บทที่ 9 ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ลินินกระโดดโลดเต้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรไปกล่าวขอบคุณเจย์เดนอย่างเป็นทางการ เมื่อนั้นเธอจึงวิ่งออกจากห้องและตรงสู่ห้องนอนของเจย์เดนโดยเร็วไว

เจย์เดนซึ่งตอนแรกยืนอยู่ตรงระเบียงห้องของเธอ เมื่อเห็นว่าลินินวิ่งออกไปข้างนอก เขาก็รีบวิ่งกลับห้องตัวเองอย่างรู้ทัน

‘อยู่ในห้องหรือเปล่านะ’ ลินินยังลังเลที่จะเคาะประตู ด้วยไม่รู้ว่าจะเป็นการรบกวนอีกฝ่ายหรือเปล่า เธอจึงกอดเจ้าเจย์เดนตัวน้อยและเดินวนเวียนไปมาอยู่ตรงหน้าห้องของเขาแทน

ผ่านไปสักพัก ลินินก็เริ่มใช้หูแนบไปกับบานประตู เพื่อจับเสียงที่อยู่ภายในห้องนั้น และเมื่อภายในห้องเงียบงัน เธอก็ยิ่งรู้สึกไม่กล้าเคาะประตูมากขึ้นเท่านั้น

‘เข้ามาสิ เข้ามาหาข้าสิ’ เจย์เดนคิดในใจ ขณะที่กำลังยืนอยู่ไม่ไกลจากประตูห้องของตัวเองนัก แต่เมื่อผ่านไปสักพัก ก็ไร้วี่แววว่าคนข้างนอกจะเปิดเข้ามา ทั้งที่กลิ่นของเธอยังคงเด่นชัดว่าอยู่ตรงหน้าห้องของตน

‘เหตุใดนางจึงไม่เข้ามาหาข้า!’ ด้วยความฉุนเฉียวชั่วขณะ มือหนาจึงดึงเปิดบานประตูออกทันใด ซึ่งการกระทำนี้ทำให้ลินินที่กำลังแนบหูไปกับบานประตูอย่างพินิจพิเคราะห์ ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเซถลาเข้าไปในเขตห้องของเจย์เดนโดยไม่ตั้งใจ

ลินินกรีดร้องออกมา พลันรู้สึกว่าตัวเองจะต้องล้มลงอย่างแน่นอน แต่ก่อนที่จะเป็นเช่นนั้น มือหนาของเจย์เดนก็เข้ามาประคองเอาไว้ได้ทันกาลพอดี

เมื่อคว้าร่างบางได้แล้ว มือหนาก็เอื้อมไปปิดประตูลง พลางแยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นประหนึ่งว่าสามารถจับเหยื่อชิ้นใหญ่ได้แล้วอย่างไรอย่างนั้น เขาก้มมองลินินที่กำลังกอดเจ้าเจย์เดนอยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะปล่อยมือหนาของตัวเองออกในที่สุด แล้วทำเป็นเอ่ยเสียงเข้ม

“เจ้ามายืนอยู่หน้าห้องข้าทำไมกัน” อันที่จริงเจย์เดนทราบอยู่แล้วว่าลินินมีธุระอะไร แต่เขาอยากฟังจากปากของเธอตามตรงเสียมากกว่า

“ฉันแค่อยากจะมาขอบคุณ...ขอบคุณนะเจย์เดน” ว่าจบเธอก็กำลังจะเดินเลี่ยงคนตรงหน้าเพื่อหวังจะออกไปจากห้องของเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น คิดหรือว่าเขาจะยอมปล่อยให้เหยื่อตัวน้อย ๆ หลุดมือไปง่าย ๆ

มันต้องเล่นให้หนำใจก่อนสิ...เจย์เดนคิดในใจ พลันรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้า

