บทที่ 4

หลินซวงเอ๋อร์นอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาสองวันเต็ม

สองวันที่ผ่านมานี้ ท่านป้าจ้าวมาหาเธอหนึ่งครั้ง นอกจากจะเป็นห่วงเรื่องอาการป่วยของเธอแล้ว ยังถามรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่เรือนฝั่งตะวันออกในวันนั้นด้วย

การคัดเลือกในวันนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ชอบสาวใช้คนใดเลย แถมยังอารมณ์เสียอย่างไร้สาเหตุ

ท่านป้าจ้าวไปหาเสวียนอู่เพื่อสอบถามเป็นการส่วนตัว ว่าเป็นสาวใช้ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนไหนกันแน่ที่ไม่เชื่อฟังคำแนะนำ และแอบไปขึ้นเตียงท่านอ๋องในตอนกลางคืน!

สถานะอันสูงส่งของเยี่ยเป่ยเฉิง ไม่สิ่งที่คนรับใช้จะคิดอาจเอื้อมได้!

แม้ว่าท่านอ๋องจะไว้ชีวิตนาง แต่นายหญิงของจวนอ๋องก็คงจะไม่ปล่อยนางไว้

ท่านป้าจ้าวไม่อยากให้จุดจบของเสวี่ยหยวนเกิดขึ้นกับสาวใช้คนอื่นอีก จึงมาหา หลินซวงเอ๋อร์เพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น

เพราะท้ายที่สุดแล้วคนที่รักษาการณ์อยู่ที่เรือนฝั่งตะวันออกก็คือนาง

“หลินซวง บอกข้ามาตามตรง วันนั้นนอกจากเจ้าแล้วยังมีใครแอบเข้าไปในเรือนฝั่งตะวันออกอีกไหม?”

สีหน้าท่าทางของท่านป้าจ้าวจริงจังมาก

นิ้วมือของหลินซวงเอ๋อร์กำเสื้อของนางเอาไว้แน่น: "นอกจากข้า ก็ไม่มีคนอื่นเลย"

เมื่อเผชิญหน้ากับการซักถามของท่านป้าจ้าว หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกเสียใจและทำอะไรไม่ถูก

นางเสียความบริสุทธิ์อย่างไม่มีเหตุผล แต่กลับไม่กล้าบอกใครเลย

ท่านป้าจ้าวไม่ได้นึกถึงหลินซวงเอ๋อร์เลย แค่คิดว่าตอนกลางคืนเขาคงจะหลับลึกจนเกินไป จึงไม่รู้ความจริง

ท่านป้าจ้าวถอนหายใจ และพูดว่า: "วันนี้ถือเสียว่านางโชคดีไป ทางที่ดีที่สุดให้นางซ่อนตัวไปตลอดชีวิต ถ้าท่านอ๋องหาตัวนางเจอ จุดจบคงจะอนาถยิ่งกว่าเสวี่ยหยวน"

“ข้าอยู่จวนอ๋องมาหลายปีแล้ว จะไม่รู้จักนิสัยของท่านอ๋องเลยเหรอ？ท่านอ๋องจะชอบสาวใช้ผู้ต่ำต้อยได้อย่างไร”

ยิ่งท่านป้าจ้าวพูดมากเท่าไหร่นางก็ยิ่งกลัดกลุ้มใจมากขึ้นเท่านั้น: "สมมุติว่า แม้ว่านางจะโชคดี ท่านอ๋องรับนางมาเป็นอนุภรรยา แล้วไงล่ะ?"

“คนที่มีสถานะสูงส่งเช่นท่านอ๋อง ต่อไปก็จะต้องสมรสกับพระชายาถึงจะเหมาะสมกัน!”

“สาวใช้ผู้ต่ำต้อยคนหนึ่ง จะไปต่อสู้กับสตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านั้นได้อย่างไร？แม้จะตายก็คงไม่รู้ว่าจะตายอย่างไร!”

