บทที่ 4

อวิ๋นฝูหลิงเงยหน้ามอง ก็มองเห็นตรงจุดที่อยู่ห่างออกไปร้อยกว่าเมตร มีชายฉกรรจ์รวมกลุ่มกันห้าหกคน

คนกลุ่มนี้กำลังคุยอะไรบางอย่าง และยังชี้มาทางนางเป็นระยะ

หนึ่งในนั้นก็คือชายที่ผอมเหมือนลิง คนที่หนีออกจากบ้านนางก่อนหน้านี้

สายตาของลิงผอมปะทะสายตาของอวิ๋นฝูหลิงพอดี เขาจ้องเขม็งใส่นางแวบหนึ่ง เผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีเจตนาร้าย

แตกต่างจากคนที่วิ่งหนีกระเจิงก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง เหมือนมีที่พึ่งอะไรบางอย่าง

อวิ๋นฝูหลิงขมวดคิ้ว เกิดความหวาดระแวงขึ้นในใจทันที

นางจมจิตใต้สำนึกเข้าไปในมิติ เริ่มรื้อค้นในเรือนไผ่

ชาติที่แล้วนางปรุงผงยาป้องกันตัวไว้ไม่น้อย อีกทั้งทำมาจากวัตถุดิบที่ปลูกในมิติทั้งหมด ประสิทธิภาพรุนแรงกว่าผงยาทั่วไปหลายเท่า

อวิ๋นฝูหลิงเลือกผงยามาสองสามห่อ นำออกมาจากมิติโดยอาศัยการบดบังของแขนเสื้อ แล้วแอบใส่เข้าไปในกระเป๋าแขนเสื้อ

นางเหลือบมองพวกลิงผอมแวบหนึ่ง

ถ้าหากคนเหล่านี้ไม่ยุ่งกับนางก็ช่างเถอะ แต่ถ้าหากกล้าลงมือกับนาง นางจะให้พวกเขาได้ลิ้มลองรสชาติของการตายทั้งเป็นแน่นอน

ขณะเดียวกัน ชายที่ผอมเหมือนลิงกำลังฟ้องพรรคพวก

“ลูกพี่อู๋ ที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริงนะ พวกพี่ใหญ่ข้าล้วนถูกนังตัวดีนั่นฆ่า!”

ลูกพี่อู๋ที่นั่งอยู่ตรงกลางยังไม่ทันเอ่ยปาก ชายที่จมูกงุ้มเหมือนปากเหยี่ยวฝั่งซ้ายมือของเขาก็กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

“โหวซาน แม่นางอวิ๋นนั่นดูอรชรอ้อนแอ้น สามารถฆ่าพวกพี่ใหญ่เจ้าได้ถึงสามคนเลยหรือ? เจ้าคงจะไม่ได้กำลังโกหกพวกเรากระมัง?”

โหวซานรีบสาบานทันที “ก็เพราะพวกเราถูกหน้าตาของนางหลอก พวกพี่ใหญ่ข้าจึงไม่ระวังเอาชีวิตไปทิ้ง ส่วนข้าโชคดีหนีรอดมาได้”

“พวกเจ้าห้ามดูถูกนางเด็ด นังแพศยานั้นลงมือโหดเหี้ยมมาก!”

ตอนนั้นหลังจากที่โหวซานหนีออกจากบ้านตระกูลอวิ๋น เดิมทีเขาตามคนจะไปคิดบัญชีกับอวิ๋นฝูหลิง แล้วค่อยร้องเรียนว่านางฆ่าคน

ใครจะรู้ว่าบังเอิญมาก จู่ๆ ฝายเจียงหลิงก็แตก

คราวนี้ใต้ภูเขาถูกน้ำท่วมหมดแล้ว หาศพพวกพี่ใหญ่ของเขาไม่เจอแน่นอน

ต่อให้โหวซานอยากร้องเรียนอวิ๋นฝูหลิงฆ่าคน ตอนนี้ก็ไม่มีหลักฐานแล้ว

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก โหวซานทำได้เพียงมาหาลูกพี่อู๋ ขอให้เขาลงมือ

โหวซานสูดลมเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง มองลูกพี่อู๋พลางกล่าว “ลูกพี่อู๋ ขอแค่ท่านสามารถช่วยข้าแก้แค้น ต่อไปข้าโหวซานก็คือคนของท่าน แล้วแต่ท่านจะสั่งเลย!”

