เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 101
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 102
เทียนเฉวียนเห็นสองคนนี้ทำท่าเดียวกัน จู่ๆ ก็ค้นพบอย่างน่าประหลาด ที่จริงรูปลักษณ์ของพวกเขาคล้ายกันมาก ดูแล้วเหมือนเป็นพ่อลูกกันก็มิปานความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นในสมองเทียนเฉวียน ก็ถูกเขาสลัดออกอย่างรวดเร็วเขากำลังคิดอะไรอยู่?นายท่านไม่เคยใกล้ชิดผู้หญิง จะมีลูกชายที่โตขนาดนี้ได้อย่างไร?เหตุใดเขาจึงผุดความคิดที่ไร้สาระเช่นนี้?เซียวจิ่งอี้พบว่าอวิ๋นจิงมั่วมัวแต่ไล่ตามลูกเสือน้อย แม้แต่รองเท้าหลุดไปเมื่อไรก็ไม่รู้ เวลานี้สองเท้าเปลือยเปล่าเขาอุ้มอวิ๋นจิงมั่วขึ้นมาพลันก้มหน้าโดยไม่ตั้งใจ จู่ๆ เขาก็พบว่าเท้าซ้ายของอวิ๋นจิงมั่วมีหกนิ้วพริบตานั้นหัวใจเซียวจิ่งอี้สั่นสะท้าน เมื่ออาศัยแสงจันทร์ดูอย่างละเอียด มีหกนิ้วจริงๆ ด้วยเขาจับเขาซ้ายของอวิ๋นจิงมั่ว นับทีละนิ้วหนึ่งรอบ มีหกนิ้วจริงๆอวิ๋นจิงมั่วกลับถูกการกระทำของเซียวจิ่งอี้ทำเอาจั๊กจี้ที่ฝ่าเท้า เริ่มหัวเราะคิกคักทันที เซียวจิ่งอี้ถอนมือกลับ อุ้มเขาเดินกลับไปเดินไปพลางกวาดมองอวิ๋นจิงมั่วอย่างละเอียดเดินไปได้ครู่เดียว ก็มองเห็นสวี่ตงที่กำลังตามหาคนด้วยสีหน้าตื่นตระหนกตอนที่อวิ๋นจิงมั่วฉี่ เพราะสวี่ตงง่วงนอนมาก จึงหลับ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 103
ตำบลเล็กๆ ที่อยู่ทางเหนือของเขาเฟิ่งลั่วชื่อตำบลผิงเล่อเที่ยงของวันนี้ จู่ๆ ชาวบ้านของตำบลก็พบคนกลุ่มหนึ่งลงมาจากเขาเฟิ่งลั่ว เสื้อผ้าของคนเหล่านี้ขาดรุ่งริ่ง สีหน้ากลับแดงชุ่มฉ่ำและกะปรี้กะเปร่าเมื่อรู้ว่าทางใต้ของเขาเฟิ่งลั่วถูกน้ำท่วมเพราะฝายเจียงหลิงแตก คนเหล่านี้เดินข้ามเขาเฟิ่งลั่ว ลี้ภัยมาตลอดทาง ชาวบ้านในตำบลต่างก็ประหลาดใจมากเขาเฟิ่งลั่วมีเทือกเขาเยอะ และทอดยาวหลายร้อยลี้ ในภูเขายังมีสัตว์ดุร้ายมากมายคนในตำบลของพวกเขา ไม่เคยกล้าเข้าไปลึกนักผู้ลี้ภัยเหล่านี้สามารถเดินออกมาจากในเขาลึกได้อย่างปลอดภัย ต้องพอมีความสามารถติดตัวแน่นอนหลังจากเห็นหนังเสือที่อยู่นอกสัมภาระของคนเหล่านี้ คนในตำบลยิ่งมั่นใจเรื่องนี้แล้วอีกทั้งผู้ประสบภัยที่ลี้ภัยคนไหนไม่ใช่ผอมจนเห็นกระดูก แม้สภาพของคนเหล่านี้สะบักสะบอม แต่ท่าทางกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวาจู่ๆ ก็มีคนกลุ่มใหญ่เช่นนี้มาโผล่ในตำบล กำนันที่ได้รับข่าวอย่างรวดเร็วก็รีบมาทันทีหัวหน้าหมู่บ้านโจวแสดงบทบาทของตัวเองในฐานะหัวหน้าหมู่บ้านทันที ทักทายกำนันครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็สอบถามข่าวเกี่ยวกับการช่วยเหลือผู้ประสบภัยของราชสำนักเนื
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 104
