บทที่ 4 เหตุเพราะกุหลาบดอกนั้น

“โอ๊ย เจ็บนะ!” ลินินโวยวายเมื่อถูกโยนเข้ามาในห้องโถงกลางเรือนบ้าน

“สักล้านนึงพอจะได้ไหม” ชายวัยกลางคนที่พาตัวเธอขึ้นรถมาด้วยเอ่ยขึ้น ดูเหมือนว่าเขากำลังจะคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่

ลินินที่นั่งอยู่กลางห้องโถงเริ่มหน้าซีด แววตาเริ่มหม่นหมอง เมื่อทราบว่าครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่การข่มขู่ ที่พวกเขาแค่เรียกตัวเธอมาเพื่อตักเตือน แล้วจากนั้นจะยอมปล่อยให้กลับไปหาเงินมาชดใช้ดั่งครั้งก่อน

หลังจากวางสายลง มือหนาของเจ้าหนี้ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดชัตเตอร์จับภาพของเธอเพื่อส่งไปให้ปลายทาง

“ตาแก่นี่ดูชอบเธอนะ” เขาว่าพลางยื่นรูปชายสูงอายุคนหนึ่งที่ตอบกลับว่าจะขอซื้อตัวเธอมาให้ลินินได้พิจารณา

ตัวของเธอสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ยิ่งเวลาผ่านไปเนิ่นนานมากเท่าไหร่ก็ไม่ได้ทำให้เธอสงบนิ่งลงได้เลย แล้วเป็นใครจะกล้าทำใจให้สงบได้กันเล่า ในเมื่อทราบว่าตัวเองจะถูกขายให้กับใครที่ไหนก็ไม่รู้

“ขอร้องล่ะ หนูจ่ายให้คุณไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่แล้วนะ” ลินินทิ้งตัวคุกเข่าก่อนจะทำท่าเว้าวอนขอความเห็นใจ เธอยังอยากมีอนาคตอีกยาวไกล หากโดนขายให้ชายแก่รุ่นราวคราวพ่อคงเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยาก

“นี่ยัยหนู ฉันเห็นใจเธออยู่หรอกนะที่ต้องใช้หนี้แทนพ่อที่เสียไป แต่ฉันเองก็ต้องกินต้องใช้เหมือนกัน” หากว่ากันตามตรง เขาก็เห็นเธอมาตั้งแต่เล็กตอนไปตามทวงหนี้พ่อของเธอ และเมื่อเห็นว่าพ่อของเธอเสียไปและเธอต้องมาใช้หนี้แทน ประกอบกับแม่ของเธอยังป่วยอีกด้วย ในบางช่วงบางตอนจึงแอบเห็นจอยู่นิดหน่อย แต่ก็อย่างว่า เรื่องปากท้องมันไม่เข้าใครออกใคร

ว่าจบชายวัยกลางคนก็เดินตรงไปนั่งลงบนโซฟาตัวแปรดของตัวเอง ก่อนจะยกขาขึ้นไขว่ห้างประหนึ่งวางอำนาจ “ที่เธอจ่ายมา มันยังไม่พอหนี้สินที่พ่อของเธอติดค้างเลยสักนิด” ผู้ที่เป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้นพร้อมเสียงแค่นหัวเราะ

“เงินหนึ่งแสนเนี่ยนะ ฉันหาใช้ให้พวกคุณทุกเดือน เดือนละเกือบหนึ่งหมื่น ตลอดระยะเวลาหลายปี มันไม่ได้ลดลงเลยหรือไง”

“เหอะ พ่อเธอบอกว่าแสนนึงอย่างนั้นเหรอ? หมอนี่มันใช้ไม่ได้เลยนะ”

“???” ลินินทำสีหน้าฉงน

“พ่อเธอ ติดหนี้ฉันอยู่ล้านนึง”

“ล้านนึงอย่างนั้นเหรอ!?” ลินินกล่าว น้ำเสียงฟังดูตกใจไม่น้อย เธอไม่เคยจุ้นจ้านเรื่องหนี้สิ้นของพ่อ เขาบอกว่าติดค้างเพียงเท่าไหร่เธอก็ปักใจเชื่อตามนั้นมาโดยตลอด “คุณโกหกหรือเปล่า...”

“โกหกงั้นเหรอ...เฮ้อ...นี่ไง...หลักฐาน” เขายื่นหนังสือสัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษรมาให้เธออ่านอย่างเปิดเผย เมื่อนั้นลินินจึงได้ค้นพบความจริงเกี่ยวกับจำนวนเงินที่พ่อของตนเคยมาหยิบยืม

“ชัดเจนพอไหม หรือต้องให้วิญญาณพ่อเธอมาเข้าฝันบอกกล่าวด้วยล่ะ...”

