เจ้าสาวไม่สมยอม 24

ไอรักค้อนขวับเม้มปากแล้วนั่งนิ่ง จนกระทั่งธีร์ภาณุพารถเลี้ยวเข้าซุ้มประตูไม้แล้วจอดรอก่อนจะบีบแตร สักครู่ประตูไม้บานใหญ่ก็ถูกเปิดออกโดยชายหนุ่มวัยกลางคน ธีร์ภาณุขับรถเข้าไปตามทางเล็กๆบริเวณบ้าน ซึ่งเป็นบ้านทรงไทยประยุกต์หลังใหญ่ ด้านหน้ามีบันไดไม้ขึ้นสู่ด้านบนของตัวบ้าน

ชายหนุ่มวัยกลางคนที่เปิดประตูให้เมื่อสักครู่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาธีร์ภาณุ และมองไอรักอย่างสงสัย

“คุณพ่ออยู่ไหมน้าสุด?” ธีร์ภาณุเอ่ยถามพร้อมกับมองไปรอบๆบริเวณบ้าน

“นายท่านยังไม่กลับมาครับ คุณกานดาอยู่บนเรือนครับ” ชายคนที่ชื่อน้าสุดยืนเอามือกุมเป้ากางเกงก้มศีรษะเล็กน้อยขณะตอบคำถาม

“แล้วพี่ไทล่ะ” ธีร์ภาณุถามหาพี่ชายคนเดียวของเขา

“นายใหญ่ยังไม่กลับมาครับ” น้าสุดตอบคำถามและก็ยังคงก้มศีรษะเล็กน้อยเหมือนเดิม

“น้าสุดเอารถผมไปเก็บให้ด้วยนะครับ แล้วก็บอกน้าเรียมว่าให้จัดอาหารเย็นเผื่อผมกับหนูไอภรรยาของผม เพิ่มอีกสองที่นะครับ” น้าสุดทำสีหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะชำเลืองมองไอรักด้วยสีหน้าสงสัย ไอรักยิ้มให้ชายวัยกลางคนเป็นการทักทาย น้าสุดก้มศีรษะคำนับให้เธอ พร้อมกับกล่าวรับคำสั่งจากธีร์ภาณุ

“ครับ...นายเล็ก”

ธีร์ภาณุยื่นกุญแจให้น้าสุดแล้วคว้าหมับที่ข้อมือไอรัก ก่อนจะเดินนำพร้อมกับจูงมือไอรักเดินขึ้นบันไดบ้าน คนถูกจับมือจึงแสดงท่าทางไม่พอใจ พยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุม

“พี่ธีร์คะ หนูไอไม่ใช่เด็ก ไม่หลงทางหรอกค่ะ ไม่ต้องจูงก็ได้” ธีร์ภาณุหันมายิ้มให้ไอรักที่ตอนนี้ทำหน้าไม่พอใจ

“มาเถอะครับขอจูงมือจับนิดจับหน่อยเถอะ กว่าจะรอให้ถึงคืนนี้เดี๋ยวพี่จะใจขาดตายก่อนนะครับ” พูดจบชายหนุ่มก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ เป็นยิ้มที่ทำให้ไอรักรู้สึกว่าลมหายใจตัวเองเริ่มจะติดขัด และไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงแล้ว หญิงสาวจึงเดินตามคนที่จูงมือตัวเองไปอย่างว่าง่าย

คุณกานดากำลังนั่งปอกผลไม้อยู่บริเวณโต๊ะริมชานหน้าบ้าน ที่ยื่นออกมาเป็นระเบียงกว้าง ไม่มีหลังคามุงแต่ก็ร่มเย็นสบาย เพราะรอบๆตัวบ้านมีไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ปลูกรายล้อมรอบอยู่ให้ร่มเงา

“คุณแม่ครับ” ธีร์ภาณุเรียกมารดา คุณกานดาละสายตาจากมะม่วงผลโตในมือ เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง

“อ้าว! ตาธีร์มาเมื่อไหร่ แม่ไม่ได้ยินเสียงรถเลย แล้วนั่นใครล่ะ” คุณกานดามองหน้าลูกชายแล้วมองเลยมาที่ไอรัก ธีร์ภาณุจึงรีบแนะนำ