แต่น่าเสียดาย มีองครักษ์กลุ่มนั้นอยู่ นางไม่สามารถเข้าใกล้เซียวจิ่งอี้ด้วยซ้ำโอกาสบินขึ้นยอดกิ่งไม้กลายเป็นหงส์ฟ้าที่ดีเช่นนี้ เสียดายที่นางไม่สามารถคว้าไว้ได้!เด็กหนุ่มร่างท้วมคนหนึ่งเดินไปที่ข้างกายฟางหลาน เขายิ้มให้นางแล้วกล่าว “เสี่ยวหลาน มา ข้าช่วยถือตะกร้าของเจ้า?”ฟางหลานหันไปยิ้มให้เด็กหนุ่มที่ชื่อสือเฮ่าเทียน กล่าวด้วยสีหน้าตื้นตัน “ขอบคุณพี่สือ”สือเฮ่าเทียนรับสัมภาระของฟางหลานมาด้วยความดีใจ “เกรงใจอะไรกับข้ากัน”บนใบหน้าฟางหลานยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่กลับมองบนในใจแม้ว่าระหว่างทางนางได้รับผลประโยชน์จากสือเฮ่าเทียนไม่น้อย มีทั้งผักป่าและของกินต่างๆ แต่ในใจนางไม่ได้ชอบเขาถ้าหากไม่ใช่เพราะสือเฮ่าเทียนยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง นางไม่คิดจะคุยกับเขาด้วยซ้ำต่อให้นางไม่สามารถจับชนชั้นสูงอย่างเซียวจิ่งอี้ แต่ก็ไม่มีทางแต่งงานกับชาวนาอย่างสือเฮ่าเทียน!กลุ่มของเซียวจิ่งอี้เดินออกจากตำบลผิงเล่อได้ไม่ไกล ก็มารวมตัวกับกำลังคนที่รออยู่ที่นี่แล้วเซียวจิ่งอี้ปีนขึ้นหลังม้า หันกลับไปมองเทือกเขาเฟิ่งลั่วอันคดเคี้ยวและทอดยาวที่อยู่ไกลออกไปเทียนเฉวียนเดินเข้ามาถาม “นายท่าน กลับเมืองห
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 105
“คุณชาย ฟ้ามืดแล้ว วันนี้กลับเข้าเมืองไม่ทันแล้ว คงต้องลำบากท่านพักแรมที่ข้างนอกสักคืน”องครักษ์ที่ขับรถม้าเดินเข้าไป กล่าวรายงานผ่านม่าน“รู้แล้ว” เสียงที่ไพเราะสายหนึ่งดังออกมาจากในรถม้า องครักษ์ที่พูดลากรถม้าไปทางสถานที่ที่อวิ๋นฝูหลิงและคนอื่นตั้งค่ายสุดท้ายหยุดลงตรงจุดที่ห่างจากพวกเขาระยะหนึ่งทันทีที่รถม้าหยุดลง คนที่แต่งตัวเหมือนเด็กรับใช้คนหนึ่งลงมาจากรถม้าก่อน หลังจากนั้นหันไปประคองคนที่อยู่ในรถม้า“คุณชาย ท่านช้าหน่อย!”ภายใต้การประคองของเด็กรับใช้ ชายหนุ่มสวมอาภรณ์สีขาวพระจันทร์เดินออกมาจากในรถม้าผมของเขาดำดุจหมึก ขับให้ใบหน้าขาวดังหิมะ ระหว่างคิ้วมีภาวะของการเจ็บป่วยแฝงอยู่แม้เป็นฤดูร้อนที่อบอ้าว แต่เขากลับสวมผ้าคลุมกันลม เห็นได้ชัดว่าเป็นโรคกลัวหนาวเมื่ออวิ๋นฝูหลิงได้ยินเสียง ก็เงยหน้ามองแวบหนึ่งสายตาของเขากับอวิ๋นฝูหลิงบรรจบกันพอดี พลันพยักหน้าให้นางเล็กน้อยอย่างเกรงใจอวิ๋นฝูหลิงก็พยักหน้าคืนอย่างสุภาพเมื่อชายหนุ่มลงจากรถม้า ผู้ติดตามของเขาก็เริ่มทำงานทันทีปูเบาะรองนั่ง จุดธูปไล่ยุ่งและแมลง ต้มน้ำชงชา ปิ้งขนมแป้งหลังจากขนมแป้งขาวถูกปิ้ง กลิ่นหอมของ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 106
