“ขอเพียงแค่ฉู่เชียนหลีไม่มีลูก ลูกชายของพวกเราก็จะเป็นพระราชนัดดาองค์โต ท่านถึงจะมีโอกาสขึ้นครองราชย์! ข้าทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อท่านอ๋อง!”“ของที่ข้าอยากได้ ต้องใช้มือของผู้หญิงตั้งแต่เมื่อใด?” เฟิงเจิ้งหลีบีบลำคอของนางแน่น นิ้วมือทั้งทางบีบแรงขึ้น“โดยเฉพาะเจ้า!”พวกคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน!เรื่องที่ทำแดงขึ้น ฉู่เชียนหลีจึงคิดว่าเป็นฝีมือของเขา ถึงขั้นตัดขาดกับเขา เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉู่เจียวเจียวเพียงคนเดียวเขาให้ความสำคัญกับฉู่เชียนหลีมากที่สุด การถูกฉู่เจียวเจียวผลักออกไปไกลเขาจะอดกลั้นความโมโหนี้เอาไว้ได้อย่างไร?เมื่อมองหน้าของฉู่เจียวเจียว เขาก็นึกถึงท่าทางที่เฉยชาและเด็ดเดี่ยวของฉู่เชียนหลีขึ้นมา เพลิงโทสะที่สุมอยู่เต็มอกก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที ระบายออกมาโดยที่ไม่มีการสะกดกลั้นเอาไว้เลยแม้แต่น้อย“ตอนนั้น ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ เจ้าก็เอาแต่ใช้ประโยชน์จากนิสัยใจอ่อนของท่านแม่ข้า มาควบคุมข้า บีบให้ข้าทิ้งหน้าที่ที่ค่ายลาดตระเวน จำต้องอยู่ที่เรือน ตอนนี้ เจ้ายังมาสอดมือเรื่องของข้ากับฉู่เชียนหลี ท่านแม่จากไปแล้ว ข้าอยากรู้นักว่าใครจะปกป้องเจ้าได้!”ทันทีที่น้ำเสีย
ตอนที่ฉู่เชียนหลีกลับมาถึงจวนอ๋องเฉิน ก็ได้เป็นเวลาพลบค่ำแล้วภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน เรื่องที่นางเดิมพันกับตระกูลกู้ก็ได้แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคนไปในทิศทางเดียวกันมากพระชายาอ๋องเฉินจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัยนางกลับมาถึงในจวน คนกลุ่มหนึ่งก็เดินเข้ามาต้อนรับด้วยความเป็นห่วง“ท่านน้าสะใภ้ เหตุใดท่านจึงเดิมพันกับตระกูลนั่นได้ละ? ท่านเลอะเลือนไปแล้วหรือไร! หน่วยสำรวจของตระกูลกู้แม้แต่ราชวงศ์ยังยอมรับ ไม่มีใครสามารถเทียบกับพวกเขาได้ติดเลย!” หลิงเชียนอี้ร้อนใจมาก“พระชายา เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้? ทำเช่นนี้ไม่ต่างอะไรจากการขว้างไข่ใส่ก้อนหิน ท่านไม่มีทางเอาชนะได้...”อวิ๋นอิงเป็นกังวล“พระชายา ท่าน...เฮ้อ...” พ่อบ้านชราไม่ได้เอ่ยวาจา แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาแทนการเดิมพันครั้งนี้ พระชายาจะต้องพ่ายแพ้แน่นอนฝีมือการสำรวจของตระกูลกู้ เป็นที่เลื่องลือไปทั่วแคว้น หน่วยสำรวจมีประสบการณ์ที่ถ่ายทอดกันมาหลายร้อยปี ไม่มีผู้ใดสามารถเทียบได้เฟิงเย่เสวียนเดินเข้ามา กล่าว “มนุษย์ไม่สามารถดำเนินชีวิตแบบเดิมได้ตลอดไป บางครั้ง การท้าทายที่เป็นไปไม่ได้ ก็มีคว
