Novels by ลูกแกะขนปุย

เอ๊ะ? เมื่อกี้อีกฝ่ายบอกว่าเขาเป็นน้องชาย ก็หมายความว่าอีกคนเป็นพี่ชายที่ท่านแม่เอ่ยถึงงั้นหรือ“ท่านคือ?”“อ่ะแฮ่ม...ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง น้องชายของข้า”เยี่ยหยางกล่าวยิ้มกว้างต้อนรับน้องชายอย่างอารมณ์ดี ปัดความบาดหมางส่วนตัวระหว่างเขากับเฉิงเยว่ทิ้งทันที ราวกับเรื่องที่ปะทะคารมกันไม่เคยเกิดขึ้นจูเฉิงเยว่ “...”“เจ้าไม่เชื่อ?” เยี่ยหยางเห็นน้องชายเงียบไปก็ถามกลับ ก็ได้คำตอบที่ปวดใจมาแทนว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อแม้แต่น้อย“นี่เจ้าดู” คนเป็นพี่ลากน้องชายหมาด ๆ มายืนหน้ากระจกเทียบ “สีผมเราสองคนก็เหมือนกัน สีตาก็ด้วย นี่เป็นเอกลักษณ์ของตระกูลเราเลยนะ”“ท่านพ่อท่านแม่ไม่ได้มีสีผมสีตาประหลาดอย่างนี้” เฉิงเยว่แย้ง“ก็ได้ ๆ ข้าจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้าฟัง” เยี่ยหยางพูดเสียงเล็กเสียงน้อยกับน้องชายอย่างอ่อนโยนจากนั้นรินน้ำชาให้ตัวเองและน้องชาย เตรียมสนทนายืดยาวให้อีกฝ่ายยอมรับเขาให้ได้ เขาอยากมีน้องชายตั้งแต่อยู่ระนาบมนตราแล้ว แต่ท่านพ่อไร้ความสามารถ ให้กำเนิดน้องน้อยของเขาไม่ได้ ไม่คิดว่าจะมีน้ำยาตอนนี้“จักรวาลกว้างใหญ่มีระนาบปริภูมินับพันนับหมื่นดวง ระนาบหวู่เซียนคือระนาบยุทธที่อำนาจปราณ

เจ้าตัวเลยพิสูจน์โดยถลกแขนเสื้อขึ้นไม่เกรงใจเจ้าบ้านบาดแผลยาวจากคมกระบี่ค่อย ๆ สมานตัวเองเห็นชัดด้วยตาเปล่า ดวงตากลมโตเบิกตากว้างอย่างตกใจยารสชาติห่วยนรกแตก แต่มีประสิทธิภาพดีเกินคาด คงไม่มีโอสถใดเยี่ยมยอดเท่านี้ มันสามารถรักษาบาดแผลได้ในพริบตาเฉิงเยว่มองหน้าเส้าหยางอย่างมึนงง สายตาเต็มไปด้วยคำถาม ว่า ทำไมต้องช่วยเขามากมายอย่างนี้“คุณชายจู คงมีคำถามอยากถามข้า”เยี่ยหยางถาม เขาไม่ต้องเสแสร้งปกปิดตัวตน เผยบุคลิกเป็นตัวเอง ออกมา “เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าตัวเองมีพลังอย่างอื่นนอกจากปราณยุทธ”“ข้ารู้ แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร”“คุณชายมองตัวเองในยามนี้ก่อน” เยี่ยหยางร่ายเวทเรียกกระจกส่องทั้งตัวให้เฉิงเยว่ได้มองตัวเองทั้งตัวดูท่าเจ้าตัวจะไม่รู้ว่า นอกจากตัวเองมีพลังเวทแล้ว แม้แต่รูปลักษณ์ก็ยังเปลี่ยนไปเฉิงเยว่มองภาพสะท้อนนิ่งงึนงัน มือยกจับเส้นผมที่เคยเป็นสีเข้มกับกลายเป็นสีเงินยวงขาวสว่างทั่วทั้งศีรษะ ดวงตาสีฟ้าแทนที่ดวงตาเข้มที่เคยมีนับสิบปีไม่ มันเกิดอะไรขึ้นกับเข