เมื่อเป็นเช่นนี้ เด็กรับใช้อยากหายาของคุณชายคืนมาก็ยากแล้วเขาเริ่มร้องไห้โฮ“ทำอย่างไรดี? ทำอย่างไรดี?”หลังจากอวิ๋นฝูหลิงเห็นชายหนุ่มคนนั้นมอบขนมแป้งให้ ในใจก็รู้แล้วว่าแย่แน่แล้วผู้ประสบภัยเหล่านั้นลุกฮือเหมือนแมวที่ได้กลิ่นคาวอย่างที่คิดนางกลัวผู้ประสบภัยเหล่านั้นแย่งของจนติดใจ จะลงมือกับพวกเขาเป็นรายต่อไป ดังนั้นจึงรีบสั่งให้ชาวบ้านระวังตัวใครจะรู้ว่าจู่ๆ ชายหนุ่มคนนั้นก็ล้มลงอวิ๋นฝูหลิงไม่มีเวลาให้คิดมาก รีบพุ่งพรวดเข้าไปช่วยคนทันที“ข้าเป็นหมอ ให้ข้าดูเขาหน่อย!”เมื่อองครักษ์ที่จะเข้ามาขวางในตอนแรกได้ยิน ก็ปล่อยนางเข้าไปทันทีอวิ๋นฝูหลิงจับชีพจร พบว่าหัวใจของคนคนนี้หยุดเต้น และไม่มีชีพจรแล้วนางคาดว่าน่าจะเป็นเพราะเมื่อครู่ ผู้ประสบภัยลุกฮือแย่งของกะทันหัน ชั่วขณะชายหนุ่มสะเทือนใจ อารมณ์แปรปรวนอย่างรุนแรง จึงส่งผลให้หัวใจหยุดเต้นนางทำการปั๊มหัวใจทันทีหวังว่ายังจะกู้ชีพทันเวลาเด็กรับใช้กับองครักษ์เห็นหลังจากอวิ๋นฝูหลิงตรวจชีพจร ก็วางสองมือลงบนหน้าอกคุณชายก็กดไม่หยุดพวกเขาไม่เคยเห็นวิธีช่วยคนเช่นนี้ แอบสงสัยว่าอวิ๋นฝูหลิงคงจะไม่ใช่หมอผีหรือแม่มดอะไรกระมัง?
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 107
เมื่อได้ยินคำพูดของอวิ๋นฝูหลิง กู้อี่อันเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อร่างกายเขาอ่อนแอตั้งแต่เด็ก กินยากับกินข้าวพอๆ กันหมอยิ่งไปหามาแล้วกี่คนก็ไม่รู้ แม้แต่หมอหลวงในวัง ก็เคยทุ่มเงินหาเส้นสายเชิญมาตรวจชีพจรให้เขา แต่ไม่เคยมีหมอคนไหนที่สามารถบอกอาการของเขาเหมือนกับอวิ๋นฝูหลิง ยิ่งกว่านั้นยังกล้าพูดว่าสามารถรักษาได้กู้อี่อันตั้งสติอยู่ครู่หนึ่ง จึงจะกล่าวเสียงสั่น “ได้โปรดท่านหมอเทวดาช่วยลงมือขจัดโรคภัยให้ข้า ท่านหมอเทวดามีข้อเรียกร้องอะไร พูดมาได้เลย!”อวิ๋นฝูหลิงนำยาสงบจิตออกมาหนึ่งขวด “เมื่อรู้สึกหัวใจไม่สบายก็กินหนึ่งเม็ด”“ขวดนี้มียี่สิบเม็ด หนึ่งเม็ดสองตำลึงเงิน ทั้งหมดยี่สิบตำลึง”“ต่อไปพยายามทำใจให้สงบ ห้ามมีอารมณ์ที่ดีใจหรือเศร้าอย่างรุนแรง”“ข้าจ่ายเทียบยาให้ท่านอีกหนึ่งใบ ท่านนำเทียบยาไปหาซื้อยาที่ร้านยาเอง กินก่อนสิบเทียบ หลังจากกินหมดข้าจะตรวจท่านใหม่”“ค่ายาลูกกลอน บวกค่ารักษา บวกค่าเทียบยา ทั้งหมดเป็นห้าสิบตำลึงเงิน!”อวิ๋นฝูหลิงกล่าวจบ เห็นกู้อี่อันไม่มีปฏิกิริยา อดไม่ได้ที่จะคิดหรือนางขอมากเกินไป?คนคนนี้เป็นนายน้อยของร้านค้าอะไรสักอย่าง ห้าสิบตำลึงเงินสำหรับ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 108
“ทางฝ่าบาทต้องขอคำอธิบายกับเจ้าแน่ ไม่เช่นนั้นยากจะผ่านด่านไทเฮา”จั่วเยี่ยนเข้าใจทันทีว่าเซียวจิ่งอี้กำลังชี้แนะเขาเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ อย่างไรก็ต้องมีคำอธิบายอีกทั้งการตายของเจียงโจวอ๋อง ต้องทำให้ไทเฮาไม่พอใจฝ่าบาทแน่นอน ความผิดนี้จะไปตกที่ฝ่าบาทไม่ได้เด็ดขาดจั่วเยี่ยนนึกถึงสิ่งที่สืบพบในช่วงนี้ ในใจมีแผนรับมือแล้ว“ท่านอ๋อง เมื่อช่วงที่ผ่านมา ผู้น้อยได้ตรวจนับพยานบุคคลและพยานหลักฐานเกี่ยวกับการก่อกบฏของเจียงโจวอ๋อง