ฉู่เชียนหลีเป็นคนที่เข้าข้าง ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ นางจะต้องปกป้องคนของตัวเองเอาไว้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะเยว่เอ๋อร์ที่ร่วมเป็นร่วมตายร่วมทุกข์ร่วมสุขกับนางมาแต่ว่า สำหรับเฟิงเย่เสวียน หานอิ๋งที่ติดตามเขามาเป็นเวลาสิบห้าปี ยิ่งกว่าเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายเฟิงเย่เสวียนเห็นแก่หน้าของนาง รู้สึกลำบากใจที่จะลงโทษคนของนาง ถึงได้ลงโทษหานอิ๋งแต่สีหน้าที่ลำพองใจของเยว่เอ๋อร์นี้...ท่ามกลางความคลุมเครือ นางรู้สึกว่าเยว่เอ๋อร์เปลี่ยนไปแล้วกลายเป็นคนแปลกหน้า ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนอีกต่อไปทันใดนั้น ฉู่เชียนหลีก็เอ่ยปาก“พ่อบ้าน”“พระชายา เชิญรับสั่ง” พ่อบ้านก้าวมาข้างหน้า“เจ้าไปตักถั่วออกมาสองชั่ง เทลงไปในขี้เถ้า ใช้ให้คนไปจับตาดูเอาไว้ เมื่อใดที่เยว่เอ๋อร์เลือกออกมาได้หมดเมื่อไหร่ ค่อยให้ไปนอนตอนนั้น”“พระชายา!?” ดวงตาทั้งสองข้างของเยว่เอ๋อร์เบิกกว้างทันทีถั่วสองชั่ง!อย่าว่าแต่ถั่วไปคลุกอยู่ในขี้เถ้าเลยว่า จะหายากขนาดไหน ประกอบกับตอนนี้เป็นตอนกลางคืน สายตาไม่ดี ตาอาจจะบอดเอาได้ ถั่วสองชั่งนี้มากพอที่จะทำให้นางต้องเก็บทั้งคืนนางไม่ได้ทำผิดอะไร เหตุใดถึงต้องโดนลงโทษ?นางไม่ยอม!“พระ
เฟิงเย่เสวียนไม่ออกความเห็น“การอยู่ร่วมกันกับคนไม่ใช่เรื่องง่าย ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับวิธีการ ถ้าหากนางมีสติปัญญา จะต้องเข้าใจความลำบากใจของเจ้า”การเลือกเมล็ดถั่วจากขี้เถ้า เป็นการฝึกความอดทนของคนที่ดีที่สุดในเวลาเดียวกัน วิธีการนี้ทำให้คนจิตใจสงบ ทำให้คนอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ ได้ครุ่นคิดเงียบ ๆ จะทำให้สุขุมเยือกเย็นขึ้นฉู่เชียนหลีพลิกตัว ยื่นหัวออกไปมองความมืดมิดยามราตรีด้านนอก ในดวงตามีความกังวลนางทำใจลงโทษเยว่เอ๋อร์ได้จริง ๆเสียที่ไหนกัน แต่ว่าแค่อยากจะระงับอารมณ์ของนางเท่านั้นเอง“วันพรุ่งนี้ตระกูลกู้จะไปขุดแร่ที่เทือกเขาอวี้หลง ข้าได้เรียกกำลังคนฝีมือมือดีมา วันพรุ่งนี้พวกเราก็จะไปด้วยเช่นกัน” เฟิงเย่เสวียนกล่าว“ดี”“รีบพักผ่อน นอนหลับให้เพียงพอ” เขาห่มผ้าให้นางเรียบร้อย ก็กอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น“วันนี้ไปจวนอ๋องหลี เรื่องทางนั้นจัดการเป็นอย่างไรบ้าง?”“ก็ตามนั้นเถอะ...”ฉู่เชียนหลีไม่อยากจะเอ่ยถึงหัวข้อนี้สักเท่าไหร่ พึมพำสองสามคำ แล้วก็ผละตัวออก แสร้งทำเป็นว่าจะนอนผลปรากฏว่า พลิกตัวไปมาอยู่หนึ่งชั่วยาม ก็นอนไม่หลับภายในใจยังมีเรื่องบางอย่าง ทำให้หล
