เจ้าสาวไม่สมยอม 21

ชายทั้งสองคนหน้าเสีย และพยายามขอร้องผู้เป็นนาย หากแต่แววตาเด็ดเดี่ยวและคาดโทษที่จ้องมองมาทำให้ทั้งสองก้มหน้านิ่ง

“เก็บของแล้วออกจากไร่ก่อนเที่ยง” น้ำเสียงที่เด็ดขาดทำให้ทุกคนเงียบกริบ

ธีร์ภาณุพูดจบก็กวาดสายตามองดูคนงาน ด้วยสายตาที่ดุดันอีกครั้ง คนงานในไร่ต่างรู้ดีว่า นายเล็กของพวกเขาเป็นคนจริงจังและเด็ดขาด แต่ทว่าก็เป็นเจ้านายที่ใจดีและรักลูกน้องมากเช่นเดียวกัน หากใครทำดีก็จะได้รับการตอบแทนที่คุ้มค่า แต่หากใครทำผิดกฎก็จะไม่มีที่ยืนในไร่โดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น ทุกคนจึงทั้งรักและยำเกรงผู้เป็นนายคนนี้มาก

“เอาล่ะ ทุกคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองได้ ลุงมิ่งขอกุญแจรถจี๊ปด้วยครับ ผมจะเข้าไปตรวจในไร่”

ธีร์ภาณุพูดจบก็เดินเร็วตรงไปยังโกดังใหญ่ จนลุงมิ่งวิ่งตามแทบไม่ทัน

ไอรักอยู่ในชุดเดรสสีขาวสายเดี่ยว หญิงสาวนั่งรอธีร์ภาณุที่นัดว่าจะพาไปซื้อของในตัวเมือง อยู่ระเบียงหน้าบ้าน เมื่อเห็นรถคันหรูสีแดงวิ่งเข้าใกล้ตัวบ้านจึงลุกขึ้นมอง จนรถจอดเทียบบริเวณสวนดอกไม้ใกล้บ้าน

หญิงสาวที่ก้าวลงจากรถด้วยท่าทางมั่นใจดูแล้วคุ้นตา เธออยู่ในชุดเดรสสั้นสีน้ำเงินเข้ม ซึ่งไอรักคิดว่า มันสั้นจนน่าหวาดเสียว และเป็นชุดที่เข้ารูปเน้นให้เห็นทุกสัดส่วน ทั้งเนินอกอวบอิ่มจนแทบจะทะลักออกมาจากชุดเกาะอก สะโพกผายจนชุดตึงเปรี๊ยะ ไอรักกำลังคิดว่า ถ้าชุดนี้มีจุดปริแม้แต่นิดเดียวที่ตะเข็บ ชุดทั้งชุดคงจะขาดต่อกันไปเรื่อยๆเหมือนโดมิโน

หญิงสาวท่าทางมั่นใจสูงมากคนนั้นลงจากรถ แล้วเดินตรงมาที่ตัวบ้าน เธอถอดแว่นตาดำราคาแพงอันใหญ่ที่สวมอยู่ออกแล้วมองสบตาไอรัก

“อ๋อ! คุณไอรักภรรยาคุณธีร์นั่นเอง สวัสดีค่ะ คุณธีร์อยู่ไหมคะ?” ไอรักทำหน้างงพยายามคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร

“ดิฉันรสิตาหรือแนนไงคะ เราเจอกันที่งานเลี้ยงเมื่อคืนนี้ จำได้หรือยังคะ?” ไอรักพยักหน้าและยิ้มกว้างเป็นการทักทาย

“จำได้แล้วค่ะ สวัสดีค่ะคุณแนน พี่ธีร์เข้าไปในไร่ค่ะ อีกสักพักน่าจะกลับมา เชิญคุณแนนนั่งรอบนบ้านก่อนค่ะ” รสิตากวาดสายตามองตัวบ้านและสวนดอกไม้ที่อยู่บริเวณรอบๆบ้านก่อนจะเอ่ยขึ้น โดยไม่สนใจคำเชื้อเชิญของไอรัก

“คุณธีร์น่ะรักสันโดษจังเลยนะคะ ดูสิบ้านหลังเล็กนิดเดียวอยู่ไปได้ยังไง แล้วดูสวนดอกไม้นี่สิ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายอย่างคุณธีร์อ่อนโยนก็เป็นด้วยปกติเห็นชอบกีฬายิงปืน คุณไอรักรู้ไหมคะว่าคุณธีร์น่ะ ยิงปืนแม้นแม่นนะคะ แล้วก็ไม่ได้แม่นแค่ยิงปืนอย่างเดียวนะคะ ยิงอย่างอื่นก็แม่นไม่เคยพลาดเป้าด้วยสิ”