พบว่ากุนซือข้างกายคนหนึ่งของเจียงโจวอ๋องหายไปขอรับ”“คนผู้นี้แซ่เหวิน ไม่ทราบชื่อที่แน่ชัด ทุกคนเรียกเขาว่าท่านจอมปราชญ์เหวิน”“เขาเป็นกุนซือข้างกายเจียงโจวอ๋องที่ได้รับความสำคัญและไว้วางใจที่สุด เจียงโจวอ๋องลักลอบขุดเหมืองเหล็ก สร้างอาวุธ ฝึกทหารโดยพลการ ล้วนเป็นฝีมือของเขา”“แต่หลังจากเกิดเรื่อง คนคนนี้กลับหายไปราวกับระเหยไปจากโลกนี้แล้ว”เซียวจิ่งอี้ขมวดคิ้ว “กุนซือคนหนึ่ง สามารถหนีรอดจากการไล่ล่าของหน่วยกระบี่เงา?”แรกเริ่มจั่วเยี่ยนก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพิ่งจะรู้สึกถึงความผิดปกติเมื่อไม่นานมานี้เอง“ท่านอ๋อง เกรงว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดาขอรับ!”เซียวจิ่งอ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 109
แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เรื่องราวกลับแพร่กระจายออกไป กลายเป็นข่าวครึกโครมไทเฮาไม่สามารถทนดูคุณหนูใหญ่อวิ๋นเสียชื่อ จึงมีพระบัญชาประทานงานแต่งให้คนทั้งสองใครจะรู้ว่าพระบัญชาเพิ่งไปถึงจวนจี้ชุนโหว ก็มีข่าวคุณหนูใหญ่อวิ๋นท่านนั้นไม่สามารถทนต่อความอัปยศ ภายใต้ความอับอาย จึงจุดไฟเผาตัวเองต่อมาหลังจากเซียวจิ่งอี้สืบพบความจริง ในใจรู้สึกผิดต่อคุณหนูใหญ่อวิ๋นท่านนั้นมากพอดีกับช่วงนั้นเขาไม่อยากอยู่ในเมืองหลวง เพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้ระหว่างเหล่าองค์ชายด้วยกัน จึงอาศัยเรื่องนี้ไปที่ชายแดนเหนือปัจจุบันเซียวจิ่งอี้นึกถึงภาพเหตุการณ์ในวันนั้น จำได้เพียงภายใต้ความโกรธที่ตัวเองหลงกลอุบายของผู้อื่น ไม่อยากมองหน้าคุณหนูใหญ่อวิ๋นท่านนั้นแม้แต่แวบเดียวเรื่องราวผ่านไปนานเช่นนี้แล้ว ปัจจุบันเขาย่อมจำไม่ได้ว่าหน้าตาของคุณหนูใหญ่อวิ๋นท่านนั้นเป็นอย่างไรแล้วเดิมทีเรื่องนี้ถูกเขาฝังไว้ในส่วนลึกของความทรงจำแล้ว แต่ตั้งแต่พบว่าอวิ๋นจิงมั่วมีหกนิ้ว จู่ๆในใจของเขาก็เกิดความสงสัยคุณหนูใหญ่อวิ๋นอาจจะยังไม่ตาย!บางทีแม่นางอวิ๋นท่านนั้น ที่จริงก็คือแม่นางอวิ๋น!เขาไม่ได้บอกการคาดเดาในใจของตัวเองกับจั่ว
บทล่าสุด
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 500
“เป็นของที่ข้าใช้ยาสมุนไพรล้ำค่ามากมาย และใช้เวลาอยู่นานกว่าจะทำออกมาได้ไม่กี่หยด”“ท่านต้องเก็บให้ดีนะ”“ไม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บหรือถูกพิษ ไม่ว่าบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน ไม่ว่าพิษรุนแรงแค่ไหน ขอแค่ยังมีลมหายใจ เมื่อดื่มมันแล้ว ก็จะไม่อันตรายถึงชีวิต ดังนั้นข้าจึงตั้งชื่อมันว่ายาไม่ตาย”“ยาไม่ตายนี่ท่านเก็บไว้ ถ้าหากไม่ต้องใช้มันย่อมดีที่สุด ถ้าหากเกิดอะไรขึ้น ท่านก็มีวิธีเอาตัวรอดมากขึ้น!”