บทที่ 106 น้องชายมู่หรงเยี่ยหยาง (2)

ในที่สุดเขาก็ทำงานล่วงเวลามากมายจนเสร็จ แล้วถวายฎีกาลาพักร้อนยาว ๆ ให้ฮ่องเต้แบบไม่บอกไม่กล่าว รีบพาภรรยาสุดที่รักหนีมาหาบุตรชาย ก่อนที่พังพอนเหลืองบ้าอำนาจจะส่งทหารมาหิ้วเขากลับไปช่วยงาน

หานเฟยมองสามีที่ซูบผอมไปเพราะงานหนัก ก็คีบอาหารเอาใจสามีที่ดูเหมือนจะน้อยใจตัวเองไม่น้อย “อาฟงทานเยอะ ๆ”

เสนาบดีใหญ่อ้าปากให้ฮูหยินป้อนอาหารให้อย่างพออกพอใจ รู้สึกว่าเรี่ยวแรงที่ทุ่มเทคุ้มค่ากับการดูแลใส่ใจของภรรยาจริง ๆ ช่างมีความสุขอะไรเยี่ยงนี้

สภาพแวดล้อมรอบข้างไม่ส่งผลต่อบรรยากาศรักใคร่ของสองสามีภรรยาแม้แต่น้อย พวกเขาตั้งใจพักผ่อน คือพักผ่อนอย่างไม่สนใจผู้อื่น

แต่มีชายหน้าตาหมองคล้ำ ดวงตาลึกโบ๋อย่างคนพักผ่อนไม่เพียงพอ กวาดสายตาไปทั่วเหลาอาหารชั้นล่าง เมื่อเห็นสิ่งที่มันสนใจก็เดินตรงเข้าไปทันที

มันเดินเข้ามาที่โต๊ะที่จูเหวินฟงและหานเฟยนั่งทานอาหารรอบุตรชายอยู่ เอามือคร่อมโต๊ะและจ้องมองหญิงสาวอย่างจาบจ้วงด้วยสายตาหื่นกระหายไม่สนใจฟ้าดิน เนื้อผ้าชั้นดีที่ห่อหุ้มร่างกายไม่สามารถปิดมารยาทที่เลวทรามได้ มันมีชื่อว่า หลี่อี๋ ญาติผู้น้องของหลี่เจิ้นสุ่ย ศิษย์หลักของเทียนถูหวู่คนนั้น

ชาวบ้านในโรงเตี๊ยมเมื่อเห็นหน้าคร่าตามัน ต่างลุกขึ้นหนีออกห่างจากมันไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย เนื่องจากมันเป็นลูกชายขุนนางที่มียศสูงในเจียงตงและเป็นลูกหลานของเสนาบดีหลี่แห่งราชอาณาจักรซีเว่ย มีลูกพี่ลูกน้องเป็นลูกชายบุญธรรมของเจ้าสำนักศึกษาเทียนถูหวู่ 

ใครที่มีเรื่องด้วยต่างประสบเคราะห์กรรมครั้งแล้วครั้งเล่า จนกว่ามันจะพอใจและไม่มีใครกล้ายื่นมือเข้ามาช่วย เพราะต่างกลัวจะโดนลูกหลง

“ข้าอยากเชิญแม่นางไปร่วมโต๊ะกับข้าจะได้หรือไม่” น้ำเสียงเชิงบังคับปนข่มขู่ออกมาจากปากของหลี่อี๋

“เกรงว่าท่านจะทำเช่นนั้นกับภรรยาข้าไม่ได้” 

จูเหวินฟงส่งสายตาท้าทายไปให้ทันทีที่ประโยคนั้นหลุดออกมา บรรยากาศเยือกเย็นชวนน่าหวาดหวั่น สร้างความอึดอัดกับผู้เห็นเหตุการณ์ที่ตอนนี้ไม่มีใครกล้าส่งเสียง เขาถือถ้วยน้ำชาจิบอย่างใจเย็น

