ฝ่าบาทสีหน้าเย็นชา ตบโต๊ะ บรรยากาศความน่าเกรงขามบนร่างกายปรากฏขึ้นดวงตามองตรงไปยังหลิงเชียนอี้อย่างเคร่งขรึม กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ“เต๋อฝู ส่งตัวท่านโหวน้อยออกไป !”หลิงเชียนอี้สะอึกในลำคอ ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างอุดตันอยู่ ตอนที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ถูกเต๋อฝูลากตัวออกไปอย่างลนลานเฮ้อ!พูดให้มันน้อยหน่อยเถอะถ้าหากฝ่าบาททรงกริ้วขึ้นมา คงจะห้ามไม่อยู่สุดท้าย หลิงเชียนอี้ก็ต้องออกไปอย่างไม่พอใจ และไม่เต็มใจ ออกจากวังหลวง ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ดูไม่ดีเป็นอย่างยิ่ง ยังโมโหไม่น้อยอีกด้วยฝ่าบาทกับอ๋องหลีจะต้องมีความลับกันแน่ ๆ!เฟิงเจิ้งหลีคนนี้ พูดอะไรกับฝ่าบาทกันแน่ ไม่คิดเลยว่าฝ่าบาทจะทรงถือหางเขาเช่นนี้!เฟิงเจิ้งหลีมีแผนร้ายอะไรกันแน่?เขาขมวดคิ้วแน่น เตรียมที่จะกลับไปให้โหวติ้งกว๋อกับองค์หญิงใหญ่ช่วยเหลือ ตอนที่เดินไปถึงที่แห่งหนึ่ง จู่ ๆ ก็มีคนเรียกเอาไว้“หลิงเชียนอี้”“หืม?”หันหน้ากลับไปด้วยจิตสำนึกบริเวณทางแยกของถนนสองสาย หญิงสาวอายุน้อยรูปร่างอรชรคนหนึ่งค่อย ๆ เดินเข้ามาหา นั่นก็คือกู้ชิงชิงบุตรสาวเพียงคนเดียวของตระกูลกู้หลิงเชียนอี้ขมวดคิ้ว“ทำไมถึงเป็นเจ้
ช่วงสองวันมานี้ จวนอ๋องเฉินเงียบสงบเฟิงเจิ้งหลีกลับมาจากประชุมขุนนาง นั่งลงที่ด้านหลังโต๊ะหนังสือ ยืดเส้นยืดสายอย่างเกียจคร้าน นวดข้อมือ รับชาที่อูหนูยื่นมาให้ จิบหนึ่งอึก“เฟิงเย่เสวียนจะตาย?”อูหนูถามชาเข้าใกล้ริมฝีปาก ก็หยุดชะงักลง“ไม่มีทาง” เขาวางถ้วยชาลง “ข้ารู้ว่าเจ้าชอบอ๋องเฉิน และจุดประสงค์ที่พวกเราร่วมมือกัน ก็คือเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ เจ้าได้อ๋องเฉิน ข้าได้ฉู่เชียนหลี”เห็นได้ชัดว่าอูหนูพอใจกับคำตอบนี้มาก ได้รับคำยืนยันจากอ๋องหลี ก็ยิ่งเต็มใจทำงานให้เพื่อเขามากขึ้นกว่าเดิม“แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยเชื่อฟัง”เขาเหลือบตาขึ้น หันไปมองอูหนูด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม“ข้าจะทำให้เขาพิการก่อน ค่อยมอบให้เจ้า ถึงตอนนั้น เขาทำได้เพียงยอมให้เจ้าจัดการ เป็นอย่างไร?”อูหนูเลิกคิ้วขอเพียงแค่ได้อ๋องเฉินก็พอ ไม่สนว่าเขาจะพิการหรือไม่ ดีหรือไม่ดี ขอเพียงแค่ไม่ตายก็พอทันทีที่นึกถึงภาพที่อ๋องเฉินเชื่อฟังนาง นางก็รู้สึกสบายใจมาก“ลำบากอ๋องหลีแล้ว”“ไม่ต้องเกรงใจ” เฟิงเจิ้งหลียิ้ม “สองวันมานี้ เหตุใดจึงไม่ได้รับข่าวความเคลื่อนไหวจากทางจวนอ๋องเฉินเลย?”เมื่อเอ่ยถึง