รสิตาพูดจบก็หัวเราะคิกคักคนเดียว ไอรักยืนฟังหญิงสาวผู้มาเยือนพูดแล้วได้แต่ยิ้ม ก็เธอเองไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับธีร์ภาณุเลย และพอได้ฟังที่หญิงสาวพูด ก็เริ่มจะไม่อยากรู้อะไรไปมากกว่านี้แล้วด้วย

“น่าเสียดายสวนดอกไม้พวกนี้จังเลย เดี๋ยวก็ต้องถูกรื้อออกหมดแล้ว บ้านหลังใหม่น่าจะปลูกตรงโน้นนะคะ แล้วก็น่าจะขุดสระว่ายน้ำตรงนั้น ตรงนี้เป็นบ้านหลังเล็กไม่รู้ว่าคุณธีร์จะรื้อทิ้งหรือเปล่า” รสิตายังยืนพูดต่อเรื่อยๆ แล้วก็ชี้ตรงโน้นตรงนี้ ไอรักก็ได้แต่ยืนฟังโดยไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร ก็ไม่ใช่บ้านของเธอสักหน่อยจะรื้อจะถอนจะปลูกตรงไหน ไม่เห็นจะสนใจสักนิด

รถจี๊ปคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดใกล้กับรถคันสีแดง รสิตารีบวิ่งเข้าไปหาคนขับ ที่ดับเครื่องแล้วกระโดดลงมาจากรถอย่างคล่องแคล่ว แล้วเดินตรงมายังหญิงสาวทั้งสองด้วยรอยยิ้มกว้าง

“คุณธีร์คะ” รสิตาเอ่ยทักทายธีร์ภาณุด้วยน้ำเสียงสดใส จนไอรักรู้สึกหมั่นไส้

“สวัสดีครับ คุณแนนมาถึงนานหรือยังครับ”

“เพิ่งมาได้สักครู่เองค่ะ ไม่รู้ก่อนว่าเช้านี้คุณธีร์จะเข้าไปในไร่จะได้มาแต่เช้า อยากนั่งรถชมไร่แสงตะวันจังเลยค่ะ” น้ำเสียงออดอ้อนของรสิตาฟังแล้วขัดหูไอรักชอบกล

“เอาไว้โอกาสหน้านะครับ วันนี้แดดร้อนแล้วเดี๋ยวจะไม่สบาย ผมขี้เกียจต้องรับผิดชอบ มานั่งเฝ้าไข้น่ะครับ” คนฟังหัวเราะคิกคักชอบใจ ตีแขนธีร์ภาณุเบาๆสองสามที

ไอรักที่มองดูอยู่รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีตัวตน จึงเดินเลี่ยงไประเบียงหลังบ้าน ธีร์ภาณุมองตามไอรักไปแล้วอมยิ้ม

“ยิ้มอะไรคะคุณธีร์” ธีร์ภาณุก้มลงสบตากับรสิตา

“เปล่าครับ ไม่มีอะไร ว่าแต่เรื่องที่ผมรบกวนคุณแนนให้จัดการแทนเป็นไงบ้างครับ”

“เรียบร้อยดีค่ะ มือชั้นนี้แล้วรับรองคุณธีร์ถูกใจแน่นอนค่ะ”

“ขอบคุณครับ ผมว่าผมเลือกไว้ใจคนไม่ผิดอยู่แล้ว”

“แหม...ไม่ต้องชมกันขนาดนั้นก็ได้” ธีร์ภาณุกับรสิตายังคงสนทนากันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะคิกคักดังไปถึงระเบียงหลังบ้าน จนคนที่นั่งทำหน้าเบื่อโลกอยู่รู้สึกรำคาญ

“จะหัวเราะเสียงดังอะไรกันนักหนา” ไอรักบ่นเบาๆ

เมื่อเสียงรถแล่นออกห่างจากตัวบ้านสักครู่ ธีร์ภาณุก็เดินยิ้มหวานมาหาไอรักที่นั่งอยู่ระเบียงหลังบ้าน

“หลบมาอยู่ตรงนี้เอง” คนที่ถูกทักหันขวับมองหน้าคนพูด

“ไม่ได้หลบค่ะ ก็เห็นคุยกันอยู่ไม่อยากเสียมารยาทยืนฟังคนเขาคุยกัน” น้ำเสียงเหมือนงอน ทำคนฟังเลิกคิ้วแล้วอมยิ้ม