“ป้ากำชับแล้วกำชับเล่า แต่บางคนก็ไม่เชื่อฟังคำแนะนำของป้า! เจ้าว่า เหตุใดพวกนางถึงไม่เข้าใจเจตนาดีของป้านะ？”

ยิ่งหลินซวงเอ๋อร์ยิ่งฟัง ก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจมากขึ้นเท่านั้น จู่ๆนางก็จำสภาพอันน่าเวทนาของเสวี่ยหยวนในวันนั้นได้ มีเหงื่อเย็นท่วมตัว

นางไม่เคยอยากเป็นอนุภรรยาของเยี่ยเป่ยเฉิงเลย นางแค่อยากให้จวนอ๋องเป็นที่ให้ข้าวให้น้ำ เป็นที่กำบังลมฝนให้นาง แค่นี้นางก็พอใจแล้ว

แต่ตอนนี้ แม้แต่ความปรารถนาอันเล็กน้อยนี้ก็กลายเป็นสิ่งที่หวังเกินตัวไปแล้ว

วันนั้น นางไม่รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงเห็นหน้าของนางชัดหรือไม่ หลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้าที่จะเสี่ยง เพื่อจะได้ไม่ต้องพบกับเยี่ยเป่ยเฉิง นางก็คิดหาเหตุผลต่างๆนานาเพื่อให้ได้ไปที่เรือนฝั่งตะวันตก

เรือนฝั่งตะวันตกอยู่ห่างจากเรือนฝั่งตะวันออกมากที่สุด และเยี่ยเป่ยเฉิงก็มาที่นี่น้อยมาก

หลินซวงเอ๋อร์คิดอย่างเรียบง่าย ในช่วงเวลานี้นางจะต้องหลบเขาก่อน บางทีพอเวลาผ่านไปนานแล้ว เยี่ยเป่ยเฉิงอาจจะลืมเหตุการณ์นั้นก็ได้

แต่นางคิดไม่ถึงว่า เยี่ยเป่ยเฉิงจะมาที่เรือนฝั่งตะวันตก และกำลังเดินไปหานาง

หลินซวงเอ๋อร์หันกลับมา และต้องการที่จะหลบหนีตามสัญชาตญาณ

“หยุด!” ท่านป้าหลี่ที่อยู่ข้างหลังกลับตะโกนเรียกนางด้วยเสียงที่เคร่งขรึม

หัวใจของหลินซวงเอ๋อร์แทบจะหยุดเต้น

เธอยืนอยู่ที่เดิม ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

พอท่านป้าหลี่เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงกำลังมาทางนี้ และบังเอิญเห็นว่าใบไม้ที่ตายบนพื้นไม่ได้รับการทำความสะอาด ดังนั้นนางจึงอยากแสดงความสามารถของตนต่อหน้าเยี่ยเป่ยเฉิง

“เจ้าไม่เห็นใบไม้ร่วงหล่นเต็มพื้นเลยเหรอ? จวนอ๋องจ้างเจ้ามาทำงาน ไม่ใช่ให้เจ้ามาเกียจคร้านไปวันๆ!”

เสียงที่คมชัดของท่านป้าหลี่ดึงดูดความสนใจของเยี่ยเป่ยเฉิงในทันที

เยี่ยเป่ยเฉิงมองมาทางนี้ แต่เห็นเพียงแผ่นหลังที่อ้วนหนาของท่านป้าหลี่

หลินซวงเอ๋อร์กลัวว่าเยี่ยเป่ยเฉิงจะเห็นหน้าตาของตนชัด นางจึงหลบอยู่ที่ตรงหน้าท่านป้าหลี่ มือเล็กๆดึงแขนเสื้อของท่านป้าหลี่เอาไว้ แทบจะขอร้องวิงวอนก็ว่าได้: "ท่านป้าหลี่ใจอย่าโกรธเลย ข้าจะไปทำงานเดี๋ยวนี้"

ท่านป้าหลี่เป็นบุคคลที่ร้ายกาจคนหนึ่ง นางทุบตีดุด่าสาวใช้ในจวนอยู่เป็นประจำ ทุกคนจึงกลัวนางเป็นอย่างมาก

หลินซวงเอ๋อร์ก็เหมือนกัน แต่ในเวลานี้นางกลัวเยี่ยเป่ยเฉิงจะสังเกตเห็นนางมากกว่า

เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ยอมจำนน ท่านป้าหลี่ก็รู้สึกโล่งใจ นางชี้ไปที่ใบไม้แห้งบนพื้น แล้วกล่าวว่า: "รีบกวาดที่นี่ให้สะอาด กวาดไม่สะอาดไม่ต้องไปไหน! ท่านป้าจ้าวคอยโอ๋เจ้า แต่ข้าแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว!"

