เจ้าสาวไม่สมยอม 19

“อย่าดื้อสิครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงทุ้มต่ำ มือทั้งสองข้างที่กอดกระชับเอวบาง เริ่มลูบไล้สัมผัสทุกส่วนของร่างกายของไอรัก และเมื่อจมูกโด่งของชายหนุ่มเริ่มซุกไซ้ลำคอระหงและเลื่อนต่ำลง หญิงสาวก็เกร็งตัวจนแทบจะลืมหายใจ เพราะแม้ร่างกายจะสวมเสื้ออยู่ แต่ไอรักกลับคิดว่ามันไม่ได้ช่วยป้องกันหน้าอกอวบอิ่ม จากริมฝีปากและจมูกของผู้ชายตัวโตที่ทาบทับร่างเธออยู่ได้สักนิดเลย ธีร์ภาณุกดจมูกลงที่กลางระหว่างอกของหญิงสาวแรงๆ และกอดกระชับร่างบางให้แนบชิดกับตัวเองยิ่งขึ้น หญิงสาวแอ่นตัวรับสัมผัสจากเขาอย่างลืมตัว

ไอรักเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายทุกส่วนตอบสนองทุกสัมผัสที่ธีร์ภาณุแตะต้อง รู้สึกตัวอีกทีเมื่อตะขอเสื้อชั้นในตัวจิ๋วถูกปลดออก หญิงสาวหอบหายใจแรงสะดุ้งเฮือก เริ่มดิ้นรนอีกครั้งเมื่อตระหนักได้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น มือเล็กๆออกแรงดันแผ่นอกชายหนุ่มอีกครั้ง แต่ถูกรวบไว้ด้วยมือที่ใหญ่กว่า

ธีร์ภาณุใช้มือเพียงข้างเดียวรวบสองมือตรึงไว้เหนือศีรษะของไอรัก เขาเงยหน้ากวาดตามองใบหน้าของหญิงสาวที่ตอนนี้แก้มนวลแดงจัด ชายหนุ่มสบตากับดวงตากลมโตที่ดูตื่นกลัว เขายิ้มใส่ดวงตาคู่สวย และใช้มืออีกข้างหนึ่งไล้ที่แก้มนวลเบาๆ

“หนูไอรู้ตัวไหมว่าตัวเองน่ารัก จนพี่อดใจไม่ไหวแล้ว” คนถูกถามไม่กล้าตอบคำถาม ได้แต่หลบสายตาที่จ้องมองมาอย่างแพรวพราว

“นี่เหรอคนที่เคยมีสามีมาแล้ว โกหกคำโตชัดๆ” ไอรักตาโตอ้าปากจะเถียง แต่ธีร์ภาณุเร็วกว่าเขาปิดริมฝีปากบางด้วยปากของตัวเองอีกครั้ง ครั้งนี้เร่าร้อนราวกับจะดูดกลืนลมหายใจของหญิงสาว มือใหญ่ค่อยๆคืบคลานดึงรั้งเสื้อของอีกฝ่ายขึ้น เผยให้เห็นอกอวบอิ่มเต็มตา

“นายเล็กคะ นายเล็ก ป้าบัวเองค่ะ” ธีร์ภาณุชะงักตัวละสายตาจากอกอวบอย่างอ้อยอิ่ง เขาลุกขึ้นนั่งเสยผมลวกๆสองสามครั้ง แล้วก้มลงกระซิบข้างหูไอรัก

“ระฆังช่วยชีวิต” เมื่อชายหนุ่มผละจากร่างบาง และเดินออกจากห้องไป ไอรักดีดตัวลุกขึ้นนั่ง รีบสำรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง และจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง หญิงสาวรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เมื่อคิดถึงภาพตัวเองเมื่อสักครู่แก้มก็แดงระเรื่อขึ้นมา ไอรักดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกาย แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดถึงคำพูดของชายหนุ่ม ที่บอกว่าเธอโกหกคำโต หรือว่าเขาจะรู้ความจริง เรื่องที่เธอกุขึ้นมาว่าเคยมีสามีมาก่อนแล้ว

“แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้ หนูไอเอ๊ย คืนนี้จะรอดไหมเนี่ย”

เมื่อธีร์ภาณุเปิดประตูบ้านก้าวลงบันไดมา ป้าบัวยืนรออยู่ข้างล่างด้วยอาการกระสับกระส่ายยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดอย่างร้อนใจว่า

