ธีร์ภาณุพูดตามหลังเพื่อนไป ปลัดเมฆาไม่ได้หันกลับมา แต่โบกมือเป็นสัญลักษณ์ว่าไม่มีปัญหา ตามประสาเพื่อนรักที่เข้าใจเพื่อน แค่มองตาก็รู้กันโดยไม่ต้องซักไซ้สอบถามกันสักคำ
“ท่าจะตกหลุมรักเข้าอย่างจัง ไอ้ธีร์เอ๊ย! วันนี้ยุ่งๆเอาไว้ก่อนเถอะ วันหลังจะซักประวัติ เอาให้ละเอียดกว่าข้อมูลในทะเบียนราษฎร์ซะอีก”
ปลัดเมฆาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่เพื่อนรักตกลงปลงใจจดทะเบียนสมรสด้วยนั้นเป็นใคร เพราะธีร์ภาณุเคยเล่าเรื่องการถูกจับคู่ ให้เขาฟังมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่นึกว่าจะปุ๊บปั๊บเรียกตนเองมาทำเรื่องจดทะเบียนสมรสให้เร็วขนาดนี้ เพราะธีร์ภาณุเพิ่งบอกเมื่อสองสามวันก่อนว่าจะไปดูตัวเจ้าสาวที่ต่างจังหวัด แต่จับพลัดจับผลูยังไงถึงได้ออกมาในรูปแบบนี้ ดูผู้หญิงก็ไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไร นี่เพื่อนของเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่นะ
“เอาชนะใจหนูไอให้ได้ก็แล้วกันแกไอ้เกลอ หึๆ”
ปลัดเมฆากลับไปแล้ว ทิ้งให้ไอรักนั่งสับสนอยู่ที่เดิม ผิดกับธีร์ภาณุที่ทำหน้ายิ้มระรื่น ชูทะเบียนสมรสให้ไอรักดูราวกับยั่วให้โมโห แล้วผิวปากเข้าไปในห้องนอน เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ หญิงสาวร
ธีร์ภาณุวนรถเข้าจอดในบริเวณลานจอดรถของโรงแรมหรูใจกลางเมือง ชายหนุ่มลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูด้านที่ไอรักนั่งอยู่ หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แล้วก้าวลงจากรถด้วยอาการที่ไม่ค่อยพอใจ ไอรักกำลังจะเดินนำหน้าธีร์ภาณุไป แต่ชายหนุ่มคว้าข้อมือไว้ แล้วจับแขนของผู้หญิงหน้าบึ้งมาคล้องที่แขนของตนเอง ไอรักฮึดฮัดพยายามดึงกลับ แต่ธีร์ภาณุกลับหนีบไว้ไม่ยอมปล่อย“อย่าลืมรอยยิ้มด้วยนะครับ เรามาในงานนี้เพื่อเป็นตัวแทนของคุณพ่อ พี่รู้ว่าหนูไอโตพอที่จะรู้ว่าสิ่งใดควรหรือไม่ควร” ธีร์ภาณุพูดจบก็พาไอรักเดินเข้าประตูโรงแรม ตรงไปยังห้องจัดเลี้ยงบรรยากาศในงานเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ซึ่งล้วนมีแต่แขกคนสำคัญและผู้หลักผู้ใหญ่ของจังหวัดทั้งนั้น ธีร์ภาณุหนีบแขนดึงไอรักไปที่บริเวณประตูหน้างานเพื่อร่วมอวยพรเจ้าของงานภาพผู้ชายร่างสูงสมาร์ตในสูททักซิโดสีดำหน้าตาคมเข้ม เดินควงแขนกับผู้หญิงร่างบางหน้าตาจิ้มลิ้ม แต่งหน้าเล็กน้อยและเกล้าผมขึ้นลวกๆ จงใจปล่อยปอยผมเล็กให้คลอเคลียระบ่าเนียน เธออยู่ในชุดราตรีสั้นเกาะอกสีชมพูเข้ม เน้นเนินอกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ใต้ชุดราตรี ทำให้ผู้ชายหล
