คูเมืองนอกเมืองหลวง ข้างท่าเรือ มีเรือมากมายจอดอยู่ บางคนแบกกระสอบทราย บางคนขนของ บางคนพายเรือ บางคนขายของ…ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของตนเอง“เรือของตระกูลกู้ถึงแล้ว!”เรือสีดำขนาดใหญ่ลำหนึ่งจอดเทียบฝั่ง ทิ้งสมอเรือ หลังจอดนิ่ง พ่อค้ากลุ่มหนึ่งวิ่งกรูกันเข้าไป“ข้าเอาสองลัง!”“นี่เป็นของที่ข้าจองไว้ จองไว้ตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อนแล้ว ข้าเอาสามลัง!”“อย่าเบียด อย่าเบียดกัน…”คนงานของตระกูลกู้ขนลังที่ทั้งหนักและใหญ่มาวางซ้อนกันที่ท่าเรือ ข้างในล้วนเป็นอาวุธต่างๆ ที่ทำจากเหล็ก และยังมีเหล็กดิบที่ไม่ผ่านการแปรรูปเหล่าพ่อค้าแย่งกันซื้อ ช่างตีเหล็กก็มาเบียดกันอยู่ที่นี่เจ้าเบียดข้า ข้าเบียดเจ้า ชายที่ดูเหมือนเป็นผู้ดูแลคนหนึ่งโมโหแล้ว“เบียดอะไรนักหนา!”เขาผลักคนที่ชนโดนตนเองออกไปอย่างหงุดหงิด “ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังดูบัญชีหาประวัติอยู่? รีบไปเกิดใหม่เช่นนี้เลยหรือ ข้าไม่ขายให้เจ้าแล้ว!”ปัง…พ่อค้าที่ล้มไม่ระวังกระแทกโดนลังจนหัวแตกสิ่งแรกที่เขาทำไม่ใช่การทำแผล แต่เป็นขอโทษนายบัญชีคนนั้นอย่างนอบน้อม“ขอโทษ ขอโทษ ข้าไม่ระวังชนโดนท่าน ขอโทษ…”“ไสหัวไป!”นายบัญชีผลักเขาอย่า
จวนอ๋องเฉินในสวนดอกไม้ ตรงชั้นลอยชมวิวข้างสระน้ำ สาวใช้คนหนึ่งมือล้วงแขนเสื้อ ก้มหน้าต่ำ เดินมาอย่างเร่งรีบ พร้อมกับกวาดมองโดยรอบอย่างระมัดระวังเมื่อมั่นใจว่าโดยรอบไม่มีคน นางจึงจะล้วงขวดดินเผาขนาดเล็กใบหนึ่งออกจากแขนเสื้อนางใช้แปรงจุ่มน้ำมันหล่อลื่นที่เป็นสีเหลืองใส แล้วทาลงบนบันไดอย่างรวดเร็ว…เรือนหานเฟิงอวิ๋นอิงกำลังกวาดพื้น หลิงเชียนอี้เดินตามอยู่ข้างหลังนางไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว และยังพูดเป็นระยะ“เจ้าเหนื่อยหรือไม่?”“เจ้ากระหายหรือไม่?”“หรือไม่ให้ข้ากวาด?”“ข้านวดไหล่ให้เจ้าดีหรือไม่?”เหมือนกับแมลงวันตัวหนึ่งตอนที่ฉู่เชียนหลีเดินเข้ามา เห็นทั้งสองคน อดไม่ได้ที่จะนึกถึงสองพ่อลูกตระกูลกู้ที่อยู่จวนโหวติ้งกว๋อก่อนหน้านี้…ถ้าหากพวกเขาอยากอยู่ด้วยกัน เส้นทางของวันข้างหน้ายังอีกยาวไกลนางไม่ยุ่งความพยายามอยู่ที่ใด ความสำเร็จอยู่ที่นั่น หากทั้งสองมีวาสนาต่อกัน ย่อมสามารถอยู่ด้วยกัน“น้าสะใภ้ กลับมาแล้วหรือ!”หลิงเชียนอี้ทักทายอย่างร่าเริง แก้มอวิ๋นอิงแดงเล็กน้อย ภาพที่ตัวติดกันนี้ถูกพระชายาเห็นเข้า เขินอายเล็กน้อยฉู่เชียนหลีแค่ยิ้มแล้วยิ้มอีก “น้าชายเจ้าล่ะ?”
