ท่านรองกู้อารมณ์ดี เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะฮ่องเต้มองไปทางฉู่เชียนหลี ในดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล “เมียเจ้าเจ็ด นี่เจ้า…ต่อให้เราเรียกบุคคลมีความสามารถของทั้งแคว้นมา ก็สู้ทักษะการสำรวจของตระกูลกู้ไม่ได้”ไม่มีโอกาสชนะเลยเฮ้อหลายวันนี้ อ๋องเฉินทำตัวทรพีอวดดีก็ช่างเถอะ แม้แต่ฉู่เชียนหลีก็กลายเป็นคนวู่วามไปแล้วหรือเป็นเพราะเขามอบเรื่องเชงเม้งเซ่นไหว้บรรพชนให้อ๋องหลีทำ สามีภรรยาคู่นี้เปลี่ยนวิธีเอาคืนเขา?ฉู่เชียนหลีกล่าวอย่างสงบ “เสด็จพ่อ ตระกูลกู้ยอมมอบกิจการเหล็กให้ข้าสองส่วน ท่านเตรียมตัวรับช่วงต่อเถอะ เมื่อมีกิจการเหล็กสองส่วนนี้ ตระกูลกู้ของเขาจะไม่สามารถอวดดีอีกแน่นอน”ฮ่องเต้ “...”เต๋อฝู “...”ขันทีทุกคน “...”พูดเหมือนกับว่าเจ้าชนะตระกูลกู้แล้ว?มนุษย์ มีความมั่นใจในตัวเองเป็นเรื่องดี แต่มั่นใจเกินเหตุ ก็คือคนโง่ที่รู้จักแต่พูดจาโอ้อวดเฮ้อฮ่องเต้ถอนหายใจอีกครั้งเปลี่ยนเป็นคนอื่น เขาโมโหจนลงโทษไปนานแล้ว แต่ในท้องฉู่เชียนหลีมีพระนัดดา เขาจะนิ่งดูดายก็ไม่ได้“เมียเจ้าเจ็ด เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่งแล้ว ให้เราไปทำเอง ส่วนเรื่องเดิมพัน ถึงเวลามีเราออกหน้า ตระกู
หัวข้อสนทนานี้ไม่มีผลลัพธ์ออกจากวังบนรถม้า เฟิงเย่เสวียนรอนางตลอด มองเห็นฉู่เชียนหลีเดินมาแต่ไกล รีบเดินเข้าไปหาทันที แล้วประคองร่างกายที่หนักๆ ของนางขึ้นรถม้า“เสด็จพ่อหาเจ้ามีเรื่องอะไร?”ฉู่เชียนหลีพูดการเดิมพันระหว่างนางกับตระกูลกู้ออกมาเฟิงเย่เสวียนชะงักโดยตรง “เชียนหลีมีโอกาสชนะแล้ว?”คนอื่นได้ยินเรื่องนี้ ล้วนแต่สงสัย ถากถาง คิดว่าผลแพ้ชนะรู้กันอยู่แล้ว แต่เฟิงเย่เสวียนอาศัยความเข้าใจที่มีต่อนาง รู้ว่านางจะไม่ทำสิ่งที่ไม่มั่นใจง่ายๆ แน่นอนฉู่เชียนหลีไม่กล้าพูดอย่างเต็มปาก“ห้าส่วน”เฟิงเย่เสวียนเลิกคิ้ว “ไม่ทราบว่ามีอะไรที่ช่วยได้บ้างขอรับ?”นางมีห้าส่วน เขาเพิ่มให้อีกห้าส่วน ก็ไม่เท่ากับมีความมั่นใจสิบส่วนแล้วหรือ?ฉู่เชียนหลีครุ่นคิด “ข้าเห็นเสด็จพ่ออนุมัติฎีกาให้ตระกูลกู้ ในเร็วๆ นี้ตระกูลกู้น่าจะขุดเหมืองอีกแล้ว พวกเราก็เตรียมคนสักกลุ่ม ไปพร้อมกับตระกูลกู้เลย”รวบรวมกำลังคน เครื่องมือ ระเบิด รถขนส่ง เชือก พลั่วเหล็ก ท่อนไม้…เตรียมเรื่องต่างๆ“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง” เฟิงเย่เสวียนกล่าว “ข้าพอรู้จักคนที่เชี่ยวชาญด้านนี้อยู่บ้าง แม้เทียบกับหน่วยสำรวจของ