“แน่นอนค่ะ งานนี้แนนไม่พลาดอยู่แล้ว เรามันคนคุ้นเคยกันไม่ไปได้ยังไง แล้วเจอกันนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ” ปากก็พูดกับไอรัก แต่กลับสบสายตาพร้อมรอยยิ้มแปลกๆให้กับธีร์ภาณุ โดยไม่เกรงใจคนข้างๆเลย เมื่อหญิงสาวในชุดราตรีสีแดงสดเดินจากไป ไอรักหันหน้ามามองธีร์ภาณุตาเขียวปั้ด“แม่นี่เป็นใครคะพี่ธีร์” ธีร์ภาณุยิ้มที่มุมปากก่อนจะตอบว่า“คุณแนนเป็นลูกสาวเจ้าสัวปรีชา เจ้าของท่าข้าวรายใหญ่ของจังหวัด มีอะไรหรือเปล่าหนูไอ” ไอรักทำจมูกย่น“อ๋อ...ค่ะ” ไอรักพยักหน้ารับทราบ แต่ก็ยังยิงคำถามต่อ“แล้วรู้จักและสนิทคุ้นเคยกับพี่ธีร์มากเลยเหรอคะ”ธีร์ภาณุหัวเราะก่อนจะตอบ แต่เป็นคำตอบที่ไม่ตรงคำถามและขัดใจคนรอคำตอบ “ทำไมล่ะครับ หรือว่าหนูไอหึงพี่”“ฮ้า! หึงพี่ธีร์นี่นะ ฝันไปหรือเปล่าคะ แล้วนี่เมื่อไหร่จะกลับล่ะคะ หนูไอเมื่อยปากไม่อยากจะยิ้มแล้วนะ” ไอรักเปลี่ยนเรื่องคุย เธอเบื่อที่ตกเป็นเป้าสายตาให้พวกป้าๆทั้งหลายซุบซิบนินทากัน ในข้อหาท้องก่อนแต่ง“อีกสักพักนะครับ อดทนหน่อยนะ ยิ้มไว้นะครับ ถ้าเมื่อยปากมากๆ เดี๋ยวคืนนี้พี่เสียสละยอมเมื่อย จะใช้ปากพี่นวดปากหนูไอให้นะครับ”
“ใครน่ะ” เสียงป้าบัวตะโกนถามมาจากข้างในบ้าน“หนูไอเองค่ะป้าบัว” ไอรักยืนรอสักครู่เดียวก็ได้ยินเสียงเปิดประตู เมื่อป้าบัวเห็นหน้าไอรักก็อุทานด้วยความตกใจ“ตายล่ะ! นายหญิง ดึกดื่นป่านนี้มาทำอะไรคะ ทำไมไม่หลับไม่นอน เข้ามาก่อนค่ะอากาศเย็นๆเดี๋ยวไม่สบาย” ไอรักยิ้มแก้เก้อ เพราะไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร แล้วเดินตามหลังป้าบัวเข้าไปในบ้าน“เอ่อ...คือว่าหนูไอจะมาขอนอนกับน้อยหน่าน่ะค่ะ” ไอรักพูดขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นแววตาป้าบัวมองมาด้วยความสงสัย“น้อยหน่าหลับไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วล่ะค่ะ ตัวร้อนนิดหน่อยน่าจะเป็นไข้ ป้าให้ทานยาแล้วก็หลับไปเลย” ป้าบัวพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไอรักจึงได้แต่ยิ้ม ป้าบัวมองหน้าหญิงสาวก่อนจะถามว่า“นายหญิงมีปัญหาอะไรให้ป้าช่วยหรือเปล่าคะ”“ไม่มีครับป้า” เสียงทุ้มดังขึ้นโดยที่คนถูกถามอ้าปากค้างกำลังจะตอบแต่ไม่ได้ตอบ ไอรักยิ้มแห้งๆให้ป้าบัวแล้วหันไปยิ้มให้ธีร์ภาณุ เพราะไม่รู้จะทำหน้ายังไง“ดึกมากแล้วอย่ามากวนป้าบัวอย่างนี้สิ กลับบ้านกันเถอะครับหนูไอ” ธีร์ภาณุก้าวยาวๆประชิดตัวไอรัก แล้วคว้าข้อมือบางไว้แน่น ไอรักมองหน้าป้าบัวเหมือนขอควา
“อย่าดื้อสิครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงทุ้มต่ำ มือทั้งสองข้างที่กอดกระชับเอวบาง เริ่มลูบไล้สัมผัสทุกส่วนของร่างกายของไอรัก และเมื่อจมูกโด่งของชายหนุ่มเริ่มซุกไซ้ลำคอระหงและเลื่อนต่ำลง หญิงสาวก็เกร็งตัวจนแทบจะลืมหายใจ เพราะแม้ร่างกายจะสวมเสื้ออยู่ แต่ไอรักกลับคิดว่ามันไม่ได้ช่วยป้องกันหน้าอกอวบอิ่ม จากริมฝีปากและจมูกของผู้ชายตัวโตที่ทาบทับร่างเธออยู่ได้สักนิดเลย