Novels by ลูกแกะขนปุย

นาน ๆ ครั้งเขาจะเรียกใช้พวกเขาอย่างเป็นการเป็นงาน ทำให้เหล่ากิเลนกระเหี้ยนกระหือรือเตรียมพร้อมกันทุกคน ฉีหลินอี้กิเลนหนึ่งผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มปรากฏตัวเบื้องหน้าชินอ๋องท่ามกลางผู้คน สิบปีก่อนมันเป็นแค่องครักษ์ปลายแถวที่ได้แต่มองพี่น้องพวกพ้องถูกฆ่าอย่างเหี้ยมโหด ทำให้มันตั้งประณิธานไว้ว่า จะปกป้องพี่น้องและชินอ๋องตลอดชีวิต กิเลนคลั่งที่เหลือรอดจากเหตุการณ์สังหารครั้งนั้นได้รวมกลุ่มขึ้นใหม่ และพวกมันนี่แหละที่เป็นผู้พบตัวท่านอ๋องในวัยเยาว์ “ท่านอ๋อง ชือจิ่วกับชือชีอยากแข่งขันกันขอรับ พวกเขาจึงอยากขออนุญาต”“เจ้าสิบเก้ากับเจ้าสิบเจ็ดจะแข่งอะไรกันอีกล่ะ?” เยี่ยหยางส่ายหัวกับองครักษ์ตัวเอง รักกันเหมือนพี่น้องก็จริง ก็ชอบแข่งขันกันเองเป็นเรื่องสนุก ๆ กันในกลุ่ม หาใช่ความขัดแย้งมีโอกาสทีไรก็รีบคว้าไว้ทันที แต่ไม่มีใครยอมซ้อมมือกับพวกเขาสักเท่าไหร่ แม้แต่พวกเขาด้วยกันเอง จึงต้องเปลี่ยนเป็นซ้อมมือกับคนนอก และแข่งนับผลว่าใครเหนือกว่า“เรียนท่านอ๋อง ข้ากับพี่สิบเจ็ดจะแข่งว่าใครลงมือได้มากกว่ากัน และ ใครลงมือได้หนักกว่าขอรับ” ชือจิ่วหรือกิเลนสิบเก้าน้องเล็กสุดของกลุ่มยิ้มหวานถูมือถูไม้รอฟังคำขอ

เช้าวันใหม่ที่แสนวุ่นวาย ผู้คนมากมายต่างออเข้ามาในโรงเตี๊ยมเซียนสวรรค์ เพื่อลิ้มรสอาหารที่ประกาศลดราคาลงครึ่ง ๆ เพราะผู้ดูแลแจ้งว่านายท่านใหญ่มาเยี่ยมโรงเตี๊ยม นายท่านใหญ่ที่ว่า? คือ ผู้ใดไม่ได้นอกจาก เส้าหยางจวิน ประธานสมาคมเหวินชาที่ลึกลับยากจะพบเห็นแม้แต่ฮ่องเต้ครองแคว้นแต่ตอนนี้…“คุณชายเส้าหยาง...”“คุณชาย”บรื๋อ!!! ขนลุกเป็นบ้าใช่แล้ว…คุณชายเส้าหยางรูปโฉมสง่างามลึกลับ กำลังขนลุกขนพองไปทั้งตัว ด้วยสายตาจาบจ้วงล้วงลึกและเสียงร้องเรียกแหลม ๆ บาดหูคนฟังของสาวน้อยสาวใหญ่ และไม่ใช่สาวกลางเหลาอาหารของโรงเตี๊ยม พร้อมกับสายตาขู่ฟ่อของจูเฉิงเยว่น้องชายของคุณชายเส้าหยาง ที่ส่งดวงตาพิฆาตให้บรรดาสาวที่จะกลืนกินพี่ชายของตัวเอง และ สายตาเห็นใจให้กับฉีเจิ้งของฉงหยิ๋นที่เคยตกเป็นเหยื่อน่ารัก ๆ ของเยี่ยหยางเหมือนกันหวงฉีเจิ้งผู้ถูกรุมทึ้งด้วยสายตา เหมือนถูกเปลือยกายเปลื้องผ้ากลางตลาดสด ส่งรังสีอำมหิตให้ตัวต้นเหตุที่นั่งยิ้มไม่รู้สึกรู้สาอย่างเยี่ยหยาง ซึ่งกำลังร่วมโต๊ะอาหารเช้ากับครอบครัวอย่างสุขกายสบายใจผู้ถูกสวรรค์กลั่นแกล้งอยู่เสมอ ได้แต่เข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจหาทางระบายไม่ออก ที่เก

“ตกลง ข้าไม่ได้ยืดเส้นยืดสายนานแล้ว ไปกันเลย” หวงฉีเจิ้งฟังเรื่องราวคร่าว ๆ ที่กว่าจะรู้เรื่องโดยเยี่ยหยางผู้เล่าเรื่องห่วย แต่เขาก็พอเข้าใจมันได้“เดี๋ยวสิ!!! เจ้าจะเล่นบทไหน”“ข้าไม่อยากเลือกเลย” ฉีเจิ้งคร่ำครวญ ลองคิดดูสิให้เขาทำตัวเป็นเส้าหยางจวินผู้เย่อหยิ่งก็แย่ เป็นชินอ๋องบัดซบยิ่งแย่กว่า นี่เพื่อนเขาจะใช้ชีวิตเป็นผู้เป็นคนดี ๆ กับใครเขาบ้างไม่ได้หรือ พฤติกรรมตัวตนแต่ละอย่าง แค่คิดว่าต้องสวมหน้ากากเป็นเพื่อนรักก็ละเหี่ยใจแล้ว ตัวเลือก...ยากมาก เพราะเขาหนังหน้าหนาไม่เท่าสหายรัก งั้นเลือก “เส้าหยาง” ...ดีกว่า“เจ้าไม่อยากลองเป็นท่านอ๋องบ้างหรือ?” เยี่ยหยางกล่อม เขาขี้เกียจอาบน้ำประแป้งแต่งตัวเพื่อนรักเยอะแยะ“ไม่” หวงฉีเจิ้งปฏิเสธเสียงแข็ง ...ท่านอ๋องข้าก็อยากเป็นอยู่ แต่ถ้าให้เป็นท่านอ๋องบัดซบ ข้าไม่เอา!!! “ก็ได้ ๆ เปลืองน้ำยาชะมัด แถมสีผมที่ได้ ทำภาพลักษณ์ข้าตกต่ำไปมาก” เยี่ยหยางบ่น เขาต้องใช้น้ำยาเปลี่ยนสีผมทั้งน้ำยาเปลี่ยนรูปเปลืองชะมัด แถมสีผมที่ได้ยังไม่เงาเหมือนสีผมของเขาอีก ต้นฉบับเจ้าของใบหน้าเส้าหยางตัวจริง จัดการแปลงโฉมให้หวงฉีเจิ้งผู้อยากลองประสบการณ์แปลกใหม่เส

“ขอรับเกอ” เฉิงเยว่ตอบ เขาเดินตามพี่ชายมาอย่างเบลอ ๆ นั่งฟังพี่ชายสั่งการอย่างมึน ๆ แล้วเดินกลับไปนอนอย่างงง ๆ เขาครุ่นคิดแล้วคิดอีกเหมือนพี่ชายจะชอบเรื่องที่เกิดขึ้นมาก ชอบความโกลาหลมาก เล่นได้อย่างสนุกมาก รับมือได้อย่างหมดจนมาก แต่เขาเห็นตรงไหนที่ผิดปกติกันนะ?เยี่ยหยางส่งน้องชายที่น่ารักเข้านอนเรียบร้อย ก็ไปตามคนมาเพิ่ม ตามคนมาเล่นอีกคนด้วย ตัวบัดซบแห่งราชอาณาจักรซีเว่ยร่ายเวทหายตัว ไปปรากฏตัวที่ห้องพักเทียนถูหวู่ของตัวเอง“กลับมาหาเพื่อนได้แล้วหรือท่านอ๋องรูปงาม?” หวงฉีเจิ้งที่กำลังทำงานหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องด้วยการขายข่าวในเทียนถูหวู่ เห็นเพื่อนที่หายหน้าหายตาไปสองวันปรากฏตัวตรงหน้า เขาถอนจิตที่ไปสืบส่องหาข่าว จากห้องพักห้องหนึ่งกลับมาทันทีที่รู้สึกว่าท่านอ๋องคนดังกลับมาแล้ว“เจ้ามันโรคจิตฉีเจิ้ง ชอบส่องชาวบ้านชาวช่องอยู่ได้” เยี่ยหยางเหน็บเพื่อนที่ชอบแอบไปดูพฤติกรรมผู้คน ไปขายเป็นข่าว ยิ่งใกล้วันงานประลองลูกค้ายิ่งชุกชุม เพราะศิษย์แต่ละคนต้องการจะล้วงลึกรู้จริงว่าคู่แข่งมีพัฒนาการใดเพิ่มขึ้นบ้าง ดังนั้นช่วงนี้เลยมีงานให้พ่อคุณรับเงินรับทองไม่ขาดสาย“ทำไงได้ ข้ามันคนจนต้องห

“พวกท่านก็ร่วมโต๊ะกับครอบครัวข้าด้วยสิ” สามเหยื่อภายใต้การจับจ้องของมหาเสนาบดีราชอาณาจักรเป่ยฉินถึงกลับร้อน ๆ หนาว ๆ“เอ่อ…”“ไม่ต้องเกรงใจ” ...พวกข้าเกร็งใจ และเกร็งไปทั้งตัวแล้วต่างหาก สายตาสามคู่โต้ตอบกันไปมาผลักให้ใครสักคนตอบปฏิเสธ ในที่สุดดวงตาดุดันแฝงการบังคับ ก็แผ่รัศมีห้ามปฏิเสธจากตัวเสนาบดีใหญ่พวกเขาได้แต่พยักหน้าตกลงอย่างหารอดให้กับตัวเอง ตอบตกลงอย่างช่วยไม่ได้ “ขอรับ”จูเหวินฟงต้องการจับข้อพิรุธ จึงชวนคนร่วมโต๊ะอาหารเพิ่ม เขาเห็นว่าได้เวลาแล้ว จึงให้ทุกคนลงมือ “ทานกันเถอะเฟยเฟย”“ค่ะท่านพี่”“คุณชายซีเจ๋อ บุตรชายข้าเส้าหยางที่ผ่านมาคงรบกวนท่านไม่น้อย” ท่านอัครเสนาบดีเริ่มกระบวนการซักฟอกบนโต๊ะอาหาร“ไม่ ๆ ไม่รบกวนเลย คุณชายใหญ่เส้าหยางเป็นคนสำคัญของสมาคมเหวินชา และเปรียบเสมือนน้องชายคนหนึ่งของข้า ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องรบกวนอันใด” กู้ซีเจ๋อเงยหน้าขึ้นมาคีบเนื้อไก่ผัดพริก ก็ตกเป็นเป้าหมายในการสนทนาร่วมโต๊ะอาหาร กลืนน้ำลายดังกึก รีบตอบกลับไป เขาเริ่มรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้รสชาติเผ็ดร้อนเกินไปแล้ว เขารู้ว่าอดีตชินอ๋องแห่งซีเว่ยถูกกบฏลอบโจมตีจนหายสาบสูญไม่ทราบเป็นตาย คนผู้นี

ให้เป็นท่านอ๋อง ข้าก็อยากเป็นอยู่ แต่ถ้าให้เป็นท่านอ๋องบัดซบ ข้าไม่เอา!!!จูเส้าหยางเดินสบาย ๆ ราวกับสวนหลังบ้านของตัวเอง เดินชมห้องขังที่ขังผู้ต้องโทษหลายร้อยคน ต่างมองเขาอย่างขอความช่วยเหลือระคนหวาดกลัว อืม...ดูท่าข้าต้องทำงานให้พังพอนเหลือง ตอบแทนค่ากินค่าอยู่เลี้ยงดูปูเสื่อมาหลายปีเล็ก ๆ น้อย เฮ้อ! งานเยอะจริง ๆ“พี่หยาง!”“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว”“อืม เป็นอย่างไร...ฮ่องเต้เว่ยช่างเลี้ยงดูขุนนางดีเหลือเกิน” จูเหวินฟงมองเพียงแค่แวบแรก ก็รู้แล้วว่าเมืองนี้เป็นของคนแซ่หลี่ไม่ใช่มู่หรงอย่างฮ่องเต้ราชอาณาจักรซีเว่ย“ขอรับท่านพ่อ”“ข้าเห็นแล้วคันไม้คันมือเกะกะลูกตา อยากกวาดพวกมันทิ้งจริง ๆ ดีที่เมืองนี้ไม่ใช่ราชอาณาจักรเป่ยฉิน ไม่เช่นนั้นข้าจะลงทัณฑ์พวกมันให้หลาบจำ” ท่านพ่อ ท่านจะพูดเฉย ๆ ไม่ได้ ถ้าท่านอยากเก็บกวาด ข้ายกหน้าที่ตำแหน่งพิเศษแต่งตั้งพร้อมตราประทับ ยกให้ทันทีได้เลย เยี่ยหยางได้แต่คร่ำครวญในใจ เพราะต้องลงมือด้วยตัวเองไม่มีคนช่วย ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณพังพอนเหลืองที่น่ารักของเขาเล็กน้อย“ท่านพี่ น้องว่าเราออกไปทานข้าวเย็นฝีมือเสี่ยวฉงกันดีกว่า ป่านนี้คงเตรียมทุ

เอ๊ะ? เมื่อกี้อีกฝ่ายบอกว่าเขาเป็นน้องชาย ก็หมายความว่าอีกคนเป็นพี่ชายที่ท่านแม่เอ่ยถึงงั้นหรือ“ท่านคือ?”“อ่ะแฮ่ม...ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง น้องชายของข้า”เยี่ยหยางกล่าวยิ้มกว้างต้อนรับน้องชายอย่างอารมณ์ดี ปัดความบาดหมางส่วนตัวระหว่างเขากับเฉิงเยว่ทิ้งทันที ราวกับเรื่องที่ปะทะคารมกันไม่เคยเกิดขึ้นจูเฉิงเยว่ “...”“เจ้าไม่เชื่อ?” เยี่ยหยางเห็นน้องชายเงียบไปก็ถามกลับ ก็ได้คำตอบที่ปวดใจมาแทนว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อแม้แต่น้อย“นี่เจ้าดู” คนเป็นพี่ลากน้องชายหมาด ๆ มายืนหน้ากระจกเทียบ “สีผมเราสองคนก็เหมือนกัน สีตาก็ด้วย นี่เป็นเอกลักษณ์ของตระกูลเราเลยนะ”“ท่านพ่อท่านแม่ไม่ได้มีสีผมสีตาประหลาดอย่างนี้” เฉิงเยว่แย้ง“ก็ได้ ๆ ข้าจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้าฟัง” เยี่ยหยางพูดเสียงเล็กเสียงน้อยกับน้องชายอย่างอ่อนโยนจากนั้นรินน้ำชาให้ตัวเองและน้องชาย เตรียมสนทนายืดยาวให้อีกฝ่ายยอมรับเขาให้ได้ เขาอยากมีน้องชายตั้งแต่อยู่ระนาบมนตราแล้ว แต่ท่านพ่อไร้ความสามารถ ให้กำเนิดน้องน้อยของเขาไม่ได้ ไม่คิดว่าจะมีน้ำยาตอนนี้“จักรวาลกว้างใหญ่มีระนาบปริภูมินับพันนับหมื่นดวง ระนาบหวู่เซียนคือระนาบยุทธที่อำนาจปราณ

เจ้าตัวเลยพิสูจน์โดยถลกแขนเสื้อขึ้นไม่เกรงใจเจ้าบ้านบาดแผลยาวจากคมกระบี่ค่อย ๆ สมานตัวเองเห็นชัดด้วยตาเปล่า ดวงตากลมโตเบิกตากว้างอย่างตกใจยารสชาติห่วยนรกแตก แต่มีประสิทธิภาพดีเกินคาด คงไม่มีโอสถใดเยี่ยมยอดเท่านี้ มันสามารถรักษาบาดแผลได้ในพริบตาเฉิงเยว่มองหน้าเส้าหยางอย่างมึนงง สายตาเต็มไปด้วยคำถาม ว่า ทำไมต้องช่วยเขามากมายอย่างนี้“คุณชายจู คงมีคำถามอยากถามข้า”เยี่ยหยางถาม เขาไม่ต้องเสแสร้งปกปิดตัวตน เผยบุคลิกเป็นตัวเอง ออกมา “เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าตัวเองมีพลังอย่างอื่นนอกจากปราณยุทธ”“ข้ารู้ แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร”“คุณชายมองตัวเองในยามนี้ก่อน” เยี่ยหยางร่ายเวทเรียกกระจกส่องทั้งตัวให้เฉิงเยว่ได้มองตัวเองทั้งตัวดูท่าเจ้าตัวจะไม่รู้ว่า นอกจากตัวเองมีพลังเวทแล้ว แม้แต่รูปลักษณ์ก็ยังเปลี่ยนไปเฉิงเยว่มองภาพสะท้อนนิ่งงึนงัน มือยกจับเส้นผมที่เคยเป็นสีเข้มกับกลายเป็นสีเงินยวงขาวสว่างทั่วทั้งศีรษะ ดวงตาสีฟ้าแทนที่ดวงตาเข้มที่เคยมีนับสิบปีไม่ มันเกิดอะไรขึ้นกับเข

“จุ๊ ๆ ไม่ต้องรีบอยากตาย เดี๋ยวข้ามีเรื่องสนทนาอย่างสนิทสนมกับพวกเจ้า”บุคคลที่สวมหน้ากากตัวสูงกว่า กล่าวกับพวกมันที่เหลือรอดห้าคน ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมแผ่ไอเย็นทั่วร่าง จนไม่มีใครกล้าขยับตัวปิดปากเงียบ กลัวว่าหากเผลอส่งเสียงจะกลายเป็นนกถูกเกาทัณฑ์ตัวแรกพวกมันมองเพื่อนร่วมอาชีพอีกคนชิ่งตายด้วยสีหน้าอิจฉาแม่ง! หนีตายไปสบายก่อนใครเพื่อนเลยเยี่ยหยางหลังจากข่มขู่มือสังหารเสร็จ ก็หันไปหาจูเฉิงเยว่ที่เปลี่ยนรูปลักษณ์ไป“คุณชายข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า หวังว่าจะไม่ปฏิเสธ” เขาเอ่ยกับคุณชายจูเฉิงเยว่ “สภาพเจ้าตอนนี้คงไปพบใครลำบาก มากับข้า”ส่วนเฉิงเยว่เหนื่อยจนพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าอย่างจำยอมให้อีกฝ่าย ตัวเขาคาดไม่ถึงว่าคนที่มาช่วยคือเส้าหยาง โชคดีที่อีกฝ่ายยื่นมือมาช่วย แม้เคยเห็นหน้าค่าตา ไม่เคยคุยกันอย่างสนิทสนมก็ตามทันทีที่จูเฉิงเยว่พยักหน้าตกลง เยี่ยหยางก็ร่ายคาถาเคลื่อนย้ายพริบตาอีกหน นำทั้งคนทั้งศพของเหล่านักฆ่า กลับไปที่เขาเพิ่งจากมาอีกครั้ง“อ๊ะ! อาหยางลืมสิ่งใด?”

และผลลัพธ์ก็คือระเบิดโทสะของจูเฉิงเยว่ที่ไม่มีใครล่วงรู้ เพราะผู้ลองดีต่างไปรายงานตัวกับยมบาลกันทุกคนเรียบร้อย สำหรับบางคนการมีโทสะ อาจทำให้ขาดสติ แต่สำหรับเฉิงเยว่โทสะในเรื่องนี้กลับทำให้เขาสงบอารมณ์ สงบนิ่งจนน่ากลัว ประสาททั้งห้าเปิดรับสัมผัส แววตานิ่งเย็นยะเยือกพร้อมทำลายพวกมันหารู้ไม่ว่า ได้ก้าวข้ามขีดอารมณ์ของทายาทตระกูลจูให้แล้ว ลมไร้ที่มาโหมกระหน่ำจากทุกทิศทาง ล้อมรอบกลุ่มมือสังหารสองกลุ่มที่ส่งคนมามากกว่างานอื่น ๆ พวกมันต่างมองหน้ากันอย่างมึนงง ข่าวลือในสมาคมนักฆ่าเกี่ยวกับคุณชายตัวประหลาดผู้นี้เห็นทีจะเป็นจริง พวกมันต้องรีบจบงานนี้ ก่อนที่ชีวิตของมันจะต้องจบลงที่นี่เอง ท่าทีกวนโทสะเหยื่อเปลี่ยนเป็นลงมือสังหารอย่างจริงจังเคร่งเครียดมากขึ้น คมอาวุธพุ่งเข้ามาทุกทิศทางเล็งเข้าที่จุดตาย จูเฉิงเยว่รู้สึกถึงพลังบางอย่างไหลเวียนในร่างกาย เอ่อล้นเต็มไปด้วยพลัง ความรู้สึกที่รุนแรงยิ่งกว่าพลังข

