บทที่ 3

“ท่านอ๋อง กลับจวนหรือขอรับ?” ชิงเฟิงที่เป็นทั้งองครักษ์และคนขับรถม้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดแล้วกล่าวถาม

วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ ถ้าหากพาแม่นางคนนี้กลับไปค้างคืนที่จวนอ๋อง เช่นนั้น…

แต่ว่าไม่มีเสียงของเด็กสาวคนนั้นดังออกมาจากในรถม้าแล้ว นางคงจะไม่โดนท่านอ๋องบีบคอตายโดยตรงกระมัง?

อีกเดี๋ยวเขาต้องไปทิ้งศพใช่หรือไม่?

ชิงเฟิงคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย ครู่หนึ่งจึงจะได้ยินเสียงท่านอ๋องของตัวเอง

“ไปจวนสกุลลู่”

“ขอรับ”

ผ่านไปอีกสักพัก เสียงของจิ้นอ๋องดังขึ้นอีกครั้ง

“ให้ท่านหมอฝู่ไปด้วย”

จวนสกุลลู่

สาวใช้ชิวจวี๋ยกชายกระโปรงวิ่งมา คนยังไม่ทันถึง เสียงก็มาถึงก่อนแล้ว

“คุณหนู แย่แล้วๆ!”

ลู่เจาอวิ๋นตกใจจนสะดุ้ง เข็มที่อยู่ในมือแทงโดนนิ้ว เลือดสีแดงสดโผล่ออกมาหนึ่งหยด

เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้นในใจนาง

“เอะอะเสียงดังทำไม? ใครแย่?” ลู่เจาอวิ๋นเขม่นใส่ชิวจวี๋ที่วิ่งเข้ามา

“คุณ…คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว!” ชิวจวี๋หอบหายใจ และพูดติดอ่างเล็กน้อย

“เจ้าเรียกใครคุณหนูใหญ่?” ลู่เจาอวิ๋นลุกพรวดขึ้นมา โมโหทันที

ในจวนสกุลลู่ นางต่างหากถึงจะเป็นคุณหนูใหญ่!

ชิวจวี๋ตกใจกับสีหน้าที่ดุร้ายของนาง เปลี่ยนคำเรียกทันที “บ่าวพูดผิดเจ้าค่ะ คุณหนูรอง คุณหนูรองกลับจวนแล้วเจ้าค่ะ”

“นางจะกลับมาในเวลานี้ได้อย่างไร?” ลู่เจาอวิ๋นเผลออุทานออกมา

“เป็นเรื่องจริงเจ้าค่ะ! นายท่านกับฮูหยินกำลังต้อนรับที่ห้องโถงหน้า!”

“ต้องให้ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าไปต้อนรับด้วย? นางสูงส่งมาจากไหน!” ลู่เจาอวิ๋นเม้มปากครั้งแล้วครั้งเล่า “ข้าจะลองไปดูหน่อย!”

นางรีบวิ่งออกไปทันที

“คุณหนูช้าก่อน คุณหนูรองถูกจิ้นอ๋องส่งกลับมาเจ้าค่ะ!” ชิวจวี๋รีบไล่ตามออกไป

ห้องโถงหน้าจวนสกุลลู่

ลู่หมิงอายุประมาณสี่สิบปี หน้าตายังหนุ่ม รูปลักษณ์หล่อเหลา ดูเป็นคนน่าเชื่อถือ

ลู่ฮูหยินเครื่องประดับเจิดจรัส เสื้อผ้าสวยหรู ดูแล้วอายุก็แค่สามสิบต้นๆ

ทั้งสองกำลังมองชิงเฟิง สับสนเล็กน้อย

“น้องชายท่านนี้ เจ้าบอกว่าจิ้นอ๋องส่งลูกสาวข้ากลับมา? ตอนนี้กำลังรออยู่ที่ประตู?”

สีหน้าชิงเฟิงไร้อารมณ์ “ขอรับ คุณหนูลู่ ลู่เจาหลิง เป็นลูกของใต้เท้ากระมัง?”

พลันหัวใจลู่หมิงสั่นสะท้าน “เป็นลูกสาวที่ไม่เอาไหนของข้าจริงๆ นางอยู่ไหนหรือ?”

“สุขภาพของคุณหนูลู่ไม่ดี เชิญใต้เท้าเรียกคนสองคนออกไปประคองนางขอรับ”

พลันลู่ฮูหยินเหลือกตา คาดคิดไม่ถึง “นางมาถึงหน้าบ้านแล้วกลับไม่ยอมเข้าบ้าน ยังต้องให้คนไปประคองอีก? เหตุใดเด็กที่โตในบ้านนอกจึงอ่อนแอเช่นนี้? เหลวไหลสิ้นดี!”

