เจ้าสาวไม่สมยอม 10

“นอนเถอะครับ พี่ไม่ทำอะไรหนูไอแน่นอน สัญญาครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินเข้าใกล้

“ไม่เชื่อหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูไอไปนอนข้างนอกก็ได้” ธีร์ภาณุส่ายหน้าระอากับความดื้อรั้นของผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ตรงหน้า

“แล้วจะให้ทำยังไงถึงจะเชื่อ” ชายหนุ่มก้มหน้าถาม ใบหน้าแทบจะชนกัน ไอรักหลับตาปี๋หดคอลง และใช้มือยันแผ่นอกกว้างของชายหนุ่มไว้

“พี่ธีร์ถอยออกไปก่อนค่ะ หนูไออึดอัด” หญิงสาวพยายามจะเบี่ยงตัวออกให้ห่างจากชายหนุ่ม ที่ตอนนี้จ้องมองเธอด้วยแววตาแปลกๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้เธอหวั่นใจ เธอเริ่มกลัวการอยู่ใกล้ๆเขา ยิ่งในห้องนอนมิดชิดอย่างนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะไปร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้ล่ะ

ไอรักเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหายใจติดขัด หัวใจเต้นโครมคราม

“พี่ธีร์คะ กรุณาให้เกียรติหนูไอด้วยค่ะ” เธอพยายามพูดให้ดูเหนือกว่าเขา ชายหนุ่มถอยห่างจากไอรักสองสามก้าว เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย และผายมือไปยังเตียงกว้าง

“ครับ...เชิญ”

“พี่ธีร์คะ ตกลงว่าจะไม่ยอมเข้าใจอะไรเลยใช่ไหม เรายังไม่ได้แต่งงานกันจะนอนร่วมเตียงร่วมห้องกันได้ยังไง” ชายหนุ่มยืดตัวเต็มความสูงยืนตรง เขายักไหล่ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“พี่ไม่คิดว่าหนูไอจะแคร์เรื่องแบบนี้นะ เพราะความจริงแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับหนูไอเลยไม่ใช่หรือ” คำพูดของธีร์ภาณุทำให้ไอรักโกรธจนตัวสั่น

“จะแคร์หรือไม่แคร์มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่ที่สำคัญคือหนูไอไม่ได้รักพี่ธีร์ ไม่ใช่สิความจริงเราไม่ได้รักกันเลยต่างหาก และเราคงไม่มีวันรักกันได้เลย เพราะฉะนั้นมันไม่มีวันที่จะมีเรื่องบ้าๆเกิดขึ้นค่ะ อุ๊บ!”

เสียงไอรักขาดหายไปเพราะถูกผู้ชายตัวโตปิดปากด้วยริมฝีปากของเขาเอง ไอรักตกใจพยายามดิ้นรนเพื่อจะพ้นจากพันธนาการของชายหนุ่ม มือไม้ก็กวัดแกว่งทุบแผ่นหลังชายหนุ่ม จนในที่สุดก็หมดแรงที่จะต่อสู้ขัดขืน สองมือที่ทุบตีเปลี่ยนเป็นเกาะบ่าของชายหนุ่มไว้แน่น เพราะสองขาเริ่มจะไม่มีแรงทรงตัวยืน ไอรักไม่เคยสัมผัสความรู้สึกแบบนี้มาก่อน ร่างของหญิงสาวเริ่มอ่อนระทวยในอ้อมกอดของชายหนุ่ม จุมพิตที่เอาแต่ใจสำรวจไปทั่วโพรงปากนุ่มที่แสนหวานนั้น เนิ่นนานจนไอรักคิดว่าตัวเองต้องขาดใจตายแน่นอน หากชายหนุ่มไม่ถอนริมฝีปากออกเสียก่อน

เมื่อธีร์ภาณุถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากบาง ที่ตอนนี้แดงจัดอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนออกจากหญิงสาว ไอรักเริ่มรู้สึกตัวดึงมือกลับ แล้วสะบัดมือฟาดไปบนใบหน้าของคนที่เพิ่งขโมยจูบแรกของเธอไป ธีร์ภาณุนิ่งเงียบจ้องมองหน้าไอรักอย่างค้นหา