ธีร์ภาณุกดจมูกลงที่กลางระหว่างอกของหญิงสาวแรงๆ และกอดกระชับร่างบางให้แนบชิดกับตัวเองยิ่งขึ้น หญิงสาวแอ่นตัวรับสัมผัสจากเขาอย่างลืมตัวไอรักเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายทุกส่วนตอบสนองทุกสัมผัสที่ธีร์ภาณุแตะต้อง รู้สึกตัวอีกทีเมื่อตะขอเสื้อชั้นในตัวจิ๋วถูกปลดออก หญิงสาวหอบหายใจแรงสะดุ้งเฮือก เริ่มดิ้นรนอีกครั้งเมื่อตระหนักได้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น มือเล็กๆออกแรงดันแผ่นอกชายหนุ่มอีกครั้ง แต่ถูกรวบไว้ด้วยมือที่ใหญ่กว่าธีร์ภาณุใช้มือเพียงข้างเดียวรวบสองมือตรึงไว้เหนือศีรษะของไอรัก เขาเงยหน้ากวาดตามองใบหน้าของหญิงสาวที่ตอนนี้แก้มนวลแดงจัด ชายหนุ่มสบตากับดวงตากลมโตที่ดูตื่นกลัว เขายิ้มใส่ดวงตาคู่สวย และใช้มืออ
“ซวยกันหมดล่ะทีนี้”ไอรักเพิ่งนอนหลับได้ไม่นาน แต่ก็ต้องรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่เริ่มจะคุ้นหู“หนูไอเปิดประตูให้พี่หน่อยครับ” เสียงทุ้มของธีร์ภาณุทำให้หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินมาเอาหูแนบประตูฟังชัดๆ“หนูไอเปิดประตูให้พี่ด้วยครับ” ไอรักรู้แล้วว่าเป็นเสียงธีร์ภาณุ แต่กำลังชั่งใจว่าจะเปิดดีหรือไม่ เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้หญิงสาวไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายตัวโตเจ้าของเสียงเรียกเอาเสียเลย ในขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะเปิดประตูดีหรือเปล่า หญิงสาวก็ได้ยินเสียงกุกกักที่ประตูห้อง แล้วประตูก็ถูกเปิดออก คนตัวเล็กกว่าได้แต่ยืนเหวออ้าปากค้าง เมื่อคนตัวโตชูลูกกุญแจขึ้นพร้อมกับยักไหล่แล้วยิ้มแบบกวนๆ ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องแล้วปิดล็อกประตูทันที“พี่ก็แค่อยากลองใจว่า หนูไอจะใจร้ายกับพี่แค่ไหน ว่าจะไม่ทำอะไรแล้วนะ อย่างนี้ต้องลงโทษคนใจร้ายให้สาสม” ไอรักถอยหลังกรูด แต่ช้ากว่าผู้ชายตัวโตเหมือนเดิม ท่อนแขนแข็งแรงและอ้อมกอดที่เริ่มจะคุ้นเคย คว้าหมับเข้าที่เอวบาง หญิงสาวพยายามขืนตัวโดยใช้มือยันแผ่นอกกว้างไว้“พี่ง่วงจังเลย หนูไอนอนเป็นเพื่อนพ
ชายทั้งสองคนหน้าเสีย และพยายามขอร้องผู้เป็นนาย หากแต่แววตาเด็ดเดี่ยวและคาดโทษที่จ้องมองมาทำให้ทั้งสองก้มหน้านิ่ง“เก็บของแล้วออกจากไร่ก่อนเที่ยง” น้ำเสียงที่เด็ดขาดทำให้ทุกคนเงียบกริบธีร์ภาณุพูดจบก็กวาดสายตามองดูคนงาน ด้วยสายตาที่ดุดันอีกครั้ง คนงานในไร่ต่างรู้ดีว่า นายเล็กของพวกเขาเป็นคนจริงจังและเด็ดขาด แต่ทว่าก็เป็นเจ้านายที่ใจดีและรักลูกน้องมากเช่นเดียวกัน หากใครทำดีก็จะได้รับการตอบแทนที่คุ้มค่า แต่หากใครทำผิดกฎก็จะไม่มีที่ยืนในไร่โดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น