เมื่อครู่นี้เยว่เอ๋อร์ไม่มีทางพูดจาแบบนี้ ยิ่งไม่มีทางมีท่าทีที่เป็นธรรมชาติแบบนี้นางก็ยังเป็นนาง ใบหน้าที่คุ้นเคย แต่ในระหว่างช่วงกลางวันและกลางคืน ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย...เยว่เอ๋อร์เผชิญกับสายตาที่ไม่พอใจนั้นของฉู่เชียนหลี ก็ตกตะลึงทันที“พระชายา!”ถึงได้สังเกตได้ว่าตนเองพูดผิดไปแล้ว“พระชายา ขออภัย เมื่อครู่นี้ข้าใจร้อนปากไวไปถึงได้พูดจาเช่นนั้น! ข้าไม่ได้มีเจตนา เป็นเพราะหานอิ๋งเยาะหยันท่าน ข้าถึงได้ร้อนใจจนพูดแบบนั้นออกไป...”นางจับมือทั้งสองข้างของฉู่เชียนหลี รีบกล่าวอธิบาย“ข้าไม่ต้องการให้ผู้ใดก็ตามใส่ร้ายท่าน ดูถูกเหยียดหยามท่าน ถึงได้พูดจารุนแรงไปหน่อย พระชายา ไม่ว่าข้าจะทำอะไร ล้วนเป็นเพราะหวังดีกับท่าน!”หานอิ๋งใส่ร้ายพระชายา นางไม่ชอบหานอิ๋งคนอื่นพุ่งเป้ามาที่พระชายา นางก็จะโต้เถียงและตอบโต้เช่นเดียวกันตั้งแต่ต้นจนจบ นางคิดแค่เพียงว่าจะปกป้องพระชายา หัวใจอุทิศให้พระชายาฉู่เชียนหลีจ้องมองนาง อ้าปากอย่างเงียบเชียบ กลายเป็นเสียงถอนหายใจเบา ๆ ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ลูบหลังมือของเยว่เอ๋อร์เบา ๆเยว่เอ๋อร์ยังไงก็คือเยว่เอ๋อร์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเมื่อครู
“พระชายาอ๋องเฉินอยากจะแย่งตำแหน่งฮูหยินท่านโหวน้อยของข้า ย่อมจะต้องลงมือบางอย่าง แต่ว่า ตอนนั้นถ้าท่านแพ้ อย่าได้อาศัยที่กำลังตั้งครรภ์เชื้อพระวงศ์ ก็อย่าร้องไห้โวยวายเล่นลูกไม้ ไม่อยากยอมรับ ใช้อำนาจคุกคามข้าละ”กู้ชิงชิงยิ้มใบหน้าเล็กที่ขาวสะอาดหมดจดที่เรียบร้อยนั้นดูดีขึ้นมาทันที แต่คำพูดที่พูดออกมากลับไม่น่าฟัง“นิสัยของคุณหนูกู้หยิ่งผยองเช่นนี้ ถ้าหากแพ้แล้ว คงจะไม่คิดไม่ตกแล้วก็จะแขวนคอตายหรอกใช่หรือไม่” คำพูดประโยคหนึ่งของเฟิงเย่เสวียนลอยมาเจ้าซิถึงต้องแขวนคอตาย!ทั้งครอบครัวเจ้าสิถึงต้องแขวนคอตาย!ฉู่เชียนหลี ท่านเถียงไม่ชนะข้า ก็เลยให้อ๋องเฉินหนุนหลัง สุดท้ายแล้ว ท่านก็ต้องอาศัยอ๋องเฉินมิใช่หรือไร?ในสายตาของกู้ชิงชิงมีความเหยียดหยามปรากฏขึ้นแวบหนึ่ง กล่าว“ว่ากันตามฝีมือการสำรวจ ตระกูลกู้ของพวกเราเป็นอันดับสอง ก็ไม่มีใครกล้าเป็นอันดับหนึ่งตระกูลกู้ของนางพัฒนามาหลายร้อยปี เทคนิคและความลับที่สืบทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ การตกผลึกแห่งสติปัญญาของบรรพบุรุษ ผู้ใดจะเทียบได้?พึ่งพาแค่ฉู่เชียนหลีงั้นหรือ?ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริง ๆผมยาว แต่ความรู้สั้น