หานเฟิงจัดระเบียบกองทัพเสร็จ เข้าวังไปขอราชโองการ เตรียมเคลื่อนทัพแต่ก่อนออกเดินทาง เขาขี่ม้าเร็ว แวะกลับไปที่จวนอ๋องเฉินอย่างรวดเร็วภายในเรือนหานเฟิงเยว่เอ๋อร์นั่งยองๆ หน้ารังสุนัขขนาดใหญ่ที่ทำจากไม้ ตักน้ำมาหนึ่งกะละมัง ในมือถือผ้าเช็ดหน้า กำลังเช็ดขนให้เจ้าดำน้อยขนสีขาวหิมะทั้งตัว ทั้งยาวทั้งสะอาด ไม่เพียงต้องทำความสะอาดเป็นประจำ ยังต้องหวีขนให้ทุกวันเป็นหมาป่าชั้นเลิศตัวหนึ่ง“ยกอุ้งเท้าขึ้น”“สวรรค์ เจ้าใช้อุ้งเท้าฝังขี้อีกแล้วใช่หรือไม่? ข้าบอกเจ้ากี่รอบแล้ว ห้ามใช้อุ้มเท้ากลบขี้ ห้ามใช้! เจ้านี่มันจริงๆ เลย…”“เจ้าไม่รักษาความสะอาดเลย!”“ข้าไม่เคยเห็นหมาป่าที่เลอะเทอะอย่างเจ้ามาก่อน…”บราๆเยว่เอ๋อร์พลางทำความสะอาดให้มัน พลางบ่นพึมพำไปด้วยเจ้าดำน้อยหมอบอยู่ในรังอย่างเกียจคร้าน เปลือกตาห้อยตกลงมา งีบหลับอย่างสะลึมสะลือ เพลิดเพลินกับการบริการของเยว่เอ๋อร์อย่างสบาย สำหรับคำบ่นของนาง เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา ไม่สนใจนาง“เจ้าฟังข้าพูดหรือไม่?” เยว่เอ๋อร์ดึงหูของมันเจ้าดำน้อยสะบัดหู หลังจากนั้นก็หมุนตัว เชิดก้นใส่เยว่เอ๋อร์เยว่เอ๋อร์ “...”นอกเรือน เสียงหัวเราะสายห
รอยยิ้มของหานเฟิงแข็งทื่ออยู่บนใบหน้าทันที นิ้วมือก็ค่อยๆ เย็นลงทีละนิด… “ข้ามีคนที่ชอบแล้ว แต่ไม่ใช่ท่าน” เยว่เอ๋อร์กล่าวปฏิเสธ“ใคร?” หานเฟิงไม่ยอมแพ้ “เยว่เอ๋อร์ ข้าชอบเจ้ามากจริงๆ นะ พวกเราร่วมทำงานกันในจวนอ๋องเฉินหนึ่งปีกว่า ทุกย่างก้าวของเจ้ามักจะดึงดูดสายตาข้า และชักจูงหัวใจข้าเสมอ ข้าจริงจังนะ”“เยว่เอ๋อร์ เมื่อก่อนข้าไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิง นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าพูดคำพูดเช่นนี้ ข้าอาจจะโง่เขลาพูดได้ไม่ดี แต่เจ้าเชื่อข้านะ…”“ขอโทษ”เยว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วนางไม่อยากฟังอีกแม้แต่คำเดียวคนที่นางชอบคือจิ่งอี้“ใต้เท้าหานเฟิง ขอบคุณความรักดีๆ ของท่าน แต่พวกเราไม่เหมาะสม ขอให้ท่านออกเดินทางอย่างราบรื่น และกลับมาพร้อมกับชัยชนะ” นางหมุนกายก็ไปแล้ว“เยว่เอ๋อร์!”หานเฟิงร้อนใจจนรีบคว้าข้อมือนางไว้“ปล่อย!”“เยว่เอ๋อร์ ให้โอกาสข้าสักครั้ง…”“หานเฟิง นี่เจ้ากำลังทำอะไร?” นอกเรือนหานเฟิง หานอิ๋งได้ยินเสียงจึงเดินมา เมื่อเห็นหานเฟิงจับมือหานอิ๋ง นางตะลึงงันทันที“พวกเจ้า…”หานเฟิงกับเยว่เอ๋อร์…ดูจากสถานการณ์ เยว่เอ๋อร์ไม่ชอบหานเฟิง หานเฟิงเป็นฝ่ายตามจีบหานอิ๋งขมวดคิ้วทันที น้อง