“จุ๊ ๆ ไม่ต้องรีบอยากตาย เดี๋ยวข้ามีเรื่องสนทนาอย่างสนิทสนมกับพวกเจ้า”บุคคลที่สวมหน้ากากตัวสูงกว่า กล่าวกับพวกมันที่เหลือรอดห้าคน ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมแผ่ไอเย็นทั่วร่าง จนไม่มีใครกล้าขยับตัวปิดปากเงียบ กลัวว่าหากเผลอส่งเสียงจะกลายเป็นนกถูกเกาทัณฑ์ตัวแรกพวกมันมองเพื่อนร่วมอาชีพอีกคนชิ่งตายด้วยสีหน้าอิจฉาแม่ง! หนีตายไปสบายก่อนใครเพื่อนเลยเยี่ยหยางหลังจากข่มขู่มือสังหารเสร็จ ก็หันไปหาจูเฉิงเยว่ที่เปลี่ยนรูปลักษณ์ไป“คุณชายข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า หวังว่าจะไม่ปฏิเสธ” เขาเอ่ยกับคุณชายจูเฉิงเยว่ “สภาพเจ้าตอนนี้คงไปพบใครลำบาก มากับข้า”ส่วนเฉิงเยว่เหนื่อยจนพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าอย่างจำยอมให้อีกฝ่าย ตัวเขาคาดไม่ถึงว่าคนที่มาช่วยคือเส้าหยาง โชคดีที่อีกฝ่ายยื่นมือมาช่วย แม้เคยเห็นหน้าค่าตา ไม่เคยคุยกันอย่างสนิทสนมก็ตามทันทีที่จูเฉิงเยว่พยักหน้าตกลง เยี่ยหยางก็ร่ายคาถาเคลื่อนย้ายพริบตาอีกหน นำทั้งคนทั้งศพของเหล่านักฆ่า กลับไปที่เขาเพิ่งจากมาอีกครั้ง“อ๊ะ! อาหยางลืมสิ่งใด?”

และผลลัพธ์ก็คือระเบิดโทสะของจูเฉิงเยว่ที่ไม่มีใครล่วงรู้ เพราะผู้ลองดีต่างไปรายงานตัวกับยมบาลกันทุกคนเรียบร้อย สำหรับบางคนการมีโทสะ อาจทำให้ขาดสติ แต่สำหรับเฉิงเยว่โทสะในเรื่องนี้กลับทำให้เขาสงบอารมณ์ สงบนิ่งจนน่ากลัว ประสาททั้งห้าเปิดรับสัมผัส แววตานิ่งเย็นยะเยือกพร้อมทำลายพวกมันหารู้ไม่ว่า ได้ก้าวข้ามขีดอารมณ์ของทายาทตระกูลจูให้แล้ว ลมไร้ที่มาโหมกระหน่ำจากทุกทิศทาง ล้อมรอบกลุ่มมือสังหารสองกลุ่มที่ส่งคนมามากกว่างานอื่น ๆ พวกมันต่างมองหน้ากันอย่างมึนงง ข่าวลือในสมาคมนักฆ่าเกี่ยวกับคุณชายตัวประหลาดผู้นี้เห็นทีจะเป็นจริง พวกมันต้องรีบจบงานนี้ ก่อนที่ชีวิตของมันจะต้องจบลงที่นี่เอง ท่าทีกวนโทสะเหยื่อเปลี่ยนเป็นลงมือสังหารอย่างจริงจังเคร่งเครียดมากขึ้น คมอาวุธพุ่งเข้ามาทุกทิศทางเล็งเข้าที่จุดตาย จูเฉิงเยว่รู้สึกถึงพลังบางอย่างไหลเวียนในร่างกาย เอ่อล้นเต็มไปด้วยพลัง ความรู้สึกที่รุนแรงยิ่งกว่าพลังข