น้ำมันหล่อลื่นนี่ทาอยู่บนบันได สีเหลืองอ่อนกลมกลืนกับบันได ยากจะมองเห็นชัดเจนแต่นางได้กลิ่นแล้วนี่เพิ่งทาได้ไม่นานตั้งแต่ตั้งครรภ์ คนที่อยากทำร้ายนางทั้งต่อหน้าและลับหลังมีเยอะเหมือนมด นางระมัดระวังอยู่ตลอดเวลาเมื่อครู่ ถ้าหากนางเหยียบลงไป เท้าลื่นและร่างกายล้มหงายไปข้างหลัง กลิ้งตกจากบันไดแน่นอน จากตำแหน่งที่สูงเช่นนี้ ยังสามารถรักษาลูกที่อยู่ในท้องไว้ได้หรือ?แววตาฉู่เชียนหลีเย็นชาลงทันที “ใครก็ได้!”พ่อบ้านเดินมา หลังจากรู้เรื่องน้ำมันหล่อลื่น ตกใจจนตัวสั่น เกือบยืนไม่มั่นคง รีบนำเรื่องนี้ไปบอกท่านอ๋อง ทำการตรวจสอบทันทีสาวใช้ที่ใช้แขนเสื้อปิดหน้าสะอึกสะอื้นก็ตะลึงงันเช่นกัน ทั้งๆ ที่จะเหยียบลงไปแล้ว เหตุใดจู่ๆ ก็หยุด? ถ้าหากทำภารกิจไม่สำเร็จ ต่อไปคิดจะลงมือก็ยากแล้ว!ทันใดนั้น สายตาคู่หนึ่งมองมานางเพิ่งเงยหน้า ก็ประสานสายตากับพระชายาอ๋องเฉิน พลันหัวใจสั่นสะท้าน เกือบไม่สามารถรักษาสีหน้าบนใบหน้าจนความแตก หลังจากนั้นหนึ่งวินาที ตั้งสติได้ รีบแสร้งสะอื้นร้องไห้ด้วยความเสียใจฉู่เชียนหลีจับราว เดินทีละก้าวอย่างมั่นคงเดินเข้าไป“พวกเจ้าทะเลาะอะไรกัน?” นางกวาดมองสาว
ตอนนี้หลิงเชียนอี้ไม่สามารถออกห่างจากอวิ๋นอิง ทุกคนคุ้นชินแล้ว มองบนทีหนึ่ง ไม่อยากคุยต่อ ถ้าหากคุยต่อ หลิงเชียนอี้ก็คึก สามารถพูดเป็นครึ่งชั่วยามมองข้ามท่านโหวน้อยในการตรวจสอบอย่างเข้มงวดทั้งจวน ทุกซอกทุกมุมของคฤหาสน์ ห้องนอนของทุกคน ตู้เสื้อผ้า ห้องครัว ห้องปีกข้าง ห้องเก็บของ…แม้แต่พุ่มดอกไม้ก็รื้อค้นพ่อบ้านมารายงานผลลัพธ์“ท่านอ๋อง ค้นหาทุกซอกทุกมุมของจวนแล้ว ไม่พบอะไรน่าสงสัยขอรับ”เฟิงเย่เสวียนโกรธทันที “ไอ้พวกเลี้ยงเสียข้าวสุก!”จวนอ๋องได้รับการป้องกันอย่างเข้มงวด ที่แจ้งมีทหารยามเฝ้า ที่มืดมีองครักษ์ลับตรวจตรา เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนแปลกหน้าเข้ามา คนร้ายที่ทาน้ำมันหล่อลื่นต้องเป็นคนของจวนอ๋องเท่านั้นหาคนร้ายจากในกลุ่มคนที่แน่นอน ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หรอกหรือ?“ข้ายังไม่ได้ลงโทษที่พวกเจ้าละเลยหน้าที่ของการปกป้องพระชายาเลย ตอนนี้แม้แต่คนคนเดียวก็หาไม่เจอ ข้าเลี้ยงพวกเจ้าไว้มีประโยชน์อะไร”“ท่านอ๋องใจเย็นๆ ขอรับ!” พ่อบ้านตกใจจนรีบคุกเข่าลงคนอื่นก็คุกเข่าลงอย่างตื่นตระหนกเช่นกัน ไม่กล้าพูดมากแม้แต่คำเดียว“ท่านอ๋อง บ่าวไร้ประโยชน์ บ่าวจะไปตรวจสอบอีกรอบเดี๋ยวนี้!”เขาพาค
