บทที่ 6 หน้าที่ของเจ้า

แต่ในขณะที่เธอกำลังก้าวเดินตามแผ่นหลังของเจย์เดน ชายชราคนหนึ่งก็รีบเดินตรงเข้ามาพร้อมเอ่ยทักทายเธออย่างนอบน้อม ราวกับมองว่าเธอนั้นมีฐานะสูงส่งอย่างไรอย่างนั้น

“มาแล้วหรือครับท่านหญิง”

ท่านหญิงอย่างนั้นเหรอ? ลินินครุ่นคิดในใจพลางขมวดคิ้วแล้วหันมองไปยังเจย์เดนด้วยความฉงน คิดไม่ตกว่าเขาพาเธอมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุผลใดกันแน่

แต่ถึงอย่างนั้นเจย์เดนก็ยังคงปิดปากเงียบก่อนจะส่งสายตาให้ชายชราผู้ที่เดินเข้ามาทักทายเธอรีบออกไป

“ตามมา...” ขายาวก้าวนำเธอต่อไป ลินินก็เดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย เอาเถอะ จะให้มาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรก็ย่อมได้ทั้งนั้น ยังดีกว่าไม่มีที่ซุกหัวนอนแหละนะลินิน...

ขณะที่เดินตามเขาไป สายตาของเธอก็มองสำรวจภายในคฤหาสน์ระหว่างทางที่เดินไปด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะถึงแม้ว่าบรรยากาศโดยรอบจะดูหรูหราอลังการ แต่กลับดูมืดมนและอึมครึมชวนให้รู้สึกน่าอึดอัด นอกจากนี้ยังมีเสียงกระซิบแผ่วเบาหรือเสียงหวีดร้องดังตามสายลมมาเป็นครั้งคราวอีกต่างหาก สร้างความหวาดหวั่นภายในใจให้กับลินินไม่น้อยเลยทีเดียว เธอจึงรีบสาวเท้าเดินให้ว่องไวมากยิ่งขึ้นเพื่อตามหลังเจย์เดนให้ทัน

ร่างสูงเดินพาลินินไปที่ห้องนอนของเธอ ห้องนั้นใหญ่โตมโหฬาร ภายในถูกตกแต่งอย่างสวยงาม เฟอร์นิเจอร์ครบครัน ทั้งเตียงนอนที่ทำจากเนื้อไม้ชั้นดี ฟูกหนาที่เรือนร่างของเธอไม่เคยมีวาสนาได้แตะต้อง รวมถึงโต๊ะเครื่องแป้งและตูเสื้อผ้าหลังใหญ่โต ทำเอาลินินถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว

นี่เธอจะได้พักอยู่ในห้องดี ๆ แบบนี้อย่างนั้นเหรอ? ยิ่งทำให้ลินินรู้สึกแปลกใจเข้าไปใหญ่ ว่าเขาพาเธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะใดกันแน่

“นี่ เบล สาวใช้ประจำตัวของเจ้า มีอะไรก็เรียกใช้นางแล้วกัน” เจย์เดนกล่าวเสียงเรียบ ยังคงสงวนท่าทีด้วยความเย็นชา

“สาวใช้เหรอ? ไม่ต้องหรอก ฉันจัดการทุกอย่างเองได้” ลินินรีบปฏิเสธ แค่เพียงที่พักก็ดีเลิศเกินพอแล้ว ยังจะต้องมีสาวใช้อะไรกันอีก...

“ก็แล้วแต่เจ้า...จะเรียกใช้นางหรือไม่ก็ตามใจ” เขากล่าวเหมือนไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังปรายตาคมกริบไปยังสาวใช้ ราวกับบอกเป็นนัยว่าห้ามขาดตกบกพร่องในการดูแลเธอผู้นี้แม้แต่น้อย

สาวใช้ที่เห็นสายตาของท่านชายก็เข้าใจความหมายได้เป็นอย่างดี เธอจึงรีบก้มศีรษะลงถือว่าเป็นการน้อมรับคำสั่งจากเขาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ด้วยความที่ทราบดีว่าลินินมีฐานะใดในคฤหาสน์หลังนี้

“วางกระเป๋าลงแล้วให้เบลเอาไปเก็บเข้าที่ซะ ส่วนเจ้าตามข้ามา” เจย์เดนบอกให้ลินินวางกระเป๋าลงเพื่อให้สาวใช้นำมันเข้าไปเก็บในห้อง แล้วลากเธอไปตามทางเดินของคฤหาสน์  เพื่อแนะนำสถานที่พร้อมกับบอกกฎระเบียบที่เธอต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

“ห้ามกลับหลังเวลาสองทุ่ม ห้ามเดินเพ่นพ่านไปแถวปีกตะวันตก ห้ามแตะต้องของในคฤหาสน์โดยไม่ได้รับอนุญาต และตอนกลางดึก อย่าออกมาเพ่นพ่านนอกห้องของเจ้า” ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดทำเอาลินินขนลุกวูบ ไม่ค่อยสบายใจอย่างไรชอบกล หรือเป็นเพราะน้ำเสียงของเจย์เดนที่ทำให้เธอรู้สึกเย็นวูบขึ้นมากันนะ

แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงอดถามไม่ได้ “มีอะไรทางปีกตะวันตกของคฤหาสน์?”