ชายจมูกงุ้มกลับอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

แม้ต่างก็เป็นพวกเร่ร่อนในละแวกนี้ แต่พวกเขากับพวกโหวซานไม่เหมือนกัน

พวกเขาแค่ลักขโมย เล่นการพนันหาความสุข พูดจาเจ้าชู้ใส่สาวๆ สองสามคำ

ส่วนพวกโหวซานทำเรื่องที่เลวร้ายกว่านั้น ข่มขืนปล้นสะดม แทบไม่ต่างอะไรกับโจร

ทั้งสองฝ่ายไม่ได้อยู่ในแวดวงเดียวกัน ที่ผ่านมาต่างคนต่างอยู่

คิดไม่ถึงว่าคราวนี้พวกโหวซานจะเจอของแข็งเข้าแล้ว ถึงกับตายเลยทีเดียว

เมื่อได้ยินว่าโหวซานจะเข้ากลุ่ม ชายจมูกงุ้มอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจ

โหวซานเห็นลูกพี่อู๋เงียบมาโดยตลอด เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ทำได้เพียงเพิ่มเบี้ย

“ลูกพี่อู๋ หลายปีมานี้พี่ใหญ่ของข้าก็พอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง ซ่อนไว้ที่ใต้เขาเฟิ่งลั่วนี้เอง ข้ารู้ว่าอยู่ที่ไหน”

“ขอแค่ท่านช่วยข้าแก้แค้น เงินก้อนนี้เป็นของท่านทั้งหมด!”

ตั้งแต่อดีตเงินทองทำจิตใจคนหวั่นไหว เมื่อมีเงินทองที่เพียงพอ นับประสาอะไรกับการฆ่าคน!

เมื่อชายจมูกงุ้มและคนอื่นได้ยิน ก็หวั่นไหวเล็กน้อยอย่างที่คิด

เวลานี้ลูกพี่อู๋จึงจะเงยหน้ามองโหวซานแวบหนึ่ง กล่าวเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

“ได้ เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้!”

โหวซานได้ยินก็ดีใจทันที “เช่นนั้นพวกเราไปคิดบัญชีกับนังแพศยานั่นตอนนี้เลยหรือไม่?”

ลูกพี่อู๋เงยหน้ามองไปทางอวิ๋นฝูหลิง ก็เห็นโจวโหย่วเหลียงลูกชายคนโตของหัวหน้าหมู่บ้านและลูกเมีย กำลังสนทนากับอวิ๋นฝูหลิง

ทันใดนั้นลูกพี่อู๋ก็เอนหลังพิงก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง กล่าวอย่างไม่เร่งไม่ช้า “เจ้ามีปัญญาล่วงเกินครอบครัวหัวหน้าหมู่บ้านโจวหรือ?”

เวลานี้โหวซานก็เห็นโจวโหย่วเหลียงแล้ว และยิ่งเห็นท่าทางที่สนิทสนมของเจิ้งซื่อภรรยาของโจวโหย่วเหลียงกับอวิ๋นฝูหลิง

เขาพลันกัดฟันแน่น

พวกเขาเป็นอันธพาลเจ้าถิ่น รู้อย่างแจ่มแจ้งว่าใครสามารถล่วงเกิน ใครไม่สามารถล่วงเกิน

ตระกูลโจวเป็นกลุ่มคนที่ไม่สามารถล่วงเกินได้ที่สุด

ลูกพี่อู๋วางสองมือบนท้ายทอย เขาอาบแดดพลางกล่าวอย่างเกียจคร้าน “รอก่อน เมื่อไรที่นางอยู่คนเดียวหรือรอหลังฟ้ามืดแล้วถึงจะลงมือสะดวก!”

แม้บนใบหน้าโหวซานจะเผยให้เห็นความโกรธ แต่ก็รู้ว่าที่ลูกพี่อู๋พูดมีเหตุผล ทำได้เพียงรอเวลาที่เหมาะสมอยู่ข้างๆ

ชายจมูกงุ้มหาโอกาสดึงลูกพี่อู๋ไปด้านข้าง กล่าวถามเสียงเบา “ลูกพี่ ท่านจะฆ่าแม่นางอวิ๋น แก้แค้นให้พวกโหวซานจริงหรือ?”

ลูกพี่อู๋เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง หัวเราะแล้วกล่าว “เจ้าคิดอะไรอยู่? ข้าเป็นพลเมืองดีนะ จะฆ่าคนได้อย่างไร?”

“เช่นนั้นท่าน…” ชายจมูกงุ้มไม่เข้าใจ

ลูกพี่อู๋ลูบจมูก “ข้าอายุยี่สิบห้าแล้ว ถึงเวลาที่ต้องแต่งเมียแล้ว!”