จวนอ๋องเฉินเมื่อฉู่เชียนหลีกลับถึงจวน สั่งให้จิ่งอี้รับผิดชอบดูแลเรื่องของทางนั้น ร่างกายนางหนัก ทำงานได้ไม่นานก็ต้องพักผ่อน แต่ว่าอารมณ์ของนางในเวลานี้แตกต่างจากเมื่อสองวันก่อนโดยสิ้นเชิงแม้แต่กินข้าวก็อร่อยขึ้นไม่น้อยบนโต๊ะอาหารถงเฟยยังกังวลอยู่ฉู่เชียนหลีคีบผักให้นาง “เสด็จแม่ เลิกคิดมากได้แล้ว เฟิงเย่เสวียนจะกลับมาแน่นอน ไม่เกินหนึ่งเดือน เขาจะกลับมา”ถงเฟยกินอาหารไม่รู้รส สีหน้าซีดเซียว“เขาแพ้สงคราม และไม่รู้ว่าตอนนี้กินอิ่มหรือไม่ บาดเจ็บหรือไม่…”“เสด็จแม่ ท่านเชื่อใจข้าหรือไม่?”“ข้า…”ถงเฟยมองสายตาที่จริงจังและหนักแน่นของฉู่เชียนหลี คำพูดที่เป็นกังวลมาถึงปลายลิ้นก็หยุดเอาไว้นางรู้ว่าฉู่เชียนหลีจะพยายามคิดหาวิธีช่วยเฟิงเย่เสวียนทุกวิถีทางนางรู้ว่าฉู่เชียนหลีจะไม่นั่งรอความตายเวลานี้ นางแค่เจ็บใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าเฟิงเย่เสวียนมีอันตราย กลับไม่สามารถให้ความช่วยเหลือที่มีประโยชน์“เสียวฉู่ เจ้าใกล้จะถึงวันคลอดแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรก็อย่าพยายามและฝืน สุขภาพสำคัญที่สุด ถ้าหากต้องการอะไร บอกข้าได้เลย ข้าก็อยากช่วยแบ่งเบาเท่าที่จะทำได้”“ข้าทราบ
แววตาฉู่เชียนหลีขรึมลง“ใช่แล้ว” เฟิงเจิ้งหลีเดินเข้ามาใกล้ขึ้นสองสามก้าว “สิ่งที่เจ้าทำ…อืม…เจ้าของที่เรียกว่าระเบิดนี่ ใช้ดีมาก”เขาแบฝ่ามือออกบนฝ่ามือ มีหนึ่งลูก“คิดไม่ถึงว่าเอากำมะถัน ถ่าน ดินประสิว ของที่ไม่สะดุดตาเหล่านี้มาผสมกัน ก็สามารถทำของเล่นที่ร้ายกาจเช่นนี้ ข้าเรียนรู้แล้ว ลำบากเสียวฉู่แล้ว”“เจ้า!”ม่านตาฉู่เชียนหลีหดเล็กน้อยความหมายของเขาคือ…นางพุ่งพรวดออกไป “เฟิงเจิ้งหลี!”เขาเจ้าเล่ห์นัก!“เสียวฉู่ ร่างกายเจ้าหนัก อย่าใจร้อนนักสิ” เขาจับแขนของนาง พลางคว้าไว้แน่น ทำให้นางไม่สามารถดิ้นหลุดจากมือ และขยับตัวไม่ได้เขายิ้มอย่างชั่วร้าย“เจ้าว่าหากข้ามอบระเบิดเช่นนี้ให้กับซยงหนูในปริมาณมาก เฟิงเย่เสวียนจะแพ้อย่างย่อยยับหรือไม่?”“เจ้าหาที่นี่เจอได้อย่างไร? เจ้ารู้ตำแหน่งของที่นี่ได้อย่างไร? เฟิงเจิ้งหลี ทั้งๆ ที่ข้าหลบสายตาคนของเจ้าแล้ว และข้างกายข้าก็มีแต่คนสนิทที่ไว้ใจได้ ตกลงเจ้าทำได้อย่างไรกันแน่!”นางถามด้วยความโกรธอาจเพราะอารมณ์พลุ่งพล่านเกินไป จึงกระทบต่อท้อง ทำให้ท้องของนางปวดกระตุกอย่างคลุมเครือ“ข้าเคยบอกแล้ว ให้เจ้าใจเย็นๆ ไม่เช่นนั้นคนที่เสีย