เวลานี้เลยยามโหย่วมาครึ่งชั่วยามแล้ว สองพี่น้องอยู่หน้าโรงเตี๊ยมใหญ่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านใน จึงพากันรีบเข้าไปด้านใน

เยี่ยหยางรีบก้าวเข้าไปดูว่า ใครกล้าก่อความวุ่นวายในที่ของเขา เสี่ยวเอ้อร์ที่ทำหน้าที่ต้อนรับหน้าโรงเตี๊ยม แม้ไม่เคยเห็นหน้านายใหญ่ แต่ป้ายหยกที่บ่งบอกตัวตนบวกกับรูปลักษณ์โดดเด่น ที่เขาเคยได้ยินมาตลอดก็รีบเดินตามหลังนายท่านเข้าไป  

เกิดเรื่องแล้ว!

เสี่ยวเอ้อหน้าเสีย ร้อยวันพันปีนายท่านไม่คิดจะแวะมาที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ ปล่อยให้ผู้ดูแลเป็นผู้บริหารจัดการ แต่ทันทีที่นายท่านเหยียบหน้าประตู หลี่อี๋ที่ปกติไม่ค่อยแวะที่นี่ หรือถ้าแวะเจ้าตัวก็ไม่ได้มีสภาพเมาหาเรื่องเช่นนี้ เพราะยำเกรงในชื่อเสียงของสมาคมการค้าเหวินชา

แต่วันนี้ที่จู่ ๆ นายท่านอยากปรากฏตัวที่โรงเตี๊ยม คุณชายหลี่ผู้นี้กลับแสดงพฤติกรรมน่ารังเกียจนี้ต่อหน้านายท่านที่สูงส่งยึดมั่นคุณธรรม

ตาย ๆ คุณชายหลี่ตายแน่ๆ

ผู้ดูแลที่ลงมาชั้นล่างของโรงเตี๊ยม เมื่อได้รับแจ้งว่าบุตรชายท่านเจ้าเมือง กำลังระรานแขกลูกค้า ก็รีบลงมาดูแลจัดการ แต่เท้ายังไม่เหยียบพื้นชั้นล่างดี เขาก็เห็นนายท่านที่ห้อยป้ายหยกแสดงตัวตนกำลังเดินเข้ามา

ฉิบหายแล้วไง!

สีหน้านายท่านยิ้มกว้างรอยยิ้มนำมา ในเหวินชาต่างลือกันว่านี่เป็นรอยยิ้มหายนะ ดูท่าแล้วคุณชายหลี่ขวัญกล้าผู้นี้คงมีชีวิตอยู่ไม่สงบสุขอีกแล้ว แม้ว่าพวกเขากีดกันคนผู้นี้ไปหลายครั้ง แต่บางครั้งก็หลุดเข้าไปสร้างเรื่องให้กับโรงเตี๊ยมอยู่เรื่อย ครานี้วีรกรรมคงจบสิ้นลงแล้ว

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แกไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร”

แกไม่รู้แล้วข้าจะรู้หรือไงฮะ ไอ้โง่ / แกไม่รู้แล้วข้าจะรู้หรือไงฮะ ไอ้โง่  ความคิดของสามพ่อลูกสายเลือดเดียวกันดังขึ้น

“ถ้าท่านไม่ทราบ แล้วข้าหรือจะทราบ ข้าแนะนำให้ท่านพบหมอ ถ้าท่านจำไม่ได้แม้กระทั่งตัวเอง” จูเหวินฟงตอบเสียงเรียบกลับไป เรียกสีหน้าแดงฉานด้วยความโกรธของหลี่อี๋เป็นอย่างดี

“แ แก..แก” หลี่อี๋รู้สึกขายหน้า ใบหน้าเขาสีแดงเขียวสลับกันมีสีหน้าถมึงทึง “จัดการมัน” 

เสียงสั่งการบ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านหลังของหลี่อี๋ ก็มาล้อมรอบคนทั้งสองทันที ผู้คนต่างตีตัวออกห่าง พลางสังเกตการณ์จากด้านข้างไม่ขอเอี่ยว มองชายหญิงที่ดูก็รู้ว่าเป็นสามีภรรยากันว่าทั้งคู่จะรับมืออย่างไร

