บทที่ 314

ฉู่เชียนหลีเดินสองมือไพล่หลังพักหนึ่ง รู้สึกเหมือนมีใครบางคนไม่ได้ตามมา จึงหันกลับไปมอง

ไปไหนแล้ว?

มองซ้ายมองขวา หายไปในอากาศ?

เกาศีรษะอย่างสงสัย ไม่นานก็ล้มเลิกการตามหา เฟิงเย่เสวียนที่ตัวใหญ่ขนาดนี้แล้ว จะเดินหลงทางได้หรือ?

ไม่สนใจเขาแล้ว ไปเดินเล่นเองดีกว่า

บนถนน คึกคักจนแออัด ชาวบ้านยุ่งอยู่กับการทำมาหากิน เสียงสนทนาดังขึ้นเป็นระลอก

“วันนี้รัชทายาทเลือกพระชายารอง ไม่รู้ว่าลูกสาวบ้านไหนที่โชคดีเช่นนี้…”

“เฮ้อ นี่จะพูดว่าโชคดีก็คงไม่ได้ จวนรัชทายาทมีผู้หญิงเยอะมาก เจอหนึ่งคนชอบหนึ่งคน แต่งเข้าไปไม่ได้รับความโปรดปราน ก็เปล่าประโยชน์ ต้องเป็นม่ายทั้งที่ไม่ได้เป็นทรมานจะตาย”

“เป็นม่ายแล้วอย่างไร อย่างน้อยทั้งชีวิตก็ไม่ต้องห่วงเรื่องกินเรื่องอยู่ อยู่อย่างเจริญมั่งคั่ง…”

“ไปขายซาลาเปาของเจ้าไป”

“...”

ฉู่เชียนหลีเดินผ่านตรงนั้น วนอยู่สองรอบ ยกเท้าเดินเข้าร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูปเมื่อวาน

หลังโต๊ะคิดเงิน เถ้าแก่วางสมุดบัญชีในมือลง เดินเข้าไปต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม “ไม่ทราบว่าท่านจะซื้อ…พระ…พระชายาอ๋องเฉิน?”

สายตาของเขามองดูใบหน้านางด้วยความตกใจ

มีความเป็นเอกลักษณ์มาก

แต่ว่าเขาไม่ได