เซียวจิ่งอี้มองน้ำเต้าหยกที่ห้อยอยู่ตรงหน้าอก รู้สึกอุ่นใจราวกับแช่อยู่ในบ่อน้ำร้อนเขากอดอวิ๋นฝูหลิงไว้ในอ้อมแขน “วางใจได้ ข้าไปเจียงหนานครั้งนี้จะระวัง หลังจากนั้นกลับมาอย่างปลอดภัย”อวิ๋นฝูหลิงกอดเขา “ท่านพูดแล้วนะว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัย!”ทั้งสองอาลัยอาวรณ์อยู่ครู่หนึ่ง อวิ๋นฝูหลิงกล่าวกะทันหัน “หรือไม่ข้าไปกับท่านด้วย?”เซียวจิ่งอี้ยังไม่รู้ว่าทางเจียงหนานเป็นอย่างไร อีกทั้งไปสืบคดีขี้ผึ้งทองที่เจียงหนานครั้งนี้ ยังเกี่ยวข้องกับชาวแคว้นเยว่ ต้องเผชิญหน้ากับอันตรายมากมายแน่นอนเขาไม่อยากให้อวิ๋นฝูหลิงตกอยู่ในอันตราย“ทางเมืองหลวงยังต้องมีเจ้าคอยดูแล”“ข้าได้สั่งการลงไปแล้ว เพื่อไม่แหวกหญ้าใ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 499
การลอบสังหารเมื่อครั้งก่อน ถ้าหากทำสำเร็จจริงๆ การตายของเซียวจิ่งอี้ต้องทำให้ฮ่องเต้จิ่งผิงโกรธมากแน่คนฉลาดล้วนมองออก ฮ่องเต้จิ่งผิงได้เลือกเซียวจิ่งอี้เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ถ้าหากเซียวจิ่งอี้ตาย เพื่อชิงตำแหน่งผู้สืบทอดราชบัลลังก์ องค์ชายทั้งหลายต้องเอาการตายของเซียวจิ่งอี้มาเป็นเครื่องมือใส่ร้ายกันและกันแน่นอนถึงเวลาเหล่าองค์ชายห้ำหั่นกัน ต้องเกิดความวุ่นวายขึ้นแน่นอนและเหตุการณ์ขี้ผึ้งทองครั้งนี้ยิ่งร้ายแรงถ้าหากขุนนางและชนชั้นสูงของต้าฉีล้วนติดขึ้ผึ้งทอง พวกเขาจะไม่ฟังคำสั่งชาวแคว้นเยว่ที่อยู่เบื้องหลัง มอบต้าฉีออกไปหรือ?ถึงเวลาชาวแคว้นเยว่ไม่เสียทหารแม้แต่คนเดียว ก็สามารถทำความฝันฟื้นฟูแคว้นให้เป็นจริงเมื่อจ้าวเสวียซือตระหนักถึงสิ่งเหล่านี้ อดไม่ได้ที่จะกัดฟันกล่าว “ชาวแคว้นเยว่พวกนี้น่ารังเกียจจริงๆ!”เดิมทีแคว้นเยว่เป็นแคว้นเล็กๆ ที่อยู่แถบชายแดนฮ่องเต้องค์สุดท้ายโหดร้ายและไร้ความสามารถ ส่งผลให้ราษฎรอยู่อย่างยากไร้ เกิดจลาจลขึ้นทุกหนทุกแห่ง ราษฎรพากันลุกฮือช่วงสุดท้ายของสงคราม กองทัพต่อต้านที่นำโดยฮ่องเต้ไท่จูปะทะกับกองทัพของสกุลหวังแห่งเจียงโจวอย่างสูสีใค
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 498
เขาจะลากคอผู้อยู่เบื้องหลังที่คิดค้นขี้ผึ้งทองมาทำร้ายผู้คน ออกมากระทืบให้ตาย!ตอนที่เซียวจิ่งอี้กลับมา จ้าวเสวียซือเข้ามาขวางเขาระหว่างทาง ทั้งสองเข้าไปในห้องหนังสือหลังจากเข้าห้องหนังสือ เซียวจิ่งอี้มองจ้าวเสวียซือแวบหนึ่ง “เจ้าไม่เป็นไรแล้ว?”จ้าวเสวียซือพยักหน้า “สองวันนี้ไม่อยากเลย พระชายาเอาขี้ผึ้งทองมาถึงตรงหน้าข้า ข้าก็ไม่ได้อยากสูบมากเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว”“พระชายาบอกว่าเลิกสำเร็จชั่วคราว”“ข้ามาหาท่าน เพราะอยากถามดูว่าเจ้าตรวจสอบทางเรือนเสินเซียนไปถึงไหนแล้ว?”“คนที่อยู่เบื้องหลังใช้ขี้ผึ้งทองทำข้าเสียอนาถเลย ไม่รู้ว่าในเมืองหลวงยังมีผู้เคราะห์ร้ายอีกกี่คน ข้าไม่ละเว้นเขาเด็ดขาด!”