บนเก้าอี้หลักเฟิงเจิ้งหลีพลิกดูเอกสารในมือ ชุดผาวสีขาวเผยให้เห็นรูปร่างที่ผอมบางของเขา หลุบตาเล็กน้อย สีหน้าเรียบเฉย ราวกับมองไม่เห็นกลุ่มคนข้างๆ ที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยการประจบประแจงพลิกดูสองสามหน้าผ่านไปครู่หนึ่ง จึงจะปิดแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“เตรียมทุกอย่างให้พร้อม ตรวจสอบให้แน่ใจว่าขั้นตอนในวันเซ่นไหว้บรรพชนจะเป็นไปอย่างราบรื่น ห้ามเกิดข้อผิดพลาดใดๆ”“ขอรับ ขอรับๆ อ๋องหลีโปรดวางใจ พวกเราจะจับตาดูอย่างเต็มที่ ไม่เกิดข้อผิดพลาดแน่นอน!”นี่เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้มอบภารกิจสำคัญเช่นนี้ให้เฟิงเจิ้งหลี เมื่อเทียบกับบอกว่ามอบ ไม่สู้บอกว่าเฟิงเจิ้งหลีเอาชีวิตแลกมาดีกว่าเขาจะต้องทำให้ดีพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า เขาไม่ได้ด้อยกว่าเฟิงเย่เสวียนสิ้นสุดเรื่องนี้ ขุนนางทั้งกลุ่มจากไปพร้อมกัน และยังคุยกันว่า“ท่านได้ข่าวหรือยัง พระชายาอ๋องเฉินได้เดิมพันกับตระกูลกู้ แข่งกันสำรวจเหมือง”“อะไรนะ? พระชายาอ๋องเฉินคงไม่ได้บ้าไปแล้วกระมัง? ใครสามารถเทียบกับหน่วยสำรวจของตระกูลกู้?”“นางบอกว่านาง”“? ตั้งครรภ์จนสมองพังไปแล้ว?”เฟิงเจิ้งหลีได้ยินเศษเสี้ยวของคำพูด เงยหน้าขึ้นมองไป เหมือน
เมื่อสิ้นเสียง บรรยากาศแปลกประหลาดขึ้นมาทันที รอยยิ้มบนใบหน้าเฟิงเจิ้งหลีแข็งเล็กน้อยผ่านไปครู่หนึ่งจึงจะกล่าว “หมาย หมายความว่าอย่างไร?”ฉู่เชียนหลีมองเขาตรงๆ “ต้องให้ข้าพูดออกมาตรงๆ เลยหรือ? เจ้าเคยทำอะไร หรือในใจเจ้าไม่รู้?”บางครั้ง การพูดตรงเกินไป มีแต่จะทำให้ทั้งสองฝ่ายกระอักกระอ่วนแววตาเฟิงเจิ้งหลีขรึมลงความหมายของนางคือ นางรู้เรื่องคนร้ายที่ผลักเยาเอ๋อร์ตกบันไดก็คือเขาแล้ว?เขาทำงานสะอาดรัดกุม ไม่ทิ้งหลักฐาน นางจะรู้ได้อย่างไร?นางไม่มีทางรู้นางน่าจะกำลังหยั่งเชิงเขา อยากหลอกให้เขาพูดคำจริงสีหน้าเฟิงเจิ้งหลียังคงสงสัย กล่าวอย่างไม่เข้าใจ “พระชายาหมายความว่าอย่างไร เหตุใดข้าจึงไม่ค่อยเข้าใจ?”เขามักจะใช้ใบหน้าที่อบอุ่นและไม่มีพิษภัยหลอกทุกคนเสมอ แม้แต่ฉู่เชียนหลีก็คิดว่าเขาไร้เดียงสา ชาติกำเนิดน่าสังเวช คู่ควรที่จะเห็นใจแต่ตอนนี้ดูเหมือนสิ่งที่เขาแสดงออกมาทั้งหมด ล้วนเป็นของปลอม“ไม่เข้าใจก็ช่างเถอะ” ฉู่เชียนหลีกล่าว “เจ้าคิดเสียว่าข้าไม่เคยพูดอะไรก็แล้วกัน”นางหยิบขวดดินเผาสีน้ำตาลออกมาหนึ่งใบ วางลงบนโต๊ะ “ของของเจ้า คืนให้เจ้า”ขวดใบเล็กที่ใส่น้ำมันหล่อลื