ถ้าหากเฟิงเย่เสวียนเป็นอะไรไป นางก็ไม่ขออยู่บนโลกใบนี้แล้วฉู่เชียนหลีหายใจเร็วเกินไป สมองขาดออกซิเจนจนหายใจไม่ทัน นางวูบไปสองวินาที ภาพตรงหน้าดับลงครู่หนึ่ง เกือบจะล้มลงพื้น“คุณหนู!”“พระชายา!”จิ่งอี้พุ่งเข้าไปอย่างฉับไว ตอนที่ประคองนาง ฝ่ามือของเขาบังเอิญไปชนโดนฝ่ามือเยว่เอ๋อร์พริบตานั้น เยว่เอ๋อร์เหมือนถูกไฟช็อต ร่างกายสั่นสะท้าน รีบดึงมือกลับทันที นางก้มหน้า แก้มกลายเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว…ตอนที่จิ่งอี้มองนางจู่ๆ มีอะไรบางอย่างแลบเข้ามาในสมอง…ทันใดนั้น เขาเอ่ยปาก“คุณหนู ฐานที่ชานเมืองของพวกเราถูกเก็บเป็นความลับ ข้าสงสัยว่ามีคนปล่อยข่าวให้อ๋องหลี อ๋องหลีจึงหันมาตลบหลังพวกเรา”“เหมือนกับตอนที่อยู่ในหุบเขา ตำแหน่งของหุบเขาถูกเก็บเป็นความลับ อ๋องหลีกลับหาเจอ ก็เป็นคนคนนี้เช่นกันที่ปล่อยข่าวให้อ๋องหลี”เมื่อทุกคนได้ยิน แต่ละคนยืดหลังตรง ตื่นตัวขึ้นมาทันทีใช่!เหตุใดก่อนหน้านี้พวกเขาจึงคิดไม่ถึงนะ?มีหนอนบ่อนไส้แน่นอน!“คุณหนู คุณชายจิ่งพูดมีเหตุผล ในกลุ่มของพวกเราต้องมีคนของอ๋องหลีแน่นอน อ๋องหลีถึงได้รู้การเคลื่อนไหวของพวกเราอย่างละเอียด!” ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งขอ
ไม่อยากสงสัยใครทั้งนั้นหรือสายลับที่อ๋องหลีวางไว้เป็นคนอื่นกระมัง…มองดูระเบิดที่เตรียมไว้กลายเป็นซากปรักหักพังที่ไหม้เกรียมอีกด้านหนึ่ง นางรู้สึกเพียงเวียนศีรษะ ร่างกายเหนื่อยล้า อยากล้มกายลงไป นอนโดยไม่ต้องคิดอะไรสักงีบไม่อยากคิดอะไรทั้งสิ้น ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น นอนจนตราบสิ้นฟ้าดินสลาย นอนจนอิ่มอกอิ่มใจฉู่เชียนหลีหลุบตาที่มืดสลัวลง“กลับเถอะ”ค่อยๆ ยกเท้าที่แข็งขึ้น หมุนกายทีหนึ่ง แผ่นหลังที่บอบบางนั้นดูแล้วเปล่าเปลี่ยวมาก ทำให้รู้สึกปวดใจนัก“คุณหนู…”จิ่งอี้รู้สึกเจ็บเล็กน้อยขณะหายใจไม่ได้ปกป้องนางให้ดี เขาโทษตัวเองพลันเขาก้าวเข้าไปอย่างฉับไว อุ้มนางขึ้น แล้ววางลงบนรถม้าอย่างระมัดระวังในช่วงเวลาสั้นๆ ขณะที่ขึ้นรถม้า เขาหันหลังให้ทุกคน ใช้เสียงที่สามารถได้ยินแค่ระหว่างพวกเขาสองคน กล่าวอย่างลังเล“คุณหนู ข้ามีคำพูดหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าควรพูดหรือไม่”ไม่พูด เขาเคลือบแคลงพูดแล้ว ก็กลัวนางคิดมากฉู่เชียนหลีฝืนหัวเราะเบาๆ ทีหนึ่ง“เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังมีอะไรที่พูดไม่ได้อีก? พูดเถอะ ไม่ว่าแย่แค่ไหน ข้าก็รับไหว”จิ่งอี้หลุบตา ใช้หางตากวาดมองด้านหลังอย่างเงียบๆ