“หนูไอ พักผ่อนเถอะ เดินเองไหวหรือเปล่า หรือว่าจะให้พี่อุ้มไป” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ

ไอรักอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาสักหยด ความรู้สึกมันเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ อยากจะบีบคอผู้ชายตัวโตคนนี้ให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย เธอสบสายตาชายหนุ่มด้วยความโกรธแค้น

“ถ้าหนูไอยังดื้อรั้นอยู่อย่างนี้ พี่จะลงโทษตามแบบของพี่แบบนี้อีก” ธีร์ภาณุไม่พูดเปล่าก้มหน้าลงมาจนจมูกแทบจะชนกัน ไอรักเบี่ยงตัวออกแล้ววิ่งปรู๊ดกระโดดขึ้นเตียง หญิงสาวใช้ผ้าห่มพันตัวเองอย่างแน่นหนา ธีร์ภาณุมองดูอย่างขำๆ ชายหนุ่มเดินตามมาเอนตัวนอนข้างๆ แล้วเอื้อมมือปิดสวิตซ์ไฟที่หัวเตียง

“หลับฝันดีนะครับ”

ดึกมากแล้วไอรักที่ซุกตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น เธอเงี่ยหูฟังจังหวะลมหายใจที่สม่ำเสมอของธีร์ภาณุ แสดงว่าเขาหลับไปแล้ว ผิดกับเธอที่พยายามข่มตาลงเท่าไรก็นอนไม่หลับ กำลังคิดวกวนกลับไปกลับมาว่า นี่เธอไม่ได้กำลังฝันไป ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเรื่องจริง แล้วพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาจะมองหน้าอีตาพี่ธีร์ได้ยังไง หญิงสาวเผลอยกมือขึ้นสัมผัสริมฝีปากตัวเอง นึกโกรธตัวเองที่เผลอไปกับสัมผัสของชายหนุ่ม

ปากตัวเองบอกว่าไม่อยากอยู่ใกล้เขา ไม่อยากเป็นเจ้าสาวของเขา แต่ร่างกายกลับทรยศเผลอไผลไปกับสัมผัสของเขา แล้วจะถูกจับได้ไหมที่เคยโกหกไว้ว่าเคยมีอะไรกับคนอื่นมาแล้ว เพราะอาการที่เก้ๆกังๆเวลาถูกจูบน่ะ มันก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นจูบแรกของตัวเอง โอย...ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว

ไอรักส่ายหน้าแล้วหลับตาปี๋ ไม่ได้รู้เลยว่าผู้ชายตัวโตที่นอนหันหลังให้นั้นต้องข่มความรู้สึกมากเพียงใด ที่ต้องอยู่ใกล้กับผู้หญิงตัวเล็กๆที่น่ากอดที่สุด ธีร์ภาณุยังไม่ได้หลับอย่างที่ไอรักคิด เมื่อได้ลิ้มรสริมฝีปากที่แสนหวานนั้น ทำให้เขารู้สึกสงสัยในตัวหญิงสาวมาก แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มคนเดียวในความมืดเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้

ไอรักถูกปลุกให้ตื่นด้วยแสงตะวันที่สาดเข้ามาในห้อง หญิงสาวลืมตาขึ้นก็เห็นป้าบัว กำลังเปิดม่านและเลื่อนประตูด้านระเบียงเปิดออกรับแสงแดดอุ่น

“ตื่นแล้วหรือคะนายหญิง ป้าทำอาหารเช้าไว้รอแล้ว อยู่ที่ระเบียงด้านนอกนะคะ”

ไอรักลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วหันมองรอบตัว ไม่เห็นผู้ชายที่นอนข้างๆทั้งคืนก็ทำหน้าสงสัย ป้าบัวดูจะเข้าใจสีหน้าของไอรักจึงเอ่ยขึ้นว่า

“นายเล็กเข้าไปในเมืองแต่เช้าแล้วค่ะ และให้เรียนนายหญิงว่าจะกลับมาทานข้าวเที่ยงด้วยค่ะ” ไอรักทำจมูกย่น