Share

บทที่ 876

นางยอมจำนนแล้ว

คำพูดเหล่านั้น เกือบจะเป็นกำลังการวิงวอน และพูดออกมาอย่างระมัดระวัง

นางรู้ว่า อธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้เพียงถูกบีบให้พูดคำพูดที่เขาอยากได้ยิน แล้วค่อยแอบสืบความจริงเงียบ ๆ

นางเชื่อมั่นว่า ไม่มีความลับบนโลกใบนี้

นางเชื่อว่า จะช้าหรือเร็ว ความจริงก็จะปรากฏออกมา

“จิ่งอี้ ท่านช่วยปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ให้เวลาข้าหน่อย หนึ่งเดือน หรือครึ่งเดือนก็ยังดี...”

นางกำลังวิงวอนเขาด้วยความต่ำต้อย เบ้าตาแดงช้ำ

กัดริมฝีปากล่างเบา ๆ สายตาที่หันไปมองทางชายหนุ่มเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

จิ่งอี้จ้องมองท่าทางของนาง ขมวดคิ้ว

ท่าทีแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะกับนางเท่าไหร่

จึงจับคางของนางขึ้นมา “อุปนิสัยเย่อหยิ่งจองหองมาตลอด อ้อนวอนขอร้องเป็นด้วย?”

“ข้า...”

“ถ้าหากกล้าร้องไห้แม้แต่อีกหยดเดียว ข้าจะสั่งสอนเจ้า ‘เชื่อฟัง’ สองคำนี้เขียนอย่างไร”

อวิ๋นอิงร่างกายสั่นสะท้านเบา ๆ เสียงสะอื้นที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในลำคอนางกำมือแน่นทันที จากนั้นก็กลืนลงไป กัดริมฝีปากล่างแน่น ไม่กล้าส่งเสียงอีกแม้แต่นิดเดียว

แต่ เบ้าตายังคงแดงก่ำ...

จิ่งอี้รู้สึกขัดหูขัดตาอย่างบอกไม่ถูก สะบัดนางออกด้วยความโมโห พลิกตั
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status