“เจ้ามาแค่นี้เองเหรอ? นี่เป็นวิธีการขอบคุณของเจ้าอย่างนั้นสิ?” ว่าพลางก้าวเดินไปใกล้เธอมากขึ้น ลินินที่เห็นแบบนั้นก็ก้าวถอยหลังไปตามกัน พื้นที่ในห้องนอนช่างกว้างขวาง แต่เพียงไม่นานนักขาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับขอบเตียงของเขาจนได้

ร่างของลินินทรุดลงไปบนเตียง ซึ่งเจย์เดนที่ดูเหมือนจะคิดแผนการณ์นี้เอาไว้เสียแต่เนิ่น ๆ แล้ว เมื่อเห็นว่าเป็นไปตามคาดก็อดพึงพอใจเสียไม่ได้

“นี่...เจ้าคงไม่คิดว่า เข้ามาในห้องของข้าแบบนี้แล้วจะได้กลับออกไปง่าย ๆหรอกนะ?” สองแขนแกร่งค้ำยันลงบนฟูกที่นอนเพื่อกักกันตัวเธอไม่ให้หลุดเงื้อมมือไปได้ง่าย ๆ

ลินินที่เห็นเช่นนั้นก็เริ่มมองหาทางหนีทีไล่ แต่เมื่อคิดไปถึงว่าคนตรงหน้าเป็นถึง แวมไพร์ อย่างไร...ความไวของเธอก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้อยู่แล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงรีบส่งสายตาอ้อนวอนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “คือว่า...ฉันต้องรีบไปอ่านหนังสือ...มัน...มันใกล้สอบแล้ว” หญิงสาวพยายามหว่านล้อม ส่วนเจย์เดนก็ยังคงยิ้มเจ้าเล่ห์ เหมือนไม่ได้ฟังคำกล่าวของเธอเลยสักนิด

“ข้าก็ยังยืนยันคำเดิมว่าเจ้านี่หอมน่ากินเหลือเกิน” ว่าพลางจะก้มลงมาสูดดมกลิ่นตรงบริเวณซอกคอของเธอ

ในขณะที่เจย์เดนหลับตาพริ้มพร้อมสูดกลิ่นหอมเย้ายวนนั้น ลินินก็อาศัยจังหวะนั้นไถลตัวออกจากการกักขังของเขาได้สำเร็จ แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูเพื่อกลับห้องของตัวเอง

เจย์เดนทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงพลางสายตามองตามร่างบางที่วิ่งดุ๊กดิ๊กพ้นประตูไปจนลับตา

“หึ เอาไว้กินครั้งหน้าก็ไม่สาย” ว่ากันตามตรง หากเขาจะลงมือจริง ๆ ลินินไม่มีทางหนีรอดหรอก

ยามเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ ลินินออกมานั่งอ่านหนังสือที่ห้องสวนกระจกของคฤหาสน์ ส่วนางกายธอก็มีสาใช้คนสนิทอย่าง เบล คอยนั่งให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง อันที่จริงเธอค่อนข้างตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นมนูษย์นั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้ แต่ด้วยท่าทางขะมักเขม้นนัน มันกลับทำให้เธอรู้สึกทึ่งอย่างแปลกประหลาด

“ไปพักผ่อนก็ได้นะเบล ไม่ต้องมานั่งอยู่ที่นี่หรอก อากาศมันหนาว” ลินินบอกกล่าว แต่สายตาก็ยังไม่ละออกจากหนังสือ

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เผื่อคุณหนูขาดเหลืออะไรจะได้เรียกข้าได้ตลอด” เมื่อเห็นเธอยืนกรานเช่นนั้น ลินินก็ไม่ได้ว่าอะไร

ขณะเดียวกันนั้น ชายชราคนหนึ่งก็เดินผ่านบริเวณนั้นพอดี เมื่อเห็นลินินเขาก็เดินเข้ามาทักทายพร้อมรอยยิ้ม ลินินจำได้ทันทีว่าเป็นชายชราที่เรียกธอว่า ‘ท่านหญิง’ ยามเมื่อเธอมาคฤหาสน์นี้ครั้งแรก