พวกเขาทุกคนที่เป็นคนของสมาคมเหวินชา ต่างเป็นคนที่อาหยางเลือกเองกับมือ ถูกสั่งสอนฝึกฝนจนกลายเป็นยอดคน แม้ว่าอาหยางของเขาจะเป็นแค่เด็ก แต่ความรู้และประสบการณ์กลับมากมายมหาศาลอาหยางต้องประสบเหตุการณ์เช่นใดที่บีบบังคับให้ต้องเติบโตเลี้ยงตัวเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะเติบโตมาด้วยกันช่วงหนึ่ง และรู้จักครอบครัวเบื้องหลังตี้ตี่ แต่เขาคิดว่ามันต้องมีเรื่องราวมากกว่าที่เขารู้ หวังว่าน้องน้อยของเขาจะใช้ชีวิตเฉกเช่นคนปกติทั่วไป อย่าได้เจ็บปวดเช่นพี่ชายคนนี้เลยจูเฉิงเยว่เมื่อสะกดรอยตามชินอ๋องไม่ทัน เขาก็ย้อนกลับไปที่จุดมุ่งหมายเดิม ที่ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึงยามเซินแล้ว จะให้ท่านแม่รอนานไม่ใช่ความคิดที่ดี“สบายดีหรือไม่ คุณชายจูเฉิงเยว่?”คุณชายน้อยตระกูลจูถึงกลับกลอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย ที่ต้องพบกับพวกโตแต่ตัวแต่ไร้สติปัญญาอีกแล้ว พวกมันราวสิบคนปิดบังหน้าตาเยี่ยงโจรหาเรื่องคนตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน ช่างอาจหาญยิ่งนัก เขาไม่อยากเสียเวลากับคนพวกนี้ยิ่งกว่าอ๋องจอมบัดซบคนนั้นสักอีก“ถอยออกไปตอนนี้ ข้าจะยังไม่เอาเรื่องพวกเจ้า” จูเฉิ

ดังนั้นสิ่งแรกที่เขาริเริ่มลงมือทำหลังจากแน่ใจว่าต้องติดอยู่ต่างถิ่นคือ หาเงินและหลักแหล่งที่มั่นคง“อาหยาง!!!”เสียงร้องอย่างดีใจของกู้ซีเจ๋อ ผู้รับหน้าที่ดูแลกิจการทั้งหมดแทนเยี่ยหยางร้องอย่างคิดถึงคนที่หายหน้าหายตาไปนาน เขาไม่เห็นเงาหัวนายท่าน ‘เส้าหยาง’ หัวหน้าสมาคมการค้าเหวินชาจนแทบลืมว่ามีตัวตน ยังดีที่เส้นผมสีสว่างเด่นบอกเอกลักษณ์ที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางลืม จะมีใครที่มีเส้นผมสีนี้ตั้งแต่ยังไม่แก่เฒ่ากันบ้าง ถ้าไม่ใช่เจ้านายที่นึกได้ว่าตัวเองก็มีงานต้องทำ“ระงับอารมณ์ตื่นเต้นที่คิดถึงน้องรักหน่อยพี่”ดวงตาสองสีมองไปที่พี่ชายนอกสายเลือดของเขาด้วยดวงตาหยอกเย้ากู้ซีเจ๋อ ที่ทำหน้าที่แทนเจ้าของกิจการได้อย่างดีเยี่ยม สมกลับที่คนเป็นน้องวางใจทิ้งงานให้แบบไม่ต้องเป็นห่วง“ข้าไม่ได้ตื่นเต้นคิดถึงเจ้า แต่คิดว่าเมื่อไหร่เจ้าจะเอางานตัวเองกลับไปสะสางสักที ข้าแทบจะจมกองบัญชีตายอยู่แล้ว” กู้ซีเจ๋อมองหน้าน้องชายที่เคยน่ารักอย่างขุ่นเคืองเยี่ยหยางเจอกับกู้ซีเจ๋อโดยบังเอิญเมื่อสิบปีก่อน

