บทที่ 1

อวิ๋นฝูหลิงเพิ่งฟื้นคืนสติอย่างงงงวย ก็ถูกตบหน้าอย่างแรง

“นังตัวดี ข้าชอบเจ้านั้นเป็นวาสนาของเจ้า!”

“เจ้ายังกล้ากัดข้าอีกหรือ? แรงแค่นี้คิดว่าสามารถหนีพ้นจากเงื้อมมือของข้าได้งั้นหรือ?”

“ปรนนิบัติข้ากับพวกพี่น้องให้มีความสุขแต่โดยดี แล้วข้าจะปล่อยเจ้ากับเจ้าเด็กนั่น!”

“ไม่เช่นนั้น รอพวกเราพี่น้องทุกคนสนุกกับเจ้าจนพอแล้ว จะขายพวกเจ้าสองแม่ลูกให้ซ่องเสีย!”

ความรู้สึกเจ็บแสบที่แก้ม ทำให้สติของอวิ๋นฝูหลิงแจ่มชัดขึ้นหลายส่วน

ความโกรธอันไร้ขอบเขตพลุ่งพล่านอยู่ในก้นบึ้งหัวใจนาง

นางเป็นหมอเทวดาที่ได้รับความเคารพมากที่สุดในฐานปฏิบัติการโลกวิบัติ ใครหน้าไหนมันอยากตายถึงกล้าทำแบบนี้กับนาง?

นางลืมตาขึ้น ก็มองเห็นชายคนหนึ่งที่กำลังกุมใบหูที่มีเลือดไหลพลางฉีกกระชากเสื้อผ้าของนางด้วยสีหน้าหื่นกาม

และยังมีผู้ชายอีกหลายคนยืนเยาะเย้ยอยู่ข้างๆ อย่างหยาบคาย

“นังตัวดีนี่นิสัยรุนแรงใช้ได้ เมื่อครู่เกือบกัดหูลูกพี่ขาด”

“นิสัยรุนแรงแบบนี้สิถึงจะมีรสชาติ…”

“ลูกพี่ ท่านรีบจัดการเถอะ พวกเรายังรอสนุกอยู่นะ อีกเดี๋ยวมีคนมาก็อดหรอก”

“วางใจเถอะ วันนี้ฝนตกหนักเช่นนี้ ไม่มีคนมาแน่นอน พวกเรามีเวลาอีกเยอะ ค่อยๆ สนุกดีกว่า…”

ชายที่สีหน้าหื่นกามกระชากเสื้อชั้นนอกของอวิ๋นฝูหลิงหลุด ก็กระโจนเข้าหานางทันที

ความเยือกเย็นวาบผ่านในแววตาอวิ๋นฝูหลิง พลันนึกคิดตามสัญชาตญาณ มีดผ่าตัดเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของนางทันที

มันแทบเป็นการตอบสนองโดยอัตโนมัติ ทันทีที่นางเหวี่ยงมือออกไป ใบมีดที่แหลมคมก็ตัดลำคอของชายคนนั้นจนเปิด

เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมา อวิ๋นฝูหลิงขยับหลบตามจิตใต้สำนึก ทำให้บนร่างกายไม่เปื้อนเลือดแม้แต่น้อย

ชายคนนั้นกุมลำคอ เลือดไหลออกมาตามง่ามนิ้วของเขาไม่หยุด

เขาเบิกตากว้างอย่างไม่กล้าเชื่อ มีเสียงอึกอักดังออกมาจากในลำคอ ไม่นานก็สิ้นใจ

การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นเร็วมาก เมื่อคนอื่นๆ ตั้งสติได้ อวิ๋นฝูหลิงได้ยันกายลุกขึ้นมาแล้ว

เมื่อมองดูลูกพี่ที่นอนจมกองเลือด ชายทั้งกลุ่มดวงตาแดงก่ำ ระเบิดความโกรธออกมาทันที

“นังตัวดี เจ้ากล้าฆ่าลูกพี่ของข้า!”

“นังแพศยา ข้าจะฆ่าเจ้า!”

“ฆ่านาง แก้แค้นให้ลูกพี่!”

คนทั้งกลุ่มโกรธจนตัวสั่น หยิบกระบองไม้ที่อยู่ข้างๆ พุ่งเข้าไปหาอวิ๋นฝูหลิงทันที

มุมปากอวิ๋นฝูหลิงเผยรอยยิ้มอย่างเย็นชา

พวกเศษเดนที่รังแกผู้หญิงและเด็ก ไปตายซะเถอะ!

