เจ้าสาวไม่สมยอม 12

“แหมๆ ข้ายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ว่าแต่นายหญิงแน่ใจหรือว่าจะขับรถคันนี้น่ะครับ เพราะมันชอบทรยศคนขับบ่อยๆ เห็นมีแต่นายเล็กเท่านั้นที่รู้ใจมัน ใช้ขับไปไหนมาไหนในไร่นี้ได้น่ะครับ คนอื่นจะขับบางทีก็สตาร์ทไม่ติด หรือบางทีก็ไปดับอยู่ท้ายไร่โน่นแน่ะ”

ไอรักยิ้มให้ลุงมิ่งก่อนจะพูดว่า

“ไม่เป็นไรค่ะลุง หนูไออยากขับรถเล่นนิดหน่อย ถ้าไม่ลองขับแล้วจะรู้ได้ยังไงว่ารถคันนี้กับหนูไอจะรู้ใจกันหรือเปล่า”

ลุงมิ่งไม่อยากทัดทานอะไรมาก เพราะถ้านายหญิงเกิดไม่พอใจขึ้นมาจริง ตัวลุงมิ่งเองอาจจะโดนปลดระวางอย่างที่น้อยหน่าขู่ไว้จริงๆ ชายสูงวัยจึงเดินไปหยิบกุญแจที่ตู้เก็บของมาส่งให้ไอรัก หญิงสาวรับกุญแจมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

ลุงมิ่งมองดูไอรักขับรถออกจากโกดังตรงไปตามส้นทางเข้าสู่ไร่อ้อย อย่างน้อยก็มีน้อยหน่านั่งไปเป็นเพื่อน ถ้าเจ้ารถจี๊ปตัวดีเกิดมีปัญหาขึ้นมาก็ไม่น่าห่วงอะไรมาก เพราะน้อยหน่าคงพาเดินมาทางลัดของไร่ซึ่งสามารถกลับมาถึงบ้านได้ไม่ยาก

ไอรักขับรถเรื่อยๆไปตามทาง พยายามสังเกตและจดจำทุกอย่างที่น้อยหน่ากำลังบรรยายให้ฟัง

“ถนนเส้นนี้เป็นถนนสุดเขตไร่แสงตะวันค่ะพี่หนูไอ เลยรั้วที่กั้นนี้ไปจะเป็น‘ไร่ภูชิต’ คุณภูชิตเป็นเศรษฐีหนุ่มใหญ่ค่ะ แกไม่ยอมแต่งงานสักที เห็นเขาลือกันว่าแกมีแฟนเยอะแยะจนเลือกไม่ถูกน่ะค่ะ บางทีผู้หญิงมาแย่งกันตบตีกันถึงที่ไร่ก็ยังมีนะคะ” ไอรักฟังน้อยหน่าพูดไปเรื่อยๆ แต่ไม่ได้สนใจไปมากกว่าตอนนี้กำลังจดจำเส้นทางต่างๆอยู่

“แล้วประตูทางออกไร่ล่ะ อยู่ตรงไหนน้อยหน่า” เด็กหญิงเงียบนิดหนึ่งมองหน้าไอรัก แล้วยิ้มอย่างไร้เดียงสาตามประสาเด็ก ก่อนจะตอบว่า

“อยู่อีกไกลค่ะ พี่หนูไอต้องขับอ้อมไร่ไป แล้วโค้งไปทางขวาเรื่อยๆค่ะก็จะถึงทางเข้าออกไร่ นายเล็กให้มีทางเข้าออกทางเดียวค่ะ จะได้ดูแลความปลอดภัยได้ง่าย” ไอรักขับรถไปทางตามทางที่น้อยหน่าบอก เมื่อเธอเห็นประตูทางออกที่เป็นเพียงซุ้มไม้สูงใหญ่ที่ติดป้ายชื่อไร่ก็ดีใจ แต่วันนี้น้อยหน่ามาด้วยคงยังไปไหนไม่ได้ เป็นวันพรุ่งนี้ดีกว่า หญิงสาวยิ้มกับแผนการของตัวเอง

ไอรักขับรถกลับมาถึงโกดัง เธอดับเครื่องรถแล้วคืนกุญแจให้ลุงมิ่ง

“กุญแจค่ะลุงมิ่ง” ไอรักพูดพร้อมกับยื่นกุญแจรถให้ลุงมิ่ง และสังเกตว่าลุงมิ่งจะเก็บกุญแจไว้ที่ไหน เมื่อเห็นลุงมิ่งเปิดประตูตู้เก็บของแล้ววางไว้ที่เดิม จึงยิ้มดีใจรีบกล่าวลาลุงมิ่ง

“ขอบคุณนะคะลุงมิ่ง”

