เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 97
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 98
แค่ฟังจากเสียง ก็สามารถรู้สึกถึงความเจ็บปวดในนั้นอวิ๋นซานหูอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น การกระทำที่กำลังฟันศพอยู่ชะงักคนอื่นๆ ที่อยู่โดยรอบก็หันมามองเช่นกันอวิ๋นฝูหลิงกลับยืนอยู่ข้างๆ อย่างใจเย็น อีกทั้งยังมีรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า เหมือนกำลังเพลิดเพลินกับบทเพลงที่ไพเราะอะไรแผ่นหลังของทุกคนถึงกับมีเหงื่อเย็นผุดขึ้น และบอกกับตัวเองอย่างหนักแน่นอีกครั้ง ต่อไปห้ามล่วงเกินแม่นางอวิ๋นเด็ดขาดหัวหน้าหมู่บ้านหม่าไม่สามารถทนต่อการทรมานที่เจ็บไปถึงหัวใจนี้ ไม่นานก็สารภาพออกมาอย่างหมดเปลือกนอกจากคนที่ไปช่วยงานทางเหมืองแร่ ยังมีคนกลุ่มเล็กๆ สิบคนที่ลาดตระเวนโดยรอบเพื่อควบคุมตัวพวกอวิ๋นฝูหลิง คนที่เหลือล้วนเฝ้าอยู่ในหมู่บ้านอีกทั้งหลังจากที่หัวหน้าหมู่บ้านหม่ารู้ว่าเกิดข้อผิดพลาด ก็ได้เรียกคนทั้งหมดในหมู่บ้านมาทางนี้แล้วหลังจากอวิ๋นฝูหลิงได้ยิน อยากขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้านหม่าจริงๆเขาเรียกคนมาทั้งหมดเช่นนี้ นับว่าช่วยนางประหยัดเวลาได้ไม่น้อยอวิ๋นฝูหลิงให้คนนับจำนวนคนครู่หนึ่ง หลังจากเทียบก็เหมือนกับที่หัวหน้าหมู่บ้านหม่าพูดพบว่าไม่มีใครหลุดรอดไปได้ อวิ๋นฝูหลิงถอนหายใจอย่างโล่งอกเ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 99
หลังจากเซียวจิ่งอี้ฟังต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ตกใจจนเกือบเหงื่อแตกโชคดีที่เขาให้เหยากวงอยู่ปกป้องสองแม่ลูกอวิ๋นฝูหลิง ไม่เช่นนั้นไม่กล้าคิดถึงผลที่ตามมาอวิ๋นฝูหลิงจิบชาตั้งสติครู่หนึ่ง จึงจะกล่าวถาม “ต่อจากนี้ทำอย่างไรดี? พวกเราจะออกจากที่นี่โดยเร็วหรือไม่?” เซียวจิ่งอี้ส่ายศีรษะ “เจ้าบอกว่าชาวบ้านที่บาดเจ็บต้องพักฟื้นไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นก็ถือโอกาสนี้ อยู่ที่หมู่บ้านนี้อีกสักสองสามวัน ส่วนเรื่องอื่นปล่อยให้ข้าจัดการก็พอ”เมื่ออวิ๋นฝูหลิงได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้แล้วว่าเซียวจิ่งอี้พบอะไรบางอย่างที่เหมืองแร่ เกรงว่าต้องใช้เวลาในการจัดการเรื่องนี้พอสมควรนางไม่ได้ถามอะไรมาก พยักหน้าคล้อยตามทันที“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะปลอบคนในหมู่บ้านเอง”“เรื่องในวันนี้ ข้าแค่บอกว่าคนพวกนั้นเป็นโจร จะปล้นทรัพย์ฆ่าคน”“ส่วนเรื่องอื่น ไม่จำเป็นต้องบอกพวกเขา ให้พวกเขามีส่วนต้องมาวิตกกังวลไปด้วย”คนเหล่านี้ของหมู่บ้านหลินซาน เป็นเพียงชาวบ้านตัวเล็กๆ ที่หาเช้ากินค่ำ เรื่องใหญ่อย่างการกบฏชิงบัลลังก์ พวกเขาไม่รู้มันจะดีกว่าเซียวจิ่งอี้เข้าใจความกังวลของอวิ๋นฝูหลิง จึงพยักหน้ารับการกบฏที่เป็นเร