ชิงเฟิงมองนางแวบหนึ่ง รู้สึกว่าหน้าตาของลู่เจาหลิงกับลู่ฮูหยินไม่เหมือนกันเลยสักนิด

ลู่หมิงตำหนินางเบาๆ “เอะอะอันใด? ไม่ได้ยินหรือว่าจิ้นอ๋องส่งนางกลับมา?” เขารีบเรียกคนรับใช้มาสองคน ตัวเองก็จัดแจงอาภรณ์ครู่หนึ่ง “ไปต้อนรับจิ้นอ๋อง”

ชิงเฟิงขวางเขาไว้ มองไปทางคนรับใช้สองคนนั้น

“ใต้เท้าลู่จะให้พวกเขาไปประคองคุณหนูลู่?”

ให้ผู้ชายสองคนไปประคอง? ใต้เท้าลู่กำลังล้อเล่นหรือ?

“ใช่ๆ ๆ พอข้าได้ยินว่าจิ้นอ๋องกลับเมืองหลวงแล้ว ก็ตื่นเต้นจนเลอะเลือน ฮูหยินยังไม่รีบเรียกสาวใช้อีก?” ลู่หมิงนึกขึ้นได้

“เรื่องมากจริงๆ! ข้าว่านะ นางกำลังหาวิธีจะให้พวกเราไปต้อนรับนางที่หน้าประตูด้วยตัวเองแน่เลย!” ลู่ฮูหยินขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน บ่นพึมพำ

คนทั้งกลุ่มเดินไปทางประตูใหญ่

ลู่เจาอวิ๋นเพิ่งมาถึง รีบตามออกไปทันที นางควงแขนของลู่ฮูหยิน “ท่านแม่ จิ้นอ๋องส่งน้องหญิงรองกลับมาจริงหรือ?”

พวกเขาไม่รู้จักจิ้นอ๋อง แต่ลู่เจาอวิ๋นรู้ว่า บุตรสาวของเสนาบดีเสิ่นปลื้มจิ้นอ๋องตั้งแต่เด็กแล้ว

คุณหนูเสิ่นผู้นำของเหล่าคุณหนูในเมืองหลวง บุรุษที่นางปลื้มย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน!

“ไม่รู้ว่านางไปรู้จักได้อย่างไร! เด็กบ้านนอกก็คือเด็กบ้านนอกจริงๆ ไร้มารยาท ไร้ยางอาย!” ลู่ฮูหยินกัดฟัน

พวกเขาไปถึงหน้าประตูใหญ่ มองเห็นรถม้าที่เรียบง่ายตรงหน้า

ลู่หมิงพอจะมีวิสัยทัศน์อยู่บ้าง แม้รถม้าคันนี้เรียบง่าย แต่ตัวรถดูแล้วก็รู้ว่าแข็งแรงและกว้างขวาง ทำมาจากไม้ชั้นดี ม้าดีที่ลากรถก็เป็นม้าที่หายาก จึงรีบเก็บความละเลยที่เขามี เข้าไปคำนับทันที

“ข้าน้อยลู่หมิงคำนับจิ้นอ๋อง ขอต้อนรับจิ้นอ๋องกลับเมืองหลวงขอรับ”

แม้มีม่านรถคั่น มองไม่เห็นคน แต่ใครจะกล้าล่วงเกินท่านอ๋องส่งเดช?

ภายในรถม้า จิ้นอ๋องมองเด็กสาวที่ยังหมดสติ พลันยื่นนิ้วชี้ออกไป จิ้มหน้าผากที่บวมแดงของนางครั้งแล้วครั้งเล่า

นางไม่ขยับ แต่ศีรษะถูกเขาจิ้มจนส่ายไปมาแล้ว

“ใต้เท้าลู่มีบุตรสาวที่ใจกล้ามาก”

เมื่อเสียงดังออกมา เหมือนกับมีขนนกจั๊กจี้หัวใจของลู่เจาอวิ๋น นางเบิกตามองไปที่รถม้าอย่างอยากรู้อยากเห็น

นี่คือเสียงของจิ้นอ๋องหรือ? ช่างไพเราะเหลือเกิน!

สีหน้าลู่หมิงกลับเปลี่ยนฉับพลัน จิ้นอ๋องพูดเช่นนี้ ความหมายคือถามหาความผิดหรือ? ลู่เจาหลิงทำอะไรลงไป! เขาเริ่มกระวนกระวายแล้ว

อ๋องจิ้นเป็นบุคคลที่ไม่ควรล่วงเกินตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว!