“ครับ ไม่เป็นไรครับนายหญิง”

“กลับเถอะน้อยหน่า พี่หนูไอหิวข้าวแล้ว” หันไปชวนน้อยหน่ากลับบ้าน เด็กหญิงพยักหน้ารับ

“หนูพาพี่หนูไอกลับก่อนนะลุงมิ่ง เดี๋ยววันหลังจะมาขอใช้บริการใหม่” น้อยหน่าหันไปพูดกับลุงมิ่ง พูดจบก็วิ่งปรู๊ดนำหน้าไอรักก่อนทันที หญิงสาวยิ้มให้ลุงมิ่งอีกครั้งก่อนจะเดินเร็วๆตามน้อยหน่าไป

เมื่อเดินใกล้ถึงบ้านน้อยหน่าจึงหยุดชะลอฝีเท้ารอไอรัก รอเดินไปพร้อมกันพร้อมกับพูดขึ้นว่า

“พี่หนูไอนี่ขับรถเก่งนะคะ รถคันนี้ก็ช่างรู้ใจจริงๆ รู้ว่านายหญิงเป็นคนขับไม่ทรยศดับกลางทางเลย” น้อยหน่าพูดไปก็ยิ้มไป ไม่ได้สังเกตว่าคนที่ได้ฟังแอบค้อนขวับไปหนึ่งทีแล้ว

เมื่อเดินมาถึงบันไดทางขึ้นบ้าน ไอรักเห็นรถคันที่พาเธอมาที่นี่จอดอยู่ก่อนแล้วก็ถอนหายใจยาว ไม่อยากจะเจอหน้าเจ้าของรถเลย

“เร็วๆเถอะค่ะพี่หนูไอ นายเล็กมาแล้ว หนูขอตัวกลับบ้านเลยดีกว่า เดี๋ยวจะโดนนายเล็กเอ็ดว่าพาพี่หนูไอไปเถลไถล” พูดจบน้อยหน่าก็วิ่งกลับบ้านทันที ปล่อยให้ไอรักมองตามด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย ที่จะต้องเจอหน้าผู้ชายที่เพิ่งขโมยจูบแรกของเธอไปเมื่อคืน

ไอรักค่อยๆเลื่อนประตูบานใหญ่เปิดออก ธีร์ภาณุที่นั่งรอทานอาหารอยู่ก่อนแล้ว หันมามองด้วยใบหน้าไม่พอใจเท่าใดนัก

“หนูไอมาไม่ตรงเวลานัด” ไอรักชักสีหน้าไม่พอใจที่ถูกกล่าวหา

“เราไม่ได้นัดกันค่ะ พี่ธีร์นัดกับป้าบัวไว้” ไอรักตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เลยเวลาอาหารเที่ยงมานานแล้ว เชิญนั่งทานข้าวด้วยกันครับ ถ้าหนูไอดื้อพี่จะลงโทษอีกนะครับ” ธีร์ภาณุพูดอย่างจงใจจะเน้นประโยคหลัง ไอรักไม่อยากหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัว เธอกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ชายหนุ่มยิ้มอย่างผู้ชนะอีกแล้ว เธอไม่ชอบเวลาเขายิ้มแบบนี้เลย หญิงสาวก้มหน้าทานอาหารโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ

เมื่อป้าบัวเดินเข้ามาเก็บสำรับก็พอดีกับที่ไอรักวางแก้วน้ำลง หญิงสาวจึงได้โอกาสลุกขึ้นยืน หันหลังกลับเตรียมจะเดินหนี

“คืนนี้หนูไอต้องไปงานเลี้ยงรับรองท่านรองกับพี่นะ คุณพ่อไม่ว่างเลยให้พี่ไปแทน” ธีร์ภาณุพูดออกคำสั่ง คนที่ถูกเอ่ยชื่อชะงักเท้าหันกลับมามองทำจมูกย่นแสดงความไม่พอใจ ไอรักรอให้ป้าบัวถือถาดเดินกลับออกไปแล้วเธอจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่มีชุดใส่ค่ะ ไม่ไป” ไอรักเชิดหน้ามองหน้าธีร์ภาณุอย่างท้าทาย

“พี่เตรียมชุดไว้ให้แล้วอยู่ในห้องนอน หนูไอไปลองชุดดูซิ ว่าพอดีตัวหรือเปล่า”

ไอรักทำตาโตไม่พอใจ

“ไม่ค่ะ หนูไอไม่ไป เรื่องอะไรจะมาบังคับจิตใจกัน พี่ธีร์ก็ไปคนเดียวสิ คุณลุงไม่ได้บอกหนูไอไปแทนสักหน่อย” หญิงสาวยังเถียงไม่ยอมลดละ