ทุกคนจึงทั้งรักและยำเกรงผู้เป็นนายคนนี้มาก“เอาล่ะ ทุกคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองได้ ลุงมิ่งขอกุญแจรถจี๊ปด้วยครับ ผมจะเข้าไปตรวจในไร่”ธีร์ภาณุพูดจบก็เดินเร็วตรงไปยังโกดังใหญ่ จนลุงมิ่งวิ่งตามแทบไม่ทันไอรักอยู่ในชุดเดรสสีขาวสายเดี่ยว หญิงสาวนั่งรอธีร์ภาณุที่นัดว่าจะพาไปซื้อของในตัวเมือง อยู่ระเบียงหน้าบ้าน เมื่อเห็นรถคันหรูสีแดงวิ่งเข้าใกล้ตัวบ้านจึงลุกขึ้นมอง จนรถจอดเทียบบริเวณสวนดอกไม้ใกล้บ้านหญิงสาวที่ก้าวลงจากรถด้วยท่าทางมั่นใจดูแล้วคุ้นตา เธออยู่ในชุดเดรสสั
“ไปกันเถอะครับ ไปซื้อของกัน” ธีร์ภาณุคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางแล้วดึงให้ลุกขึ้นยืน ไอรักมองหน้าผู้ชายตัวโตอย่างไม่พอใจ“ปล่อยค่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย“ดื้ออีกแล้วนะครับ” ไอรักค้อนขวับ“หนูไอเดินเองได้ค่ะ” ไอรักเดินนำหน้าธีร์ภาณุตรงไปที่รถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่บริเวณหน้าบ้าน ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินตามไอรักไป“เดี๋ยวเราแวะซื้อของกันก่อนนะครับ แล้วเที่ยงนี้พี่จะพาไปทานข้าวบ้านคุณแนน” ไอรักมองหน้าคนขับรถแต่ไม่พูดอะไร ธีร์ภาณุชำเลืองดูหญิงสาวแล้วพูดต่อ“หนูไอต้องซื้อชุดอีกหลายชุดนะ แล้วก็ของใช้ส่วนตัวด้วยนะครับ” ไอรักเงียบจนคนที่พูดอยู่ฝ่ายเดียวแปลกใจ“หนูไอเป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ”“ไม่เป็นไรนี่คะ แต่กำลังคิดว่าในโปรแกรมวันนี้ พี่ธีร์จะพาหนูไอไปพบคุณลุงหรือเปล่า” ธีร์ภาณุยิ้มกว้าง“แล้วหนูไออยากไปไหมล่ะครับ” ไอรักเชิดหน้ามองไปข้างหน้าก่อนจะตอบ“อยากไปค่ะ หนูไออยากไปตกลงกับคุณลุงเรื่องของเราค่ะ”“ครับ เราจะแวะหาคุณพ่อก่อนกลับไร่แสงตะวันนะครับ”รถสปอร์ตขอ
ธีร์ภาณุยิ้มใส่ตาภรรยาที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ แล้วหันไปยิ้มกว้างให้รสิตาก่อนจะพูดว่า“อร่อยทุกอย่างครับ แต่คงเพราะว่าหนูไอกำลังท้องอยู่น่ะครับ ก็เลยทานอะไรแล้วไม่ถูกปากสักอย่าง จริงไหมครับหนูไอ”ไอรักอ้าปากค้างหันมองหน้ารสิตายิ้มแบบฝืนๆ ก่อนจะหันกลับมามองคนที่นั่งข้างๆ แล้วส่งสายตาที่บ่งบอกว่าไม่พอใจ พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิกที่ต้นขาของธีร์ภาณุอย่างแรง“โอ๊ย!” ธีร์ภาณุอุทานเสียงดัง“เป็นอะไรคะคุณธีร์” รสิตาถามพร้อมกับเลิกคิ้วทำหน้าสงสัย“ไม่เป็นไรครับ” ธีร์ภาณุพูดพร้อมกับเหยียดแขนออกโอบไหล่คนนั่งข้างๆดึงเข้าหาตัวเอง ไอรักตกใจเล็กน้อย เงยหน้ามองดูคนตัวโตอย่างเอาเรื่อง ชายหนุ่มฉวยโอกาสประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันหน้ามาทางรสิตา“คือหนูไอเขาเขินน่ะครับ ยังไม่อยากให้ผมบอกเรื่องนี้กับใคร แต่ผมก็อดที่จะพูดไม่ได้ จะเป็นพ่อคนทั้งที ใครๆก็อยากโชว์ว่าตัวเองมีความสามารถทั้งนั้นแหละครับ คุณแนนว่าไหมครับ” ธีร์ภาณุพูดจบก็หันมายิ้มกว้างให้คนที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วหันไปยิ้มให้รสิตาที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามของโต๊ะอาหาร“ค่ะ” รสิตาตอบรับสั
