บทที่ 5 ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์แบรดฟอร์ด

เจย์เดนพาลินินกลับไปเก็บข้าวของที่บ้านหลังเก่า เธอก็ได้แต่จำใจยอมจากลา พลางคิดหาทางเอาตัวรอดว่าจะพูดอย่างไรให้เขายอมปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ

‘เขาจ่ายค่าตัวเราไปเท่าไหร่กันนะ’ ลินินครุ่นคิดในใจ

“สามล้านถ้วน” เจย์เดนเอ่ยเสียงเรียบ สร้างความตื่นตกใจให้กับลินินเป็นอย่างยิ่งว่าเขาล่วงรู้สิ่งที่อยู่ในใจเธอได้อย่างไรกัน แต่สุดท้ายก็คิดเพียงว่าเจย์เดนแค่บังเอิญพูดถึงมันขึ้นมาพอดี หารู้ไม่ว่าเขาแอบพินิจใจเธออยู่ เหมือนเป็นการทำความรู้จักในช่วงแรกเริ่ม “ข้าตัวเจ้าสามล้าน จะไปหาเงินมาไถ่ตัวเองจากข้างั้นเหรอ?”

“เปล่าค่ะ...” และแล้วก็ต้องยอมพ่ายแพ้ เธอนึกไม่ถึงว่าเขาจะควักเงินจ่ายไปด้วยจำนวนเงินมหาศาลเช่นนี้ เป็นจำนวนเงินที่เธอคิดว่าชาตินี้ก็คงหามาชดใช้ไม่ได้หมด

“รีบเก็บของซะ ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

คำว่า ‘เหนื่อย’ เจย์เดนเพียงพูดไปเช่นนั้นเพื่อเป็นการเร่งเร้าเธอไปในตัว เพราะแวมไพร์เหนื่อยเป็นที่ไหนกันเล่า

ชาร์ลส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองเจ้านายของตัวเองอย่างรู้ทัน ก่อนจะแอบส่ายศีรษะอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่รู้ว่าปากจะหนักไปถึงไหน จึงเรียนรู้ที่จะเอ่ยคำพูดที่สื่อความหมายโดยตรงไม่ได้สักที

ลินินรีบไปเก็บของออกมา โดยไม่ลืมที่จะนำกุหลาบนำโชคของเธอติดตัวไปด้วย เจย์เดนเห็นแบบนั้นก็แอบยกยิ้มอย่างภูมิใจที่เธอให้ความสำคัญกับของที่เขา(แอบ)มอบให้เป็นกลาย ๆ

แต่เจ้าตัวผู้ถือครองดอกกุหลาบกลับไม่เคยทราบเรื่องนี้เลยเนี่ยสิ...

หลังจากมาถึงคฤหาสน์ ลินินที่เห็นความหรูหราและความอลังการของสถานที่แห่งนี้ก็ได้แต่เดินก้มหน้าก้มตาอย่างเจียมตัว พลางคิดไปว่าเขาคงต้องการให้เธอมาเป็นคนใช้ที่นี่เป็นแน่

แต่เมื่อเดินผ่านเข้าไปในคฤหาสน์ เธอก็ได้เห็นคนที่สวมใส่เครื่องแบบของผู้รับใช้ยืนเรียงรายกันเป็นทิวแถว อีกความคิดหนึ่งจึงปรากฎขึ้นมาแทนที่ ‘ก็ไม่ได้ขาดคนรับใช้นี่นา’ เธอคิดในใจ แต่ถึงอย่างนั้นสองขาก็ยังเดินตามเขาต่อไป

แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคฤหาสน์หลังนี้บรรยากาศชวนน่าขนลุกอย่างไรไม่รู้ มิหนำซ้ำ บรรดาผู้รับใช้บางคนที่ยืนต้อนรับเธออยู่นั้น บางคนยังมีหน้าตาแปลกประหลาดราวกับไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาทั่วไปอีกต่างหาก เมื่อเห็นแบบนั้น ลินนิจึงรีบสาวเท้าก้าวยาวเพื่อให้ทันเจย์เดนที่เดินอยู่ข้างหน้าด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย

และถึงแม้ว่าจะหันหลังแต่เจย์เดนกลับรับรู้ท่าทางของลินินได้อยู่แล้ว แต่แล้ว...อยู่ ๆ ขายาวของเขาก็หยุดเดินลงกะทันหันราวกับจงใจจะแกล้งเธอ และมันได้ผล ร่างของลินินที่ก้าวเดินพร้อมความตื่นตระหนกชนเข้ากับแผ่นหลังเข้าอย่างจัง

“อย่าซุ่มซ่ามได้ไหม ฉันไม่ชอบคนแบบนี้” หลังจากหันมาต่อว่าเธอแล้วเขาก็เดินตรงไปข้างหน้าต่อ แต่ไม่นานรอยยิ้มบาง ๆ ก็แสยะยิ้มขึ้นตรงมุมปากอย่างช่วยไม่ได้

ลินินที่ได้ยินแบบนั้นก็คิ้วขมวดแล้วบ่นมุบมิบภายในใจไล่หลังไปว่า ‘แล้วจะหยุดเดินเองทำไมเล่า!’ เรียกท่าทีขบขันจากชาร์ลที่เดินตามอยู่ข้างหลังทั้งคู่ได้อยู่ไม่น้อย แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งมากนัก ด้วยเพราะมาอยู่อาศัยในถิ่นฐานของเขา ก็ควรจะทำตัวให้นอบน้อมเข้าไว้...

ไม่นาน เจย์เดนก็พาลินินมาถึงห้องทำงานของตัวเอง สองขายาวก้าวเดินไปหลังโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางสง่างาม

ส่วนลินินก็ได้แต่ยืนกุมมือก้มหน้าก้มตาอย่างเจียมตัว

น่าแปลกเหลือเกินที่คนตรงหน้าดูอย่างไรก็ดูเหมือนมีอายุเพียงยี่สิบต้น ๆ เท่านั้น แต่กลับดูทรงอำนาจและภูมิฐานเกินอายุที่ควรจะเป็นอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งเขายังเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่โตเช่นนี้อีกด้วย

‘ไม่แน่...อาจเป็นลูกชายของมหาเศรษฐีก็เป็นได้...’ ลินินคิดหาความสมเหตุสมผลในใจ แต่จนถึงตอนนี้ยังครุ่นคิดถึงใบหน้าของผู้รับใช้บางคนที่มีหน้าตาแปลกประหลาดอยู่ไม่คลาย หูแหลม เขี้ยวที่ยาวกว่ามนุษย์ทั่วไป รวมถึงดวงตาที่กลมโตเกินกว่าปกติด้วย เหมือนผีดูดเลือดที่เธอเคยเห็นในหนังสยองขวัญไม่มีผิด

แต่ครั้นจะเอ่ยถามเจ้าของคฤหาสน์ตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมา เธอก็เกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาทเกินไป จึงได้แต่เก็บข้อข้องใจนั้นเอาไว้ ถึงแม้จะรู้สึกหวั่นใจอยู่บ้างก็ตาม

เจย์เดนจ้องมองเธออยู่นาน แต่ไม่มีท่าทีจะเอ่ยสิ่งใดออกมา เนื่องจากเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดจากตรงไหนเหมือนกัน

ความเงียบจึงเข้าครอบงำทั้งคู่อยู่ระยะหนึ่ง ก่อนที่ลินินจะตัดสินใจสูดลมหายใจเพื่อรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกมาตามตรง

“ซื้อตัวฉันมาทำไมเหรอคะ คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่” เธอเอ่ยถามตามตรง ก็มันน่าสงสัยไหมเล่า อยู่ ๆ เขาก็เดินเข้าไปไถ่ตัวเธอออกมาจากเจ้าหนี้คนก่อน และพาเธอเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยด้วยซ้ำ เป็นใครจะไม่คิดสงสัยกัน