ชายจมูกงุ้มเข้าใจทันที ลูกพี่ถูกใจแม่นางอวิ๋นนั่นแล้ว

จะว่าไปหน้าตาของลูกพี่พวกเขาก็ดีพอสมควร เป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ มาก

แต่น่าเสียดายชื่อเสียงไม่ดี ครอบครัวก็ยากจน ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีผู้หญิงที่ฐานะดีคนไหนยอมแต่งกับเขา

ส่วนลูกพี่ก็ค่อนข้างเลือก ผู้หญิงทั่วไปเขาไม่สนใจ ด้วยเหตุนี้จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่แต่งงาน

พลันชายจมูกงุ้มหัวเราะแหะๆ กล่าวหยอกเย้า “ถ้าลูกพี่แต่งกับแม่นางอวิ๋น เช่นนั้นก็มีเมียและลูกพร้อมกันเลย”

ลูกพี่อู๋ชกใส่เขาหนึ่งหมัด หัวเราะเช่นกัน

ถ้าหากเขาแต่งงานกับแม่นางอวิ๋นจริงๆ เช่นนั้นลูกชายของแม่นางอวิ๋นก็คือลูกเลี้ยงของเขา ลูกเลี้ยงก็คือลูกเช่นกัน

ชายจมูกงุ้มมองไปทางโหวซานแวบหนึ่ง ลดเสียงให้เบาลง

“เช่นนั้นจะอธิบายกับโหวซานอย่างไร? เงินเก็บตลอดหลายปีนี้ของโหวต้าไม่ใช่เงินน้อยๆ แน่นอน!”

ในใจของลูกพี่อู๋มีแผนนานแล้ว

เขาตั้งใจจะจับแม่นางอวิ๋นมาอยู่ฝั่งตนก่อน แล้วค่อยใช้แม่นางอวิ๋นเป็นเบี้ย ให้โหวซานนำเงินของลูกพี่เขามาแลกเปลี่ยน

เมื่อเงินถึงมือแล้ว เขาย่อมไม่ให้คนกับโหวซาน

ถึงเวลานั้นต่อให้โหวซานรู้ตัวว่าถูกหลอกแล้ว อาศัยเขาคนเดียว ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาที่ไหนกัน?

ถึงเวลาเขาก็ได้ทั้งคนและเงิน!

ฝั่งลูกพี่อู๋กำลังคิดอย่างดิบดี ส่วนอีกฝั่ง เจิ้งซื่อจับมือของอวิ๋นฝูหลิง กำลังยัดลูกเดือยถุงหนึ่งเข้าไปในอ้อมแขนนาง

“ก่อนหน้านี้เจ้าช่วยข้ากับฉางจี๋ ในใจข้าตื้นตันมาก ไม่รู้จะตอบแทนเจ้าอย่างไรดี”

“หลังจากที่พ่อสามีข้ากับแม่สามีข้ารู้เรื่อง ก็บอกว่าต้องขอบคุณเจ้า เพียงแต่พวกเขาอายุมากแล้ว ปีนขึ้นมาถึงยอดเขาจึงเหนื่อยมาก ตอนนี้ยังไม่หายเหนื่อยเลย ก็เลยไม่สามารถมาด้วยตัวเอง”

“พ่อสามีให้ข้าเอาลูกเดือยถุงนี้มาให้เจ้าก่อน เป็นน้ำใจเล็กน้อยของพวกเรา”

แม้ลูกเดือยถุงนี้มีแค่หนึ่งชั่งกว่า แต่เป็นอาหารชั้นเลิศที่ตีเปลือกแล้ว ปกติแทบไม่อยากเอาออกมากินด้วยซ้ำ

โดยเฉพาะตอนนี้เผชิญหน้ากับภัยน้ำท่วม ทุกคนติดอยู่บนยอดเขา อาหารจึงเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในเวลานี้

อวิ๋นฝูหลิงรู้เรื่องนี้ดี ย่อมไม่ยอมรับไว้

ลูกเดือยถุงนี้ ต้องเป็นคนตระกูลโจวแบ่งออกมาจากอาหารของตัวเองแน่นอน

และในมิติของนางยังกักตุนอาหารไว้ไม่น้อย สามารถผ่านภัยน้ำท่วมช่วงนี้ไปได้แน่นอน

เช่นนั้นนางยิ่งไม่สามารถรับอาหารที่มีไม่มากแต่แรกของคนตระกูลโจวได้