หลังจากอ่านสัญญาฉบับนั้นอย่างถี่ถ้วนแล้ว ลินินก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาอย่างหมดหวัง ไม่ว่าอย่างไรเธอคงต้องโดนขายเพื่อชดใช้หนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้แล้วสินะ

“ที่เธอจ่ายมา แค่ดอกเบี้ยรายเดือนยังไม่พอลดเงินต้นเลยด้วยซ้ำ แต่เราอย่ามัวแต่พูดอยู่เลย เดี๋ยวจะเสียฤกษ์งามยามดีซะเปล่า เห้ย เอานังเด็กนี่ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย จะได้จัดส่งไปให้ตาแก่บ้ากามนั่น แต่ห้ามเจิมเด็ดขาด ยิ่งบริสุทธิ์ตาแก่นั่นจะจ่ายให้ราคางาม”

“ครับ” สิ้นเสียงผู้เป็นหัวหน้า พวกลูกน้องก็ฉุดกระชากร่างของลินินไปให้คุณป้าคนหนึ่งจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเธอ

          “พอเปลี่ยนชุดแล้วก็ดูดีขึ้นเยอะเลยหนิ” เจ้าหนี้มองเชยชมเธอด้วยความชอบใจ หากในตนนี้เขาไม่ร้อนเงินมากนักก็คงจะเก็บเธอเอาไว้เสียเองแล้ว

แต่ในขณะที่กำลังจะไปส่งตัวเธอไปขึ้นรถ ร่างสูงของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำก็ปรากฎตัวขึ้นอย่างกะทันหัน และการมาถึงของเขาก็ทำเอาเจ้าหนี้ถึงกับหวาดหวั่นไปตามกันเลยทีเดียว

แต่ด้วยความที่เขายืนหันข้าง ทำให้ลินินมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่ก็เพียงพอจะทำให้เธอรับรู้ถึงออร่าความสง่างามและน่าเกรงขามของเขาอยู่ไม่น้อย

“คะ...คุณเจย์เดน...” ขณะที่เอ่ยเรียกผู้มาเยือน ใบหน้าของเขาก็ก้มหน้าก้มตาอย่างนอบน้อม

เจย์เดนจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาคมกริบดุจดั่งมีดดาบที่พร้อมเชือดเฉือนได้ทุกเมื่อ ทำเอาเจ้าหนี้วัยกลางคนผู้นั้นถึงกับหน้าซีดกันเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าตัวเขาไปทำอะไรขัดใจผู้เกรียงไกรตรงหน้าเข้า เขาจึงมาเยือนถึงที่นี่

“ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับกระผมหรือครับ” ขณะที่พูดก็ยังทำท่าโบกไม้โบกมือเพื่อให้ลูกน้องพาตัวลินินไปขึ้นรถดั่งเดิม ดูเหมือนว่าจุดประสงค์ของเขาจะยังชัดเจนไม่เปลี่ยนแปลง

เจย์เดนไม่โต้ตอบอะไร ท่าทีสงวนคำพูดดุจดั่งกลัวว่าทองคำจะล่วงออกจากปากของตน แล้วหันไปให้ความสนใจกับลินินที่กำลังจะถูกส่งตัวไปขึ้นรถ

สายตาสองคู่สบประสานกันทันใด ในตอนนั้นเองที่ลินินสามารถมองเห็นใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน

‘หล่อจัง’ เป็นสิ่งแรกที่ผุดขึ้นภายในใจของเธอ คนตรงหน้าช่างหล่อเหลา จมูกโด่ง สันกรามคมชัด ดวงตาคมเข้ม ผิวพรรณขาวนวลเนียนดุจดั่งหญิงสาว ทั้งหมดเป็นความลงตัวที่ทำให้หญิงสาวทุกคนล้วนใจละลายเมื่อได้พบเห็น

‘แต่ดูจากรูปการณ์ที่เข้ามาพัวพันกับคนพวกนี้ เขาอาจไม่ใช่คนดีก็เป็นได้’ ลินินคิดในใจ ก่อนจะหลบตางุดต่ำลงอีกครั้งอย่างจำใจ ไม่ว่ายังไงเขาก็คงไม่ได้มาช่วยหรอก

ไม่นานนัก ผู้ติดตามคนสนิทอย่างชาร์ลก็เดินเข้ามาเทียบเคียงอยู่ข้างเจย์เดน ในตอนนั้นเอง ลินินก็ยกมือขึ้นชี้หน้าเขาอย่างช่วยไม่ได้ เธอจำได้ดีว่าเป็นผู้ชายที่เข้ามากว้านซื้อดอกไม้ที่ร้าน

“คุณ...?” ลินินเอ่ยเรียกชาร์ลด้วยท่าทีฉงน แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป ด้วยคิดว่าบางทีอาจเป็นเรื่องบังเอิญที่ได้มาเจอกันที่นี่

แต่ถึงอย่างนั้น ชาร์ลก็ไม่มัวพูดพร่ำ บอกกล่าวกับเจ้าหนี้โดยตรง “ค่าตัวของนาง ทางนั้นจ่ายให้พวกเจ้าเท่าไหร่ ท่านชายจะจ่ายให้มากกว่าเท่าตัว” เขาว่าพลางขยับแว่นตาขณะที่มือหนากำลังเตรียมเลื่อนทำธุรกรรมการเงินผ่านทางโทรศัพท์

“คุณเจย์เดนสนใจนังเด็กนี่เหรอครับ?”