“ท่านหญิง...” เขาค้อมศีรษะให้เธอ จนลินินต้องลุกขึ้นยืนแล้วก้มศีรษะคืนให้ด้วยความนอบน้อมยิ่งกว่า ด้วยความเห็นว่าเขาอาวุโสยิ่งนัก “อ่านหนังสืออยู่หรือขอรับ”

“ค่ะ พอดีใกล้สอบแล้ว...” ลินินตอบกลับ

“ช่างขยันนัก ขอให้สมปรารถนาได้คณะที่ที่หวังนะขอรับ”

“ขอบคุณค่ะ” ลินินค้อมศีรษะให้เมื่อได้ยินคำอวยพรจากคุณปู่ตรงหน้า แต่ก่อนที่จะกลับไปสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ เธอกลับเอ่ยถามถึงเรื่องที่ค้างคาใจมานานขึ้นเสียก่อน “ว่าแต่...ทำไมคุณปู่ถึงเรียกหนูว่าท่านหญิงเหรอคะ”

ชายชราได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะบอกเล่าถึงหน้าที่ของตัวเองในคฤหาสน์หลังนี้ “ข้าน้อยเป็นโหรหลวงประจำตระกูลแบรดฟอร์ด ทำนายดวงชะตาให้กับตระกูลนี้มาจวบจะพันปีเข้าแล้ว”

ลินินตั้งใจฟังราวกับไม่อยากขาดตกบกพร่องไปสักประโยค “ก่อนหน้านี้ข้าน้อยได้ทำนายดวงชะตาของท่านชาย ดาราประจำตัวของท่านบอกว่าจะได้คู่ครองที่เหมาะสมในช่วงนี้ ข้าน้อยจึงหาเครื่องหมายนำทางไปสู่คู่ครองให้กับท่านชายขอรับ”

ในตอนแรกที่ได้ฟังเช่นนั้น ลินินก็ขมวดคิ้ววุ่น ด้วยความยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่ท่านโหรหลวงกำลังสื่อ จนกระทั่งในที่สุดเขาก็กล่าวประโยคที่ทำให้เธอเริ่มกระจ่างแจ้ง “กุหลาบดอกนั้น...คือเครื่องหมายนำทางขอรับ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ลินินก็อึ้งไปครู่หนึ่ง “อย่าบอกนะว่าเป็นกุหลาบสีดำดอกนั้น!?”

โหรหลวงไม่ได้กล่าวอะไร เพียงแค่ยกยิ้มแล้วค้อมศีรษะให้ เขาทราบว่าท่านชายยังไม่ได้แจ้งเรื่องนี้ให้ลินินทราบ แต่ชายชราครุ่นคิดมาสักพักแล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ควรคืบหน้าได้แล้ว มิฉะนั้นอาจไม่ทันกาล จึงชิงลงมือบอกเธอเสียเองเลย

อาจทำให้เจย์เดนไม่พอใจ แต่ถึงอย่างไรลินินก็ต้องทราบเข้าในสักวันนั่นแหละ

ลินินที่ทราบเรื่องก็นึกถึงเหตุการณ์ที่ ชาร์ล ไปเหมากุหลาบในร้านที่เธอทำงานพาร์ทไทม์ขึ้นมาได้ เมื่อนั้นเธอจึงพอจะทราบแล้วว่ามันอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะในตอนนั้นเธอเก็บกุหลาบดอกนั้นไปแล้ว

‘นี่แสดงว่าเขาตามดูเธอมาตั้งแต่หลายเดือนก่อนแล้วอย่างนั้นสิ!!!’

ลินินครุ่นคิดพลางทำสีหน้าแตกตื่น ก่อนจะรีบบอกกล่าวด้วยท่าทางลนลาน “แต่...ฉันแค่บังเอิญเก็บกุหลาบดอกนั้นได้นะคะ อาจไม่ใช่ฉันก็ได้”

ไม่รู้สิ เธอคิดว่าตัวเองอาจไม่เหมาะเป็นว่าที่ชายยาของเขาเลยสักนิด

โหรหลวงเห็นดังนั้นก็เอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมา “บนโลกนี้ ไม่มีเรื่องบังเอิญหรอกขอรับ...”