หลินซวงเอ๋อร์ไม่มีทางเลือก นางไม่กล้าทำให้ท่านป้าหลี่โกรธ จึงต้องทำงานเสียแต่โดยดี

หลังจากที่วางอำนาจบาตรใหญ่แล้ว ในที่สุดท่านป้าหลี่ก็จากไปอย่างพึงพอใจ

จากนั้นเยี่ยเป่ยเฉิงถึงได้เห็นหลินซวงเอ๋อร์ที่หลบอยู่ข้างหลังท่านป้าหลี่

ด้วยความที่ผอมบางร่างน้อย เมื่อกี้ตอนที่หลบอยู่ข้างหลังท่านป้าหลี่จึงทำให้เขาไม่ทันได้สังเกต

เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้นางมากขึ้นเรื่อยๆ หลินซวงเอ๋อร์หวาดกลัวมาก เธอก้มศีรษะลง มือที่ถือไม้กวาดก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

บางทีความหวาดกลัวของเขาชัดเจนเกินไป ชัดเจนมากจนเยี่ยเป่ยเฉิงหยุดเดิน

“เจ้ากลัวข้ามากเลยหรือ?” เสียงที่เย็นชาดังขึ้นที่ข้างหู สายตาที่พินิจพิเคราะห์ของเยี่ยเป่ยเฉิงไม่เคยละสายตาไปจากหลินซวงเอ๋อร์เลยแม้แต่วินาทีเดียว

เขาเป็นเทพแห่งสงครามที่ผู้ที่ไม่เคยพ่ายแพ้ของต้าซ่ง เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนจะกลัวเขา แต่กลัวมากขนาดนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

ร่างผอมเพรียวของเขาสั่นอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าสัตว์ร้ายบางชนิดกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา

เยี่ยเป่ยเฉิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ผู้ชายอกสามศอก กลับขี้ขลาดตาขาวปานนี้!

หลินซวงเอ๋อร์ก้มศีรษะต่ำลงกว่าเดิม นางส่ายหัว ริมฝีปากล่างของนางแทบจะถูกนางกัดจนเลือดออก

“เหตุใดถึงได้ตัวสั่นขนาดนี้？”

เหงื่อบางๆไหลออกมาบนหน้าผากของหลินซวงเอ๋อร์ แผ่นหลังก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อโดยที่ไม่รู้ตัว

นางคุกเข่าลงบนพื้น น้ำเสียงสั่นเทาเล็กน้อย: "ท่านอ๋อง ข้าน้อย... กลัวหนาว"

หลินซวงเอ๋อร์แทบจะร้องไห้ออกมา เธอเกลียดที่ตนเองไม่เอาไหน เหตุใดถึงได้กลัวขนาดนี้!

แต่พอนางเห็นเยี่ยเป่ยเฉิง นางก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น

นางสงบสติอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ นางกลัวเขา กลัวมากๆ

เหตุผลที่ไม่สมเหตุสมผลนี้ทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงหัวเราะ

แน่นอนว่า คนรับใช้ในจวนอ๋องไม่สามารถเปรียบเทียบกับทหารใต้อาณัติของเขาได้ ร่างกายที่ผมบางอย่างนี้ แม้แต่ดาบก็คงจะถือไม่ได้ด้วยซ้ำ

ช่างเถิด เขาไขี้เกียจเกินกว่าจะคิดเล็กคิดน้อยกับบ่าวรับใช้คนหนึ่ง ยกเท้าขึ้นแล้วกำลังจะจากไป

ลมพัดมา กลิ่นหอมฟุ้ง

ความทรงจำในคืนนั้นก็แวบขึ้นมาสมองทันที

จู่ๆเยี่ยเป่ยเฉิงก็สะดุ้งขึ้นมาทันที ใบหน้าราวกับว่าเป็นน้ำแข็ง เขาหันหลังกลับ มองไปที่หลินซวงเอ๋อร์อีกครั้ง

"เงยหน้าขึ้นมา"