บทที่ 7 ชีวิตช่วงแรกในคฤหาสน์

วันรุ่งขึ้น ลินินตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ ด้วยกลัวว่าจะไปโรงเรียนไม่ทันเวลา เพราะคฤหาสน์ตระกูลแบดฟอร์ดตั้งอยู่ห่างไกลจากตัวเมือง มิหนำซ้ำบริเวณโดยรอบยังล้อมไปด้วยผืนป่าพนาไพรอีกด้วย

เธออดคิดไม่ได้ว่าอาจต้องเดินลงภูเขาสูงชันนี้ด้วยตัวเอง และหารถประจำทางเพื่อต่อเข้าไปในเมืองให้ได้

วางแผนการเดินทางเรียบร้อยแล้ว สองขาก็รีบวิ่งลงบันไดมาอย่างเร่งรีบ ก่อนจะพบกับเจย์เดนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องทานอาหาร นอกจากนี้บนโต๊ะยังเตรียมสำรับอาหารเอาไว้อีกที่หนึ่งด้วย

“นั่งลงทานมื้อเช้าซะ” เจย์เดนเอ่ยเสียงเรียบ

“นั่ง...บนโต๊ะ...กับคุณเหรอ?” รู้สึกแปลกใจที่คนอย่างเธอจะมีสิทธิ์ได้ร่วมโต๊ะกับผู้ทรงอำนาจเช่นเขา ตอนแรกลินินคิดว่าจะต้องไปนั่งรวมกับพวกสาวใช้ซะอีก แต่ก่อนที่เธอจะทันปฏิเสธด้วยความเกรงใจก็ถูกสายตาเฉียบคมของเขามองมาเสียก่อน ประหนึ่งออกคำสั่งกลาย ๆ

“นั่ง-ลง” เขาพูดเน้นทีละพยางค์ ลินินที่ได้ยินแบบนั้น อยู่ ๆ ก็ทิ้งตัวนั่งลงโดยไม่รู้ตัว ราวกับมีบางอย่างมาผลักเธอเข้า

“ฉันต้องรีบไปโรงเรียนนะคะ (. .)”

“กินมื้อเช้าก่อน” เจย์เดนเอ่ยเสียงเข้ม “เดี๋ยวให้ชาร์ลไปส่ง” ขณะพูดก็ปรายตามองไปหาผู้ติดตามคนสนิทของตัวเอง ชาร์ลก็ก้มหน้าโค้งคำนับเหมือนว่ารับคำสั่งจากเจ้านายของตนเรียบร้อยแล้ว

หลังจากนั้น มือหนาของเจย์เดนก็หยิบแก้วกาแฟขึ้นมาพลางจิบไปด้วย ซึ่งสิ่งนี้เป็นกิจวัตรของเขาโดยทุกวัน แต่มันกลับทำให้ลินินที่เห็นภาพนี้เกิดคำถามขึ้นในใจทันที

‘แวมไพร์ต้องดื่มกาแฟด้วยอย่างนั้นเหรอ’ แต่ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนนัก เจย์เดนก็เอ่ยออกมาราวกับรู้ทัน

“ข้าไม่ได้ดื่มเพราะอยากได้ฤทธิ์คาเฟอีนสักหน่อย แต่ข้าหลงใหลกลิ่นของมันต่างหาก”

ลินินได้ยินเช่นนั้นก็คิ้วขมวด เป็นอีกครั้งที่เขาล่วงรู้ความคิดในใจของเธอ หรือว่าเขาจะอ่านใจได้กันนะ แต่ยังไม่ทันจะได้หาคำตอบ เจย์เดนก็ตอบคำถามนั้นเสียก่อนแล้ว

“อ๋อ ใช่ เจ้าเข้าใจถูกแล้ว เจ้ามนุษย์” เจย์เดนเอ่ยเน้นย้ำคำว่า ‘มนุษย์’ เพื่อให้ลินินเข้าใจถึงความแตกต่างระหว่างพวกเขา

“ละ...แล้ว...คุณอ่านใจได้ตลอดเลยหรือเปล่า?”