ช่วงนี้เขายุ่งอยู่กับการเลิกขี้ผึ้งทอง รู้เพียงเซียวจิ่งอี้รายงานเรื่องนี้ต่อฮ่องเต้จิ่งผิง และกำลังสืบแล้วส่วนสืบไปถึงไหนแล้ว เขาไม่รู้แต่ว่าจ้าวเสวียซืออยู่ต่อหน้าเซียวจิ่งอี้ มีอะไรก็พูด ไม่เคยอ้อมค้อมเขาไม่ได้ปกปิดจุดประสงค์ของตัวเองเขาอยากเป็นผู้ช่วยของเซียวจิ่งอี้ ร่วมสืบคดีนี้กับเซียวจิ่งอี้เซียวจิ่งอี้มองจ้าวเสวียซือแวบหนึ่ง เขากำลังขาดคนที่เชื่อถือได้พอดี ในเมื่อจ้าวเสวียซ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 497
เซียวจิ่งอี้กล่าวอธิบาย “ภายนอก เฟิ่งเหนียงเป็นเจ้าของหอชุนเฟิง แต่ความจริงอาศัยหอชุนเฟิงรวบรวมข่าวต่างๆ ให้ข้า”“นางมีทักษะเฉพาะที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ เชี่ยวชาญการทำหน้ากากหนังมนุษย์”อวิ๋นฝูหลิงประหลาดใจเล็กน้อยคิดไม่ถึงว่าหอชุนเฟิงจะเป็นกิจการของเซียวจิ่งอี้หอชุนเฟิงเป็นหอคณิกาที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง แต่ว่าผู้หญิงในหอล้วนเป็นนางคณิกาชั้นสูง นับได้ว่าเป็นสถานที่เริงรมย์ระดับสูงผ่านไปครู่หนึ่ง ผู้หญิงอายุประมาณสามสี่สิบที่มีเรือนร่างเย้ายวนคนหนึ่งถูกคนรับใช้พาเข้ามา นางคำนับอย่างเย้ายวน “เฟิ่งเหนียงคำนับท่านอ๋องและพระชายา!”หน้าตาของผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์มาก แววตายั่วยวนแม้เริ่มมีอายุแล้ว แต่ยังคงเป็นหญิงงามที่มีเสน่ห์หญิงงามเช่นนี้ แม้เป็นอวิ๋นฝูหลิงก็อดมองไม่ได้แต่ว่าเฟิ่งเหนียงคนนี้อยู่ต่อหน้าเซียวจิ่งอี้กับอวิ๋นฝูหลิง ทำตัวเรียบร้อย แววตาสดใสเซียวจิ่งอี้ยกมือ “ลุกขึ้นเถอะ”สีหน้าของเขาเรียบเฉย ไม่ได้หวั่นไหวเพราะความงามของเฟิ่งเหนียง ราวกับว่านางไม่ต่างอะไรกับคนทั่วไป“วันนี้ที่เรียกเจ้ามา เพราะมีงานจะให้ทำ”เฟิ่งเหนียงหลุบตา “ท่านอ๋องเชิญสั่ง”เซียวจิ่งอี้
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 496
“แล้วค่อยตรวจสอบดูว่ามีกี่คนที่ติด ดูว่ามีวิธีรักษาหรือไม่”ฮ่องเต้จิ่งผิงพยักหน้า “เรามอบอำนาจให้เจ้าสอบสวนเรื่องนี้ สามารถประหารก่อน รายงานทีหลัง!”“เรารู้สึกว่าความเป็นมาของขี้ผึ้งทองไม่ธรรมดา”“เกรงว่าคนที่อยู่เบื้องหลังมีแผนการใหญ่”“อี้เอ๋อร์ เรื่องนี้จะรีบร้อนไม่ได้ เกี่ยวข้องกับเมืองหลวงและเจียงหนาน ต้องดำเนินการอย่างระมัดระวัง อยากแหวกหญ้าให้งูตื่นเด็ดขาด”“ต้องรู้คนที่อยู่เบื้องหลังให้ได้ เราก็อยากรู้เช่นกัน ใครกันที่ใช้วิธีชั่วช้าเช่นนี้ อยากทำลายรากฐานของต้าฉี”เซียวจิ่งอี้ประสานมือขานรับเขารับผิดชอบเรื่องสืบสวนคดี แต่เรื่องการรักษา ต้องพึ่งอวิ๋นฝูหลิงแล้วหลังจากเซียวจิ่งอี้ส่งฮ่องเต้จิ่งผิงกลับวัง ตอนที่ออกมา เทียนเฉวียนได้รับคำสารภาพจากการสอบสวนชุยซวี่ตงและคนอื่นแล้วเขาส่งคำสารภาพให้เซียวจิ่งอี้หลังจากเซียวจิ่งอี้ดูคำสารภาพที่หนาเป็นปึก กล่าวออกคำสั่ง “เจ้าพาคนกลุ่มหนึ่งไปเฝ้าเรือนเสินเซียน”“อย่าเพิ่งแหวกหญ้าให้งูตื่น”“อีกสองวัน ก็เป็นวันที่ผู้ดูแลเจียงหนานสั่งคนมาส่งของให้เรือนเสินเซียน”“รอถึงวันนั้นค่อยลงมือ”“ใช่แล้ว เรียกเฟิ่งเหนียงมา ข้ามีงานจะให