“ที่แท้เป็นฝีมือของเจ้า!” พ่อบ้านโกรธแล้วไม่น่าแปลกใจที่ค้นหาทุกซอกทุกมุมของจวนอ๋องแล้ว ก็ไม่เจอตัวคนร้าย ที่แท้คนร้ายใช้อุบายหนีออกจากจวนนานแล้ว หากไม่ใช่เพราะจู่ๆ พระชายาก็นึกขึ้นได้ เกรงว่าคนร้ายนี่หนีรอดไปแล้ว!เสียวอู่ตกใจจนทนไม่ไหวแล้ว ร้องขอความเมตตาทันที“บ่าวหลงผิดไปชั่วขณะ ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิต พระชายาโปรดไว้ชีวิต! โปรดไว้ชีวิต!”นางโขกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างแรงและเสียงดัง“บ่าวไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ! ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิต โปรดไว้ชีวิต!”เฟิงเย่เสวียนยกเท้าเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้านาง ก้มมองนางที่อยู่ข้างเท้า สายตาที่น่ากลัวนั่นเหมือนกำลังมองศพศพหนึ่งไว้ชีวิต?ถ้าหากเขาละเว้นนาง แล้วใครจะมาละเว้นชีวิตลูกที่ยังไม่เกิดของเขา?“ใครเป็นคนส่งเจ้ามา?” น้ำเสียงอันเยือกเย็นดังขึ้น ทำเอาเสียวอู่กลัวจนไม่กล้าพูดอะไร และเอาแต่อ้อนวอนร้องขอชีวิต“บ่าวเลอะเลือน หน้ามืดตามัวไปชั่วขณะ ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิต!”นางไม่กล้าพูดหากพูดแล้ว พระชายาอ๋องหลีไม่ละเว้นนางแน่ นางมีแต่ต้องตายสถานเดียวเฟิงเย่เสวียนไม่มีความอดทนที่จะฟังนางพูดไร้สาระ กล่าวโดยตรง “ใครก็ได้ ลากออกไป ทัณฑ์เลาะกระดูก!”
รถม้าของจวนอ๋องจอดที่หน้าประตูวัง เฟิงเย่เสวียนรอบนรถม้า ส่วนฉู่เชียนหลีเดินตามกงกงคนนั้นเข้าวังตอนที่ใกล้จะถึงห้องทรงอักษร กลับพบกับท่านรองกู้แล้ว“โอ้ นี่พระชายาอ๋องเฉินไม่ใช่หรือ?” ท่านรองกู้ก็ประหลาดใจเช่นกันตอนเช้า พวกเขาเจอกันที่จวนโหวติ้งกว๋อ แยกย้ายกันอย่างไม่สบอารมณ์ตอนบ่าย ก็มาเจอกันในวังหลวงแล้วนี่เป็นวันที่ซวยที่สุด…ในรอบสี่สิบปีของเขาฉู่เชียนหลีกวาดมองเขาอย่างเฉยเมยแวบหนึ่ง ใบหน้ายิ้มแย้มดูเป็นคนกว้างขวาง ในความเป็นจริงจริตจะก้าน พูดจาสอดเสียด นางไม่อยากคุยกับเขามาก เดินไปทางห้องทรงอักษรขันทีรายงานฮ่องเต้เพิ่งตรวจฎีกาเสร็จ กำลังพักผ่อน เห็นทั้งสองคนมาด้วยกัน จึงลุกขึ้นยืน “หัวหน้าตระกูลกู้ เมียเจ้าเจ็ด เหตุใดพวกเจ้ามาด้วยกัน?”“เจอกันข้างนอกเพคะ” ฉู่เชียนหลีตอบไปประโยคหนึ่ง แล้วถอนสายบัวคำนับ“เจ้ากำลังตั้งครรภ์ อย่าให้ความสำคัญกับพิธีรีตองที่มีก็เหมือนไม่มีพวกนี้เลย ใครก็ได้ เชิญนั่ง”“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”ฉู่เชียนหลีนั่งเงียบๆ อยู่ด้านข้าง รอนายท่านรองกับฮ่องเต้คุยกันก่อนฮ่องเต้สั่งให้คนยกน้ำชามาให้ฉู่เชียนหลี จึงจะกล่าวกับท่านรองกู้ “หัวหน้าตระกูลกู้ก