“ข้าอยากอ่านเมื่อใดก็ย่อมอ่านได้ตลอดนั่นแหละ” เจย์เดนอธิบาย พลางยักไหล่เหมือนกับความสามารถนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับตน “แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าจะอ่านเฉพาะตอนที่อยากเท่านั้น ไม่ต้องกลัวว่าข้าจะรู้ความลับของเจ้าไปเสียหมดหรอก”

“อะ...อ๋อ...” ลินินพยักหน้ารับเพื่อให้ทราบว่าเธอเข้าใจในคำพูดของเขา

เจย์เดนที่กำลังจะเอ่ยพูดต่อก็ชะงักลงกะทันหัน เมื่อสังเกตได้ว่าดูเหมือนตัวเองจะพูดพล่ามกับเจ้ามนุษย์สาวนี่เยอะเกินไปแล้ว และมันทำให้เขารู้สึกเสียคาแรคเตอร์อย่างไรชอบกล เขาจึงเงียบปากลงและหันไปดื่มด่ำกับกาแฟของตัวเองต่อ

ส่วนลินินที่เห็นเขาไม่พูดอะไรต่อก็ได้แต่นั่งเงียบรอจานอาหารมาเสิร์ฟ แต่ในระหว่างนั้น อยู่ ๆ เธอก็อุทานขึ้นมากะทันหัน

“อย่าบอกนะ!?”

ลินินแอบนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่เธอแอบคิดว่าเจย์เดนหล่อเหลาเพียงใด เมื่อนั้นใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นอย่างฉับพลัน

เจย์เดนที่เห็นดังนั้นก็เอ่ยถามด้วยความฉงน แววตาดูตกใจแต่ก็ดูอยากรู้อยากเห็นไปตามกัน “อะไร?”

แต่ลินินพยายามรักษาท่าทางให้สงบ เพราะจากที่เธอลองพิจารณาลักษณะนิสัยของเจย์เดนแล้ว หากเขารู้เรื่องนั้นคงอดไม่ได้ที่จะนำมาพูดทับถมเพื่อให้เธอเขินอายเป็นแน่

นั่นจึงเห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ทราบเรื่องนั้น ลินินจึงรู้สึกโล่งใจไปเปราะหนึ่ง

“อะไรกัน เจ้าแอบคิดอะไรลับหลังข้าอย่างนั้นเหรอ” เจย์เดนที่รับรู้ได้ว่าลินินกำลังพยายามสะกัดกั้นความคิดของตัวเองก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเธออย่างค่อย ๆ

“ปะ...เปล่าหนิ...” ว่าพลางหลบหลีกสายตาไปอีกข้าง

สายตาคมกริบจ้องมองเธอก่อนจะพยายามพินิจใจเธออีกครั้ง และเมื่อพบกับความว่างเปล่าเขาก็ต้องยอมแพ้และเอ่ยขึ้นว่า “อย่าให้ข้าจับได้แล้วกัน...” จากนั้นก็แสยะยิ้มแล้วเดินหันหลังกลับไปนั่งบนโต๊ะอาหารตรงตำแหน่งเดิม

“....” พยายามนิ่งเงียบจนถึงที่สุด

หลังจากดื่มกาแฟเสร็จ เจย์เดนก็สั่งให้ผู้รับใช้นำนำจานอาหารมาเสิร์ฟ ในจานนั้นประกอบไปด้วยสเต๊กที่ทำมาจากเนื้อชั้นดี และมันฝรั่งบด เจย์เดนลงมือทานอาหารพวกนั้นด้วยท่าทางธรรมชาติ ในขณะที่ลินินจ้องมองเขาด้วยแววตาฉงนไม่ต่างจากตอนที่เห็นเขาดื่มกาแฟเมื่อครู่

“จะรอให้อาหารเย็นชืดหรือไง กินได้แล้ว” เจย์เดนบอก จากนั้นก็ทานอาหารของตัวเองต่อไป

ลินินพยักหน้าพลางหยิบส้อมกับมีดขึ้นมาอย่างว่าง่าย แต่แล้วเธอก็พึมพำกับตัวเองอีกครั้ง “...นึกว่าดื่มเลือดได้อย่างเดียวซะอีก”

“เข้าใจผิดแล้วเจ้ามนุษย์ หากพวกข้าดื่มแต่เลือด คงแฝงตัวอยู่ในโลกมนุษย์ได้ยากแล้วล่ะ จะบอกอะไรให้ พวกชนชั้นสูงอย่างเราจะดื่มเลือดเมื่ออยู่ในสภาวะที่อ่อนกำลังเท่านั้น แต่...” เจย์เดนเว้นช่วงประโยคก่อนจะชี้ไปทางผู้รับใช้คนหนึ่งที่แอบยืนจ้องลินินอยู่ตรงมุมห้องอาหาร “ถ้าเป็นเจ้านั่นอยากดื่มเลือดเจ้าก็ไม่แน่...”