“น้อยหน่าตัวร้อนมากเลยค่ะ แล้วก็มีอาการหนาวสั่น เช็ดตัวยังไงไข้ก็ไม่ลด ป้าอยากพาไปหาหมอน่ะค่ะ” ป้าบัวพูดจบก็ก้มหน้าไม่กล้าสบสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของเจ้าของไร่แสงตะวัน

ธีร์ภาณุขมวดคิ้วสงสัยทำให้ป้าบัวต้องรีบอธิบายต่อ

“เอ่อ ป้าขอโทษที่กวนนายเล็กนะคะ คือป้าไปหาลุงมิ่งที่บ้านพักคนงานมาแล้ว แต่วันนี้คนงานมีงานเลี้ยงฉลองกันนิดหน่อย ก็เลยไม่มีใครที่พอจะไหว้วานได้น่ะค่ะ”

ธีร์ภาณุพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แต่ใบหน้าเคร่งเครียดลงในทันที เขาไม่ได้ว่าหากจะมีการสังสรรค์กันภายในไร่แสงตะวัน แต่ถ้าถึงขนาดไม่ได้สติพึ่งพาอะไรตอนเร่งด่วนไม่ได้ เห็นทีต้องมีการวางกฎระเบียบกันใหม่แล้ว

“เอ่อ นายเล็กคะ ป้าขอโทษจริงๆนะคะ แต่ป้าเป็นห่วงน้อยหน่า กลัวว่าไข้ขึ้นสูงแล้วจะช็อกไปน่ะค่ะ” ป้าบัวรีบขอโทษเจ้านายหนุ่ม เพราะรู้ว่าเป็นการไม่สมควรอย่างยิ่ง ที่มารบกวนในเวลาดึกอย่างนี้

“ไม่เป็นไรครับป้า” ธีร์ภาณุพูดพร้อมก้าวลงจากบันไดบ้านแล้วก้าวยาวๆเดินนำหน้าป้าบัวตรงไปยังบ้านหลังเล็กอีกหลัง

ไอรักสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่ง เมื่อได้ยินเสียงรถแล่นห่างออกจากตัวบ้านไป

“ไปไหนของเขานะ ดึกดื่นป่านนี้แล้ว”

หญิงสาวก้าวลงจากเตียง แง้มผ้าม่านมองตามแสงไฟรถที่ห่างจากตัวบ้านออกไป

“ก็ดีเหมือนกัน คืนนี้จะได้หลับอย่างสบายใจ” ไอรักเดินสำรวจประตูและหน้าต่างทุกบาน เมื่อมั่นใจว่าปิดล็อกปลอดภัยแล้ว จึงปิดไฟล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง แต่กลับรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าเตียงนอนมันใหญ่เกินไปสำหรับนอนคนเดียว

“คิดอะไรไม่เข้าท่าเลยเรา” ไอรักบ่นให้ตัวเองแล้วพยายามข่มตาหลับ

ธีร์ภาณุกลับมาจากไปส่งน้อยหน่าที่โรงพยาบาลเป็นเวลาเกือบสามนาฬิกา ชายหนุ่มตรงดิ่งไปที่บ้านพักคนงานทันที สภาพที่เห็นคือคนงานแต่ละคนเมามายไม่ได้สติ และบางคนถึงขนาดเข้าขั้นเพ้อ ทำให้ชายหนุ่มเดาได้ไม่ยากว่านี่คืออาการของคนเมายา เขาพอรู้เบาะแสมาบ้างเรื่องคนงานเสพยา และมีการนำเข้ามาขายให้เพื่อนคนงานด้วยกัน แต่นึกไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะเลวร้ายถึงขั้นเมามายขาดสติ และเสพกันโดยไม่กลัวเกรง

กฎหมายและกฎของไร่

“ลุงมิ่ง ลุงมิ่ง” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆร่างของชายแก่ที่นอนหลับใหลอยู่

“นายเล็ก!” ลุงมิ่งสะดุ้งตัวและตื่นแทบจะทันทีเมื่อเห็นหน้าคนที่มาปลุก

“พรุ่งนี้ผมจะเรียกประชุมคนงานทั้งหมดแต่เช้า ลุงมิ่งช่วยแจ้งคนงานทุกคนด้วยนะครับ” ธีร์ภาณุลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ชายหนุ่มหันหลังเดินออกจากบ้านพักคนงานทันทีที่พูดจบ โดยที่ลุงมิ่งยังไม่ได้พูดอะไร