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 100
ชาวบ้านหลายคนที่บาดเจ็บสาหัสเจียนตาย ก็รอดชีวิตมาได้แล้วโดยเฉพาะหวังเอ้อร์เหอ รอยแผลจากการเย็บตรงท้องเริ่มสมานกันแล้วหลายวันนี้ หวังเอ้อร์เหอราวกับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอันเลื่องชื่อ มีคนไปมุงดูเขาทุกวันไม่ขาดสายเรื่องหนังท้องเปิด หลังจากใช้เข็มกับด้ายเย็บ คนยังสามารถมีชีวิตรอด เป็นสิ่งที่หาดูได้ยากมากหลังจากดูของหายากเสร็จ ก็อดไม่ได้ที่จะชมแม่นางอวิ๋นว่าฝีมือการแพทย์สูงส่งนายท่านหานกับติงหมิงรุ่ยก็ไปดูด้วยตัวเองเช่นกันถึงขั้นคุยกับหวังเอ้อร์เหอ ขอให้เขาเลิกเสื้อขึ้นเพื่อดูบาดแผลของเขาแวบหนึ่งบาดแผลของหวังเอ้อร์เหอเริ่มตกสะเก็ดแล้ว การสมานของแผลเป็นไปด้วยดีหลังจากได้เห็นกับตา ติงหมิงรุ่ยรู้สึกเลื่อมใสฝีมือการแพทย์ของอวิ๋นฝูหลิงจากใจส่วนนายท่านหาน ราวกับค้นพบสมบัติตะลึงโลกอะไรบางอย่าง ยิ่งอยากชักชวนอวิ๋นฝูหลิงมาอยู่สำนักผิงอันของตัวเองถ้าหากสำนักผิงอันมีหมอเทวดาเช่นนี้หนึ่งท่าน ชื่อเสียงและการค้าของสำนักผิงอัน นับวันยิ่งเจริญรุ่งเรืองแน่นอนเป็นเช่นนี้ผ่านไปเจ็ดแปดวัน ในที่สุดทางอวิ๋นฝูหลิงก็ได้รับการยืนยันจากเซียวจิ่งอี้ จัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พวกเขาสาม
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 101
ไทเฮาจะปิดเรื่องที่เจียงโจวอ๋องก่อกบฏ ไม่ให้เรื่องนี้ถูกเปิดเผยแน่นอนเมื่อไม่ถูกเปิดเผย ก็จะไม่มีการประกาศราชโองการแจ้งให้ใต้หล้าได้รับรู้สุดท้ายสามารถจำคุกครอบครัวเจียงโจวอ๋อง เกรงว่าเป็นสถานการณ์ที่ดีที่สุดแล้วแต่ว่าเรื่องเหล่านี้ ย่อมมีเสด็จพ่อของเขาไปปวดหัวสิ่งเหล่านี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขาเซียวจิ่งอี้ใครจะรู้ว่าเวลานี้เอง สีหน้าของเทียนเฉวียนเปลี่ยนเป็นซับซ้อนมาก“เรียนนายท่าน ครอบครัวเจียงโจวอ๋องตายหมดแล้วขอรับ!”เมื่อได้ฟัง เซียวจิ่งอี้ก็ตกใจมากเจียงโจวอ๋องเป็นเป็นลูกแท้ๆ ของไทเฮา มีไทเฮาอยู่ เสด็จพ่อไม่มีทางออกคำสั่งประหารเจียงโจวอ๋อง “หลังจากเจียงโจวอ๋องถูกจับ รู้ว่าความแตกแล้ว ภายใต้ความหวาดกลัว จึงไถ่โทษโดยการฆ่าตัวตายขอรับ”“พระชายากับซื่อจื่อก็ดื่มยาพิษฆ่าตัวตาย”หลังจากเกิดเรื่อง จั่วเยี่ยนก็ประหลาดใจมากเช่นกัน และยังตั้งใจตรวจสอบอย่างละเอียดอีกรอบอยากตรวจสอบดูว่ามีคนลอบลงมือใช่หรือไม่แต่สุดท้ายกลับพบว่าครอบครัวเจียงโจวอ๋องล้วนฆ่าตัวตายจริงๆชั่วขณะเซียวจิ่งอี้ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีจริงๆเจียงโจวอ๋องซ่อนตัวในความมืดมานานหลายปี เขาวางแผนชิงราชบัลลัง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 102