“ข้าคิดว่าเมื่อสักครู่ผู้ติดตามของข้าก็พูดไปชัดเจนแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง ว่าไหม?” แววตาคมกริบจ้องมองไปขณะตอบคำถาม

ชายวัยกลางคนที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับหน้าถอดสี เขารีบหันไปก้มศีรษะคารวะเจย์เดนทันที ถึงแม้เขาจะเป็นคนยุคปัจจุบัน แต่ก็ทราบดีว่าตระกูลแบรดฟอร์ดนั้นมีอำนาจล้นฟ้าและไร้ซึ่งผู้ใดกล้าขัดใจ รวมถึงเขาเองก็เช่นกัน

“ครับ ได้ยินชัดเจนแล้วครับ” เจ้าหนี้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อม พลางยื่นหนังสือสัญญาไถ่ตัวของลินินส่งไปให้เจย์เดนเพื่อบ่งบอกค่าตัวของเธอ “ปล่อยเธอซะ”

ลินินยืนฟัง ในตอนแรกเธอมีสีหน้างุนงงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดื้อดึงเล็กน้อย คนพวกนี้นี่มันยังไงกัน ไม่ว่าอย่างไรก็จะซื้อขายเธอดั่งสิ่งของให้ได้เลยอย่างนั้นสิ

นอกจากนี้ คนที่ถูกรียกขานว่า ‘ท่านชาย’ นั่น หน้าตาก็ยังดูเยาว์วัย อายุยังไม่น่าจะเกินยี่สิบต้น ๆ เสียด้วยซ้ำ แล้วเหตุใดจึงอยากได้ตัวเธอกัน?

ระหว่างนั้น เจย์เดนรับหนังสือสัญญาไถ่ตัวมา พลางปรายตามองลินินที่ยืนอยู่ด้วยท่าทีเรียบเฉย เขาแค่นหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ เป็นการบ่นกับตัวเอง

“นี่ไม่ทันไรก็ต้องเสียเงินเพราะนางแล้วหรือเนี่ย ใช้ได้แน่นะ”

คำพูดนั้นทำให้ลินินคิ้วขมวดพันกันด้วยความไม่พอใจเข้าไปใหญ่ เธอไม่ได้ขอให้มาซื้อสักหน่อย อยู่ ๆ เขาก็เดินเข้ามาแล้วขอซื้อตัวเธอเอง

แต่แม้คำพูดของเจย์เดนจะฟังดูเหมือนไม่ค่อยใส่มใจนักแต่การกระทำกลับสวนทางอย่างไรไม่รู้ เพราะสายตาคมกริบนั้นจ้องมองลินินประหนึ่งอยากจะกลืนกินเธอให้ได้เลยทีเดียวเชียว หากว่ากันตามตรง เขาอยากได้เธอแต่ทำปากหนักไปอย่างนั้นแหละ

แต่หากเป็นเขาคนนี้ก็คงดีกว่าชายแก่รุ่นราวคราวพ่อแหละนะ เอาไว้ค่อยหาทางต่อรองเจรจาเอาก็ได้ ลินินครุ่นคิดในใจ

“หวังว่าพวกเจ้าจะเลิกยุ่งกับนางโดยเด็ดขาดนะ”

“ครับ คุณเจย์เดน” หลังจากได้เงินจำนวนมหาศาลไปแล้วพวกเจ้าหนี้ยังคงก้มศีรษะอย่างนอบน้อม

และหลังจากเชยชมเธออยู่สักพัก เจย์เดนก็หันไปบอกชาร์ลด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเบื่อหน่ายเล็กน้อย “จัดการเอกสารให้เรียบร้อย แล้วพานางกลับมาด้วยล่ะ”

“ขอรับท่านชาย” ชาร์ลรับหนังสือไถ่ตัวจากมือเจย์เดนไปถือเอาไว้เอง ก่อนจะแอบยกยิ้มอย่างรู้ทันความคิดของท่านชายอย่างเสียอดไม่ได้

“อะไร...ข้าทำไปเพราะกุหลาบนั่นหรอก...” เจย์เดนพูดเสียงเบา เพื่อให้ผู้ติดตามได้ยินเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ข้ายังไม่ได้กล่าวสิ่งใดเลยขอรับ”

เจย์เดนเห็นแบบนั้นก็ส่ายศีรษะ หลังจากเดินออกมาพ้นสายของผู้ติดตามตัวเองแล้วเขาก็แอบนึกในใจว่า “นาง...เป็นสมบัติของข้าแล้ว...”

ในขณะที่ชาร์ลก็แอบยิ้มตามแผ่นหลังของเขาที่เหมือนจะรีบเดินหายวับไปอย่างรวดเร็ว

“กลับบ้านกันเถอะขอรับ ท่านหญิง...”

“!?”