ได้ยินประโยคคำถามนี้เจย์เดนหยุดเดินทันที "ไม่ใช่เรื่องของเจ้า" พูดจบสายตาก็ฉายแววเย็นชามากกว่าครั้งไหน

ลินินได้ยินแบบนั้นก็รีบก้มหน้าหลบสายตาของเขา แต่ด้วยความยังเป็นกังวล เธอจึงเอ่ยถามต่อ "ข้า…ข้าเพียงแค่คิดว่าอาจต้องรู้เอาไว้ จะได้ไม่เดินไป..."

"เจ้าแค่ไม่เดินไปตามที่ข้าบอกแต่แรกเสียก็สิ้นเรื่อง คนนอกอย่างเจ้าไม่ต้องรู้อะไรเยอะหรอก"

ลินินรีบก้มหน้าก้มตาเมื่อได้ยินคำกล่าวเช่นนั้น ความรู้สึกน้อยใจเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ ‘ไม่ได้อยากจะมาอยู่สักหน่อย พาฉันมาเองแท้ ๆ แล้วยังจะพูดจาเช่นนี้อีก’ ลินินคิดในใจแต่ก็ไม่กล้าต่อปากต่อคำมากนัก

"แล้ว…ตอนกลางดึก ถ้าฉันหิวน้ำจะทำยังไง ในเมื่อคุณไม่ให้ออกมาเดิน"

“เตรียมเข้าไปสิ” เจย์เดนตอบกลับทันที แต่ถึงอย่างนั้นลินินก็ยังไม่หยุดเป็น ‘เจ้าหนูทำไม’ สักที

“แล้ว...มีอะไรในคฤหาสน์ตอนกลางดึกเหรอ?”

"เจ้านี่ อยากรู้เสียเหลือเกินนะ?" เจย์เดนแค่นหัวเราะก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ “พวกแวมไพร์...”

“แวมไพร์เหรอ!?” ลินินกล่าวขึ้นด้วยความตกใจ จนลืมตัวเอ่ยว่ากำลังเอ่ยขัดเจ้าของคฤหาสน์

“ถ้าเจ้าอยากอยู่รอดปลอดภัยในคฤหาสน์หลังนี้ สิ่งแรกที่เจ้าต้องทำก็คือ ฟังข้าให้ดี”

“อะ...อ่อ...ได้...” ลินินก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม ก่อนจะตั้งใจฟังอย่างถึงที่สุด

“พวกแวมไพร์อย่างพวกข้ามีหลายชนชั้น พวกชนชั้นสูงอย่างพวกข้า เรียนรู้ที่จะควบคุมตัวเองต่อหน้ามนุษย์อย่างเจ้าได้ แต่กับพวกอื่นยังกลายร่างเป็นแวมไพร์ในร่างปีศาจได้อยู่ เจ้าเห็นแล้วใช่ไหมล่ะ ตอนที่เดินผ่านเมื่อครู่ พวกที่หน้าตาแปลก ๆ หูแหลม ๆ มีเขี้ยวงอกออกมา”

“(‘ ‘)(. .)(‘ ‘)”

“ข้าจะบอกอะไรให้...” เจย์เดนเว้นช่วงประโยคไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามดึงเค้นน้ำเสียงให้เยือกเย็นชวนน่าขนลุกมากยิ่งขึ้น ด้วยความอยากให้ลินินรู้สึกหวาดกลัวจับจิต “พวกนั้นมันชอบหิวกลางดึก”

และเหมือนจะได้ผล เพราะเธอเริ่มหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาแวมไพร์ขี้แกล้งอย่างเขาได้ใจเข้าไปใหญ่

“แล้วเลือดเจ้าก็หอมเย้ายวนเสียเหลือเกิน พวกหิว ๆ นี่มันชอบนักแหละ”

ร่างของเธอสั่นเล็กน้อย ขณะที่สายตาก็ยังจ้องมองเจย์เดนที่อยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ "นี่คุณพูดจริงหรือแค่ขู่กันแน่" ขณะถาม แววตาของเธอก็ยังสั่นคลอนด้วยความหวาดกลัว