เทียนเฉวียนเห็นสองคนนี้ทำท่าเดียวกัน จู่ๆ ก็ค้นพบอย่างน่าประหลาด ที่จริงรูปลักษณ์ของพวกเขาคล้ายกันมาก ดูแล้วเหมือนเป็นพ่อลูกกันก็มิปานความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นในสมองเทียนเฉวียน ก็ถูกเขาสลัดออกอย่างรวดเร็วเขากำลังคิดอะไรอยู่?นายท่านไม่เคยใกล้ชิดผู้หญิง จะมีลูกชายที่โตขนาดนี้ได้อย่างไร?เหตุใดเขาจึงผุดความคิดที่ไร้สาระเช่นนี้?เซียวจิ่งอี้พบว่าอวิ๋นจิงมั่วมัวแต่ไล่ตามลูกเสือน้อย แม้แต่รองเท้าหลุดไปเมื่อไรก็ไม่รู้ เวลานี้สองเท้าเปลือยเปล่าเขาอุ้มอวิ๋นจิงมั่วขึ้นมาพลันก้มหน้าโดยไม่ตั้งใจ จู่ๆ เขาก็พบว่าเท้าซ้ายของอวิ๋นจิงมั่วมีหกนิ้วพริบตานั้นหัวใจเซียวจิ่งอี้สั่นสะท้าน เมื่ออาศัยแสงจันทร์ดูอย่างละเอียด มีหกนิ้วจริงๆ ด้วยเขาจับเขาซ้ายของอวิ๋นจิงมั่ว นับทีละนิ้วหนึ่งรอบ มีหกนิ้วจริงๆอวิ๋นจิงมั่วกลับถูกการกระทำของเซียวจิ่งอี้ทำเอาจั๊กจี้ที่ฝ่าเท้า เริ่มหัวเราะคิกคักทันที เซียวจิ่งอี้ถอนมือกลับ อุ้มเขาเดินกลับไปเดินไปพลางกวาดมองอวิ๋นจิงมั่วอย่างละเอียดเดินไปได้ครู่เดียว ก็มองเห็นสวี่ตงที่กำลังตามหาคนด้วยสีหน้าตื่นตระหนกตอนที่อวิ๋นจิงมั่วฉี่ เพราะสวี่ตงง่วงนอนมาก จึงหลับ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 103
ตำบลเล็กๆ ที่อยู่ทางเหนือของเขาเฟิ่งลั่วชื่อตำบลผิงเล่อเที่ยงของวันนี้ จู่ๆ ชาวบ้านของตำบลก็พบคนกลุ่มหนึ่งลงมาจากเขาเฟิ่งลั่ว เสื้อผ้าของคนเหล่านี้ขาดรุ่งริ่ง สีหน้ากลับแดงชุ่มฉ่ำและกะปรี้กะเปร่าเมื่อรู้ว่าทางใต้ของเขาเฟิ่งลั่วถูกน้ำท่วมเพราะฝายเจียงหลิงแตก คนเหล่านี้เดินข้ามเขาเฟิ่งลั่ว ลี้ภัยมาตลอดทาง ชาวบ้านในตำบลต่างก็ประหลาดใจมากเขาเฟิ่งลั่วมีเทือกเขาเยอะ และทอดยาวหลายร้อยลี้ ในภูเขายังมีสัตว์ดุร้ายมากมายคนในตำบลของพวกเขา ไม่เคยกล้าเข้าไปลึกนักผู้ลี้ภัยเหล่านี้สามารถเดินออกมาจากในเขาลึกได้อย่างปลอดภัย ต้องพอมีความสามารถติดตัวแน่นอนหลังจากเห็นหนังเสือที่อยู่นอกสัมภาระของคนเหล่านี้ คนในตำบลยิ่งมั่นใจเรื่องนี้แล้วอีกทั้งผู้ประสบภัยที่ลี้ภัยคนไหนไม่ใช่ผอมจนเห็นกระดูก แม้สภาพของคนเหล่านี้สะบักสะบอม แต่ท่าทางกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวาจู่ๆ ก็มีคนกลุ่มใหญ่เช่นนี้มาโผล่ในตำบล กำนันที่ได้รับข่าวอย่างรวดเร็วก็รีบมาทันทีหัวหน้าหมู่บ้านโจวแสดงบทบาทของตัวเองในฐานะหัวหน้าหมู่บ้านทันที ทักทายกำนันครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็สอบถามข่าวเกี่ยวกับการช่วยเหลือผู้ประสบภัยของราชสำนักเนื
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 104