“!!!” และด้วยท่าทางของมันเหมือนกำลังจ้องจะตะครุบเหยื่อ เมื่อลินินหันไปและเห็นแบบนั้นเข้าก็ตื่นตระหนก สองขารีบลุกขึ้นยืนแล้วออกตัววิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังชาร์ลแทนที่จะเป็นเจย์เดน

ร่างสูงเห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหันมองผู้ติดตามของตัวเองที่ถูกลินินจับแขนเอาไว้แน่นพร้อมสีหน้าบึ้งตึง ‘เจ้าควรจะมาหาข้าสิ ไม่ใช่ไปหาผู้ติดตามของข้า’

ช่วยไม่ได้...ใครให้ชาร์ลดูอบอุ่นมากกว่าเขากันเล่า ลินินที่เห็นแบบนั้นก็ต้องเลือกเข้าหาคนที่มีท่าทางจะช่วยเธอมากกว่ากลั่นแกล้งสิ

ชาร์ลเห็นท่านชายของตนคิ้วขมวดงุ่นด้วยความหึงหวงก็อดหัวเราะไม่ได้ ก่อนจะหันไปบอกลินินด้วยความสัตย์จริง “คุณหนูลินินไม่ต้องห่วงครับ เจ้านั่นไม่กล้าเข้าใกล้คุณหนูหรอก เพราะท่านชายกำชับเอาไว้อย่างชัดเจนแล้ว”

ลินินได้ยินแบบนั้นก็ปล่อยมือที่กอบกำแขนเสื้อของชาร์ลเอาไว้ออก จากนั้นจึงหันไปมองค้อนใส่เจย์เดนแล้วกล่าวตำหนิเขาอย่างเสียอดไม่ได้ “นี่นายแกล้งฉันเหรอ!?”

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะหวาดกลัวขนาดนั้นหนิ”

“ถ้านายแกล้งฉันอีกรอบ ฉันจะเอากระเทียมมายัดปากนายซะ!” ลินินประกาศกร้าวก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่และทานอาหารตามปกติ

เจย์เดนกับชาร์ลที่ได้ยินแบบนั้นก็หันมองหน้ากัน ก่อนจะแอบยิ้มที่ได้เห็นอีกมุมหนึ่งของลินินว่าแท้จริงแล้วเธอก็สู้คนอยู่ไม่น้อย

“เอาเป็นว่า ข้าจะพยายามแกล้งเจ้าให้น้อยลงแล้วกันนะ” เจย์เดนพูดขึ้น “แต่ข้าจะบอกอะไรที่เจ้าควรรู้อยู่อย่างให้นะ...พวกข้าไม่ได้กลัวกระเทียมกันหรอก”

“?” ลินินงุนงง จากที่เคยอ่านหรือดูในหนังมา ส่วนใหญ่บทมักจะเขียนให้แวมไพร์กลัวกระเทียมกันนี่นา

“การรับรู้ของพวกข้าจะไวกว่าพวกเจ้า จึงไม่ค่อยชอบสิ่งที่มีกลิ่นฉุนก็เท่านั้น แต่ไม่ได้กลัว...” เจย์เดนเปิดมุมมองให้ลินินได้รับรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกเขามากขึ้น

“แต่อย่างน้อย นายก็ไม่ชอบ...” ลินินเห็นว่าคำขู่ก่อนหน้าดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผล แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ไม่ชอบก็เท่ากับเกลียดหรือกลัวนั่นแหละ! เธอคิดเป็นการปลอบใจตัวเอง

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ลินินก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วบอกลาเจย์เดนเพื่อจะออกเดินทางไปพร้อมชาร์ล แต่แล้วก็โดนเจย์เดนคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน

“เปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะไปส่งเจ้าด้วย” หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่แล้ว เขาไม่ยอมละสายตาให้ลินินอยู่กับชาร์ลเพียงสองต่อสองหรอก

ชาร์ลที่รู้ความคิดในใจของเจ้านายตัวเองก็แอบยิ้มอย่างขบขัน แต่เมื่อเห็นสายตาของเจย์เดนที่มองมาอย่างเชือดเฉือนเขาก็ต้องรีบก้มหน้าหลบซ่อนรอยยิ้มนั้นทันที