หวงฉีเจิ้งที่รู้ระดับปราณยุทธของเพื่อนรัก หันหลังกลับไปนั่งคุ้ดคู้ในมุมมืดสาปแช่งสวรรค์อวยพรนรกเขาคิดว่าจะแข่งกันฝึกยกระดับพลังกับเยี่ยหยางสักหน่อย ตอนนี้ยังไม่ทันชวนก็แพ้หลุดลุ่ย ไม่ต้องเอ่ยถึงแม่นางครึ่งเซียนครึ่งหมา เขาไม่คิดจะแข่งกับนางอยู่แล้วทำไมสวรรค์ชอบรังแกคนตัวเล็ก ๆ อย่างเขาอยู่เรื่อยเลย หากโจวจี้ไหลได้ยินความคิดของหวงฉีเจิ้งคงทุกข์ระทมกว่าเป็นแน่ส่วนชินอ๋องที่ผู้คนนินทาก็ยิ้มแฉ่งหน้าบานเป็นฝาชี กระโดดโลดเต้นเข้ากอดหมับใส่เกอเกอจนกระดูกดังกร๊อบไปทั้งตัว เขาไม่คิดว่าแค่ปลดผนึกปราณยุทธ ระดับลมปราณจะพุ่งพรวดขึ้นมาอยู่ในระดับนี้ สูงกว่าลู่เฉินต้องหลายระดับ จากนี้ไปเขาจะตบหน้าพวกสุนัขขี้นินทาทั้งหลายได้แล้ว“ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างมีความสุขจริง ๆ ข้ามันเจ๋ง เปิ่นหวางคือสุดยอดอัจฉริยะ”โจวจี้ไหล “…”“เสี่ยวจี้ไหล ยามซวี[1]วันพรุ่งนี้เรียกพี่น้องที่อยากเรียนเวทมนตร์มาที่ลานฝึกด้านหลัง เปิ่นหวางอารมณ์ดี จะเริ่มสอนพื้นฐานพวกเจ้าพรุ่งนี้เลยละกัน”“ขอรับนายท่าน&rdq

เยี่ยหยางอยู่คนเดียวในเรือนส่วนตัวที่สมาคมเหวินชา เขาตรวจดูสภาพร่างกายและพลังเวทว่าอยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อม ก่อนจะปลดผนึกปราณยุทธของตัวเองผนึกนี้ถูกกักขังด้วยเวทมนตร์และถอนด้วยเวทมนตร์เท่านั้น ก่อนหน้านี้ที่เขาตัดสินใจผนึกมัน เพราะร่างกายเขาใช้พลังเวทสนับสนุนเป็นหลักเนื่องจากแก่นเวทที่เสียหายทำให้พลังทั้งสองไม่สมดุลขัดแย้งกันเองในร่าง จึงเลือกได้เพียงหนึ่ง มาตอนนี้แก่นเวทมนตร์ของเขาสมบูรณ์มากกว่าตอนอยู่ระนาบมนตราเสียอีก หากจะปลดผนึกปราณยุทธไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเยี่ยหยางหยิบผลึกปราณออกมากองข้างกายตัวเองกองใหญ่ พวกมันถูกเก็บสะสมทีละเล็กทีน้อยมาหลายปี แม้ส่วนใหญ่จะกลายเป็นขนมขบเคี้ยวของฉงหยิ๋น แต่จำนวนผลึกปราณยุทธและคุณภาพของมันที่เขามีก็มากพอที่จะใช้ยกระดับปราณยุทธถึงขั้นราชันยุทธเมื่อทุกอย่างพร้อม คนที่ลงมือผนึกพลังปราณตัวเองก็ส่งพลังเวทเข้าไปที่ผนึก โคจรเวทค่อย ๆ เจาะกำแพงผนึกที่ตันเถียนเข้าที่จุดที่เปราะบางที่สุดซ้ำ ๆ อย่างละเอียดอ่อนและใจเย็นพลังเวทปะทะกำแพงที่กั้นที่จุดจุดเดียวจนเกิดรอยร้าวเล็ก ๆ ค่อย ๆ แผ่ขยายออกไปเรื่อย ๆ ในที่สุดจุดเปราะบางข