“สิน...ไอ้สิน” ภูชิตตะโกนเรียกลูกน้อง เพราะรู้ดีว่าเหล่าลูกน้องที่ติดตามเขา ต้องคอยดูและระวังความปลอดภัยให้เขาอยู่ใกล้ๆ“ครับนาย” นายสินวิ่งเร็วมาถึงหน้าเรือนไม้ ยืนเอามือกุมเป้าก้มหน้ารอฟังคำสั่ง“ไปซื้อยาลดไข้ชนิดน้ำมาให้หน่อย” ลูกน้องตัวโตทำหน้างงแปลกใจ ภูชิตจึงตวาดเสียงดัง“แกจะทำหน้างงทำไม สั่งอะไรก็ไปซื้อมาสิ”“ครับนาย ว่าแต่วันนี้นายจะเข้าไปดูในไร่ไหมครับ ผมจะได้ให้ไอ้อ๋องมันมาขับรถให้”“วันนี้คงไม่ไปไหน จะไปทำอะไรกันก็ไปเถอะ” ภูชิตพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป ปล่อยให้ลูกน้องเกาหัวแกรกๆ ปกติแล้วภูชิตจะออกสำรวจไร่ทุกวัน ‘ไร่ภูชิต’ปลูกพืชไร่หลายชนิด ไม่เคยมีสักวันที่ผู้เป็นนายจะไม่ออกไปตรวจไร่ เพราะชายหนุ่มจะมุ่งมั่นกับการทำงานให้ออกมาดีที่สุด และมักจะควบคุมการทำงานทุกอย่างด้วยตัวเอง หากแต่ตอนนี้ผู้เป็นนายกลับมีบางอย่างที่รั้งให้เขาอยากอยู่กับบ้าน มากกว่าการออกไปตรวจงานไร่อย่างที่เคยเป็น“คุณน้ำ...ลุกมาทานยาเถอะจ้ะ” นางแตงอ่อนปลุกน่านน้ำในตอนเที่ยงเกือบบ่ายโมง หญิงสาวปรือตามองอย่างลำบาก แต่การที่ได้นอนหลับพักผ่อนมาตลอดช่วงเช้า และได้รับการเช็ด
ภูชิตสะบัดศีรษะไล่ความคิดติดเรทออกจากสมองตัวเอง เขายืนขึ้นเต็มความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร แล้วก้มมองสภาพเปียกปอนของตัวเอง และหันไปมองคนบนเตียง เสื้อนอนลายคิดตี้สีชมพูเปียกแนบไปกับอกอวบ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าคิตตี้เป็นอะไรที่น่ารักมาก ยิ่งตอนนี้ที่มันสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจของคนที่สวมใส่อยู่ คิตตี้ช่างเป็นอะไรที่น่าค้นหาจริงๆยาก็กินไม่ได้ ตัวก็ร้อนจี๋ วิธีเดียวที่จะลดอุณหภูมิในตัวคนไข้ได้ ก็คงเป็นการเช็ดตัวสินะภูชิตกลับเข้ามาในห้องของน่านน้ำอีกครั้งในชุดใหม่ พร้อมกับกะละมังใบเล็กและผ้าขนหนู ชายหนุ่มยืนมองร่างของคนบนเตียงแล้วถอนหายใจ เขาวางกะละมังไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ร่างสูงนั่งลงบนเตียงชิดร่างของหญิงสาว“ผมจะเช็ดตัวให้นะ ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ” บุรุษพยาบาลจำเป็นเอ่ยขึ้นเพื่อเตือนสติตัวเอง มากกว่าที่จะบอกคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียง มือใหญ่ดึงผ้าห่มผืนใหญ่คลุมร่างเล็กจนถึงคอ ก่อนจะค่อยๆคลำเข้าไปใต้ผ้าห่ม แกะกระดุมเสื้อนอนทีละเม็ด แล้วค่อยๆพลิกร่างใต้ผ้าห่มดึงเสื้อนอนออก“ชิ้นที่หนึ่ง” เสื้ออุ่นๆที่อยู่ในมือทำให้ภูชิตอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นอย่างกล้า
