เจ้าสาวไม่สมยอม 20

“ซวยกันหมดล่ะทีนี้”

ไอรักเพิ่งนอนหลับได้ไม่นาน แต่ก็ต้องรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่เริ่มจะคุ้นหู

“หนูไอเปิดประตูให้พี่หน่อยครับ” เสียงทุ้มของธีร์ภาณุทำให้หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินมาเอาหูแนบประตูฟังชัดๆ

“หนูไอเปิดประตูให้พี่ด้วยครับ” ไอรักรู้แล้วว่าเป็นเสียงธีร์ภาณุ แต่กำลังชั่งใจว่าจะเปิดดีหรือไม่ เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้หญิงสาวไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายตัวโตเจ้าของเสียงเรียกเอาเสียเลย ในขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะเปิดประตูดีหรือเปล่า หญิงสาวก็ได้ยินเสียงกุกกักที่ประตูห้อง แล้วประตูก็ถูกเปิดออก คนตัวเล็กกว่าได้แต่ยืนเหวออ้าปากค้าง เมื่อคนตัวโตชูลูกกุญแจขึ้นพร้อมกับยักไหล่แล้วยิ้มแบบกวนๆ ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องแล้วปิดล็อกประตูทันที

“พี่ก็แค่อยากลองใจว่า หนูไอจะใจร้ายกับพี่แค่ไหน ว่าจะไม่ทำอะไรแล้วนะ อย่างนี้ต้องลงโทษคนใจร้ายให้สาสม” ไอรักถอยหลังกรูด แต่ช้ากว่าผู้ชายตัวโตเหมือนเดิม ท่อนแขนแข็งแรงและอ้อมกอดที่เริ่มจะคุ้นเคย คว้าหมับเข้าที่เอวบาง หญิงสาวพยายามขืนตัวโดยใช้มือยันแผ่นอกกว้างไว้

“พี่ง่วงจังเลย หนูไอนอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ” ธีร์ภาณุใช้มือสองข้างกอดกระชับตัวไอรักยกขึ้นจากพื้น แล้วพาเดินไปล้มตัวลงบนเตียงกว้างพร้อมกัน หญิงสาวไม่ทันระวังตัวจึงร้องเอะอะโวยวาย

“ว้าย! พี่ธีร์ปล่อยนะ” ธีร์ภาณุอยู่ในท่ากอดไอรักกึ่งจะทับร่างบางไว้ทั้งตัว ทำตาสะลึมสะลือ

“พี่ง่วงมากเลย ขอนอนสักงีบนะ ยังไม่ได้นอนทั้งคืนเลย” ไอรักมองหน้าคนพูด ใบหน้าห่างกันแค่คืบ และตอนนี้ก็หลับตาพริ้มทั้งๆที่ปากก็พูดอยู่

“แล้วไปไหนมาล่ะคะถึงไม่ได้นอน และถึงไม่ได้นอนก็ไม่เกี่ยวกับหนูไอค่ะ เพราะหนูไอไม่อยากนอนต่อแล้ว ขอตัวลุกไปอาบน้ำค่ะ”

“พาน้อยหน่าไปหาหมอ น้อยหน่าไม่สบายไข้สูงมาก คุณหมอตรวจดูแล้วเป็นไข้หวัดใหญ่ ดีนะที่ถึงมือหมอแล้ว ไข้สูงอย่างนั้นน่ะอาจจะช็อกได้” ไอรักมีสีหน้าตกใจนึกเป็นห่วงน้อยหน่า

“แล้วตอนนี้น้อยหน่าเป็นไงบ้างคะ” ธีร์ภาณุลืมตามองหน้าคนถาม ที่มีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ปลอดภัยแล้วล่ะ คุณหมอให้นอนพักที่โรงพยาบาลสักสองสามวันก็กลับบ้านได้ อืม...ดูเป็นห่วงน้อยหน่าจังนะ ไม่เห็นเป็นห่วงพี่บ้างเลย” ไอรักค้อนขวับให้ธีร์ภาณุ

“ก็จะห่วงทำไมคะ เห็นๆอยู่ว่ายังรังแกหนูไอได้ ก็แสดงว่าไม่ได้เป็นอะไรสักนิด คนที่น่าเป็นห่วงน่าจะเป็นหนูไอมากกว่าค่ะ” หญิงสาวดิ้นขลุกขลัก แต่ธีร์ภาณุที่นอนหลับตาอยู่กลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีก

“ขอนอนกอดอย่างนี้สักสองสามชั่วโมงนะ ไม่ทำอะไรมากกว่านี้หรอก เหนื่อยมากเลยครับ” ไอรักถอนหายใจแรง ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก็เมื่อธีร์ภาณุไม่ยอมปล่อยแล้วเธอจะลุกไปไหนได้ แรงของผู้หญิงตัวเล็กๆหรือจะสู้ผู้ชายตัวโตคนนี้ได้

เป็นอันว่าไอรักเองกลับเป็นฝ่ายหลับไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ในอ้อมแขนแข็งแรงของธีร์ภาณุ เพราะเมื่อคืนกว่าหญิงสาวจะข่มตานอนหลับได้ก็ใช้เวลานาน พอนอนอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นก็ทำให้เคลิ้มหลับไปโดยไม่รู้ตัว

“ตื่นได้แล้วครับหนูไอ” ไอรักค่อยๆลืมตาขึ้นก็เจอรอยยิ้มของธีร์ภาณุ ใบหน้าของเขาก้มลงมาเกือบจะชิดหน้านวล หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วเปิดผ้าห่มก้มสำรวจดูตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเงยหน้ามองดูผู้ชายที่ยืนหัวเราะเบาๆอยู่ข้างเตียง ธีร์ภาณุอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตแขนยาว สีน้ำเงินสลับสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้ม

“ไม่มีอะไรสึกหรอ ทุกอย่างอยู่ครบ โอเคไหมครับ” ไอรักหน้าแดงระเรื่อ มองหน้าคนพูดอย่างเอาเรื่อง

“เช้านี้พี่มีธุระในไร่นะครับ เดี๋ยวสายๆจะแวะมารับไปซื้อของใช้ในเมือง ป้าบัวทำอาหารเช้าไว้รอแล้ว แล้วเจอกันนะครับ” ธีร์ภาณุพูดเร็วโดยไม่สนใจคนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง พูดจบก็หันหลังเดินออกจากห้องไป โดยไม่รอคนฟังว่าจะมีคำถามอะไรหรือเปล่า ไอรักทำจมูกย่นเบ้ปากล้อเลียนไม่พอใจ แล้วก็นึกเจ็บใจตัวเองที่เผลอหลับไปในอ้อมกอดของชายหนุ่มแบบไม่รู้ตัว

บริเวณบ้านพักคนงานของไร่แสงตะวัน ธีร์ภาณุยืนหน้าเคร่งเครียดอยู่ท่ามกลางคนงาน ที่คอยฟังเจ้านายหนุ่มพิพากษาโทษ เพราะทุกคนต่างรู้ตัวดีว่า เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ทำให้เจ้านายไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ผมไม่เคยว่าหากจะมีการสังสรรค์กันในไร่แสงตะวันแห่งนี้ แต่ทุกอย่างต้องมีขอบเขต การดื่มจนเมามายไม่ได้สติมันไม่เหมาะสม แล้วยิ่งเรื่องยาเสพติดแล้ว ผมถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่สามารถให้อภัยได้ ใครรู้ตัวว่ามีส่วนเกี่ยวข้องให้ก้าวออกมาข้างหน้า อย่าคิดว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยพูดเพราะไม่รู้ ก้าวออกมา อย่าให้ผมต้องเอ่ยชื่อ”

ธีร์ภาณุใช้น้ำเสียงเด็ดขาด เขากวาดสายตามองคนงานด้วยแววตาที่ดุดัน สักครู่เดียวก็มีคนงานก้าวออกมาข้างหน้าสองคน ทั้งสองคนยืนก้มหน้าไม่กล้าสบสายตาผู้เป็นนาย

“ผมไม่ชอบยานรกนั่นเลยเพราะเป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง และผมก็เคยเตือนมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังมีคนฝ่าฝืนเอามันเข้ามาในไร่ ผมจะไม่แจ้งตำรวจ ซึ่งถือว่าผมยังให้โอกาสพวกคุณกลับตัวกัน แต่ไร่แสงตะวันคงไม่มีที่อยู่สำหรับพวกคุณอีกต่อไป”

“นายเล็กครับ พวกผมขอโทษ พวกผมจะไม่ไปยุ่งกับมันอีกแล้วครับ ให้ผมอยู่ในไร่ต่อไปนะครับ”