“ท่านอ๋อง บุตรสาวคนนี้ของข้าน้อยถูกเลี้ยงที่บ้านนอกตั้งแต่เด็ก ไม่แปลกที่นิสัยจะหยาบคายคำพูดไร้มารยาท ถ้าหากมีตรงใดที่ล่วงเกินท่านอ๋อง ท่านอ๋องลงโทษได้เลยขอรับ”

จิ้นอ๋องมองเด็กสาวที่หมดสติ ยิ้มฉับพลัน

เห็นได้ชัดว่าพ่อไม่เอ็นดู แม่ไม่รัก ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรก็กล่าวหานางก่อนแล้ว

“หึ” จิ้นอ๋องหัวเราะเบาๆ ผลักนางออกไป “อีกเดี๋ยวท่านหมอฝู่จะมารักษาบาดแผลให้นาง ก่อนที่นางจะฟื้น ดูแลให้ดี”

อย่างไรเสีย นางก็เป็น ‘ว่าที่ภรรยา’ ของเขา รอนางฟื้นแล้วค่อยมาคุยเรื่อง ‘ว่าที่สามีภรรยา’ กับนางดีๆ

ชิงเฟิงส่งสัญญาณ สาวใช้สองคนรีบเข้าไปประคองทันที

ลู่เจาหลิงถูกประคองลงมา ไม่สามารถยืนได้ด้วยซ้ำ สาวใช้ทั้งสองกัดฟันประคองนางไว้

ลู่ฮูหยินกับลู่เจาอวิ๋นมองไปทางนาง

ลู่หมิงก็มองแวบหนึ่ง เฮือก! สภาพอนาถเช่นนี้? คงจะไม่ได้ถูกจิ้นอ๋องกระทืบกระมัง?

กระทืบจนปางตาย แล้วส่งกลับมาช่วยให้ฟื้น ฟื้นแล้วก็กระทืบต่อ?

พริบตานั้น ใต้เท้าลู่รู้สึกว่าตัวเองรู้จักจิ้นอ๋องดีแล้ว ท่านนี้ต้องเป็นคนนิสัยโหดเหี้ยม อำมหิต ไร้ความปราณีแน่นอน!

“ขอรับๆ ข้าน้อยจะให้คนดูแลนางอย่างดีขอรับ” ลู่หมิงรีบกล่าว “ยังไม่รีบประคองคุณหนูรองเข้าไปอีก?”

รถม้าเลี้ยวหัวจากไป

“ให้คนรอท่านหมอฝู่!” ลู่หมิงออกคำสั่งกับพ่อบ้าน

“นายท่าน จิ้นอ๋องทำร้ายนางจนเป็นเช่นนี้ เหตุใดยังต้องให้ท่านหมอฝู่มารักษานางอีก? ท่านหมอฝู่ไม่ใช่ใครก็สามารถเชิญได้เลยนะเจ้าคะ!”

ลู่ฮูหยินริษยาเล็กน้อย

หมอฝู่เป็นหมอที่เกษียณจากหมอหลวง ครั้งหนึ่งเคยมีมิตรภาพวัยหนุ่มกับไท่ซ่างหวง ฮ่องเต้ไว้หน้าสามส่วน ฝีมือการแพทย์ยอดเยี่ยม แต่อายุมากแล้ว ไม่ออกรักษาง่ายๆ

ก่อนหน้านี้ลู่ฮูหยินเตรียมของมีค่าไปเชิญ ไม่ได้เข้าแม้แต่ประตู

ทว่าตอนนี้กลับจะให้หมอฝู่มารักษาบาดแผลให้ลู่เจาอวิ๋นถึงบ้าน? นางหนูนั่นสูงส่งมาจากไหน!

“จิ้นอ๋องต้องรักษาคนให้หายดี แล้วลงโทษอย่างหนักแน่ๆ! ลู่เจาหลิงเดือดร้อนแล้ว!” สีหน้าลู่หมิงเคร่งขรึม

พลันลู่เจาอวิ๋นกรอกตา “ท่านพ่อ ข้าจะลองไปดูน้องรองหน่อย ถามให้ชัดเจนก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น จะปล่อยให้นางพาท่านเดือดร้อนไม่ได้นะเจ้าคะ”

“มีแต่เจาอวิ๋นนี่แหละที่รู้ความและเอาใจใส่ ได้ ข้ามอบนางให้เจ้าจัดการแล้วกัน” ลู่หมิงกล่าวชม

น้ำเย็นหนึ่งถ้วย สาดไปที่ใบหน้าลู่เจาหลิง