“เงียบจัง” น่านน้ำในชุดนอนกางเกงขายาวเสื้อแขนยาวลายคิตตี้สีชมพู นั่งกอดหมอนใบใหญ่บนเตียงกว้าง บรรยากาศบ้านไร่ช่างวังเวงน่ากลัวจริง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มืดไปหมด หญิงสาวถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ในวันนี้ มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แต่พอเหลือบดูเวลาแล้ว หญิงสาวก็ได้แต่นั่งตาละห้อย“ดึกป่านนี้หลับกันหมดแล้วล่ะ เฮ้อ!” น่านน้ำเอนตัวลงนอน กว่าเธอจะข่มตาหลับได้ก็ใช้เวลานานนักหนา ทำให้แปดนาฬิกาในวันแรกของการทำงาน น่านน้ำยังคงนอนหลับไม่รู้สึกตัว เนื่องจากการเดินทางไกลและมาเจอสภาพอากาศที่ค่อนข้างเย็น ซึ่งแตกต่างจากอากาศในเมืองหลวง ทำให้ร่างกายของเธอปรับสภาพไม่ทัน หญิงสาวจึงเข้าสู่โหมดไข้สูงและตัวร้อนจี๋ก๊อกๆ“คุณน่านน้ำ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อน แล้วตามด้วยเสียงทุ้มตามมา น่านน้ำพยายามปรือตาขึ้น แต่ทำไมหนังตาเธอมันถึงหนักอึ้งอย่างนี้ หญิงสาวไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะพาร่างตัวเองลงจากเตียงเลยภูชิตขมวดคิ้วมุ่น เขาเคาะประตูอีกครั้ง หากแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่อยู่ข้างใน ชายหนุ่มจึงตัดสินใจกลับไปที่ห้องตนเอง หยิบกุญแจสำรองมาไขกุยแจเปิดประตูห้องออก
“นอนบนเรือนใหญ่” หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นกับคำตอบสั้นๆที่ได้รับ“แล้วใครอยู่บนเรือนใหญ่บ้างคะ” เธอยังซักไซ้ต่อด้วยความอยากรู้“คุณกับคุณภูชิต” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ น่านน้ำพอจะฟังออก หญิงสาวจึงเลือกที่จะเงียบ ใบหน้าเรียบเฉยที่ดูเคร่งขรึมตลอดเวลา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววเด็ดเดี่ยว ประกอบกับเคราเขียวครึ้มบนใบหน้า ทำให้น่านน้ำแอบกลัวเขาอยู่นิดๆ แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เธอเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนหรือเปล่านะรถคันใหญ่แล่นเข้าสู่บริเวณไร่ภูชิต ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณ แต่เมื่อรถแล่นเข้าใกล้บ้านไม้สไตล์รีสอร์ทหลังใหญ่ ก็มีแสงสว่างจากตัวบ้านและดวงไฟจากบริเวณรอบๆบ้าน ไม่ได้ดูมืดมิดเหมือนตลอดทางที่นั่งรถผ่านมา น่านน้ำเปิดประตูลงจากรถพร้อมๆกับคนขับ หญิงสาวมองไปรอบๆ“เข้าบ้านกันเถอะคุณน่านน้ำ อากาศเย็นหมอกลงจัด เดี๋ยวคุณจะไม่สบายเอาได้” น่านน้ำวิ่งตามคนที่ถือกระเป๋าของเธอเดินนำหน้าไปทางตัวบ้านก่อนแล้ว