“หนูไอ ลูกสาวอาอินครับคุณแม่” คุณกานดาอ้าปากค้าง วางมือจากการปอกผลไม้แทบจะทันที แล้วยกมือขึ้นทาบอกตัวเองอย่างตกใจ ไอรักยิ้มหวานแล้วยกมือไหว้คุณกานดา

“สวัสดีค่ะคุณป้า”

“ตายแล้ว! จะมาคุณป้งคุณป้าอะไรกัน ต้องเรียกคุณแม่สิ มาๆหนูไอมาใกล้ๆแม่ มานั่งตรงนี้สิลูก”

ไอรักขยับร่างบางนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆคุณกานดา หญิงสูงวัยกว่ายกมือขึ้นลูบศีรษะลูบหลังไอรักอย่างเอ็นดูรักใคร่

“เป็นไงบ้างหนูไอ กินอิ่มนอนหลับสบายไหมลูก ตาธีร์นี่ก็ไม่รู้อะไร พาน้องไปอยู่ไกลหูไกลตาเหลือเกิน เดี๋ยวเสี่ยอินรู้ว่าเอาลูกเขามาอยู่ลำบากลำบน เขาตามมาทวงคืนจะทำยังไง วันนี้อยู่ทานข้าวเย็นกับแม่นะหนูไอ แล้วก็นอนบ้านเรานี่แหละ ไม่ต้องไปนอนที่ไร่หรอก ที่นั่นน่ะบ้านพักหลังเล็กอย่างกับรังหนู นอนบ้านเรานี่แหละสบายกว่าเยอะ” คุณกานดาร่ายยาวจนไอรักไม่ได้พูดอะไรเลยได้แต่นั่งยิ้ม

“เรียมเอ๊ย!” สิ้นเสียงเรียกสักครู่เดียว หญิงวัยกลางคนก็เดินเร็วๆเข้ามายืนยิ้มแป้นรอรับคำสั่งจากผู้เป็นนาย

“เดี๋ยวเรียมไปจัดห้องตาธีร์นะ คืนนี้หนูไอกับตาธีร์จะนอนที่นี่” หญิงวัยกลางคนคำนับศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้รู้ว่ารับทราบในสิ่งที่ผู้เป็นนายสั่ง ก่อนจะเดินออกไปทำงานตามที่ได้รับคำสั่ง

ไอรักขมวดคิ้วผูกโบ

“เอ่อ...คุณแม่ครับกวนจัดห้องให้หนูไออีกห้องหนึ่งนะคะ” คุณกานดายิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะพูดว่า

“ไม่เป็นไรนะหนูไอ ตาธีร์เขาโทรมาบอกแม่หมดแล้วล่ะ แม่จะจัดงานแต่งงานให้โดยเร็วที่สุด จะไม่ทำให้หนูไอต้องเสื่อมเสีย ยังไงตาธีร์ก็ต้องรับผิดชอบน้อง มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันนะลูก ชีวิตคู่ต้องรู้จักให้อภัยกันนะ” ไอรักอ้าปากค้าง หันหลังกลับไปมองหน้าธีร์ภาณุที่ยืนนิ่งแต่กลับยักคิ้วหลิ่วตาให้ หญิงสาวกำมือแน่นแค้นใจผู้ชายตัวโตแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ แล้วผ่อนออกอย่างช้าๆเพื่อระงับโทสะของตนเอง ก่อนจะหันกลับไปหาคุณกานดาแล้วเอ่ยว่า

“ไม่ใช่นะคะคุณแม่ คือหนูไอ...” คุณกานดาโบกมือเป็นเชิงห้ามไม่ให้ไอรักพูดต่อ

“บ้านเรามีแต่คนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจนะหนูไอ ไปลูกไปพักผ่อนกันก่อนนะ เดี๋ยวถ้าคุณพ่อกับพี่ไทมา แม่จะให้เรียมไปเรียกนะจ๊ะ”

เมื่อคุณกานดาพูดจบ ธีร์ภาณุได้ทีจึงฉวยโอกาสจับข้อมือบางดึงเบาๆให้ลุกขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นเราขอตัวก่อนนะครับ หนูไอบ่นๆอยู่ว่าเหนื่อยก็พาแวะซื้อของตั้งหลายที่น่ะครับ ไปกันเถอะหนูไอ” ไอรักลุกขึ้นแล้วเดินตามแรงดึงของคนตัวโตอย่างเลี่ยงไม่ได้ คุณกานดายิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้ไอรัก