บทที่ 8

พ่อบ้านฉินเป็นคนดูแลจัดการโกดังของจวนอ๋อง

ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในจวนอ๋องไม่ว่าจะมากหรือน้อยจะต้องได้รับการอนุมัติจากพ่อบ้านฉิน

สาวใช้สามารถรับเสื้อผ้าตามฤดูกาลได้ปีละสองชุด หากอยากได้มากกว่านี้จะต้องจ่ายเพิ่มอีกห้าสิบเหรียญทองแดง

เสื้อผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์ใส่นั้นเก่ามาก เป็นเสื้อผ้าที่พ่อบ้านฉินมอบให้ตอนที่พี่ชายของนางเข้าจวน หลังจากนั้นอีกสองปีหลินซวงเอ๋อร์ก็ไปรับมาหนึ่งครั้ง พ่อบ้าน ฉินเห็นว่าหลินซวงเอ๋อร์ไร้ญาติขาดมิตร ก็เบียดเบียนรีดไถ ให้นางจ่ายเงินเพิ่มอีกห้าสิบเหรียญทองแดงก่อนจึงจะรับเสื้อผ้าได้

ไม่เพียงเท่านั้น พ่อบ้านฉินมักจะฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีคนจับมือของนาง และหยิกเอวของนาง และชอบเรียกนางอย่างสนิทสนมว่าซวงซวง

ต่อหน้าคนอื่น พ่อบ้านฉินจะเป็นคนน่ารัก แต่ลับหลังแล้วเขาเป็นเดรัจฉานในคราบมนุษย์

หลินซวงเอ๋อร์เกลียดพ่อบ้านฉินมาก ทุกครั้งที่นางเห็นเขาจะหลบให้ไกลๆ อีกอย่างนางก็ไม่อยากใช้เงินตนเอง หลังจากนั้นก็ไม่ไปรับเสื้อผ้าอีกเลย

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะออกจากจวนไปกับเยี่ยเป่ยเฉิงในวันพรุ่งนี้ หลินซวงเอ๋อร์ก็ลำบากใจ

นางจะไม่แต่งตัวโทรมเกินไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะทำให้จวนอ๋องเสียหน้า

สุดท้าย หลินซวงเอ๋อร์ก็เอากล่องไม้ออกมาจากใต้กระดานเตียง หยิบเหรียญทองแดงออกมาห้าสิบเหรียญ และตัดสินใจไปที่โกดัง

พอพ่อบ้านฉินเห็นหลินซวงเอ๋อร์นัยน์ตาก็เป็นประกายทันที

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหลินซวงเอ๋อร์ พ่อบ้านฉินก็รู้สึกว่าคนๆนี้หน้าตาดี แม้ว่าจะเป็นผู้ชาย แต่รูปร่างหน้าตาสวยงามไม่แพ้ผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย

พ่อบ้านฉินที่อยู่ในวัยสามสิบ ไม่เคยแต่งงาน เวลาผ่านไปนานแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถควบคุมความใคร่ของตนเองได้ พอเขาเห็นหลินซวงเอ๋อร์ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดจาแทะโลม

“พ่อบ้านฉิน ข้ามาเอาเสื้อผ้าสองชุด” หลินซวงเอ๋อร์กระจายเหรียญทองแดงต่อหน้าพ่อบ้านฉิน และตนเองถอยหลังยืนอยู่ห่างๆ

“ห้าสิบเหรียญทองแดง นับดูสิ”

พ่อบ้านฉินจ้องมองนางด้วยสายตาที่เฉียบคม

เขาพบว่า หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน หลินซวงเอ๋อร์ดูหน้าตาดีขึ้น พอนัยน์ตาเลื่อนไปที่หน้าอกแบนๆ พ่อบ้านฉินก็รู้สึกเสียดายอยู่ในใจ

น่าเสียดาย ที่เขาเป็นผู้ชาย

พ่อบ้านฉินนับเหรียญทองแดงที่อยูี่บนโต๊ะ และมองหลินซวงเอ๋อร์อย่างมีนัยความหมาย

หลินซวงเอ๋อร์ถูกเขาจ้องจนขนลุกชูชัน นางแค่อยากรับเสื้อผ้าแล้วจากไป

แต่พ่อบ้านฉินกลับผลักเหรียญทองแดงที่อยู่ตรงหน้าเลื่อนไปข้างหน้า

“ซวงซวง เงินไม่ครบนะ”

หลินซวงเอ๋อร์คิดไม่ถึงว่าพ่อบ้านฉินจะขึ้นลดราคาเองตามใจชอบ จึงกล่าวอย่างร้อนใจทันทีว่า: "จะไม่พอได้อย่างไร? ปีนี้ข้ายังไม่ได้รับเสื้อผ้าเลย ท่านเรียกเก็บเงินเพิ่มอีกห้าสิบเหรียญทองแดงก็ช่างเถิด แต่เหตุใดตอนนี้ราคาถึงได้แพงขึ้น?"