คนตรงหน้าไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับมา เขาทำเพียงไล้สายตานั่งมองเธอ ความรู้สึกเหมือนจะแทะโลมหน่อย ๆ แต่ก็ไม่ได้โจ่งแจ้งจนถึงขนาดไม่น่ามอง หรือเป็นเพราะเขาหล่อกันนะ เธอจึงดูไม่กระอักกระอ่วนใจมากนัก

ลินินที่ก้มหน้าก้มตาเมื่อเห็นว่าถามอะไรไปอีกฝ่ายก็ไม่ทีท่าว่าจะตอบ จึงเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าอีกครั้ง แต่เมื่อเงยหน้าแล้วเห็นสายตาคมกริบพร้อมนัยน์ตาสีแดงฉานของเขา เธอก็ต้องตกใจจนรีบก้มหน้าลง

‘ตาของเขาเป็นสีแดงอย่างนั้นเหรอ?’ คิดในใจก่อนจะเหลือบมองอีกครั้ง แต่เมื่อลองรวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง นัยน์ตาของเขาก็เหมือนมนุษย์ทั่วไปนี่นา ทำให้ลินินคิดว่าคงตาฝาดไปเองเท่านั้น

เมื่อมองคนตรงหน้าอย่างอิ่มเอมใจแล้ว เจย์เดนก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะแสยะยิ้ม ขายาวเริ่มก้าวเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเข้ามาใกล้ ขณะที่ลินินยังคงยืนก้มหน้ามุดลงกับพื้น

ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อทำการสำรวจเธอทุกอณู แต่เขาทำแบบนี้เพราะมีเหตุผลอยู่หรอก เป็นเพราะการทำความรู้จักของแวมไพร์ในขั้นแรก คือต้องเริ่มทำตัวให้คุ้นจากกลิ่นของเธอก่อน

แต่เจย์เดนคงเผลอลืมตัวไปว่าวิถีการทำความรู้จักของมนุษย์กับแวมไพร์นั้นแตกต่างกัน การกระทำของเขาดูจะล่วงล้ำเกินไปหากวัดกันในบรรทัดฐานของมนุษย์

‘กลิ่นหอม น่ากินเลยทีเดียว’ เจย์เดนคิดในใจ พลางหลับตาพริ้มแล้วสูดดมกลิ่นนั้นอย่างพึงพอใจประหนึ่งเป็นสารเสพติด

และความหมายของการ ‘กิน’ ที่ว่าของเขานั้น ก็ไม่ใช่การกินธรรมดาทั่วไปเนี่ยสิ บอกกันตามตรง เขาเป็นแวมไพร์หนุ่มที่อยู่มาหลายร้อยปี เรื่องที่คิดว่าเขาอาจจะใสซื่อนั้นลืมไปได้เลย

“คุณ...จะทำอะไรคะ” ลินินหัวหด เกร็งไปหมดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเดินวนรอบตัวเธออย่างพินิจ ก่อนจะเริ่มก้าวถอยหลัง เมื่อรู้สึกว่าการเข้าใกล้ครั้งนี้ดูจะเกินความเหมาะสม ประกอบกับความหวั่นเกรงที่ผุดขึ้นมา

“คะ...คุณคะ ฉันเพิ่งอายุสิบแปดเองนะ ยังเป็นนักเรียนอยู่เลย…” เมื่อเกิดสถานการณ์ไม่คาดคิด จึงทำให้เธอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรนและสั่นเครือ

เจย์เดนหยุดนิ่ง มองเธอด้วยสายตาขบขัน ก่อนจะยิ้มแสยะออกมาเล็กน้อย

“ไม่ต้องห่วง…ยังไงเจ้าก็ยังได้ไปโรงเรียนอยู่แล้ว...” หากว่ากันตามตรง เขาเอาเธอมาเลี้ยงดูในฐานะ ว่าที่ชายา ของตัวเองนั่นแหละ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะบอกกล่าวเธอตามตรง