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 495
เวลานี้สำหรับชุยซวี่ตง แรงดึงดูดของขี้ผึ้งทองอยู่เหนือกว่าเขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย บอกสิ่งที่ตัวเองรู้ออกมาอย่างหมดเปลือกเรื่องร้ายแรงมีตั้งแต่เฉิงเอินกงอาศัยตำแหน่งของตัวเองซื้อขายยศตำแหน่ง ยักยอกทรัพย์ รับสินบน ยึดที่ดินทำกินเรื่องเล็กน้อยก็มีตั้งแต่น้องเมียเป็นชู้กับพี่สะใภ้ คุณหนูหนีตามผู้ชายไป เรื่องที่เสื่อมเสียชื่อเสียงต่างๆ ล้วนเป็นเรื่องที่น่าตกใจทั้งสิ้นฮ่องเต้จิ่งผิงฟังจนหน้าบึ้งตึงเซียวจิ่งอี้รู้ว่าชุยซวี่ตงก็มีส่วนกับเรือนเสินเซียน จึงกล่าวถาม “ใครให้พวกเจ้าเปิดเรือนเสินเซียน? พวกเจ้าไปเอาของมาจากไหน?”สีหน้าชุยซวี่ตงซีดมาก แทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองแล้ว“ขี้ผึ้งเสินเซียน…ข้าต้องการขี้ผึ้งเสินเซียน…”เซียวจิ่งอี้หันไปขยิบตาให้เทียนเฉวียน เทียนเฉวียนเดินเข้าไป ส่งกล้องยาสูบของขี้ผึ้งทองให้ชุยซวี่ตงทันทีชุยซวี่ตงรีบใช้สองมือคว้ากล่องยาสูบ สูบแรงๆ ไปหนึ่งทีหลังจากร่างกายของเขากระตุกเล็กน้อย บนใบหน้าเผยให้เห็นถึงอารมณ์ความสุขที่พึงพอใจพริบตาต่อมา เทียนเฉวียนยึดกล้องยาสูบท่าทางของชุยซวี่ตงเหมือนต้องการมากกว่านี้ “ได้โปรด ให้ข้าสูบอีกครั้ง อีกแค่ครั้งเดียว…”
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 494
หลังจากนั้นเขาให้องครักษ์ลับแอบลักพาตัวคนที่อยู่ในรายชื่อมาที่คฤหาสน์ในเมื่อจะให้ฮ่องเต้จิ่งผิงรู้ถึงความอันตรายของขี้ผึ้งทอง และสนับสนุนเขาตรวจสอบเรือนเสินเซียน เพื่อลากตัวคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาลงโทษตามกฎหมายแค่อธิบายด้วยคำพูด มันไม่เสียแรงเกินไปหรอกหรือยังมีอะไรที่น่าตกใจและน่ากลัวกว่าการได้เห็นอาการอยากด้วยตัวเอง?ก็เหมือนกับเมื่อคืน เขาเห็นด้านที่น่าเกลียดของจ้าวเสวียซือตอนอยากด้วยตาตัวเองชุยซวี่ตงคุณชายเจ็ดจวนเฉิงเอินกงจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองนอนอยู่ในห้องนอน แต่วันนี้เช้าพอตื่นขึ้นมา กลับพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคยเขาลุกขึ้นจะเปิดประตูออกไป กลับพบว่าประตูถูกลงกลอนจากข้างนอกไม่ว่าเขาจะตะโกนเสียงดังแค่ไหน ข่มขู่ อ้อนวอน ก็ไม่มีใครสนใจเขาชุยซวี่ตงทั้งกลัวทั้งตกใจ อดไม่ได้ที่จะคาดเดาว่านี่คือฝีมือของใครกันแน่?คนคนนั้นลักพาตัวเขามาที่นี่ คิดจะทำอะไรกันแน่?หลังจากเวลาค่อยๆ ผ่านไป ชุยซวี่ตงเริ่มหาวบ่อยขึ้น ความรู้สึกฉุนเฉียวผุดออกมาจากส่วนลึกในใจเขายื่นมือไปล้วงขี้ผึ้งทองและกล้องยาสูบของตัวเอง เพื่อเอาออกมาสูบโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่เจออะไรเลยอาการคลั่งและค