ร่างกายอวิ๋นฝูหลิงหลบกระบองไม้ที่หวดเข้ามาได้อย่างว่องไว พลันพุ่งพรวดไปตรงหน้าของชายคนแรกที่ลงมือ ก่อนที่เขาจะรู้ตัว ลำคอก็ถูกมีดปาดผ่านไปแล้ว

จากนั้นก็หมุนกายฉับพลันอย่างปราดเปรียว เผชิญหน้ากับชายคนที่สองที่ตามมาติดๆ ยกมือแทงมีดผ่าตัดเข้าไปที่หัวใจเขาอย่างแรง

ทักษะคล่องแคล่วเฉียบขาด ปลิดชีพในท่าเดียว

นี่เป็นนิสัยที่ถูกปลูกฝังมาจากหลายปีที่ใช้ชีวิตในโลกวิบัติ

เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู ต้องโจมตีจุดสำคัญโดยตรง ปลิดชีพในท่าเดียว ไม่เพียงสามารถประหยัดพลังงานได้ในระดับที่สูงที่สุด ยังสามารถจบการต่อสู้ในเวลาที่เร็วที่สุด

พริบตาเดียว นางก็ปลิดชีพสองชีวิตติดต่อกัน

เมื่อชายคนสุดท้ายที่รูปร่างผอมเล็กหน้าตาเจ้าเล่ห์เห็นภาพนี้ ก็ถอยหลังสองก้าวด้วยความตกใจ หน้าซีดทันที

เดิมทีคิดว่านี่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่อ่อนแอ พวกเขาสามารถรังแกได้ตามใจชอบ ใครจะรู้ว่าพลาดแล้ว โหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้ นี่มันปีศาจร้ายที่ตามเอาชีวิตในนรกชัดๆ

เมื่อเห็นอวิ๋นฝูหลิงดึงมีดออกจากหน้าอกของชายคนนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และดวงตาเยือกเย็นก็มองมาทางเขา ชายที่ผอมเหมือนลิงตกใจจนกรีดร้อง หมุนกายรีบวิ่งออกไปข้างนอก

อวิ๋นฝูหลิงรู้หลักการที่ว่ากำจัดหญ้าต้องถอนโคน นางยกเท้าไล่ตามไปทันที

แต่ร่างกายร่างนี้อ่อนแอเกินไป การต่อสู้เมื่อครู่ มันเป็นการที่นางใช้เจตจำนงฝืนประคับประคองเอาไว้

ไล่ตามได้ไม่กี่ก้าว นางก็หมดแรงแล้ว ได้แต่มองดูชายที่ผอมเหมือนลิงวิ่งล้มลุกคลุกคลานฝ่าเข้าไปในสายฝน ไม่นานก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

อวิ๋นฝูหลิงยืนจับขอบประตูหอบหายใจสองที

ไม่ว่าอย่างไรก็นับว่าแก้ไขวิกฤตตรงหน้าได้แล้ว ตอนนี้นางปลอดภัยชั่วคราว

นางเงยหน้ากวาดมองสภาพแวดล้อมโดยรอบ

กระท่อมมุงจาก เตียงเตา[1] การแต่งตัวที่เหมือนคนโบราณ…

ในนี้มองอย่างไรก็ไม่เหมือนโลกวิบัติที่นางเคยอยู่

ประกอบกับในสมองมีเศษเสี้ยวความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางเพิ่มเข้ามาด้วย

คราวนี้อวิ๋นฝูหลิงเข้าใจแล้ว แปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นไปได้ว่าวิญญาณของนางเดินทางข้ามมิติหลังจากตายแล้ว

ในตอนท้ายของความทรงจำ นางสู้กับฝูงซอมบี้ที่บุกเข้ามาในฐานปฏิบัติการ สุดท้ายก็พินาศไปพร้อมกัน

ตอนที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ข้ามมิติมาอยู่ในร่างของหญิงชนบทที่ชื่อแซ่เดียวกันกับนาง

ที่นี่คือราชวงศ์ต้าฉี แตกต่างจากประวัติศาสตร์ที่นางคุ้นเคยโดยสิ้นเชิง เหมือนเป็นมิติคู่ขนาน

เจ้าของร่างปีนี้อายุยี่สิบปี มีลูกชายอายุสามปีครึ่งหนึ่งคน

สองแม่ลูกและแม่นมของเจ้าของร่างอาศัยอยู่ด้วยกันในหมู่บ้านหลินซาน

เจ้าของร่างเดิมและแม่นมเวลาอยู่ข้างนอกเรียกตัวเองว่าแม่กับลูก ส่วนพ่อของเด็กไม่เคยพูดถึง