เขาขำจนจะตายแล้ว!ตระกูลผ่านการทดลองหลายร้อยปี พบกับความล้มเหลวและอุปสรรคครั้งนับไม่ถ้วน จึงจะสามารถปลูกฝังหน่วยสำรวจที่ยอดเยี่ยมออกมาได้ ทักษะนี้แม้แต่ราชวงศ์ก็อยากได้ตามหลักแล้ว ราชวงศ์ไม่อนุญาตให้ซื้อขายเหล็กกันเอง แต่ราชวงศ์ไม่มีทักษะสำรวจที่ยอดเยี่ยม ด้วยเหตุนี้จึงจำเป็นต้องร่วมมือกับตระกูลกู้การขุดเหมืองนั้นง่าย แต่ที่ยากคือการสำรวจเมื่อไรที่คาดการณ์ผิด ก็เท่ากับขุดภูเขาลูกนี้โดยเปล่าประโยชน์ ก่อให้เกิดความสูญเสียอย่างมากตระกูลกู้อาศัยทักษะด้านนี้กินข้าวโดยเฉพาะ ฉู่เชียนหลีกลับบอกว่า ‘พวกเราขุดเอง’ โดยตรง เป็นผู้หญิงที่ไม่มีวิสัยทัศน์จริงๆ พูดจาไม่ต้องผ่านสมองฮ่องเต้ยิ้มแล้วยิ้มอีกอย่างกระอักกระอ่วน“เมียเจ้าเจ็ด การขุดภูเขาหนึ่งลูกเผาผลาญกำลังคน ทรัพยากร เงินกับเวลามากเกิดไป และไม่ใช่ว่าจะสามารถขุดภูเขาทุกลูกได้ตามใจชอบ”แผ่นดินแคว้นตงหลิงกว้างใหญ่เช่นนั้น ภูเขามากมายเช่นนั้น รายได้ทุกปีของท้องพระคลังจำเป็นต้องเลี้ยงทหาร เลี้ยงขุนนาง และยังต้องจัดสรรเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัย ซึ่งไม่มีเงินสนับสนุนหน่วยงานไปขุดเหมืองมากเช่นนั้นท่านรองกู้กล่าวอย่างยอกย้อน“พระชายาอ๋
ท่านรองกู้หัวเราะเสียงดังอย่างไม่เกรงใจคนที่ไม่รู้ คิดว่าเขาเป็นชายร่างใหญ่ที่ใจกว้างและตรงไปตรงมาเสียอีกในความเป็นจริง พูดจาเสียดสี ไม่น่าฟังอย่างยิ่งฉู่เชียนหลีนั่งตัวตรง “ท่านรองกู้อยู่มาครึ่งชีวิต หรือไม่เคยได้ยินคำว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน? พูดมั่นใจเกินไป ระวังถูกตบหน้า”เพิ่งพูดจบ ท่านรองกู้ก็ยิ่งหัวเราะอย่างกำเริบเสิบสานมากขึ้นแล้ว“ฮ่าๆ! ฮ่าๆๆ!”คนเก่ง เขาเคยเจอไม่น้อยคนมีความสามารถ ยิ่งเคยเจอเยอะแยะ“ข้าท่องยุทธภพหลายปี คนเช่นไรที่ไม่เคยเจอ? เรื่องแปลกอะไรที่ไม่เคยพบไม่เคยเห็น? นึกถึงปีนั้น สมัยที่ข้าเลียเลือดบนคมดาบ พระชายาอ๋องเฉินท่านยังไม่เกิดเลย มันถึงคราวที่เด็กน้อยคนหนึ่ง ต้องมาสั่งสอนข้าตั้งแต่เมื่อไรแล้ว?”ฮึ่ม!เขายิ้มอย่างเย็นชาอ้วนดีจริงๆ!สีหน้าของฮ่องเต้ดูไม่ดีนัก ฉู่เชียนหลีพูดจาโอ้อวด ผู้อื่นหัวเราะเยาะ ฉู่เชียนหลีเสียหน้า หน้าที่เสียเป็นของราชวงศ์วันนี้ฉู่เชียนหลีเป็นอะไร?ปกติสุขุมหนักแน่นมาก เหตุใดวันนี้ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน?คนอื่นก็มองฉู่เชียนหลีด้วยสายตาแปลกๆ เช่นกันสีหน้าฉู่เชียนหลีเรียบเฉย เอ่ยปากอย่างเฉยเมย “ในเมื่อท