ฉู่เชียนหลีเม้มมุมปาก ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เช่นเดียวกับไม่รู้ว่าอะไรที่สามารถพูดได้ นางทำเพียงแค่หลุบตา ลูบท้องที่ค่อนข้างใหญ่ จิตใจหดหู่มากใช่แล้วเฟิงเจิ้งหลีเกลียดเฟิงเย่เสวียน แทบอยากจะบีบคั้นเขาให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ครั้งนี้ เขาไม่มีทางออมมือกับเฟิงเย่เสวียนแน่แต่นางกับไม่สามารถอยู่เคียงข้างเฟิงเย่เสวียนจู่ๆ ลูกในท้องก็เหมือนกับรู้สึกถึงความคิดของนาง ถีบท้องของนางทีหนึ่ง“อืม…”นางขมวดคิ้วถงเฟยเห็นดังนี้ รีบเช็ดน้ำตา เดินเข้าไปหานางทันที “เสียวฉู่ เป็นอะไร? รู้สึกไม่สบายท้องหรือ? จะคลอดแล้วใช่หรือไม่?”เยว่เอ๋อร์กับอวิ๋นอิงก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยความประหม่าเช่นกันฉู่เชียนหลีลองสัมผัสดู มันเจ็บแค่ทีเดียวก็ไม่เจ็บแล้วอาจเพราะนางอารมณ์ไม่ดี ความคิดของนางกับลูกเชื่อมโยงการกระมังนางเม้มปาก ส่ายศีรษะ“น่าจะยังเหลืออีกหลายวัน”“เฮ้อ…” ถงเฟยนั่งลง จับมือทั้งสองข้างของฉู่เชียนหลีไว้แน่น ชั่วขณะ ไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดีที่ไม่สบายใจคือเป็นห่วงเฟิงเย่เสวียนที่ดีใจคือนางกำลังจะได้อุ้มหลานแล้วเพียงแต่น่าเสียดาย เฟิงเย่เสวียนไม่อยู่“เสียวฉู่ เจ้าอย่าคิดมาก คลอดล
ฉู่เชียนหลีเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย“นี่ก็ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ ข้าอ่านหนังสืออีกสักพักก็จะนอนแล้ว”“บ่าวรอท่านเจ้าค่ะ”“ไม่ต้องหรอก ข้าอยากนั่งคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวสักพัก”เยว่เอ๋อร์กัดริมฝีปากล่างเบาๆ นางลุกขึ้นยืน ลังเลครู่หนึ่ง ก็ถอยออกไปแล้วยามราตรี เงียบเป็นพิเศษเมื่อทุกสรรพสิ่งเงียบสงบ ความคิดต่างๆ ผุดขึ้นในสมอง ภาพต่างๆ ในอดีตภายในห้องนี้ปรากฏสู่สายตาทีละภาพที่ข้างโต๊ะตัวนี้ เฟิงเย่เสวียนชอบมานั่งปอกเปลือกองุ่นให้นาง และยังชอบจับขาของนางมาวางบนตัก แล้วนวดเท้าให้นางที่ข้างหน้าต่าง เฟิงเย่เสวียนชอบกอดนางจากข้างหลัง หน้าอกของเขาแนบติดกับแผ่นหลังของนางแน่นเขาบอกว่า เมื่อกอดนางแน่นๆ สามารถสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจสามดวงของเขา ของนาง และของลูกเวลานอน เขามักจะนอนด้านนอก กลัวนางพลิกไปพลิกมา จะพลิกตกเตียงกลางดึกทุกเช้าที่ตื่น ลืมตาก็สามารถมองเห็นเขา…เขาไม่อยู่ร่างเงาของเขา เสียงของเขา กลับลอยอยู่ข้างหูนาง ชัดเจนเหมือนวันๆแม้แต่ในอากาศก็เต็มไปด้วยกลิ่นปอเหอของเขาพริบตาเดียว ภายในห้องอันกว้างใหญ่ เหลือเพียงนางลำพังตัวคนเดียวประกายความผิดหวังแลบผ่านแววตาฉู่เชียนหลี