“ฉันอกหัก ฉันอยู่กรุงเทพไม่ได้แล้ว ฉันจะออกไปจากที่ตรงนี้ ฉันจะออกไปแตะขอบฟ้า” คำพร่ำพรรณนาของเพื่อนรักพรั่งพรูออกมาพร้อมเสียงสะอื้นโวยวาย ทำให้ไอรักคุณแม่ท้องแก่ที่กำลังอุ้มท้องลูกสาวคนแรก ซึ่งมีอายุครรภ์เกือบแปดเดือนขมวดคิ้วผูกโบ อกหัก? คือเท่าที่รู้น่านน้ำเพื่อนรักยังไม่เคยมีแฟนเลยไม่ใช่หรือ “เอ่อ...น้ำ แกใจเย็นๆนะ แกอกหักจากใครเหรอ” “บอสไงแก ฉันเฝ้าถนอมตามรักมาตั้งหลายเดือน แล้วนี่อยู่ดีๆบอส ก็มาประกาศปาวๆว่ากำลังจะแต่งงาน กับแฟนสาวที่คบกันมาตั้งแต่สมัยไปเรียนอยู่อังกฤษ ฉัน...ฉันรับม่ายด้าย นี่ไงแก...นี่ไง...การ์ดยังอยู่ในมือฉันอยู่เลย นี่ไง...ฮือๆ” น่านน้ำยังคงโวยวายระบายความในใจกับเพื่อนรัก ไอรักเป็นเพื่อนรักกลุ่มเดียวกัน หลังจากเรียนจบไอรักก็แต่งงานทันที แต่ความเป็นเพื่อนรักทำให้ยังติดต่อกันอยู่ “แล้วยายพิมพ์รู้เรื่องนี้หรือยัง” ไอรักถามหาพิมพ์รพีพรเพื่อนรักในกลุ่มอีกคน “ยัง...ยายพิมพ์เพิ่งแต่งงาน ฉันไม่อยากรบกวนเวลาสวีตมัน...ฮึกๆ” เสียงสะอื้นยังคงด
“อา...พิมพ์จ๋า พี่รักพิมพ์นะ” “พิมพ์ก็รักพี่เมฆค่ะ” พิมพ์รพีพรหลับตาลงยิ้มด้วยความสุข สักครู่เดียว ร่างเล็กก็ถูกพาเอนตัวลงบนที่นอนนุ่ม ปลัดเมฆาทอดกายลงมาเคียงข้างด้านหลัง วงแขนแกร่งกอดกระชับเอวคอดแน่น ริมฝีปากหยักได้รูปกดลงที่เรือนผมนุ่มหอมแรงๆ “อืม...ยังไม่หายคิดถึงเลย” พิมพ์รพีพรหยิกลงบนหลังมือใหญ่ ที่ลูบวนแถวหน้าท้องแบนราบของตน “หื่นเกินไปแล้วค่ะ” คำต่อว่าของภรรยาทำให้ปลัดเมฆาอมยิ้ม จมูกโด่งกดลงที่ต้นคอขาวด้านหลัง พิมพ์รพีพรหดคอลงส่งเสียงอู้อี้ เพราะเหนื่อยเต็มที “อีกครั้งนะ นะๆ” ก่อนที่พิมพ์รพีพรจะได้ปฏิเสธ มือใหญ่ก็จับท่อนขาเรียวเธอยกขึ้นไปพาดไว้บนสะโพกตนเอง แล้วแทรกตัวตนเข้ามาในร่องรักที่ฉ่ำแฉะอยู่แล้ว “อ๊ะ...พี่เมฆ” ปลัดเมฆารัวสะโพกเร็วโดยที่พิมพ์รพีพรไม่ทันตั้งตัว นิ้วเรียวใหญ่กดบดบี้ติ่งกลางกายสาวซ้ำ คนถูกจู่โจมได้แต่ถอนใจ มือเล็กข้างหนึ่งเกาะเกี่ยวหมอนที่หนุนอยู่ อีกข้างจิกลงบนท่อนแขนแกร่งที่กอดรัดเอวตัวเองไว้ “อย
“พิมพ์จ๋า อย่าทรมานพี่อย่างนี้” พิมพ์รพีพรคลี่ยิ้มหวาน มือเล็กไขว้ลงดึงรั้งชุดนอนเซ็กซี่ดึงออกทางศีรษะ หน้าอกอวบอิ่มดีดเด้งยั่วสายตาคนมองทันที เพราะหญิงสาวไม่ได้ใส่ชั้นใน พิมพ์รพีพรเตรียมพร้อมอยู่แล้ว เธอก็ต้องการสามีไม่ได้แตกต่างกันกับเขา กลีบดอกไม้บานฉ่ำชิดอยู่หน้าท้องแกร่ง มือใหญ่ถูกมือเล็กจับขึ้นมาสัมผัสหน้าอกอวบอย่างเย้ายวน ปลัดเมฆากอบกุมเคล้นคลึงอย่างหนักหน่วงด้วยอารมณ์ร้อนรุ่มยิ่งนัก“อา...พิมพ์” ปลัดเมฆาครางกระเส่า เมื่อพิมพ์รพีพรโหย่งตัวขึ้นแล้วจดจ่อร่องดอกไม้อุ่นลื่นเข้ากับปลายลำแข็งขัน มือเล็กทั้งสองข้างยันหน้าอกแกร่งไว้ สะโพกมนกดลงช้าๆค่อยๆครอบครองตัวตนของสามีไว้ทุกทิศทาง“อืม...พี่เมฆ อ๊ะ!” เมื่อใกล้สุดทางลำรักร้อน ปลัดเมฆาเสยสะโพกขึ้นกระแทกแรง พิมพ์รพีพรจึงต้องอุทานออกมาด้วยความเสียวซ่าน ใบหน้างามแหงนเงย ปากเล็กพ่นลมออกเบาๆ“พิมพ์น่ารักที่สุด อา...” มือใหญ่บีบคลึงเนื้อสะโพกหนั่นแน่น สลับกับการเคล้นคลึงหน้าอกอวบสร้างความเสียวกระสันในคนคุมเกมด้านบน พิมพ์รพีพรขยับสะโพกรัว กระแทกลงรุนแรง ปลัดเมฆาเสยสะโพกรับสอดประสาน สร้างกระแสความวาบหวามกระจายอยู่รอบตั