“หยุด พวกแกจะทำอะไร” คนสนิทที่ติดตามจูเหวินฟงก้าวมาด้านหน้า พร้อมปกป้องเจ้านายเหมือนกับผู้เป็นภรรยาที่เป็นสาวใช้คนสนิทของหานเฟยที่ตอนนี้ยืนข้างนายหญิงอย่างเตรียมพร้อม 

พวกเขาทั้งสองต่างตกใจเพราะไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ อีกทั้งตอนนี้ผู้คุ้มกันและคนอื่น ๆ ไปพักผ่อนตามคำสั่งของท่านเสนาบดีจู จึงไม่มีใครอื่นนอกจากพวกเขา

พวกลูกสมุนหลี่อี๋เข้ามาดึงกระชากคนรับใช้คนสนิทและภรรยาออกไปด้วยความรุนแรง จนทั้งสองล้มกระแทกกับพื้น เพื่อให้นายของมันเข้าไปหาหานเฟยได้สะดวก

เยี่ยหยางที่เห็นหน้าท่านพ่อท่านแม่ หลังจากกันมานานนับสิบปีได้ ยังไม่ทันจะได้พูดจากัน ไอ้บ้าหลี่อี๋ที่คราวก่อนมาดักซุ่มทำร้ายพวกเราพี่น้อง บัญชีนี้หักลบกลบหนี้ยังไม่กระจ่าง ยังมีหน้ามากล้ามาทำรุ่มร่ามกับแม่เขา คนผู้นี้นับเป็นศัตรูบนทางแคบของเขาดี ๆ รี่เอง

หลี่อี๋!!! เจ้าช่างกล้ามาก ๆ

หึ ดีมาก...ตระกูลหลี่ใช่หรือไม่ 

ข้ายิ่งไม่ชอบหน้าตาแก่หลี่อยู่ รวบข้อหานี้เหมารวมไปด้วยเลย - คนพี่

ไอ้ขยะ กล้าดียังไงมาพูดจาเสียงดังขู่แม่ข้า แกต้องเจอดีแน่ - คนน้อง

สองพี่น้องเดินเข้าไปกลางวงคนพี่ยืนข้างผู้พ่อ คนน้องยืนข้างผู้เป็นแม่พร้อมลุยทุกเมื่อ

“ถอยออกไปซะ ถ้าแกไม่อยากตาย” เสียงขู่เล็ก ๆ ที่ยังไม่แตกพานดังขึ้นมาจากข้างหญิงสาว

“โอ๊ะโอ๋...ศิษย์น้อง น้ำหน้าอย่าแกจะทำอะไรข้าได้” 

หลี่อี๋ไม่ฟังคำขู่ของจูเฉิงเยว่พร้อมกันนั้นกับเอื้อมมือโสโครกจะไปจับข้อมือหานเฟย แต่ถูกผลักออกด้วยพลังลมปราณฝีมือของจูเหวินฟง จนเซไปด้านหลัง ดีที่ลูกน้องมันยืนรับไว้อยู่ไม่อย่างนั้นคาดว่าตัวมันคงลงไปคลุกฝุ่นกับพื้นไปแล้ว

“นี่แก!!!” หลี่อี๋รวบรวมพลังปราณยุทธระดับอัคราจารย์ยุทธขั้นเจ็ด  ดูเหมือนว่ามันจะมีระดับขั้นสูงกว่า จูเหวินฟงถูกซัดด้วยฝ่ามือไร้รอย เข้าเต็มหน้าอกอย่างที่เขาไม่ทันตั้งตัว ตัวเขาปลิวกระแทกทับโต๊ะอาหารหักเป็นเศษไม้ จนกระอักเลือดออกมาแล้วหมดสติไปทันที

“หึ อ่อนหัด”

“แกทำร้ายท่านพ่อ” คุณชายน้อยรีบลุกเข้าไปประคองจูเหวินฟง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มหมดสติไปถึงกับโกรธมากทันที

“เฉิงเอ๋อร์ระวัง อย่าลูก…”