บทที่ 9

อวิ๋นฝูหลิงคิดแต่จะช่วยคน จึงขี้เกียจสนใจนาง ไม่แม้แต่จะช้อนตามองสักนิด

เด็กสาวเห็นอวิ๋นฝูหลิงไม่สนใจนาง ใบหน้างามแดงเถือกทันที เหมือนถูกเหยียดหยามอย่างมาก

“นี่ ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่นะ หรือเจ้าจะเป็นใบ้ ไม่ได้ยินอย่างนั้นหรือ?”

ขณะนี้ ท่ามกลางฝูงชน ชายวัยกลางคนร่างท้วมอายุสี่สิบกว่าคนหนึ่ง เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ “แม่นางน้อย เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน คนที่พี่ชายเจ้าช่วยไม่ได้ ใช่ว่าคนอื่นจะช่วยไม่รอดนะ”

ท่ามกลางชาวบ้านมีคนไม่พอใจคำพูดของเด็กสาว แต่เห็นนางแต่งตัวหรูหรา แค่ดูก็รู้ว่าฐานะไม่ธรรมดา จึงไม่กล้าต่อว่าส่งเดช

ตอนนี้เมื่อเห็นมีคนพูดขึ้น พวกเขาจึงรีบสำทับทันที

“ตัวเองช่วยไม่ได้ ยังไม่ยอมให้คนอื่นช่วยหรือ?”

“ไม่เคยเห็นคนเยี่ยงนี้มาก่อนเลย”

“หมอหนุ่มผู้นี้ดูอายุเพียงยี่สิบต้นๆ วิชาแพทย์จะเก่งกาจสักเพียงใด?”

เดิมทีคนตระกูลเฉินยังฝากความหวังให้หมอหนุ่มช่วยลูกหลานตัวเอง เมื่อได้ยินเขาบอกว่าช่วยไม่ได้ นอกจากรู้สึกเจ็บปวดแล้ว ยังพาลโกรธอีกฝ่ายไปด้วย

ยามนี้เมื่อเห็นเด็กสาวเอ่ยปากเหน็บแนม ซ้ำยังขวางไม่ให้คนช่วยลูกตัวเอง ทำให้พวกเขายิ่งโกรธ ทันใดนั้นจึงด่าทอไปพร้อมพวกชาวบ้าน

เด็กสาวที่ถูกผู้คนต่อว่าติเตียน ทั้งโกรธทั้งอาย

นางเตรียมเอ่ยปากโต้แย้ง แต่กลับถูกติงหมิงรุ่ยห้ามเอาไว้

“ซานหู ความรู้วิชาแพทย์เรียนรู้ไม่จบสิ้น ยิ่งกว่านั้นเหนือฟ้ายังมีฟ้า วิชาแพทย์ของข้ามีจำกัด ช่วยเด็กคนนั้นไม่ได้ แต่ใช่ว่าคนอื่นจะช่วยไม่ได้”

อวิ๋นซานหูมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของลูกพี่ลูกน้องตัวเอง ทำให้ความโกรธหายไปบ้าง แต่ก็ยังเบะปากอย่างไม่พอใจ ทว่าไม่ได้พูดสิ่งใด

ติงหมิงรุ่ยคารวะชายวัยกลางคนผู้นั้น ผิวเผินดูเหมือนคนถ่อมตน

เมื่อครู่เขาเห็นป้ายหยกรูปเห็ดหลินจือตรงเอวชายคนนั้น นั่นคือสัญลักษณ์ของสำนักผิงอัน หนึ่งในสี่สำนักแพทย์ใหญ่ของราชวงศ์ต้าฉี

สามารถถือครองป้ายหยกของสำนักผิงอัน แสดงว่าตำแหน่งของเขาในสำนักคงไม่ต่ำต้อย

ติงหมิงรุ่ยย่อมไม่อยากล่วงเกินบุคคลเช่นนี้

อีกอย่างเด็กคนนั้นถูกพุทราติดอยู่ในลำคอเป็นเวลานาน โอกาสรอดคงมีน้อยมาก

เขาไม่เชื่อว่าหญิงบ้านนอกคนหนึ่ง จะมีความรู้วิชาแพทย์ที่สูงส่งจนสามารถช่วยชีวิตเด็กได้

รอให้เด็กหมดลมหายใจอย่างสิ้นเชิง ทุกคนจะเข้าใจว่าหาใช่วิชาแพทย์ของเขาไม่แตกฉาน แต่เด็กคนนั้นช่วยไม่ได้อยู่แล้ว

แววตาติงหมิงรุ่ยมีความเย็นชาวาบผ่าน

แต่ใครจะไปรู้ว่าวินาทีต่อมา เฉินเสียวเป่าที่ได้รับการช่วยเหลือจากอวิ๋นฝูหลิงจะขย้อนเมล็ดพุทราออกมา

หลังจากหายใจสะดวก เฉินเสียวเป่าร้องไห้เสียงดัง ใบหน้าที่เดิมทีขาวซีดก็เริ่มกลับมาแดงระเรื่อมีเลือดฝาด

“รอดแล้ว รอดแล้วจริงๆ...”