แต่น่าเสียดาย มีองครักษ์กลุ่มนั้นอยู่ นางไม่สามารถเข้าใกล้เซียวจิ่งอี้ด้วยซ้ำโอกาสบินขึ้นยอดกิ่งไม้กลายเป็นหงส์ฟ้าที่ดีเช่นนี้ เสียดายที่นางไม่สามารถคว้าไว้ได้!เด็กหนุ่มร่างท้วมคนหนึ่งเดินไปที่ข้างกายฟางหลาน เขายิ้มให้นางแล้วกล่าว “เสี่ยวหลาน มา ข้าช่วยถือตะกร้าของเจ้า?”ฟางหลานหันไปยิ้มให้เด็กหนุ่มที่ชื่อสือเฮ่าเทียน กล่าวด้วยสีหน้าตื้นตัน “ขอบคุณพี่สือ”สือเฮ่าเทียนรับสัมภาระของฟางหลานมาด้วยความดีใจ “เกรงใจอะไรกับข้ากัน”บนใบหน้าฟางหลานยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่กลับมองบนในใจแม้ว่าระหว่างทางนางได้รับผลประโยชน์จากสือเฮ่าเทียนไม่น้อย มีทั้งผักป่าและของกินต่างๆ แต่ในใจนางไม่ได้ชอบเขาถ้าหากไม่ใช่เพราะสือเฮ่าเทียนยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง นางไม่คิดจะคุยกับเขาด้วยซ้ำต่อให้นางไม่สามารถจับชนชั้นสูงอย่างเซียวจิ่งอี้ แต่ก็ไม่มีทางแต่งงานกับชาวนาอย่างสือเฮ่าเทียน!กลุ่มของเซียวจิ่งอี้เดินออกจากตำบลผิงเล่อได้ไม่ไกล ก็มารวมตัวกับกำลังคนที่รออยู่ที่นี่แล้วเซียวจิ่งอี้ปีนขึ้นหลังม้า หันกลับไปมองเทือกเขาเฟิ่งลั่วอันคดเคี้ยวและทอดยาวที่อยู่ไกลออกไปเทียนเฉวียนเดินเข้ามาถาม “นายท่าน กลับเมืองห
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 105
“คุณชาย ฟ้ามืดแล้ว วันนี้กลับเข้าเมืองไม่ทันแล้ว คงต้องลำบากท่านพักแรมที่ข้างนอกสักคืน”องครักษ์ที่ขับรถม้าเดินเข้าไป กล่าวรายงานผ่านม่าน“รู้แล้ว” เสียงที่ไพเราะสายหนึ่งดังออกมาจากในรถม้า องครักษ์ที่พูดลากรถม้าไปทางสถานที่ที่อวิ๋นฝูหลิงและคนอื่นตั้งค่ายสุดท้ายหยุดลงตรงจุดที่ห่างจากพวกเขาระยะหนึ่งทันทีที่รถม้าหยุดลง คนที่แต่งตัวเหมือนเด็กรับใช้คนหนึ่งลงมาจากรถม้าก่อน หลังจากนั้นหันไปประคองคนที่อยู่ในรถม้า“คุณชาย ท่านช้าหน่อย!”ภายใต้การประคองของเด็กรับใช้ ชายหนุ่มสวมอาภรณ์สีขาวพระจันทร์เดินออกมาจากในรถม้าผมของเขาดำดุจหมึก ขับให้ใบหน้าขาวดังหิมะ ระหว่างคิ้วมีภาวะของการเจ็บป่วยแฝงอยู่แม้เป็นฤดูร้อนที่อบอ้าว แต่เขากลับสวมผ้าคลุมกันลม เห็นได้ชัดว่าเป็นโรคกลัวหนาวเมื่ออวิ๋นฝูหลิงได้ยินเสียง ก็เงยหน้ามองแวบหนึ่งสายตาของเขากับอวิ๋นฝูหลิงบรรจบกันพอดี พลันพยักหน้าให้นางเล็กน้อยอย่างเกรงใจอวิ๋นฝูหลิงก็พยักหน้าคืนอย่างสุภาพเมื่อชายหนุ่มลงจากรถม้า ผู้ติดตามของเขาก็เริ่มทำงานทันทีปูเบาะรองนั่ง จุดธูปไล่ยุ่งและแมลง ต้มน้ำชงชา ปิ้งขนมแป้งหลังจากขนมแป้งขาวถูกปิ้ง กลิ่นหอมของ
บทล่าสุด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 620
เทียนเฉวียนได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจทันทีว่าท่านอ๋องคิดจะนั่งรอลาภลอยในเมื่อเวินเจาผู้นั้นเป็นนายน้อยเผ่าเยว่ สถานะในเผ่าเยว่ก็ย่อมไม่ธรรมดาหลังจากคนแคว้นเยว่เหล่านั้นรู้ข่าวว่าเวินเจาถูกจับตัวมา จะต้องคิดหาวิธีมาช่วยเขาออกไปเป็นแน่เทียนเฉวียนไปทำตามคำสั่งของเซียวจิ่งอี้ทันทีทว่าหลังจากรอมาสามวัน ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวจากทางด้านเวินเจาแม้แต่น้อยเซียวจิ่งอี้ตระหนักได้ว่าตัวเองเจอคู่ต่อสู้เข้าแล้วราชครูแคว้นเยว่หลบหนีเก่งมาก ทำให้ยามนี้เขารู้สึกจนปัญญาอยู่บ้างหากพูดตามหลักการแล้ว คนแคว้นเยว่เหล่านั้นต้องการฟื้นฟูแคว้น ตัวตนของเวินเจาซึ่งมีสายเลือดราชวงศ์ จึงทำให้พวกเขามีเหตุผลอันชอบธรรมมิเช่นนั้นอาศัยเพียงราชครูผู้นั้น คนแคว้นเยว่ที่เหลือจะเชื่อฟังคำสั่งเขาได้อย่างไร?