“แกพักผ่อนเถอะพิมพ์ เดินทางมาคงเหนื่อย เดี๋ยวฉันไปจัดการพี่ธีร์ก่อน ดึกแล้วน่าจะพอได้แล้ว” ไอรักเดินออกจากห้องเพื่อนตรงไปที่ระเบียงกว้างทันที“พี่ธีร์ขา” ไอรักเรียกเสียงออดอ้อน ธีร์ภาณุหันไปตามเสียง ปลัดเมฆาก็หันตามยิ้มๆ ถึงปากจะบอกว่าอนุญาตให้เมาเต็มที่ แต่เธอง่วงแล้ว และก็ไม่อยากนอนคนเดียว“ครับ...หนูไอ” ปลัดเมฆาดูสองสามีภรรยาส่งยิ้มหวานให้กันแล้ว ชักรู้สึกว่าตัวเองเป็นก้าง“เอิ่ม...ขอตัวไปดูภรรยาก่อนล่ะนะ” ปลัดเมฆารีบลุกจากเก้าอี้ ที่จริงเขาอยากนอนกอดร่างนุ่มนิ่มมากกว่าที่จะมานั่งดื่มกับธีร์ภาณุ แต่นานๆเจอกันที เขาเองก็ไม่อยากเสียมารยาทกับเพื่อน“ตามสบายเพื่อน” ธีร์ภาณุเอ่ยตามหลังปลัดเมฆาไป ไอรักเดินยิ้มหวานเข้าใกล้สามี“ดื่มไปกี่แก้วคะ” เอาเข้าจริงไอรักก็ไม่ค่อยชอบให้สามีดื่มเท่าไร เพราะมันไม่ได้ดีต่อสุขภาพเลย“ไม่เท่าไรครับ ยังฟิต เตะปี๊บดังทั้งคืน”ร่างของไอรักถูกรวบให้นั่งลงบนตักแกร่งของสามี หญิงสาวเอนศีรษะซบไปกับแผงอกกว้างอย่างวางใจ“คนเรานี่ก็แปลกนะคะพี่ธีร์ ไม่ถูกชะตากันตั้งแต่วันแรก แต่กลับมาลงเอยเป็นคู่กันอย่างพี่เม
พิมพ์รพีพรและปลัดเมฆานัดกันไว้แล้ว ว่าจะไปเยี่ยมไอรักที่กำลังตั้งท้องเกือบสี่เดือนแล้ว ตามคำชวนของธีร์ภาณุ ที่ต้องการเลี้ยงฉลองการสละโสด กับปลัดเมฆาซึ่งเป็นเพื่อนรักกัน แต่ธีร์ภาณุไม่ได้มาร่วมงานแต่งของเพื่อน ไอรักซึ่งเป็นเพื่อนรักในกลุ่มเดียวกันกับพิมพ์รพีพร ก็อยากจะคุยกับเพื่อนสาว อยากรู้ว่าจับพลัดจับผลูอย่างไร ถึงลงเอยด้วยการแต่งงานกับคนที่ไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่เจอหน้ากันในครั้งแรก พิมพ์รพีพรโทรศัพท์ไปชวนน่านน้ำเพื่อนซี้ร่วมกลุ่มแล้ว แต่น่านน้ำปฏิเสธ เนื่องจากกำลังเร่งทำคะแนนกับบอสสุดหล่อ ที่น่านน้ำหลงรักอย่างหัวปักหัวปำอยู่เมื่อรถของปลัดเมฆาแล่นเข้ามาจอด ภายในบริเวณหน้าบ้านไม้หลังใหญ่สไตล์รีสอร์ตสองชั้น ที่เพิ่งปลูกใหม่อยู่กลางไร่แสงตะวัน ไอรักอยู่ในชุดคลุมท้องสีหวานยืนขึ้นจากเก้าอี้โยกตัวโปรด หญิงสาวยิ้มกว้าง เมื่อเห็นเพื่อนรักเดินลงมาจากรถ พิมพ์รพีพรเดินเร็วแทบจะเป็นวิ่ง ตรงเข้าหาเพื่อนรัก สองสาวกอดกันกลมด้วยความคิดถึง“คิดถึงหนูไอจัง เป็นไงบ้าง ไหนดูซิคุณแม่คนสวยท้องโตแค่ไหนแล้ว” พิมพ์รพีพรผละออกจากไอรัก แล้วมองร่างของเพื่อนตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า สองสาวสบตากันหัวเรา