หลายวันผ่านไป ลินินใช้ชีวิตในคฤหาสน์ตามกฎที่เจย์เดนกำชับไว้อย่างเคร่งครัด ช่วงนี้เธอจึงไม่ได้ไปทำงานพาร์ทไทม์เหมือนเคยแล้ว เนื่องจากเธอต้องไปโรงเรียนในช่วงเช้า และหากไปเข้างานก็จะต้องเลิกดึก และเกินเวลาเคอร์ฟิวที่ท่านชายจอมขี้แกล้งกำหนด

แต่เงินที่สะสมมาก็เริ่มร่อยหรอลงทุกที นอกจากนี้ยังต้องไปซื้อหนังสือเตรียมสอบมาอ่านเพิ่มเติมอีกต่างหาก ใช่แล้ว เธอวางแผนจะสอบเข้ามหาลัย และตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะต้องสอบให้ได้ด้วย!

โชคยังดีที่ทุกวันนี้เจย์เดนยังให้เงินรายวันกับเธอไปโรงเรียนด้วย แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังไม่เข้าใจความตั้งใจของเขาที่อยู่ ๆ ก็นำตัวเธอมาเลี้ยงดูอย่างดีเช่นนี้

แต่ครั้นจะเอ่ยถามอยู่ทุกครั้ง เจย์เดนก็เพิ่มกฎขึ้นมาเสียอย่างนั้น นั่นคือกฎที่ว่า “อย่าถามอะไรมาก เพราะนั่นจะทำให้ข้าอารมณ์ไม่ดี และหากข้าอารมณ์ไม่ดี เจ้าจะได้กลายเป็นอาหารของข้าแน่” เขาแกล้งขู่เพื่อกำชับความสำคัญของกฎข้อนี้

ทำให้ลินินที่หวาดหวั่นว่าเขาจะจับเธอกินเมื่อใดก็ได้นั้น ยอมทำตามคำพูดของเขาเสียโดยง่าย นับแต่นั้นมาเธอจึงไม่กล้าสงสัยอะไรในตัวเจย์เดนมากนัก

“ท่านชายยังไม่บอกท่านหญิงอีกหรือขอรับ” ชาร์ล ยืนพูดคุยกับเจย์เดน ขณะที่สายตาคมกริบของเขากำลังมองลินินที่เดินสำรวจชั้นหนังสือภายในห้องสมุดของคฤหาสน์ด้วยความตื่นตาตื่นใจ

“เอาไว้ก่อน...ข้ายังสนุกกับการได้แกล้งนางอยู่เลย”

“ระวังท่านหญิงจะกลัวจนช็อคนะขอรับ มนุษย์อ่อนแอจะตายไป” คำกล่าวเตือนจากโหรหลวงทำให้เจย์เดนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แต่แล้วเขาก็แสยะยิ้มขึ้นต่ออย่างไม่หวั่นเกรง

“ไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไงนางก็ต้องเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ในสักวัน ข้าอยากจะเล่นกับนางให้พอใจก่อน” เจย์เดนว่า สายตายังคงจับจ้องลินินที่ตอนนี้นั่งอยู่ในห้องสมึดคฤหาสน์ และกำลังหยิบหนังสือเล่มหนาออกมาอ่านอย่างเพลิดเพลิน

ในขณะที่มนุษย์อย่างเธอกำลังอ่านหนังสือ แวมไพร์ก็เพลิดเพลินไปกับการได้แอบมองเธออยู่อย่างนี้ ยิ่งนานวันเข้า สิ่งนี้ก็กลายเป็นงานอดิเรกของเขาไปเสียแล้ว

ช่วงวันหยุด จากที่ลินินเคยออกมาเดินเล่นชมสวนในคฤหาสน์ แต่ช่วงนี้กลับอยู่แต่ในห้องนอน เป็นเพราะเธอใกล้จบมัธยมปลายแล้ว จึงต้องใช้เวลาอ่านหนังสือเตรียทสอบเป็นส่วนใหญ่

แต่ภายในห้องที่กว้างใหญ่นั้นกลับไม่มีโต๊ะเขียนหนังสือเลย นอกจากเตียง โต๊ะเครื่องแป้ง และตู้เสื้อผ้าแล้ว ภายในห้องกลับเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งเฟอร์นิเจอร์อื่นใดตั้งวาง อันที่จริงแล้ว มันก็ทำให้ลินินรู้สึกวังเวงอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน นอกจากนี้เธอยังต้องนั่งอ่านหนังสือบนพื้นหรือบนเตียงแทน