พ่อบ้านฉินยิ้มแล้วพูดว่า: "ซวงซวง บอกตามตรงว่า ตอนนี้ราคาผ้าสูงขึ้น สาวใช้และทาสในจวนก็มากขึ้น ในฐานะพ่อบ้านของจวน ก็จะต้องลดค่าใช้จ่ายให้กับจวน"

“่ท่าน…” หลินซวงเอ๋อร์โกรธมาก แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้

พ่อบ้านฉินเป็นคนที่ท่านแม่บ้านของจวนอ๋องเลื่อนตำแหน่งให้ด้วยเอง ว่าไปแล้ว ยังเกี่ยวดองกับญาติพี่น้องของท่านแม่บ้านด้วย หลินซวงเอ๋อร์จึงไม่อาจทำให้เขาขุ่นเคืองใจได้

ตอนนั้นเธอยังเคยรายงานเรื่องนี้ให้ท่านป้าจ้าวฟัง แต่ท่านป้าเจ้าเกลี้ยกล่อมนางให้ยอมความไป และอย่าทำให้เขาขุ่นเคือง

หลินซวงเอ๋อร์ที่ไม่มีที่พึ่งพักพิง ทุกครั้งที่ทุกข์ใจ นางก็ทำได้เพียงแค่กล้ำกลืนฝืนทนเท่านั้น

เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์จนใจ พ่อบ้านฉินก็รู้สึกภูมิใจ

ก็แค่บ่าวรับใช้ผู้ต่ำต้อยคนหนึ่งจะบังคับให้ทำอะไรก็ย่อมได้

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่เรือน พ่อบ้านฉินจึงลดเสียงลง และกล่าวว่า "เอาอย่างนี้ไหม เจ้าตามข้าเข้าไปในโกดัง แล้วพวกเรามาทำข้อตกลงกัน？"

หลินซวงเอ๋อร์กล่าวอย่างระมัดระวัง: "ข้อตกลงอะไร?"

พ่อบ้านฉินยิ้มด้วยสีหน้าที่หยาบคาย: "เจ้าเคยได้ยินไหมว่า ในราชวงศ์ที่ผ่านมา มีกษัตริย์หลายองค์รักร่วมเพศ？"

หลินซวงเอ๋อร์ตกใจจนต้องถอยหลังกลับไปหลายก้าว สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นซีดเผือด

“ไม่... ไม่ล่ะ ข้ายังมีเรื่องที่ต้องทำ ขอตัวกลับไปก่อน” หลินซวงเอ๋อร์มีลางสังหรณ์ไม่ดี จึงหันหลังกลับแล้วจะวิ่งหนีไป

พ่อบ้านฉินกลืนน้ำลาย จากนั้นก้าวไปข้างหน้าทันทีและคว้าแขนของหลินซวงเอ๋อร์เอาไว้ แล้วลากนางเข้าไปในโกดัง

“ซวงซวง ข้าชอบเจ้ามานานแล้ว ข้าอยากจะลิ้มรสความรู้สึกนั้นด้วย เพวกเรามาลองกันดูไหม？”

หลินซวงเอ๋อร์ดิ้นรนสุดฤทธิ์ แต่ก็สู้แรงของพ่อบ้านฉินไม่ได้

นางร้อนใจมากจนน้ำตาไหล พลางพยายามดิ้นรนพลางตะโกนว่า: "พ่อบ้านฉิน ท่านอย่าทำแบบนี้ ท่านอ๋องเป็นคนให้ข้ามาที่นี่เพื่อมาเอาสื้อผ้า ถ้าท่านกล้าล่วงเกินข้า ท่านอ๋องจะไม่ปล่อยท่านไปแน่!"

พ่อบ้านฉินยิ้มอย่างภาคภูมิใจมากขึ้น: "เจ้าเป็นเพียงคนปัดกวาดลานจวนคนหนึ่ง ท่านอ๋องจะสนใจเจ้าได้อย่างไร หากเจ้ายอมเชื่อฟังข้าเสียแต่ดีๆ จากนี้ไปทุกฤดูกาล ข้าจะมอบเสื้อผ้าที่ดีที่สุดให้แก่เจ้า"

“ไม่ ข้าไม่ต้องการเสื้อผ้าแล้ว ปล่อยข้านะ!” เมื่อเห็นว่ากำลังจะถูกเขาดึงเข้าไปในโกดัง หลินซวงเอ๋อร์ร้อนใจมาก จนกัดแขนพ่อบ้านฉิน

พ่อบ้านฉินรู้สึกเจ็บ จึงปล่อยนางทันที

หลินซวงเอ๋อร์ทำราวกับว่าถูกนิรโทษกรรม หันกลับมาแล้ววิ่งออกไป

พ่อบ้านฉินก่นด่าสาปแช่งตามหลัง และข่มขู่ว่าถ้าจับนางได้จะให้นางชดใช้ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

หลินซวงเอ๋อร์ตกใจสุดขีด พอหันหลังกลับ จู่ๆก็ก็ชนเข้ากับกำแพงเนื้อ

กลิ่นไม้จันทน์เย็นที่คุ้นเคยกระทบใบหน้า เมื่อหลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น ก็เห็นดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่ง จ้องมองนางอย่างใจจดใจจ่อ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกเสียใจเล็กน้อย และไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลพลั่งพรูออกมา

“ท่านอ๋อง……”

เยี่ยเป่ยเฉิงลดสายตาลงแล้วมองดูคนที่วิ่งเข้ามาในอ้อมอกของเขา ในเวลานี้กำลังหน้าบูดบึ้ง เหมือนอยากจะร้องไห้ อารมณ์ความรู้สึกแปลกๆก็แพร่กระจายอยู่ในใจของเขา