กู้ชิงชิงปั้นหน้าไม่อยู่แล้ว ค้อนฉู่เชียนหลีอย่างดุร้ายแวบหนึ่ง และกลับไปนั่งบนหลังม้าอีกครั้งด้วยความโมโห ไม่มีอารมณ์จะทะเลาะด้วย สีหน้าอึมครึม เดินไปที่ข้างหน้าสุดคนเดียว“ลูกสาวสุดที่รัก~~” นายท่านรองกู้รีบไปโอ๋ลูกสาวคนของตระกูลกู้เดิมตามด้านหลัง สองกองทัพที่ยิ่งใหญ่ออกเดินทางพร้อมกันจิ่งอี้กับจางเฟยเดินตามมาด้วย ยังมีคนของสำนักอู๋จี๋อีกหลายคน“นี่” จางเฟยหนีบที่ท้องของม้าแน่น เดินตามไปที่ด้านข้างจิ่งอี้ ใช้ศอกกระแทกเขาทีหนึ่ง ท่าทางลับ ๆล่อ ๆ“จิ่งอี้ เจ้ารู้หรือไม่ การเดิมพันของคุณหนูกับตระกูลกู้ อันที่จริงน่ะ ไม่ใช่เพื่ออะไรอย่างอื่นเลย แต่เพื่ออวิ๋นอิงสาวใช้ของนาง”จิ่งอี้ชะงักไปเล็กน้อย“ข้าได้ข่าวว่า อวิ๋นอิงกับท่านโหวน้อยชอบกันและกัน แต่ว่ากู้ชิงชิงกับท่านโหวน้อยมีสัญญามั่นหมายกัน คุณหนูเพื่อทำให้อวิ๋นอิงสมปรารถนาแล้ว ถึงได้เดิมพันกับตระกูลกู้” จางเฟยกล่าวด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง ท่าทางนินทานั้น เหมือนกับผู้หญิงจิ่งอี้หลุบตาลงเล็กน้อยเพื่อทำให้สาวใช้สมปรารถนา ไม่ลังเลที่จะทำสงครามใหญ่ คุณหนูปฏิบัติตัวกับสาวใช้ของตนเองดีมากจริง ๆอวิ๋นอิงกับหลิงเชียนอี้...เมื่
กู้ชิงชิงกล่าวอย่างหนักแน่น “ข้าจะต้องแต่งงานกับเจ้าโหวน้อยให้ได้ ท่านให้อวิ๋นอิงนั่นเตรียมตัวให้ดี มาเป็นสาวใช้คอยล้างเท้าให้ข้า”“ข้ากับเจ้าโหวน้อยเป็นสามีภรรยาที่รักกันมาก รักกันยืนยาว แต่นางทำได้แค่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าเตียง คอยปรนนิบัติพวกเรา ภาพนี้แค่ลองคิดดูก็ทำให้หัวใจข้าฮึกเหิม ข้ารู้สึกอดรนทนไม่ไหวแล้วนะ”นางเลียริมฝีปากเบา ๆ ความชั่วร้ายเอ่อล้นออกมาจากดวงตา“เจ้ายังเข้าไม่ได้แม้แต่ประตูของจวนโหวติ้งกว๋อ ก็ฝันหวานไปก่อนแล้วหรือ?” ฉู่เชียนหลีเงยหน้าจ้องมองความมืดยามราตรี “ก็ใช่ ดึกแล้ว ได้เวลานอนแล้ว”“ท่านเอาชนะตระกูลกู้ไม่ได้หรอก คนที่ฝันหวานคือเจ้า”“อย่างไรเสียก็ดีกว่าที่เจ้าที่ฝันว่าตนเองได้เป็นฮูหยินของเจ้าโหวน้อย โดยปกติแล้วล้วนเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเกิดขึ้นได้จริง ถึงได้เอาแต่ปรารถนาอยู่ในความฝันเท่านั้น”“ท่าน!”กู้ชิงชิงโมโหเล็กน้อย พบว่าฝีปากของฉู่เชียนหลีคนนี้ร้ายกาจจริง ๆ นางเถียงไม่ชนะสีหน้าสงบลง “พระชายาอ๋องเฉินนอกจากจะปากกล้าแล้ว ก็ไม่มีตรงไหนที่ข้อดีแล้ว”ฉู่เชียนหลีเลิกคิ้ว เอาคืนนางด้วยประโยคนี้อย่างไม่เปลี่ยนแปลง“เจ้าก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ?”“ข้าด