ครั้นจะไปอ่านในห้องสมุดคฤหาสน์เธอก็ไม่สามารถนั่งอ่านจนดึกดื่นได้อยู่ดี...ด้วยกลัวว่าจะถูกพวกแวมไพร์ที่กลายร่างเป็นปีศาจมาจับกินเข้า เธอจึงเลือกที่จะอยู่อ่านในห้องนอนเสียมากกว่า

“ช่วงนี้คุณหนูลินินอ่านหนังสือเตรียมสอบทั้งวันทั้งคืนเลยขอรับ แต่ว่า...” ชาร์ลเดินเข้ามารายงานเรื่องของลินินให้เจย์เดนฟังดั่งปกติเช่นเคยทำทุกวัน

เนื่องจากเป็นคำสั่งของเจย์เดนที่คอยให้เขาจับตาและรายงานเรื่องของลินินให้ฟังทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นกิจวัตรของเธอตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งเข้านอน เขาให้รายงานทั้งหมด

“แต่อะไร?” เมื่อเห็นผู้ติดตามเว้นช่วงประโยคนาน เขาก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด หารู้ไม่ว่าเป็นเพียงการกลั่นแกล้งเพื่อให้เขาร้อนรนใจเพียงเท่านั้น

ชาร์ลยกยิ้มขึ้นอย่างมีชัย ก่อนจะกระแอมแล้วรีบบอกกล่าวต่อ หากยังลีลาอยู่เช่นนี้ มีหวังเขาได้โดนบาทาของท่านชายก่อนรายงานจบเป็นแน่แท้

“ในห้องไม่มีโต๊ะอ่านหนังสือขอรับ คุณหนูลินินต้องนั่งอ่านหนังสือบนพื้น ไม่ก็ต้องนอนอ่านบนเตียงแทน...คงปวดคอปวดหลังน่าดูเลย” ว่าพลางทำท่ามนุษย์ปวดคอปวดหลังเป็นภาพประกอบไปด้วย

ว่าจบ ชาร์ลก็แอบเหลือบมองอาการของท่านชายตัวเองว่าเขาจะใส่ใจเรื่องนี้มากน้อยเพียงใด แต่เจย์เดนก็เพียงทำท่านิ่งเฉย ก่อนจะกลับไปสนใจกองงานที่อยู่บนโต๊ะต่อแล้วเอ่ยขึ้นเสียงแข็งว่า

“แล้วยังไง? เจ้าตัวยังไม่มาบ่นให้ข้าฟังเลย เหตุใดข้าจะต้องใส่ใจเรื่องการปวดคอปวดหลังของนางด้วย”

น้ำเสียงในคำพูดดูเหมือนจะน้อยใจอย่างไรไม่รู้ เหตุใดเธอจึงไม่มาชี้แจงเองว่าขาดเหลือสิ่งใดกับเขาเลย ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ ลินินไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเขาเลยสักครั้ง ดูเหมือนจะเป็นเรื่องดี แต่สำหรับเจย์เดนเขากลับรู้สึกถูกเมินเฉยเสียมากกว่า

ชาร์ลได้แต่ส่ายศีรษะอย่างหน่าย ๆ ก็ท่านชายไม่ยอมบอกคุณหนูลินินตามตรงว่าพาเธอมาอยู่ในฐานะใด แบบนี้ใครจะกล้าเข้าหากันเล่า แค่เขาไปไถ่ตัวและพาเธอมาเลี้ยงดูอย่างดี เธอก็คงเกรงใจจะแย่อยู่แล้วล่ะ

ชาร์ลคิดในใจ ก่อนจะก้มทำความเคารพเจย์เดนแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ยังไงก็...ลองพิจารณาดูนะขอรับท่านชาย ว่าที่ชายาของท่าจะปวดคอปวดหลังเอานะขอรับ” จากนั้นก็ถอยหลังแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

แต่ใครจะไปรู้ว่าเมื่อพ้นสายตาของชาร์ลแล้ว เจย์เดนก็เริ่มครุ่นคิดถึงเรื่องที่ได้ยินมาขึ้นอีกครั้ง ในคืนวันนั้น เขาจึงแอบมาสังเกตการณ์ที่ห้องของเธอด้วยตัวเอง