่จะไปยังเตียงนอนและห่มผ้าให้ตนกับต้าเฮยก่อนที่จะนอนหลับในที่สุด...

อีกด้านหนึ่งชายชุดดำที่ตอนนี้อยู่ในห้องขนาดใหญ่ที่มีเอกสารสำคัญอยู่โดยรอบใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึม เอาแต่มองภาพที่เห็นนั้นผ่านสายตาของอสรพิษที่นอนอยู่ข้างคนงาม แม้จะรู้สึกอยากไปอยู่ตรงนั้นมากแค่ไหนแต่ถึงอย่างไรชายชุดดำทำได้เพียงสงบใจลงและรีบจัดการงานที่ค้างของตนให้เสร็จก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมาว่า

"อย่าให้ถึงคราวของข้าบ้างแล้วกัน..."