อาหารรสชาติดีปริมาณไม่น้อยลดลงด้วยความเร็วที่มองเห็นด้วยตาเปล่า ทุกคนสนทนาไปขยับตะเกียบไปไม่หยุดปากหยุดมือ “นายท่านหย่งสือ มือลอบสังหารที่หน้าเหลาอาหารท่านต้องการจัดการเช่นไร?” หวงฉีเจิ้งถามโอรสสวรรค์ราชอาณาจักรซีเว่ย “ตอนนี้พวกมันถูกปราณยุทธของข้าควบคุมอยู่” “ข้าขออนุญาตบอกท่าน ปราณยุทธของคุณชายหวงเป็นปราณยุทธเกี่ยวกับทะเลห้วงจิต ท่านสามารถยืมมือเขาได้” เยี่ยหยางช่วยฉีเจิ้งสร้างอำนาจโดยยืมมือพังพอนเหลืองอาของตัวเอง “ข้า เยี่ยหยาง และเหวินชาไว้ใจคุณชายหวง หอข่าวของคุณชายหวงแม่นยำที่สุดในสี่ทะเลแปดดินแดนแล้ว” “หอข่าว?” “หอข่าวสารซินเห

พังพอนเหลือง มู่หรงหย่งสือ ฮ่องเต้ราชอาณาจักรซีเว่ย เสด็จอาที่น่ารักน่าเคารพของเขาไอ้หย๋า…เปิ่นหวางปวดหัวอยู่ในกรงมังกรอยู่ดีไม่ว่าดี หนีออกจากกรงมาถึงหัวเมืองชายแดน ดูท่าเสด็จอาจะโดดราชกิจหนีเฉียนฮองเฮามาอีกแล้ว ข้าควรจะจับส่งพัสดุด่วนคืนถึงอุ้งมือนางดีหรือไม่?เยี่ยหยางนวดขมับตัวเอง ก่อนจะส่งรอยยิ้มการค้าไปให้ฮ่องเต้โดดงานบ้านงานเมืองมาล่อตีนมือสังหาร“ข้าปลอดภัยดี” มู่หรงหย่งสือตอบคุณชายหนุ่มที่ยื่นมือช่วยเหลือ เขารู้ตัวว่าถูกสะกดรอยมาสักพักแล้ว เมื่อถึงตี้ตูจึงตัดสินใจยืมมือสมาคมเหวินชาสลัดหมาบ้าเหล่านี้ฮ่องเต้ราชอาณาจักรซีเว่ยมองคุณชายหนุ่มที่มีรูปลักษณ์แปลกตาพิสดาร เขาจ้องอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด มองรูปลักษณ์ที่ตรงกับคำบอกเล่าของเจียงกงกงหรือว่าเขาคือ…“เชิญท่านด้านในก่อน” เยี่ยหยางจำใจต้องอารักขาความปลอดภัยให้เสด็จอาของตัวเอง รีบเชิญนายท่านที่ติดไพ่อัญเชิญดึงดูดนักฆ่าเข้าเหลาอาหารที่ดูจะปลอดภัยกว่าด้านนอกหากพังพอนเหลืองล้มป่วยบาดเจ็บขึ้นมา สิ่งที่เขาหลีกหนีเลี่ยงมาตลอดอาจจะ