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน แม่นมเกิดพลัดตกเสียชีวิตระหว่างขึ้นเขาเก็บเห็ด

หลังจากไม่มีการปกป้องของแม่นม ส่วนเจ้าของร่างเดิมก็งดงามอรชรอ้อนแอ้น ไม่นานก็ตกเป็นเป้าหมายของคนที่มีจิตใจวิปริตกลุ่มหนึ่ง

บังเอิญช่วงนี้ฝนตกหนักติดต่อกัน คนกลุ่มนั้นอาศัยโอกาสนี้บุกเข้ามาในบ้านของเจ้าของร่างเดิม คิดจะทำเรื่องอนาจารกับเจ้าของร่างเดิม

ภายใต้การดิ้นรนของเจ้าของร่างเดิม เกิดศีรษะกระแทกขึ้นมา

ตอนที่ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายก็สลับวิญญาณแล้ว

อาจเป็นเพราะเจ้าคนร่างเดิมศีรษะกระแทก ความทรงจำของเจ้าของร่างที่อวิ๋นฝูหลิงได้รับนั้น จึงเป็นเพียงเศษเสี้ยวที่ไม่สมบูรณ์

จากเศษเสี้ยวความทรงจำเหล่านั้น อวิ๋นฝูหลิงสามารถปะติดปะต่อได้เพียงความทรงจำบางส่วนของเจ้าของร่างเดิมตอนใช้ชีวิตในหมู่บ้านหลินซาน ส่วนความทรงจำอื่นๆ นั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ คลุมเครือไม่ชัดเจน

นึกถึงชาติที่แล้วนางหมกมุ่นอยู่กับทักษะการแพทย์ กระทั่งอายุยี่สิบหกก็ยังไม่เคยมีความรัก ต่อมาวันโลกาวินาศมาเยือน ระบบพังทลาย ซอมบี้อาละวาด สิ่งเดียวที่นางคิดทุกวันคือพยายามอยู่รอดต่อไป

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้อยู่ในต่างโลก จะกลายเป็นแม่คนโดยไม่ต้องเจ็บปวดไปแล้ว!

สายตาอวิ๋นฝูหลิงมองเด็กตัวน้อยที่อยู่บนเตียง

เด็กชายตัวน้อยนุ่มนิ่มหลับตาสนิท หมดสติไม่รู้ตัว

นี่คือลูกชายของเจ้าของร่างเดิม ชื่ออวิ๋นจิงมั่ว

อวิ๋นฝูหลิงเข้าไปจับชีพจร ตรวจดูอาการของเขาหนึ่งรอบ

ยังดีที่เขาแค่สูดดมควันยาสลบเข้าไปเล็กน้อย ไม่เป็นอะไรมาก

เพียงแต่เด็กคนนี้มีอาการบกพร่องเล็กน้อยตั้งแต่อยู่ในครรภ์ ร่างกายจึงผอมและอ่อนแอกว่าเด็กทั่วไปในวัยเดียวกันมาก

จากนั้นอวิ๋นฝูหลิงก็จับชีพจรให้ตัวเอง

ร่างกายร่างนี้ของนางเกิดภาวะคลอดยากตอนคลอดลูก ร่างกายได้รับความเสียหาย หลังจากนั้นก็ไม่ได้รับการบำรุงอย่างทันท่วงที ส่งผลให้เกิดภาวะเลือดจาง ประกอบกับมีภาวะซึมเศร้า ยากจะบรรเทาได้ เมื่อนานวันเข้าจึงกลายเป็นโรคเรื้อรัง

สามารถกล่าวได้ว่าร่างกายร่างนี้ของนาง ไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตาที่ฉีกขาด

นางแค่เคลื่อนไหวเล็กน้อยก็หน้ามืดตาลาย หายใจถี่ เหมือนหายใจไม่ทัน

เดินทางข้ามมิติมาอยู่ในร่างกายเช่นนี้ อารมณ์ของอวิ๋นฝูหลิงยากจะอธิบายเป็นคำพูด

หากหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณในมิติของนางยังอยู่ก็ดีสิ!

อวิ๋นฝูหลิงถอนหายใจยาวหนึ่งที หลุบตาเห็นมองมีดผ่าตัดที่ตัวเองถืออยู่ในมือ จึงจะตระหนักได้ฉับพลัน เหมือนว่ามิติที่ตื่นขึ้นตอนอยู่ในโลกวิบัติของนางจะตามมาด้วย

นางรีบรวบรวมสมาธิ ให้จิตใต้สำนึกจมเข้าไปในมิติ

พริบตาต่อมา ภาพตรงหน้าของนางก็เปลี่ยนไปแล้ว