คำพูดของเขาทำให้ลินินรู้สึกสับสน ทั้งโล่งใจและหวาดระแวงในคราเดียวกัน เธอไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่

แต่แล้วอยู่ ๆ เจย์เดนก็แสยะยิ้มมุมปากขึ้นอีกครั้ง “แต่ข้าซื้อตัวเจ้ามาตั้งแพง…ก็ต้องเช็คของหน่อยสิถึงจะคุ้ม”

“ชะ...เช็คยังไง”

“เจ้าก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ...อายุสิบแปดแล้วหนิ”

“แต่ว่า-” ยังไม่ทันได้เอ่ยคัดค้าน เอวบางของเธอก็ถูกคว้าจับเอาไว้แน่นอย่างถือวิสาสะ ก่อนที่ปลายจมูกของเจย์เดนจะไล้ไปตามลำคอระหงของเธอ

ทันทีที่รู้สึกได้ถึงสัมผัสนั้น ลินินก็ตัวสั่นมากยิ่งขึ้น พลางรวบรวมความกล้าผลักคนตรงหน้าออกก่อนจะวิ่งไปทางประตู หวังจะหนีออกไปให้พ้นจากห้องนี้ อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่กันอย่างลับตาคนแหละนะ

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะไปถึงประตู ร่างสูงของคนที่เธอเพิ่งวิ่งหนีจากมาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างว่องไว หากเป็นมนุษย์ธรรมดาย่อมทำเช่นนี้ไม่ได้อยู่แล้ว

ลินินเห็นแบบนี้ก็ตาโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าเริ่มย้ำเตือนถึงความประหลาดที่เธอพบเจอในคฤหาสน์หลังนี้ ครั้งตอนเดินเข้ามาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ใบหน้าสวยเริ่มถอดสีด้วยความกลัว นี่เธอกำลังประสบกับสิ่งใดอยู่กันแน่!

และขณะที่ลินินกำลังหวาดหวั่น เจย์เดนก็มองเธอด้วยรอยยิ้มมุมปาก ดูภูมิใจเป็นอย่างยิ่งที่ทำให้สาวสวยตรงหน้าตกใจได้

คนตรงหน้าหากมองเพียงผิวเผินนั้นดูเย็นชา แต่เมื่อได้ลองสัมผัสแล้วกลับแสบสันต์เกินต้าน ภายใต้ใบหน้านิ่งเฉยนั้นแฝงไปด้วยความขี้เล่นและเจ้าเล่ห์อย่างไม่อาจปฏิเสธได้

แต่เขาเปิดเผยด้านนี้แค่กับคนที่สนิทเพียงเท่านั้น น้อยคนจึงยากที่จะได้เห็น...

“คุณ...คุณเป็นตัวอะไรกัน”

ลินินเอ่ยขึ้นเสียงสั่น ดวงตาคู่นั้นยังเต็มไปด้วยความตกใจและความสงสัย ขณะที่มองเขาอย่างไม่วางตา

คิ้วหนาขมวดขึ้นเล็กน้อย แววตาดูลึกลับและเย็นชา แต่ก็ตอบกลับด้วยเสียงนุ่มนวล “เจ้ากลัวข้าหรือ?” แต่ถึงจะนุ่มนวลขนาดไหน ก็ฟังดูขนลุกอย่างน่าประหลาด

เจย์เดนไม่ตอบคำถามนั้นตามตรง ทำเพียงแสยะยิ้มขึ้นอีกครั้งและกล่าวปิดท้ายว่า “เอาเป็นว่าวันนี้ข้าจะเช็คของเพียงเท่านี้ก่อนแล้วกัน”

แต่วันหลังจะไม่ปล่อยไปง่าย ๆ แล้วนะ เจย์เดนคิดใจใจ ก่อนจะยอมปล่อยให้ลินินเป็นอิสระแล้วพาเธอไปเดินชมส่วนที่เหลือในคฤหาสน์ต่อ