“?”

“คุณหนูก็เห็นมิใช่หรือ ว่าท่านชายตั้งใจพาคุณหนูมา ถึงกับยอมทุ่มเงินมหาศาล เรื่องแบบนี้หากจะมองว่าบังเอิญก็คงไม่ใช่หรอกขอรับ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นลินินก็เริ่มใจสั่นไหวพลันหน้าแดงขึ้นมาทันที นี่หมายความว่าเธอไปถูกตาต้องใจเขาอย่างนั้นเหรอ!?

ว่าแต่...นี่เขาหายไปทั้งวันเลยนะ ลินินคิดในใจพลางนึกสงสัยว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่

ไม่ได้นะ...นี่เราจะสงสัยเรื่องของเขาไปเพื่ออะไรกัน! โต้แย้งกับตัวเองเสร็จก็ทำใจให้โล่งเพื่ออ่านหนังสือต่อ...

ช่วงบ่าย แสงตะวันเริ่มคล้อยลง ลินินจึงเปลี่ยนไปอ่านภายในห้องสมุดของคฤหาสน์แทน แต่เมื่อเห็นร่างสูงของเจย์เดนเดินผ่านไป โดยมีชาร์ลที่คอยเดินอยู่ข้าง ๆ เธอก็เริ่มนึกถึงสิ่งที่โหรหลวงเล่าให้ฟังขึ้นมา

‘เขาถูกใจอะไรในตัวฉันกันนะ’ คิดในใจพลางสายตายังจับจ้องไปที่ร่างสูง ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะยืนสนทนาเรื่องสำคัญของตัวเองอยู่ จึงไม่ทันสังเกตเห็นเธอที่นั่งอยู่ตรงนี้

“นัดเซ็นสัญญากับทางนั้นได้เลยนะ” เสียงเข้มแว่วเข้ามาดังกระทบหู แล้วอยู่ ๆ ลินินก็หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอพยายามสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำใจให้สงบก่อนจะจ้องมองหนังสือต่อไป

แต่ก็เหมือนแค่มองผ่านตัวอักษรเท่านั้น เพราะในสมองของเธอตอนนี้ครุ่นคิดถึงเรื่องของเจย์เดนอยู่ตลอดเวลา

“ตั้งสติหน่อยลินิน...” เธอกล่าวย้ำเตือนตัวเอง แต่แล้วเจย์เดนก็เดินเข้ามาในห้องสมุดพอดี ขายาวของเขาหยุดชะงักลงเมื่อเห็นว่าเธอก็นั่งอยู่ที่นี่เช่นกัน

สายตาคมกริบจ้องมองเธอราวกับกำลังพินิจบางอย่าง ลินินเองก็รู้สึกได้ถึงสายตาคู่นั้นที่กำลังจับจ้อง แต่ก็เลือกที่จะพยายามก้มหน้าก้มตาเพื่อหลีกเลี่ยงการประชันหน้าโดยตรง

หากมองหน้าเขาตอนนี้ มีหวังเธอต้องเขินจนสติแตกกระเจิงแน่...สมาธิลินิน...มีสมาธิเข้าไว้...

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังตั้งใจกับการอ่านหนังสือ เจย์เดนก็มีมารยาทมากพอที่จะไม่เข้าไปก่อกวนเธอ เขาจึงค่อย ๆ เดินเลี่ยงกลับออกจากห้องสมุดไป

‘ฟู่ว เกือบไปแล้ว...’ เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ราวกับเอาตัวรอดจากปีศาจได้สำเร็จอย่างนั้น

แต่แล้วหลังจากช่วงบ่ายในวันนั้นเธอก็ไม่ได้เห็นหน้าเจย์เดนอีกเลย ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า