ทว่าหลังจากผ่านไปนาน คนแคว้นเยว่เหล่านั้นกลับไม่มีท่าทีว่าจะมาช่วยเวินเจาแม้แต่น้อยนี่หมายความว่ามองแผนของเขาออกใช่หรือไม่? หรือคิดว่ายามนี้ไม่ใช่จังหวะที่ดีในการช่วยเหลือ จึงกำลังวางแผนและเฝ้าดูอยู่?หรือคนแคว้นเยว่ยอมแพ้เรื่องนายน้อยเวินเจาผู้นี้แล้ว?เซียวจิ่งอี้คิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่คนแ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 619
ทหารชั้นผู้น้อยคนนั้นได้กลิ่นเลือดจาง ๆ สายหนึ่งกลิ่นเลือดจางมาก จนแทบไม่ได้กลิ่นแต่เขาเกิดมาพร้อมจมูกที่อ่อนไหวต่อกลิ่น แค่เพียงกลิ่นจาง ๆ ก็สามารถได้กลิ่นเช่นกันทหารชั้นผู้น้อยรีบเดินหลายก้าว ไล่ตามสือจ่างซึ่งเป็นผู้นำไปยามนี้สือจ่างเดินออกมาจากเรือนแล้ว ทหารชั้นผู้น้อยรีบเดินไปตรงหน้าสือจ่าง และกระซิบไม่กี่ประโยคก้นบึ้งในดวงตาของสือจ่างฉายแววประหลาดใจ และหันกลับไปมองลานบ้านด้านหลังในลานบ้าน ชายวัยกลางคนกับหญิงสาวผู้งดงามเห็นว่าในที่สุดทหารก็ตรวจค้นเสร็จแล้ว จึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกใครจะรู้ว่ายังไม่ทันถอนหายใจเสร็จ ประตูเรือนกลับถูกคนพังเปิดเข้ามาอย่างกะทันหันกลุ่มทหารที่เข้ามาตรวจค้นก่อนหน้านี้บุกเข้ามาอีกครั้งชายวัยกลางคนเห็นเช่นนั้นก็ใจเต้นแรง แต่บนใบหน้ากลับยังสงบ และก้าวออกมาด้วยรอยยิ้มคาดไม่ถึงว่าเขายังไม่ทันได้เอ่ยปาก สือจ่างผู้นั้นซึ่งเป็นหัวหน้าก็ผลักเขาไปด้านข้าง ก่อนออกคำสั่งเสียงเคร่งขรึมว่า “ค้นหาทั้งในและนอกเรือนใหม่อีกครั้ง ค้นให้ละเอียด!”ทหารทุกคนตอบรับ และแยกย้ายไปค้นหาอีกครั้งทันทีทหารชั้นผู้น้อยซึ่งประสาทรับกลิ่นไวยืนอยู่ที่เดิม จมูกขยับฟ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 618
“ขอรับ” เทียนซูรับคำสั่งก่อนจะถอยออกไปผ่านไปไม่นาน เทียนซูก็กลับมา“ท่านอ๋อง ผู้ดูแลหอจินอวี้กับพนักงานยืนยันศพกันหมดแล้วขอรับ แน่ใจแล้วว่าเป็นคนที่อยู่ข้างตัวราชครูแคว้นเยว่ผู้นั้น”เซียวจิ่งอี้ใคร่ครวญครู่หนึ่ง ก่อนถามว่า “คนผู้นี้ถูกจับได้ที่ใด?”“ถูกจับที่ตรอกหูลู่ซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของเมืองขอรับ” เทียนซูตอบกลับเซียวจิ่งอี้กล่าวทันที “ไปเอาแผนที่จินโจวมา”ผ่านไปไม่นาน แผนที่จินโจวก็ถูกแขวนขึ้นเซียวจิ่งอี้เดินไปข้างหน้าแผนที่ หาตำแหน่งตรอกหูลู่บนแผนที่เขายื่นมือออกไปแตะบนแผนที่ หลังจากนั้นก็วงขอบเขตโดยประมาณและกล่าวว่า“ถ่ายทอดคำสั่ง