“เจ้าคิดว่าข้าตั้งกฎนั้นขึ้นมาเพราะอยากแกล้งเจ้าอย่างนั้นเหรอ ถ้าข้าอยากทำแบบนั้น คงเลือกไม่บอกเสียดีกว่า”

“ละ...แล้ว...ที่คุณไถ่ตัวฉันมาเพราะอะไร”

“เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ”

“เป็นเพราะเลือดฉันหอมก็เลยอยากจะกินอย่างนั้นเหรอ?” ลินินถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่เธอก็ยังพยายามหาคำตอบจากสายตาของเจย์เดน ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะชอบใจกับท่าทางหวาดกลัวของเธออยู่ไม่น้อย

“ข้าไม่ปฏิเสธหรอกว่าเจ้าน่ากิน...” ว่าพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง แต่มันกลับให้ความรู้สึกชวนขยี้ใจมากกว่าจะทำให้เธอหวาดกลัวเสียไปเสียอย่างนั้น

‘บ้าจริง นี่คิดอะไรอยู่เนี่ยลินิน! เขาจะกินเรานะ!’ ลินินพยายามเตือนตัวเอง

“แต่เจ้าไม่ต้องห่วง ข้ายังไม่กินเจ้าตอนนี้หรอก”

คำพูดนี้ทำให้ลินินนึกถึงหมูที่ถูกเลี้ยงด้วยลำข้าวอย่างดีเพื่อรอวันที่ถูกเชือดอย่างไรไม่รู้ หรือว่าชะตากรรมของเธอจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

แต่ก็อย่างว่า...ความหมายคำว่า ‘กิน’ ของเจย์เดนนั้น ไม่ใช่คำที่สื่อความหมายปกติทั่วไป แต่ลินินไม่ได้ล่วงรู้คลังศัพท์ในพจนานุกรมของเขาเสียหน่อย

นอกจากนี้เจย์เดนก็ยังไม่ยอมบอกเธอโดยตรงถึงสาเหตุที่เขาพาเธอมาอยู่ที่นี่

“ล…แล้วจะให้ฉันทำหน้าที่อะไรในคฤหาสน์นี้” ลินินเอ่ยถาม เธอทราบดีว่าเขาคงไม่ยอมเสียเงินหลักล้านเพื่อให้เธอมาอยู่ในคฤหาสน์นี้เฉย ๆ หรอก “ฉันล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า ทำได้หมดเลย!”

‘ไม่แน่...ถ้าทำหน้าที่ได้ดี เขาอาจจะละเว้นโทษไม่กินฉันก็ได้’ ลินินคิดในใจ และโชคดีที่ในตอนนี้เจย์เดนเลิกพินิจใจของเธอไปนานแล้ว มิเช่นนั้นเขาอาจขำค้างกับความคิดไร้เดียงสาของเธอเป็นแน่

เขายังคงยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์อยู่ตลอด จ้องมองเธอด้วยสายตาแทะโลมต่ออีกสักครู่ และในที่สุดก็พูดออกมาว่า

“หน้าที่ของเจ้าก็คือ...เอาหน้าสวย ๆ นี่มาให้ข้าเชยชมทุกวัน เท่านั้นแหละ” ขณะกล่าว นิ้วเรียวยาวก็ลูบไล้ตรงกรอบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน แต่ทุกท่วงท่ากลับแฝงไปด้วยพลังบางอย่างที่ทำให้ลินินไม่กล้าขยับหนี

แล้วเธอควรจะตอบเขาอย่างไรดีเนี่ย! ลินินรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวมากขึ้นเรื่อย ๆ

อีกด้านหนึ่ง...

ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยเย้าหยอกกันอยู่นั้น ผู้ติดตามคนสนิทอย่าง ชาร์ลและโหรหลวงประจำตระกูลที่ยืนมองอยู่จากชั้นบนของคฤหาสน์ก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

“ดูเหมือนท่านชายจะมีความสุขดีนะขอรับ” พวกเขามีรอยยิ้มเปี่ยมสุข และยินดีกับการมาถึงของท่านหญิงแห่งตระกูลแบรดฟอร์ดยิ่งนัก

บรรดาผู้รับใช้ทุกคนต่างก็เห็นพ้องต้องกัน ล้วนคิดว่าเป็นเรื่องดีที่ลินินจะเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ แต่หารู้ไม่ว่าเจ้าตัวที่ถูกพามาอยู่ในสถานที่แปลกใหม่นั้น แทบลมจับทุกครั้งเมื่อเห็นหรือได้ยินเสียงประหลาดภายในในคฤหาสน์แห่งนี้

และดูเหมือนว่าเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้จะชื่นชอบกับการทำให้เธอหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย