บทที่ 13 บางทีพวกมนุษย์สาว อาจชอบชายหนุ่มที่ร้ายลึก

หลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์ ลินินก็พบว่าบริเวณลานจอดรถมีรถหรูที่ไม่คุ้นเคยจอดอยู่คันหนึ่ง แต่ก่อนที่จะทันได้สงสัยไปมากกว่านี้ ก็ปรากฎภาพหญิงสาวผมสีบลอนด์ท่าทางดูสง่าวิ่งยิ้มร่าเข้ามา

“เจย์เดน...” เสียงแหลมเอ่ยเรียกตั้งแต่บริเวณหน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ ก่อนจะรีบวิ่งตรงเข้ามาเกาะแขนเจย์เดนด้วยท่าทีออดอ้อน “ไม่เจอกันนานเลย ทำไมเดี๋ยวนี้เจ้าไม่ไปหาข้าที่บ้านเลยล่ะ”

“ไง อลิเซีย”

หญิงสาวเจ้าของชื่อยิ้มร่าเมื่อได้ยินเจย์เดนทักทาย แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่าลินินลงมาจากรถที่เจย์เดนเป็นคนขับ

“นังนี่ใครกัน” เธอส่งสายตาแดงฉานใส่ ทำเอาลินินถึงกับผงะถอยหลัง

เจย์เดนไม่ตอบอะไร ด้วยความที่เขารู้ดีว่าอลิเซียนั้นคลั่งไคล้ในตัวเขามากขนาดไหน หากบอกไปว่าลินินคือว่าที่ชายาของตนตามตรง มีหวังลินินคงโดนอลิเซียฉีกทึ้งร่างเป็นแน่

“เจ้ามีธุระอะไรอย่างนั้นหรือ” เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถามเรื่องนั้น จึงถามเรื่องของอลิเซียขึ้นแทน ประหนึ่งว่าใส่ใจเรื่องของเธอมากกว่าแทน แต่มว่าน้ำเสียงของเขากลับดูไม่ค่อยอยากต้อนรับคนตรงหน้าสักเท่าไหร่เนี่ยสิ

“ข้าคิดถึงเจ้า” เจ้าหล่อนก็บอกตามตรงอย่างไม่อายปาก ลินินเลิกคิ้วขึ้นทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น ดูเหมือนจะเป็นสาวอีกคนของเจย์เดนสินะ

ขณะที่ยืนพูดคุยกัน สายตาคมเข้มก็ยังปรายมองลินินซึ่งยืนอยู่อีกฝั่งของประตูรถเป็นระยะ ๆ ก่อนจะเกิดความรู้สึกบางอย่างซึ่งเขาเองก็ยากที่จะเชื่อว่ามันได้เกิดขึ้นกับตัวเอง

‘นี่ข้า...กำลังใส่ใจความรู้สึกของนางอยู่อย่างนั้นเหรอ’ แต่แล้วจิตใต้สำนึกอีกด้านหนึ่งก็ผุดขึ้นมาโต้แย้งว่า ‘จะใส่ใจนางไปเพื่ออะไรกัน...นางเองก็ยังมองข้ามความรู้สึกของข้าเลย!’

ด้วยความยังฉุนเฉียวเรื่องที่ร้านกาแฟไม่หาย เธอดุเขาต่อหน้าไอ้หนุ่มนั่น เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นห่วงเพื่อนชายคนนั้นมากกว่าเขา!

ใบหน้าหล่อเหลาหันละความสนใจจากเธอ ก่อนที่มือหนาจะเข้าประคองหญิงสาวผมสีบลอนด์คนนั้นเข้าไปในคฤหาสน์อย่างทะนุถนอม แล้วปล่อยให้ร่างบางอีกคนยืนมองอยู่ตรงลานจอดรถแทน

อลิเซียที่เห็นว่าเจย์เดนไม่ได้สนใจลินินสักเท่าไหร่จึงยอมปล่อยผ่านเธอไป

ลินินก็ได้แต่มองตามทั้งสองไป รู้สึกเหมือนจะไม่พอใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์เรียกร้องมากแค่ไหน จึงได้แต่ปล่อยให้เรื่องดำเนินไปเช่นนั้น

“คุณหนูอลิเซีย ยินดีต้อนรับครับ” ชาร์ลทักทายเมื่อเห็นหญิงสาวผมบลอนด์ปรากฎกยขึ้น แต่สิ่งที่ทำให้เขา

หลังจากส่งอลิเซียที่ห้องรับรองแขกแล้ว เจย์เดนก็ขอตัวกลับไปทำงาน โดยไม่ลืมที่จะลากผู้ติดตามของตัวเองมาเพื่อปรึกษาเรื่องที่กำลังว้าวุ่นในใจเขาในตอนนี้ด้วย

“นางไม่สนใจข้าเลย” ร่างสูงเดินวนไปมาอยู่ในห้องทำงาน นิ้วเรียวยกขึ้นทาบตรงปลายคางเหมือนกำลังครุ่นคิดการณ์ใหญ่ “หรือว่าข้าจะต้องใจร้ายใส่นางบ้าง”

“ข้าว่ามิสมควรนะขอรับ แบบนั้นจะทำให้นางยิ่งถอยห่างจากท่าน” ชาร์ลโต้แย้งแต่น้ำเสียงและท่าทางก็ยังนอบน้อมอีกฝ่ายตลอด

“แต่ข้าได้ยินมาว่าพวกมนุษย์สาวชอบชายหนุ่มที่ร้ายลึก ข้าว่าแบบนั้นคงเร้าใจพวกนางกว่าคนที่แสนดีด้วย” เจย์เดนพยักหน้าเหมือนว่าเขาเคาะตัดสินเอาความคิดนี้แล้ว

ยิ่งทำให้ชาร์ลขมวดคิ้วด้วยความฉงนเข้าไปกันใหญ่ มันมีจริงหรือ หญิงสาวที่ชอบชายหนุ่มผู้ใจร้ายใส่ตัวเองมากกว่าคนที่แสนดี ท่านชายไปเอาความคิดอ่านเช่นนี้มาจากที่ใดกัน

"ข้าว่า...มันไม่เร็วไปหน่อยหรือขอรับ ที่ท่านชายจะให้คุณหนูลินินมาใส่ใจเกินงาม พูดตามตรง นางเองก็อาจจะยังไม่แน่ใจในสถานะที่ท่านชายมีให้ก็เป็นได้"

"การกระทำข้าก็ชัดเจนมากพอแล้วนะ หรือข้ายังดูแลนางไม่ดีอีกอย่างนั้นหรือ ในเมื่อใจดีด้วยแล้วนางไม่เห็นค่า ข้าก็จะร้ายให้เป็นที่ประจักษ์เสียหน่อย!"

ไม่รอช้า เขาพยายามหาทางใกล้ชิดอลิเซียเพื่อยั่วยุความรู้สึกของลินินให้มากขึ้นกว่าเดิม แต่เมื่อเห็นว่าเธอก็ยังนิ่งเฉย ก็อดฉุนเฉียวมากขึ้นเสียไม่ได้

ความหงุดหงิดก่อตัวในใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยคิดว่าเธออาจไม่ได้ใส่ใจในตัวเขาเลยจริง ๆ เช่นนั้นแล้ว ความน้อยใจจึงค่อย ๆ สั่งสมมากขึ้นจนเขาต้องระบายมันออกมา

สองขายาวก้าวเดินไปทางห้องของลินิน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เหตุใดเจ้าจึงขลุกอยู่แต่ในห้องกัน”

ลินินทำสีหน้าฉงน เพราะปกติเธอก็อยู่แต่ในห้องอยู่แล้ว ไม่เคยจะเป็นปัญหา เขาเองก็กำชับว่าไม่ให้เดินเพ่นพล่านด้วยนี่นา

“ไม่คิดว่าสบายไปหน่อยเหรอ มาอยู่ที่นี่ก็ตั้งนานแล้ว หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์เสียบ้างสิ “คำพูดคำจาของเขาหวังจะทิ่มแทงจิตใจคนตัวเล็กให้ถึงที่สุด และมันก็ได้ปล ลินินชะงักทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น

“แต่นายบอกว่า อย่าออกไปเพ่นพล่านข้างนอกหนิ” ก้มหน้าก้มตาพูด อยู่ ๆ ก็รู้สึกไม่อยากมองใบหน้าหล่อตรงหน้า

“ไปขัดระเบียงฝั่งปีกตะวันออกให้เสร็จภายในวันนี้ แล้วใครหน้าไหนก็ห้ามยื่นมือเข้ามาช่วยนางเชียว!” หลังจากกล่าวเช่นนั้นเขาก็ยังแอบเหลือบตามองเธอเพื่อดูอาการ แต่ก็ไม่สามารถทำสมาธิพอที่จะพินิจความคิดอ่านในใจของเธอในตอนนี้ได้

จึงยิ่งทำให้ทั้งสองฝ่ายไม่เข้าใจกันอยู่แบบนี้…

‘พอผู้หญิงของเขามา ก็โดนลดตำแหน่งไปเป็นคนใช้เลยสินะ ไหนว่าฉันเป็นว่าที่ชายาไง! เฮ้อ...ทำไมไม่เจียมตัวเลยเนี่ยลินิน’ นี่เป็นสิ่งที่หญิงสาวคิดด้วยความน้อยใจ

ก็อยู่มาก็ตั้งนานเขาไม่เคยใจร้ายใส่เธอเลยสักครั้ง พอยัยคุณหนูลิเซียนั่นโผล่มาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเสียอย่างนั้น

แต่เธอก็ไม่อยากทำให้เรื่องมันยาก อีกทั้งยังไม่กล้าพอจะเรียกร้องสิทธิ์สถานะของตัวเองด้วย กุหลาบเพียงดอกเดียว...จะมอบอาญาสิทธิ์ที่สำคัญให้เธอได้ขนาดนั้นเชียวหรือ

และหากมองจากสถานการณ์ตรงหน้าแล้ว คนที่เจย์เดนอยากได้เป็นชายาก็คงยัยอลิเซียนี่แหละ ไม่ใช่เธอหรอก!

คิดเช่นนั้นจึงยอมพยักหน้าลงโดยไม่ปริปากสักคำ จากนั้นก็ไปเตรียมของเพื่อจัดการงานตามคำสั่งที่เขามอบหมาย

เจย์เดนที่เห็นเธอทำตามโดยไม่ขัดขืนก็ยิ่งขัดใจ “เหอะ! ก็ดี! ขัดให้สะอาดด้วยล่ะ มิฉะนั้นคืนนี้เจ้าก็ไม่ต้องนอน!” เขาพูดไล่หลังเธอไป

ขณะเดียวกับที่ผู้ติดตามคนสนิทของเขายืนส่ายศีรษะด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย ก่อนจะกล่าวถึงประเด็นสำคัญที่เจย์เดนควรใส่ใจกับการแก้แค้นครั้งนี้ด้วย

“ท่านชายขอรับ ระเบียงปีกตะวันออกกว้างใหญ่มาก หากคุณหนูลินินจัดคนเดียว มีหวังมือของนางคงถลอกหมดแน่”

“แล้วยังไง หากนางทำไม่ไหว ก็เข้ามาออดอ้อนข้าสิ!” จากนั้นแวมไพร์ตัวสูงจอมเอาแต่ใจก็หันหลังกลับเข้าไปในห้องทำงานของตน

ผ่านไปสักพัก…

เจย์เดนนั่งทำงานอยู่หน้ากองเอกสารสูงใหญ่ แต่ดูเหมือนจิตใจของเขาจะไม่ได้จดจ่อกับงานเลยสักนิด หากเป็นไปได้คงอยากถอดวิญญาณไปยฝนั่งอยู่ตรงระเบียงปีกตะวันออกเลยด้วยซ้ำ

“เหตุใดนางจึงยังไม่มาหาข้าอีก!” น้ำเสียงฟังดูหงุดหงิดดังขึ้น ทำให้ชาร์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะของตัวเองถึงกับต้องปรายตามาสนใจอย่างเลี่ยงไม่ได้

แต่เขาก็ทำได้เพียงส่ายศีรษะอย่างหน่าย ๆ อีกครั้ง “หากอยากไปหานางก็ย่อมได้นะขอรับ ข้าจะจัดการเอกสารทั้งหมดแทนให้เอง” บอกกล่าวแต่สายตาก็ยังจับจ้องเอกสารบนโต๊ะตัวเอง เหมือนว่าพูดลอย ๆ แกล้งชี้โพลงให้กระรอก

ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานได้ยินแบบนั้น ในคราแรกเขาก็คิดว่าเป็นความเห็นที่ดี แต่แล้วไม่นานก็กอดอกแล้วชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นแทนเสียอย่างนั้น

“ใครอยากจะไปสนใจนางกัน!” กอดอกทำหน้ามุ่ยราวเด็กน้อยเอาแต่ใจ

ด้วยท่าทางแบบนี้ ทำให้ผู้ติดตามคนสนิทของเขาถึงกับกลั้นขำเสียแทบไม่อยู่ เฮ้อ เพราะเหตุใดกัน ท่านชายผู้เกรียงไกรของเขาจึงดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับก่อนหน้าได้ถึงเพียงนี้

ตอนนี้คนตรงหน้าไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยเลย…

แต่ด้วยความปากไม่ตรงกับใจ สุดท้ายเจ้าแวมไพร์หนุ่มอายุสามร้อยขวบ (?) ก็ทนไม่ไหว ยอมลุกออกไปแอบเฝ้าของรักของตัวเองที่กำลังทำงานอยู่ตรงระเบียงตะวันออกอย่างขะมักเขม้น

จนกระทั่งตะวันเริ่มลับขอบฟ้า ลินินก็ทำความสะอาดบริเวณนั้นจนเสร็จ เนิ่นนานแล้วที่เธอไม่ได้ทำงานหนักเช่นนี้ เพราะก่อนหน้าที่ย้ายมาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ ชีวิตของเธอสุขสบายมากจนคิดไม่ถึงว่าจะต้องกลับมาทำอะไรแบบนี้อีก

“เสร็จแล้วสินะ ไปทำอาหารด้วยสิ ไหน ๆ เจ้าก็ชอบทำงานหนักอยู่แล้ว”

ลินินได้ยินแบบนั้นก็มองเขาด้วยแววตาสั่นคลอนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยังยอมลงไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารตามคำสั่งต่อ

‘ต้องอยู่ให้ได้…ลินิน…ลำบากกว่านี้ก็เคยผ่านมาแล้ว' พยายามปลอบใจตัวเอง

ท่ามกลางความอึดอัดนั้น บรรดาผู้รับใช้คนอื่น ๆ ในคฤหาสน์ก็ได้แต่หันมองด้วยความกังวล ไม่มีใครกล้าถามว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างท่านชายกับว่าที่ชายาของเขา แต่ต่างก็เห็นชัดว่าลินินถูกสั่งให้ทำงานหนักราวกับคนใช้เหมือนว่าเป็นการลงโทษอะไรบางอย่าง

“ทำไมเตรียมเอาไว้สี่ที่ เตรียมแค่สามก็พอ มีแค่ข้าคุณหนูอลิเซีย และชาร์ล ที่จะนั่งบนโต๊ะนี้” เจย์เดนกล่าวกับผู้รับใช้คนหนึ่งที่กำลังจัดเตรียมโต๊ะทานอาหารมื้อค่ำ เมื่อได้ยินแบบนั้นทุกคนก็พากันมองหน้าด้วยความตกใจ

ขณะเดียวกันสายตาคมเข้มของเขาก็จับจ้องลินินที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความเจ้าเล่ห์

“คุณหนูลินิน…” ผู้รับใช้หันไปมองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง

“ช่างเถอะ ตรงไหนฉันก็นั่งกินได้ทั้งนั้นแหละ “ลินินตอบกลับแล้วเดินเข้ามาหยิบจานในตำแหน่งที่นั่งของตัวเองออกไป

เจย์เดนเห็นแบบนั้นก็กำหมัดแน่นขึ้นไปอีก ‘จะอดทนเก่งไปถึงไหน! แค่เข้ามาอ้อนข้ามันจะตายนักหรือไง! ‘

เสียงความคิดของเขาดังจนชาร์ลก็ล่วงรู้ด้วย และไม่ลืมที่จะกล่าวเตือนเจย์เดนอีกครั้ง “ท่านชาย…แบบนี้เรื่องจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่นะขอรับ”

แต่ก่อนที่อะไรจะบานปลายไปกันใหญ่ อลิเซียก็เดินเข้ามาร่วมโต๊ะอาหารเสียก่อน แวมไพร์หนุ่มทั้งสองจึงหยุดเสวนากันแล้วหันไปสนใจอาหารแทน

"คืนนี้ข้าขอค้างแรมที่นี่นะ" อลิเซียกล่าวหลังจากทานอาหารจนอิ่มหนำแล้ว เจย์เดนได้ยินแบบนั้นก็คิดแผนการอีกอย่างขึ้นมาได้

“ถ้าอย่างนั้น คืนนี้เจ้าลงไปนอนที่ห้องใต้ดินซะนะ เพราะห้องที่เจ้าอยู่ตอนนี้ เดิมทีเป็นห้องประจำของอลิเซียเขา” คำสั่งนี้ทำให้ลินินถึงกับชะงักไปชั่วครู่ แต่เธอก็ยังคงนิ่งเฉย รับคำโดยไม่ท้วงติงอะไร ก่อนจะเดินจากไปเงียบ ๆ

อันที่จริง คฤหาสน์หลังนี้มีห้องพักเหลือเฟือที่จะรองรับอลิเซียได้อยู่แล้ว แต่เจ้าแวมไพร์หนุ่มกลับนึกสนุกอยากจะแกล้งลินิน จึงสั่งแบบนั้นออกมา

เจย์เดนมองตามหลังคนตัวเล็กไป แล้วอยู่ ๆ ความรู้สึกบางอย่างก็ค่อย ๆ ประดังเข้ามาอย่างไม่ทราบสาเหตุ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเลือกที่จะเมินเฉยต่อความรู้สึกเหล่านั้น ราวกับพยายามจะปิดกั้นความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ภายในลึก ๆ