ให้คนไปค้นหาทุกซอกทุกมุมของตรอกหูลู่”คนผู้นั้นที่ถูกจับได้ ย่อมไม่ปรากฏตัวที่ตรอกหูลู่โดยไม่มีสาเหตุบางทีสถานที่ซ่อนตัวของพวกเขา อาจจะอยู่ใกล้ตรอกหูลู่นอกจากนี้คนผู้นั้นที่ถูกจับได้ ยังกัดลิ้นปลิดชีพตัวเอง ไม่ให้ความหวังตัวเองว่าจะมีชีวิตรอดเลย เห็นได้ชัดว่าทำเพื่อปกป้องใครบางคนดูท่าคนรอบกายราชครูแคว้นเยว่ผู้นั้นจะจงรักภักดีเป็นอย่างยิ่งการเดินทางมาจินโจวครั้งนี้ของเขา ไม่แน่คนข้างกายที่พามาอาจจะล้วนเป็นคนสนิททั้งสิ้นหากคนสนิทเห
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 617
จิตรกรฝีมือดีเช่นนี้ เหตุใดจึงถูกเซียวจิ่งอี้เชิญไปได้ง่าย ๆยิ่งไปกว่านั้นจิตรกรฝีมือดีเหล่านั้นก็ยังไม่เคยเห็นพวกท่านจอมปราชญ์เหวินมาก่อน เหตุใดจึงสามารถวาดภาพเหมือนจากความว่างเปล่าให้เหมือนพวกเขาโดยสมบูรณ์ได้?นอกจากนี้ท่านจอมปราชญ์เหวินอยู่ที่จินโจวมานานแล้ว แต่ไม่เคยได้ยินว่าในจินโจวมีจิตรกรชื่อดังอันใดเลยตั้งแต่เขาหลบหนีจากหอจินอวี้มาจนถึงตอนนี้ ก็ยังผ่านไปไม่พ้นครึ่งวันเสียด้วยซ้ำภายในระยะเวลาอันสั้นถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมีคนที่สามารถวาดภาพพวกเขาออกมาได้มากมายเช่นนี้?ในใจท่านจอมปราชญ์เหวินไม่อยากจะเชื่อแต่เห็นผู้ใต้บังคับบัญชาพูดจาหนักแน่น เขาก็ไม่กล้าคิดไปเองมากเกินไปไม่รู้เพราะเหตุใด เขามักรู้สึกว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเซียวจิ่งอี้ จะมีความแปลกประหลาดมากเสมอบางทีอาจมีคนมากความสามารถอยู่ข้างกายเซียวจิ่งอี้จริง ๆ ซึ่งสามารถวาดภาพเหมือนออกมาได้เหมือนจริงโดยสมบูรณ์ โดยที่อาศัยเพียงคำอธิบายไม่กี่ประโยคยามนี้คนเหล่านี้ที่อยู่ข้างกายเขา ต่างเป็นคนที่เคยปรากฏตัวที่หอจินอวี้หากข้างกายเซียวจิ่งอี้มีจิตรกรฝีมือดีอยู่จริง ๆ เกรงว่าคนเหล่านี้ที่อยู่ข้างกายเขา คงล้วนถูกวาด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 616
ท่านจอมปราชญ์เหวินได้แต่แสร้งทำเป็นผ่านทางมา และรีบพาคนจากไปยามที่ออกมาจากหอจินอวี้ ท่านจอมปราชญ์เหวินก็ถอดหน้ากากออกการสวมหน้ากากเดินบนท้องถนน จะยิ่งดึงดูดความสนใจหลังจากถอดหน้ากาก รูปลักษณ์ของเขาก็ไม่ได้โดดเด่นมากนัก ในฝูงชนจึงแทบไม่มีใครสังเกตเห็นเมื่อคิดว่าแผนการของตนล้มเหลว จนถูกเซียวจิ่งอี้ไล่ล่าราวกับสุนัขไร้บ้านตัวหนึ่ง อีกทั้งนายน้อยเผ่าเยว่เป็นหรือตายก็ไม่อาจรู้ได้ ในใจท่านจอมปราชญ์เหวินจึงหดหู่เป็นอย่างยิ่งเป็นความผิดของเซียวจิ่งอี้!ท่านจอมปราชญ์เหวินรู้สึกราวกับว่าเซียวจิ่งอี้เกิดมาเพื่อเป็นหายนะของเขาเขาวางแผนจัดการเซียวจิ่งอี้หลายครั้ง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายหลบเลี่ยงได้ทุกครั้งเมื่อเขาคิดจะฉวยโอกาสสร้างความวุ่นวายให้แคว้นต้าฉี ก็จะถูกเซียวจิ่งอี้ทำลายแผนการเสมอยามนี้เมื่อนึกถึงเซียวจิ่งอี้ ท่านจอมปราชญ์เหวินก็โกรธจนกัดกรามในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ นี้ เขายังไม่มีกำลังที่จะโต้กลับได้รอก่อนเถอะรอให้เขากลับไปที่เมืองหลวง ก็จะสามารถอาศัยอำนาจขององค์ชายสาม จัดการเซียวจิ่งอี้ให้สิ้นซาก!ท่านจอมปราชญ์เหวินกัดฟัน ขณะที่สีหน้ามืดครึ้มผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดท่านจอมป