ชาวบ้านเห็นดังนั้น ต่างพูดกันไปว่าน่าอัศจรรย์

ดวงตาติงหมิงรุ่ยประหลาดใจ เหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

สะใภ้รองเฉินรีบเข้าไปกอดเฉินเสียวเป่าเอาไว้ “เสียวเป่าลูกแม่ เจ้าทำให้แม่ตกใจเกือบตาย!”

เฉินเสียวเป่าที่เพิ่งรอดมาได้ ดิ้นรนออกจากสะใภ้รองเฉิน จากนั้นชี้ไปที่เฉินต้ายา “ท่านแม่ นางเป็นคนทำร้ายข้า ตีนางให้ตาย ตีนางให้ตายไปเลย!”

คำพูดของเฉินเสียวเป่าทำให้สีหน้าของผู้ใหญ่บ้านโจวและพวกชาวบ้านเปลี่ยนไป

ทุกคนรู้ดีว่าตระกูลเฉินรักหลานชายคนนี้มาก เด็กคนนี้จึงเสียคนและเอาแต่ใจ

แต่เมื่อได้เอ่ยปากเขากลับบอกให้ตีลูกพี่ลูกน้องตัวเองให้ตาย ช่างน่าตะลึงยิ่งนัก

ชั่วขณะนั้น รอบด้านเงียบสงัด มีเพียงเสียงร้องไห้ของเฉินเสียวเป่า

แม่เฒ่าเฉินรักหลานชายคนนี้ที่สุด อีกทั้งยังเห็นว่าเขาเกือบตาย ตอนนี้จึงตามใจเขาทุกอย่าง

“หลานรักของย่า ไม่ต้องร้องไห้ ย่าจะออกหน้าให้เจ้า จะแก้แค้นแทนเจ้าเอง…”

แม่เฒ่าเฉินกอดเฉินเสียวเป่า พร้อมปลอบโยนอย่างเมตตา

ทันใดนั้น นางหันมองลูกชายคนโต พร้อมสีหน้าเหี้ยมเกรียม “เฉินเหล่าต้า![1]”

เฉินเหล่าต้าทำใจไม่ได้ แต่ภายใต้สายตาบีบคั้นจากมารดา เขาจึงหลับตาอย่างเจ็บปวด

จากนั้นยกมือตบหน้าเฉินต้ายาอย่างแรง

“ข้าจะตีลูกสารเลวอย่างเจ้าให้ตาย อยู่ดีๆ ให้น้องชายเจ้ากินพุทราทำไม เจ้าทำให้เขาเกือบตาย…”

เฉินเหล่าเอ้อร์[2]เกือบเสียลูกชายไป จึงโกรธแค้นตัวต้นเรื่องอย่างเฉินต้ายามาก

ทว่าท่ามกลางสายตาทุกคน เขาก็ยังอยากรักษาหน้าเอาไว้ จึงแสร้งทำเป็นห้ามปรามเฉินเหล่าต้า

สะใภ้ใหญ่เฉินเห็นสามีตัวเองไม่แยกแยะผิดชอบชั่วดี นอกจากไม่แก้ต่างให้ลูกสาวแล้ว ยังลงมือทุบตีลูกสาว

นางจึงร้องเสียงดังแล้วพุ่งไปข้างหน้า พลางปกป้องลูกสาวพร้อมต่อสู้กับเฉินเหล่าต้าไปด้วย

ผู้ใหญ่บ้านโจวเองก็โมโหไม่น้อย จึงรีบสั่งให้คนไปแยกพวกเขาออกจากกัน

อวิ๋นฝูหลิงตะลึงจนอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ตรงหน้า

คนตระกูลนี้มันเป็นอย่างไรกัน!

นางหันมองเฉินเสียวเป่าที่กำลังตบมือและขลุกอยู่ในอ้อมกอดแม่เฒ่าเฉิน

นางช่วยเด็กเหลือขอเช่นนี้ไว้หรือ!

อวิ๋นฝูหลิงถอนหายใจ ช่างเถอะ ถือว่าทำบุญแล้วกัน

อวิ๋นฝูหลิงขี้เกียจดูคนตระกูลเฉินทะเลาะกัน จึงหันหลังจากไปทันที

นางเห็นอวิ๋นจิงมั่วยืนอยู่ที่เดิม จึงรีบเข้าไปอุ้มเขา พร้อมหอมไปหนึ่งที

อวิ๋นจิงมั่วกอดคออวิ๋นฝูหลิง ดวงตาสองข้างลุกวาว เต็มไปด้วยความเลื่อมใส

“ท่านแม่ ท่านรู้วิชาแพทย์ด้วยหรือ ท่านเก่งจังเลย!”

