บทที่ 273 ไปคืนนี้เลย

หากว่าความอบอุ่นไม่สามารถเรียกเขาให้ฟื้นได้ เช่นนั้นก็ลองใช้ความแค้นดูแล้วกัน!

กู้อวิ๋นซีเพียงแค่คิดไม่ถึงว่า ตัวเองเพิ่งจะพูดจบ ชั่วพริบตานั้น อุณหภูมิในห้องจะลดลงหลายองศาในทันที

นิ้วมือของเขากำลังค่อยๆ กำแน่น

กู้อวิ๋นซีรู้สึกกังวลในใจ กำลังจะเอื้อมไปกุมมือเขาไว้ "เย่เสวียน..."

แต่นางคิดไม่ถึงเลยว่ายังไม่ทันที่มือของนางจะได้โดนมือของเขา จู่ๆ มือของจวินเย่เสวียนก็ยกขึ้นมาฉับพลัน

วินาทีต่อมา กู้อวิ๋นซีก็รู้สึกเจ็บปวดบริเวณลำคอ!

นางถูกบีบคอ ภาพทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไปทันที!

นางถูกกดไว้บนเตียง

เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็สบตาเข้ากับดวงตาเย็นเยียบอย่างจัง

เขาจ้องหน้านาง ในแววตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

"กู้อวิ๋นซี...เจ้ากล้า!"

"เย่...อื้ออ"

จู่ๆ ชายหนุ่มก็บีบนิ้วมือแน่น กู้อวิ๋นซีรู้สึกหายใจลำบาก กำลังจะขาดอากาศหายใจ

หายใจไม่ออกแล้ว

"ในที่สุดเจ้าก็ยอมรับแล้วว่าเจ้าลงมือฆ่าลูกของข้าด้วยตัวเอง!"

เขาบีบนิ้วมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ

กู้อวิ๋นซีกำลังดีใจที่เขาตื่นขึ้นมาได้ แต่ไม่นานก็พบว่า ตัวเองไม่มีทางรอดแล้ว

ที่แท้ มู่อันหนิงมีประโยคหนึ่งที่พูดได้ไม่ผิด ถ้าเขาตื่นขึ้นมาจะต้องฆ่านางด้วยมือ