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 615
อวิ๋นฝูหลิงยังจำเรื่องที่เซียวจิ่งอี้ขอให้นางวาดภาพเหมือนได้หลังจากพบเซียวจิ่งอี้ ทั้งสองคนก็ไปยังคุกที่ขังผู้ดูแลกับพนักงานของหอจินอวี้ไว้เมื่อพูดถึงแขกผู้มีเกียรติบนชั้นสามของหอจินอวี้ ผู้ดูแลกับพนักงานของหอจินอวี้ก็ต่างจดจำได้เป็นอย่างดีชั้นสามของหอจินอวี้ ไม่ใช่ว่าใครต่างก็มีสิทธิ์ขึ้นไปได้นี่เป็นอุบายที่หอจินอวี้โยนออกมา เป็นวิธีดึงดูดลูกค้าเพื่อสร้างกำไรแบบหนึ่งผู้ที่สามารถขึ้นไปชั้นสามของหอจินอวี้ได้ หมายความว่าเป็นคนที่มีสถานะและทักษะการพนันสูงแต่กลุ่มของท่านจอมปราชญ์เหวิน กลับเป็นเวินเจาพาขึ้นไปด้วยตัวเองนับตั้งแต่เวินจือเหิงนอนป่วยติดเตียง อำนาจทั้งหมดของสกุลเวินก็ตกไปอยู่ในมือของเวินเจาเวินเจาพาคนไปพักอยู่ที่ชั้นสามของหอจินอวี้ ทั้งยังบอกให้ปรนนิบัติกลุ่มของท่านจอมปราชญ์เหวิน เหล่าคนของหอจินอวี้ย่อมไม่กล้าไม่เชื่อฟังไม่ว่าจะเป็นผู้ดูแลของหอจินอวี้ หรือพนักงาน ยามนี้เมื่อถูกขังอยู่ในคุก ทุกคนก็หวาดกลัวอยู่ตลอดเมื่อเห็นการสืบสวนก่อนหน้านี้ของเซียวจิ่งอี้ คนเหล่านี้เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง และออกไปจากคุกโดยเร็ว ทุกคนต่างก็แย่งชิงกันเป็นคนแรกเพราะกล
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 614
“พี่สาม ทางด้านเมืองหลวงมีข่าวคราวบ้างหรือไม่?”“พวกท่านปู่โอวหยางคิดค้นเทียบยาใหม่ที่ใช้รักษาผู้ที่ป่วยเพราะขี้ผึ้งทองได้แล้วหรือไม่?”หลังจากค้นพบขี้ผึ้งทอง อวิ๋นฝูหลิงก็ดึงพวกรองเจ้าสำนักโอวหยางกับหมอหลวงจงมาร่วมศึกษาด้วยกัน ทั้งยังเขียนจดหมายส่งให้นายท่านผู้เฒ่าหาง รวมถึงส่งข้อมูลที่เกี่ยวกับชีพจรและการรักษาให้เขาด้วยแม้เมืองหลวงกับจินโจวจะเป็นสถานที่ที่ได้รับผลกระทบจากขี้ผึ้งทองมากที่สุด แต่ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าที่อื่นจะไม่ได้รับผลกระทบถึงอย่างไรการค้าของแคว้นต้าฉีก็เจริญรุ่งเรืองมาก จากใต้ขึ้นเหนือมีพ่อค้ามากมาย บางทีอาจจะมีคนที่เดินทางระหว่างเมืองหลวงกับจินโจว ซื้อขี้ผึ้งทองติดไปด้วยสองสามกล่องก็เป็นได้อวิ๋นฝูหลิงคิดว่านางออกจากเมืองหลวงมาหลายวันถึงเพียงนี้ ไม่รู้ว่าทางด้านเมืองหลวงจะมีความคืบหน้าใหม่อันใดบ้างตั้งแต่อวิ๋นฝูหลิงกลับมาถึงจินโจว ก็ยุ่งอยู่กับการรักษาผู้ป่วยมาโดยตลอด หางซานสุ่ยจึงไม่มีโอกาสได้พูดคุยเป็นการส่วนตัวกับนางตอนนี้เมื่อเห็นว่าอวิ๋นฝูหลิงเป็นฝ่ายถามขึ้นมา หางซานสุ่ยก็นับว่ามีโอกาสแล้วเขาหยิบจดหมายสองสามฉบับออกมาจากในโต๊ะ“จดหมายพวกนี้ถูกส่ง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 613