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 493
หลังจากอวิ๋นฝูหลิงต้มยาเสร็จ ยกมาให้จ้าวเสวียซือดื่มแล้ว จึงจะกล่าว“ช่วงนี้เจ้าก็พักอยู่ที่จวนอี้อ๋องไปก่อน ข้าจะสั่งให้คนเฝ้าเรือนหลังนี้ไว้ จะให้เจ้ามีโอกาสเข้าใกล้ขี้ผึ้งทองไม่ได้”“ตอนนี้เจ้ายังไม่ติดยาเสพติดขั้นรุนแรง ยังมีโอกาสเลิกพึ่งพาขี้ผึ้งทอง”“ข้าจะใช้การฝังเข็มกับยามาช่วยเจ้าเลิก สามารถลดความเจ็บปวดระหว่างที่เจ้าเลิกได้”“แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือความตั้งใจของเจ้า เจ้าต้องผ่านช่วงนี้ไปให้ได้ด้วยตัวเอง”“ถ้าหากความตั้งใจของเจ้าไม่แน่วแน่ ผ่านมันไปไม่ได้ คนรอบข้างช่วยแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์!”จ้าวเสวียซือพยักหน้า สีหน้าตื้นตัน “พี่สะใภ้ วันนี้ขอบคุณมาก!”อวิ๋นฝูหลิง “ท่านอ๋องเห็นเจ้าเป็นพี่น้อง คนครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจกันเช่นนี้”เซียวจิ่งอี้ยกมือตบไหล่จ้าวเสวียซือ “ฟังพี่สะใภ้ของเจ้า เจ้าต้องเลิกขี้ผึ้งทองให้ได้!”“นอกจากชีวิตที่เหลือของเจ้าอยากถูกมันควบคุม”อวิ๋นฝูหลิงกล่าวเสียงเย็น “ครึ่งชีวิตที่ไหนล่ะ ถ้าหากสูบเป็นเวลานาน อย่างมากสองสามปีก็ตายแล้ว!”จ้าวเสวียซือได้สัมผัสความร้ายกาจของขี้ผึ้งทองแล้ว เขารู้สึกเกลียดมันมากแค่นึกถึงอาการกำเริบก่อนหน้านี้ ฉุนเฉ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 492
อย่างไรก็ตามจ้าวเสวียซือเคยสูบแค่สองครั้ง เขาอาจจะไม่ติดก็ได้ให้จ้าวเสวียซืออยู่จวนอี้อ๋อง ก็แค่เพื่อความมั่นใจเท่านั้นคิดไม่ถึงว่าเขาจะติดจริงๆดูเหมือนขี้ผึ้งทองนั่น ร้ายกาจยิ่งกว่าที่อวิ๋นฝูหลิงรู้เวลานี้นางรู้สึกโชคดีมากรู้สึกโชคดีที่พบทันเวลา ยังสามารถช่วยจ้าวเสวียซือ ไม่เช่นนั้นภายใต้สถานการณ์ที่นางไม่รู้ จ้าวเสวียซือสูบขี้ผึ้งทองต่อไป เกรงว่าเขาคงหมดทางเยียวยาแล้วจริงๆและรู้สึกโชคดีที่วันนี้นางให้จ้าวเสวียซืออยู่จวนอี้อ๋องถ้าหากไม่ใช่เพราะสั่งให้คนเฝ้าไว้ จ้าวเสวียซือเกิดความอยาก ต้องแอบออกไปซื้อขี้ผึ้งทองสูบแน่นอนจ้าวเสวียซือเห็นเซียวจิ่งอี้ไม่ขยับเขยื้อน สายตาของเขาหันไปมองทางอวิ๋นฝูหลิงแทนเขานึกถึงขี้ผึ้งทองในกล่องของตัวเองถูกอวิ๋นฝูหลิงเอาไป รีบยื่นมือออกไปคว้าชายกระโปรงของอวิ๋นฝูหลิงทันที“พี่สะใภ้ เอาขี้ผึ้งทองให้ข้า…”“ได้โปรด!”“ให้ข้าสูบอีกครั้งเถอะ แค่ครั้งเดียวก็พอ”“ข้าสาบาน ข้าสูบครั้งนี้เสร็จ ต่อไปจะไม่แตะต้องอีกแล้ว!”“พี่สะใภ้ ได้โปรด…”อวิ๋นฝูหลิงไม่ขยับ หันไปกล่าวกับเซียวจิ่งอี้ “จับเขาไว้”เซียวจิ่งอี้พยักหน้า ไปจับตัวจ้าวเสวียซือตามที่