“อ่ะแฮ่ม! ฉีเจิ้ง เจ้ามีแรงเหลือเฟือทะลวงจิตคิดคำนึงสินะ?” เยี่ยหยางเลิกคิ้วถามเพื่อนรัก ที่ไม่รู้คิดอุตริแทรกเข้ามาในทะเลห้วงจิตของเขา“ไม่สำเร็จอีกแล้ว เซ็ง!” ฉีเจิ้งแค่คิดทดสอบฝีมือ เยี่ยหยางถือเป็นจอมเวทที่มีกำแพงทะเลห้วงจิตที่แข็งแกร่งมากแข็งแกร่งขณะไหน?แข็งแกร่งขณะที่คุณชายสามารถปกปิดและอำพรางความคิดของตัวเองจากอดีตจอมมารซิลแวนได้ จนเข้าไปรับใช้เป็นคนสนิท และมีชีวิตรอดหลังจากจบสงครามแบบสบาย ๆ“ไม่ต้องคิดทะลวงทะเลจิตของเพื่อนฝูง” หูลี่เซียนโบกศีรษะคนคิดพิเรนทร์ ลูกตบนี้เตือนสติคนบ้าอย่างมีความหมาย “ถอยไปเลย ข้าจะได้ปลุกวิถียุทธบ้าง ท่ามากอย่างกับสตรีในห้องหอ”หวงฉีเจิ้งลูบศีรษะที่ถูกตบป้อย ๆ ตบมาได้ ตบซักเต็มแรงเลย แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไร เพราะพวกเขาสามคนเล่นหัวกันมาตั้งแต่เด็ก ๆเพื่อนสาวเขาก็เถื่อนแบบนี้แหละ จะมีใครขอไปเป็นภรรยาบ้างเนี่ย? อยู่โสดมาจะครึ่งร้อยอยู่แล้วยังไม่มีหมามีแมวมามองเลยหูลี่เซียนเดินไปยืนแทนที่หวงฉีเจิ้ง ดีที่นางไม่ได้ยินความคิดเขา ไม่เช่นนั้นวันนี้คงมีใครที่เจ

เยี่ยหยางมองฉีเจิ้งที่หันซ้ายหันขวามองหารูปธรรมปราณยุทธของตัวเองว่าเป็นอะไร คนที่จ้องสหายยกสองมือขึ้นปิดปาก กลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองดวงตาสามดวงกะพริบปริบ ๆ แลซ้ายแลขวาก็ไม่เห็นสิ่งที่เรียกว่าปราณยุทธของตัวเอง ท่าทางดูน่าขันจนสหายต้องหันหลังให้ เพราะกลัวกลั้นใจไม่ไหวหัวเราะก๊ากออกมา จนหวงฉีเจิ้งรู้สึกขายหน้าในขณะที่โจวจี้ไหลกลัวว่าถ้าตัวเองหลุดเสียงออกไปจะโดนหวงฉีเจิ้งรังแกตัวเองคืนเพราะปราณยุทธของหวงฉีเจิ้งไม่ได้ดูน่ากลัวขู่ขวัญเลย…ปราณยุทธของเขา กำลังกะพริบตาปริบ ๆ ดูงง ๆ อย่างน่าเอ็นดู“เอ่อ…ปราณยุทธของข้าอยู่ไหนอ่ะ?”อุ๊บ!“โอ๊ย…ข้าไม่ไหวแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า” เยี่ยหยางกลั้นเสียงขำจนแก้มแทบปริ ตบหลังโจวจี้ไหลเสียงดังตุบ ๆ จนคนถูกตบแทบทรุดโจวจี้ไหล “…”หูลี่เซียนปิดปากแน่น แต่แววตาเป็นประกายระยิบระยับ นางโบกมือเรียกคันฉ่องบานใหญ่ตั้งหน้าหวงฉีเจิ้ง ให้สหายได้เห็นปราณยุทธด้วยตัวเองหวงฉีเจิ้งกะพริบตาปริบ ๆ กะพริบตาทั้งสามดวงเฮ้ย!คนเพิ่