แม้ว่าราชครูแคว้นเยว่จะหนีไปแล้ว แต่เขาอยู่ที่หอจินอวี้ตั้งหลายวัน จึงมักจะมีช่วงเวลาที่ผ่อนคลายจนเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงแม้เขาจะใช้หน้ากากปิดบังใบหน้าอยู่เสมอ จึงไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนรอบตัวเขาทุกคนจะสวมหน้ากากกระมัง?เริ่มต้นไล่ไปจากผู้ใต้บังคับบัญชา บางทีอาจจะค้นพบสิ่งใหม่ ๆ ก็เป็นได้เซียวจิ่งอี้ตัดสินใจไต่สวนผู้ดูและกับพนักงานเหล่านั้นของหอจินอวี้ยังมีทักษะการวาดภาพเหมือนอันยอดเยี่ยมของอวิ๋นฝูหลิง จะต้องจับพวกปลาซิวปลาสร้อยพวกนั้นได้เป็นแน่แม้ว่ากลุ่มของราชครูแคว้นเยว่จะฉวยโอกาสวางเพลิงเพื่อหนีออกไปจากหอจินอวี้ แต่ประตูเมืองจินโจวก็ปิดอยู่ ยามนี้พวกเขาคงยังซ่อนตัวอยู่ในเมืองนอกจากนี้ มีบางสิ่งที่ต้องจัดการด้วยเช่นกันเซียวจิ่งอี้ยืนอยู่หน้าประตูสำนักผิงอัน หันกลับมามองอวิ๋นฝูหลิงที่กำลังยุ่งคราหนึ่งเพียงชั่วครู่เดียว เขาก็พลิกร่างขึ้นหลังม้า มุ่งตรงไปยังที่ว่าการเมืองจินโจวครึ่งชั่วยามต่อมา มีประกาศใบหนึ่งถูกนำมาติดไว้ที่ประตูที่ว่าการทั้งยังมีคนตีฆ้องจากที่ว่าการ อ่านเนื้อหาในประกาศไปทั่วเมืองประกาศนี้กล่าวถึงอันตรายของขี้ผึ้งทอง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 612
“ข้าอยากจับคนร้ายที่กระทำความผิด ให้ได้แบบคาหนังคาเขา”“แต่ไม่คิดเลยว่าคนผู้นั้นจะโหดเหี้ยมถึงขั้นเสียสติ ตั้งใจวางเพลิงในหอจินอวี้ เพื่อหลบหนีการไล่ล่า”“เป็นเพราะข้าไม่รอบคอบ ทำให้ผู้บริสุทธิ์ทุกคนต้องตกอยู่ในอันตราย”“วันนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเพราะเหตุเพลิงไหม้ที่หอจินอวี้ ค่ารักษาและค่ายาข้าจะจ่ายให้เอง”“นอกจากนี้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย จะได้รับห้าตำลึง ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บหนักจะได้รับสิบตำลึง”“ได้ยินว่ามีสองคนที่ถูกไฟไหม้จนบาดเจ็บสาหัส สองคนนี้จะได้รับยี่สิบตำลึง”“เงินเหล่านี้ถือเป็นน้ำใจเล็กน้อยจากข้า ที่อยากจะรักษาร่างกายเหล่าผู้บาดเจ็บ”“ข้าจะให้คนนำเงินมามอบให้ในภายหลัง!”ผู้บาดเจ็บทุกคนได้ยินเช่นนั้น ความไม่พอใจที่สุมอยู่ในอกก็หายไปกว่าครึ่งทันทีตอนนี้เมื่อย้อนคิดดูแล้ว เมื่อคืนยามที่หอจินอวี้ถูกปิดล้อม ผู้นำคนนั้นก็บอกว่าทำเพื่อสืบคดีบางอย่างจริง ๆคิดดูอีกครายามนั้นที่เกิดเพลิงไหม้ ทหารเหล่านั้นก็มิได้บังคับขังพวกเขาไว้ในหอจินอวี้ ทว่ากลับรีบเข้ามาในหอเพื่อดับไฟช่วยคนหากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ เกรงว่าพวกเขาคงไม่ใช่แค่ได้รับบาดเจ็บ แต่กว่าครึ่งคงตายตกไปในเหตุเพ