อวิ๋นฝูหลิงเพียงยิ้มแล้วพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดสิ่งใด

ชายวัยกลางคนที่ออกหน้าแทนอวิ๋นฝูหลิงเมื่อครู่ ไม่รู้ว่าติดตามมาตั้งแต่เมื่อใด

เขาคารวะอวิ๋นฝูหลิงพลางหัวเราะ “แม่นางเก่งมาก วิธีช่วยคนเมื่อครู่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ว่าแม่นางเป็นศิษย์ผู้ใดหรือ?”

พอพูดจบ เขาถึงตระหนักว่าละลาบละล้วงเกินไป จึงรีบสำทับ “แม่นางอย่าถือโทษ ข้าเพียงสงสัยเท่านั้น”

อวิ๋นฝูหลิงได้กลิ่นหอมของยาจากตัวชายวัยกลางคน จึงรู้ว่าเขาคือคนในแวดวงการแพทย์

อีกทั้งเห็นแววตาเขาเที่ยงตรง ใบหน้ามีเมตตา จึงยิ้มให้ “เป็นเพียงทักษะเล็กน้อย แต่ได้ผลชะงัดกับสิ่งแปลกปลอมในลำคอ”

อวิ๋นฝูหลิงอธิบายหลักการของหัตถการไฮม์ลิคช์ให้เขาฟังคร่าวๆ

ชายวัยกลางคนไม่คิดว่าอวิ๋นฝูหลิงจะบอกความลับแก่เขาอย่างง่ายดาย

แม้เขาจะสงสัยในวิธีการ แต่ก็แค่อยากรู้จักอวิ๋นฝูหลิงเท่านั้น ไม่ได้อยากรู้ความลับของผู้อื่น

อวิ๋นฝูหลิงกลับรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความลับ เป็นความรู้ในเหตุการณ์ฉุกเฉินทั่วไปของชาติที่แล้ว

หากสามารถนำมาเผยแพร่ในโลกนี้ และสามารถช่วยชีวิตผู้คนได้มากมาย ก็ถือเป็นกุศลอย่างหนึ่ง

หลังจากชายวัยกลางคนชะงักไปสักครู่ ได้ทำความเคารพอวิ๋นฝูหลิง

“ข้าน้อยหางอีโจว เป็นหัวหน้าสำนักผิงอันในมณฑลเจียงหนิง วันนี้ขอบคุณแม่นางที่ให้คำชี้แนะ”

“วันหน้าหากแม่นางมีธุระใด สามารถไปหาข้าได้ที่สำนักผิงอัน”

หางอีโจวเป็นทายาทสายตรงตระกูลหาง แต่เขาไม่มีพรสวรรค์ด้านการแพทย์ จึงเรียนรู้การดูแลการแพทย์และความรู้ด้านสมุนไพร พร้อมทั้งดูแลกิจการโรงโอสถของตระกูล

ครั้งนี้เขาออกเดินทางเพื่อเจรจาเรื่องสมุนไพร แต่นึกไม่ถึงว่าระหว่างทางจะเจอฝนตกหนัก จึงต้องมาอาศัยหลบฝนที่หมู่บ้านหลินซานชั่วคราว แต่ใครจะไปคิดว่าต้องเจอเหตุการณ์ฝายเจียงหลิงแตก

ติงหมิงรุ่ยที่อยู่ไม่ไกล เห็นอวิ๋นฝูหลิงและหางอีโจวคุยกันอย่างออกรส

เขาใคร่รู้ในวิธีประหลาดที่อวิ๋นฝูหลิงช่วยคน แต่เมื่อนึกถึงคนที่ตนพูดอย่างมั่นใจว่าช่วยไม่ได้ กลับถูกอวิ๋นฝูหลิงช่วยจนรอดมาได้ ทำให้เขาโกรธเคืองไม่น้อย

จึงยิ่งไม่อยากเสียหน้าไปขอคำชี้แนะจากอวิ๋นฝูหลิง

อวิ๋นซานหูเห็นญาติผู้พี่ของนางจ้องอวิ๋นฝูหลิง แม้อีกฝ่ายจะแต่งกายอย่างหญิงที่ออกเรือนแล้ว แต่นางก็ไม่สบายใจอยู่ดี

----------------------------------------------

[1] เหล่าต้า คำเรียกลูกคนโต

[2] เหล่าเอ้อร์ คำเรียกลูกคนที่สอง