พวกเขาทุกคนที่เป็นคนของสมาคมเหวินชา ต่างเป็นคนที่อาหยางเลือกเองกับมือ ถูกสั่งสอนฝึกฝนจนกลายเป็นยอดคน แม้ว่าอาหยางของเขาจะเป็นแค่เด็ก แต่ความรู้และประสบการณ์กลับมากมายมหาศาลอาหยางต้องประสบเหตุการณ์เช่นใดที่บีบบังคับให้ต้องเติบโตเลี้ยงตัวเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะเติบโตมาด้วยกันช่วงหนึ่ง และรู้จักครอบครัวเบื้องหลังตี้ตี่ แต่เขาคิดว่ามันต้องมีเรื่องราวมากกว่าที่เขารู้ หวังว่าน้องน้อยของเขาจะใช้ชีวิตเฉกเช่นคนปกติทั่วไป อย่าได้เจ็บปวดเช่นพี่ชายคนนี้เลยจูเฉิงเยว่เมื่อสะกดรอยตามชินอ๋องไม่ทัน เขาก็ย้อนกลับไปที่จุดมุ่งหมายเดิม ที่ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึงยามเซินแล้ว จะให้ท่านแม่รอนานไม่ใช่ความคิดที่ดี“สบายดีหรือไม่ คุณชายจูเฉิงเยว่?”คุณชายน้อยตระกูลจูถึงกลับกลอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย ที่ต้องพบกับพวกโตแต่ตัวแต่ไร้สติปัญญาอีกแล้ว พวกมันราวสิบคนปิดบังหน้าตาเยี่ยงโจรหาเรื่องคนตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน ช่างอาจหาญยิ่งนัก เขาไม่อยากเสียเวลากับคนพวกนี้ยิ่งกว่าอ๋องจอมบัดซบคนนั้นสักอีก“ถอยออกไปตอนนี้ ข้าจะยังไม่เอาเรื่องพวกเจ้า” จูเฉิ

ดังนั้นสิ่งแรกที่เขาริเริ่มลงมือทำหลังจากแน่ใจว่าต้องติดอยู่ต่างถิ่นคือ หาเงินและหลักแหล่งที่มั่นคง“อาหยาง!!!”เสียงร้องอย่างดีใจของกู้ซีเจ๋อ ผู้รับหน้าที่ดูแลกิจการทั้งหมดแทนเยี่ยหยางร้องอย่างคิดถึงคนที่หายหน้าหายตาไปนาน เขาไม่เห็นเงาหัวนายท่าน ‘เส้าหยาง’ หัวหน้าสมาคมการค้าเหวินชาจนแทบลืมว่ามีตัวตน ยังดีที่เส้นผมสีสว่างเด่นบอกเอกลักษณ์ที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางลืม จะมีใครที่มีเส้นผมสีนี้ตั้งแต่ยังไม่แก่เฒ่ากันบ้าง ถ้าไม่ใช่เจ้านายที่นึกได้ว่าตัวเองก็มีงานต้องทำ“ระงับอารมณ์ตื่นเต้นที่คิดถึงน้องรักหน่อยพี่”ดวงตาสองสีมองไปที่พี่ชายนอกสายเลือดของเขาด้วยดวงตาหยอกเย้ากู้ซีเจ๋อ ที่ทำหน้าที่แทนเจ้าของกิจการได้อย่างดีเยี่ยม สมกลับที่คนเป็นน้องวางใจทิ้งงานให้แบบไม่ต้องเป็นห่วง“ข้าไม่ได้ตื่นเต้นคิดถึงเจ้า แต่คิดว่าเมื่อไหร่เจ้าจะเอางานตัวเองกลับไปสะสางสักที ข้าแทบจะจมกองบัญชีตายอยู่แล้ว” กู้ซีเจ๋อมองหน้าน้องชายที่เคยน่ารักอย่างขุ่นเคืองเยี่ยหยางเจอกับกู้ซีเจ๋อโดยบังเอิญเมื่อสิบปีก่อน