เฟิงเจิ้งหลีรีบเดินตามไป คว้าข้อมือของนางเอาไว้ “ฉู่เชียนหลี เจ้าเชื่อข้า ฆ่าสังหารเยาเอ๋อร์แล้ว ข้ายอมรับผิด แต่หัวใจของข้าที่มีต่อเจ้านั้นจริงใจ!”เขาได้แสดงความในใจออกมา เพื่อให้นางเห็น หรือว่านางยังไม่เชื่ออีกอย่างนั้นหรือ?“ปล่อยมือ!” ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว“เจ้าอย่าไป!”เฟิงเจิ้งหลีร้องขอด้วยเสียงโศกเศร้า “เจ้าอย่าใช้สายตาที่ห่างเหินเช่นนี้มองข้า ข้ามีด้านที่เลวร้ายจริง แต่ข้าทำเพื่อปกป้องตนเอง ข้าพยายามมีชีวิตอยู่ ก็เพราะอยากจะนำสิ่งที่ดีที่สุดของตนเองแสดงออกมาให้เจ้าได้เห็น”“บัดนี้ ท่านแม่ข้าจากไปแล้ว ข้าไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ความคิดเพียงอย่างเดียวของข้าก็คือเจ้า...”ฉู่เชียนหลีบิดข้อมือของตนเอง ออกแรงชักมือกลับ“ท่านเพื่อปกป้องตนเองแล้ว ไม่ลังเลที่จะทำร้ายข้า ยังพูดว่าทำทุกอย่างเพื่อข้าอีก ท่านอ๋องหลี ไมตรีจิตนี้ของท่านช่างหนักหนาเหลือเกิน ข้ารับไม่ไหว!”กำลังจะเดินไปก็เห็นชายหนุ่มกำลังจะตามมาอีก ก็ใช้กำลังภายใน สะบัดแขนเสื้อเพื่อผลักเขาออกไปทันที แล้วสาวเท้ายาวเดินจากไป“ฉู่เชียนหลี! ฉู่...โอ๊ย!”แผลเก่าบริเวณหน้าอกของเฟิงเจิ้งหลีอาการกำเริบ สีหน้าซีดขาว เจ็บจนเดินโซเ
“ขอเพียงแค่ฉู่เชียนหลีไม่มีลูก ลูกชายของพวกเราก็จะเป็นพระราชนัดดาองค์โต ท่านถึงจะมีโอกาสขึ้นครองราชย์! ข้าทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อท่านอ๋อง!”“ของที่ข้าอยากได้ ต้องใช้มือของผู้หญิงตั้งแต่เมื่อใด?” เฟิงเจิ้งหลีบีบลำคอของนางแน่น นิ้วมือทั้งทางบีบแรงขึ้น“โดยเฉพาะเจ้า!”พวกคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน!เรื่องที่ทำแดงขึ้น ฉู่เชียนหลีจึงคิดว่าเป็นฝีมือของเขา ถึงขั้นตัดขาดกับเขา เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉู่เจียวเจียวเพียงคนเดียวเขาให้ความสำคัญกับฉู่เชียนหลีมากที่สุด การถูกฉู่เจียวเจียวผลักออกไปไกลเขาจะอดกลั้นความโมโหนี้เอาไว้ได้อย่างไร?เมื่อมองหน้าของฉู่เจียวเจียว เขาก็นึกถึงท่าทางที่เฉยชาและเด็ดเดี่ยวของฉู่เชียนหลีขึ้นมา เพลิงโทสะที่สุมอยู่เต็มอกก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที ระบายออกมาโดยที่ไม่มีการสะกดกลั้นเอาไว้เลยแม้แต่น้อย“ตอนนั้น ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ เจ้าก็เอาแต่ใช้ประโยชน์จากนิสัยใจอ่อนของท่านแม่ข้า มาควบคุมข้า บีบให้ข้าทิ้งหน้าที่ที่ค่ายลาดตระเวน จำต้องอยู่ที่เรือน ตอนนี้ เจ้ายังมาสอดมือเรื่องของข้ากับฉู่เชียนหลี ท่านแม่จากไปแล้ว ข้าอยากรู้นักว่าใครจะปกป้องเจ้าได้!”ทันทีที่น้ำเสีย