บทที่ 104 น้องชายมู่หรงเยี่ยหยาง (1)

จูเฉิงเยว่ไม่ต้องการเรียกพี่ชายผิดคน เขากระโจนเข้าจัดการจู่โจมว่าที่พี่ชายอย่างไม่ให้ตั้งตัว ฉุดกระชากเปลื้องผ้า จนคนที่บอกว่าเป็นพี่ชายถึงกลับเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ท่อนบนเปลือยเปล่ายืนมึนงงไม่เข้าใจการกระทำของน้องชายตัวเอง 

ว่าที่น้องชายหมุนตัวว่าพี่ชาย จดจ้องไปที่เอวด้านหลังขวาตาเขม็ง บริเวณนั้นปรากฏปานแดงขนาดประมาณหนึ่งฝ่ามือรูปร่าง คล้ายไม่คล้ายพยัคฆ์ไม่คล้ายสิงห์ รูปดั่งเช่นกิเลนผงาด เหมือนที่มารดาบอกไม่ผิดเพี้ยน 

ไม่ผิดคนแน่!!!

ทันทีที่ยืนยันตัวตนถูกต้อง น้ำตาหยดใหญ่ร่วงใส่หลักฐานที่ยืนยันความจริงต่อหน้าเฉิงเยว่ เขานึกจินตนาการอยู่ตลอด 

ภาพในความฝันที่มีพี่ชายคอยปกป้องเขา พี่ชายที่ต่อยตีกับผู้อื่นที่มารังแกเขา 

ภาพที่พี่ชายปกป้องเขา ภาพที่พี่ชายเล่นสนุกกับเขา 

เขามีพี่ชายแล้วจริง ๆ 

“ต้าเกอ!!!”

เยี่ยหยางที่รอน้องน้อยยอมรับความสัมพันธ์ จู่ ๆ ก็ถูกเปลื้องผ้า พลิกซ้ายพลิกขวา จากนั้นก็ร้องไห้โฮใส่ จนคนเพิ่งเป็นพี่ชายหมาด ๆ มึนงง รับมือไม่ถูก ได้แต่ดึงตัวมากอดปลอบ

“โอ๋ ๆ ลูกผู้ชายไม่เสียน้ำตาง่าย ๆ หรอกนะ” 

มือคู่กุมใบหน้าเฉิงเยว่ นิ้วโป้งปาดน้ำตาใสที่ร้องไห้โฮกลายเป็นเด็กน้อย “แก้ผ้าพี่เสร็จแล้วร้องไห้เนี่ยนะ?”

“ข้าไม่ได้ร้องนะ ฝุ่นเข้าตาต่างหาก” จูเฉิงเยว่สะบัดตัวหลบไม่ยอมรับหรอกว่า เขาดีใจมากจนกั้นน้ำตาไม่ได้

“ไม่ร้องก็ไม่ร้อง มานี่มา” เยี่ยหยางใส่เสื้อผ้ากลับเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าทำไมเฉิงเยว่ถึงต้องทำแบบนี้ แต่ถ้าเป็นการทำให้น้องชายยอมรับเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาเรียกเฉิงเยว่มาหาให้น้องชายตัวโตนั่งตัก “เสี่ยวเฉิงดูมือข้า” 

จูเฉิงเยว่มองมือพี่ชายตามที่บอก แม้ว่าจะเขินอายที่ตัวเองโตแล้วกลับเพิ่งได้นั่งตักคนเป็นพี่ แต่ก็นั่งลงอย่างไม่อิดออด 

ไม่มีใครเห็นสักหน่อยว่า ข้านั่งตักท่านพี่ 

เยี่ยหยางร่ายเวทซ่อมแซมทำความสะอาดเสื้อผ้าที่ขาดแหว่งเปื้อนเลือด กลับกลายเป็นเสื้อที่ไร้รอยขาดและคราบโลหิต

“ยอดเยี่ยมหรือไม่?” คนเป็นน้องได้แต่ตื่นตาตื่นใจกลับสิ่งใหม่ที่เพิ่งได้เห็น เบิกตากว้างอย่างสนใจ 

“ข้าอยากทำได้บ้าง”

“เจ้าทำได้แน่นอน พี่จะสอนเจ้า แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะ” เยี่ยหยางเคาะปลายจมูกอย่างเอ็นดูบอกเด็กน้อย แล้วถามเรื่องที่เขาเห็นน้องชายออกมาจากเทียนถูหวู่ ก่อนจะสะกดรอยติดตามเขา “เจ้าออกมานอกเทียนถูหวู่ทำไม บอกพี่ได้หรือไม่?”

“อ๊ะ...ข้านัดกับท่านแม่ แย่แล้ว!” จูเฉิงเยว่นึกถึงนัดหมายที่ต้องไปพบก็ตกใจ 

เขาลืมไปเลย

“เกอ...หยางเกอเกอ” เขายังไม่กล้าเรียกพี่เต็มปาก

“หืม”

“ไปหาท่านแม่กับข้าน้า” จากเด็กที่หยิ่งยโสไม่เห็นหัวใคร แทบจะกลายเป็นเด็กน้อย เมื่ออยู่กับครอบครัวเอ่ยอ้อนพี่ชายคนใหม่ ทำตาปริบ ๆ เรียกคะแนนความน่ารักน่าเอ็นดูให้พี่ชายหลง

“ไป ตกลง”

ส่วนคนเป็นพี่ชายมือใหม่เจอทักษะลูกอ้อนของน้องชายก็แทบละลาย ตกหลุมพรางน้องน้อยเข้าเต็มเปา โอบอุ้มน้องชายตัวโตหายไปในพริบตา

พี่น้องคู่นี้หายไปจากอาณาเขตของเหวินชาอย่างรวดเร็ว แต่ทั้งคู่คงลืมไปแล้วว่าต้นเหตุอย่างนักฆ่าอีกห้าคนยังอยู่ในกำมือของกู้ซีเจ๋อที่รับฝากอย่างเอ็นดู