บทที่ 10

กลับมาที่เรือนฝั่งตะวันออก หลินซวงเอ๋อร์ก็เอาเสื้อผ้าที่เพิ่งจะได้มาเก็บไว้ในหีบอย่างเรียบร้อย

ครั้งนี้นางไม่ได้ใช้เงินแม้แต่บาทเดียว พ่อบ้านฉินปฏิบัติต่อนางด้วยความเคารพนบนอบ และไม่กล้าแอบแต๊ะอั๋งนางอีก

เรื่องนี้ หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกซาบซึ้งใจเยี่ยเป่ยเฉิง แต่ถึงอย่างนั้น ความกลัวของนางที่มีต่อเยี่ยเป่ยเฉิงก็ยังคงยังคงอยู่

ตอนกลางคืน

หลินซวงเอ๋อร์ควรไปที่เรือนอวิ๋นซวนเพื่อช่วยเขาอาบน้ำ

แต่ในด้านการปรนนิบัติคน หลินซวงเอ๋อร์ไม่เคยเรียนมาก่อนเลย มือทั้งคู่ของนางเคยถือแค่ไม้กวาด นางกวาดบ้านได้อย่างมั่นใจไร้ที่ติ แต่นางไม่มั่นใจว่าจะรับใช้เยี่ยเป่ยเฉิงได้เป็นอย่างดี

เสวียนอู่หิ้วน้ำร้อนเข้ามาในห้องแทนนาง และเร่งเร้าให้นางรีบเข้าไป

หลินซวงเอ๋อร์ลังเลอยู่ที่ประตูครู่หนึ่ง สุดท้ายก็กัดฟันเดินเข้าไป

ข้างโต๊ะตำรา เยี่ยเป่ยเฉิงนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เย็นชา

พอเห็นนางเข้ามา เยี่ยเป่ยเฉิงก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาที่หลังฉากบังลม และยกแขนทั้งสองข้างขึ้น

หลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จึงไม่ทันไม่ตอบสนองชั่วขณะ

เยี่ยเป่ยเฉิงเหลือบมองไปด้านข้างเล็กน้อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า "ยังไม่มาอีก？"

หลินซวงเอ๋อร์จึงรีบมาหาเยี่ยเป่ยเฉิงอย่างรวดเร็ว

เยี่ยเป่ยเฉิงสูงกว่านางมาก ศีรษะของหลินซวงเอ๋อร์ถึงแค่หน้าอกของเขาเท่านั้น

เขายกคางขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาจ้องมองไปที่หลินซวงเอ๋อร์

เสื้อผ้าที่เอามาใหม่อาจจะใหญ่เกินไปเล็กน้อย ปกเสื้อที่หน้าอกก็หลวม พอเยี่ยเปี่ยเฉิงลดสายตาลงแล้วมองผ่านปกเสื้อ เขาก็เห็นผ้าพันหน้าอกที่อยู่บนตัวนาง พันรอบหน้าอกหลายรอบ แม้ว่าจะพันไว้อย่างมิดชิด แต่เยี่ยเป่ยเฉิงเฉิงก็ยังคงเห็นร่องหน้าอก

เยี่ยเป่ยเฉิงมองมันอย่างจริงจัง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยโดยที่ไม่รู้ตัวตัว ตรงจุดนี้ เขาเองก็ไม่ทันได้สังเกต

หลินซวงเอ๋อร์ไม่รู้ว่าตนเองกำลังถูกใครบางคนจ้องมองตาเป็นมัน นางยื่นมือออกไป ปลดกระดุมเสื้อผ้าของเขาทีละเม็ด...

นางเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง แม้จะงุ่มง่ามไปเล็กน้อยก็ตาม เนื่องจากกระดุมบนเสื้อผ้าค่อนข้างยุ่งยากเล็กน้อย นางกลับหัวกลับหางไปมาสักพักกว่าจะปลดมันได้

เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้เร่งเร้านาง เพียงแต่รักษาท่าเดิมเอาไว้ และปล่อยให้นางค่อยๆปลดกระดุมให้เขา

เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นคนใจร้อนมาโดยตลอด และทำเรื่องต่างๆอย่างรวดเร็ว แม่นยำและโหดเหี้ยม

เมื่อก่อนสาวใช้ที่รับใช้เขาต้องเรียนรู้กฎเกณฑ์ก่อนจึงจะเข้าใกล้เขาได้ ถ้าเงอะงะเหมือนหลินซวงเอ๋อร์ เขาคงจะบอกให้นางไสหัวออกไปนานแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าทำไม พอเป็นหลินซวงเอ๋อร์ เขากลับไม่โกรธ และยังรู้สึกว่า การถูกนางสัมผัส เป็นเรื่องที่น่าเพลิดเพลินมาก

ในที่สุดก็ถอดเสื้อคลุมบนตัวเขาออกได้ หลินซวงเอ๋อร์เอื้อมมือไปปลดเข็มขัดที่อยู่รอบเอว

เยี่ยเป่ยเฉิงลดแขนลงอย่างให้ความร่วมมือกัน พอที่จะโอบสาวน้อยอย่างนางเอาไว้ในอ้อมแขนได้พอดี

ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากเกินไป จนเยี่ยเป่ยเฉิงสามารถได้กลิ่นหอมจางๆบนตัวของนาง

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ชอบกลิ่นแป้งที่อยู่บนตัวผู้หญิงเลย เมื่อก่อนสาวใช้ที่รับใช้เขาก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้แป้งหอมใดๆ แต่ตอนนี้พอได้กลิ่นตัวของหลินซวงเอ๋อร์ เขากลับไม่เคยรู้สึกรังเกียจเลย แต่กลับรู้สึกว่าหอมมาก..

“บนตัวเจ้าใช้แป้งอะไร?” เขาอดไม่ได้ที่จะก้มศีรษะลง และแนบปลายจมูกไปที่คอของนาง กลิ่นหอมนั้นรุนแรงมากยิ่งขึ้น

พอสัมผัสถึงความเย็นที่ระหว่างคอ หลินซวงเอ๋อร์ก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

ติ่งหูที่เล็กประณีตก็มีสีแดงเล็กน้อย นางมองไปที่เยี่ยเป่ยเฉิงด้วยดวงตาที่หวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยเป็นผู้ชาย จะใช้ของของผู้หญิงเหล่านั้นได้อย่างไร”

เยี่ยเป่ยเฉิงยิ้มเบาๆ

ล้อเล่นแค่ประโยคเดียว ทำให้นางกลัวขนาดนี้เลยหรือ? แววตานั้น ทำราวกับว่าเขาอยากกินคน

แต่ว่า พอเห็นแก้มที่แดงเล็กน้อยเพราะความร้อนของนาง เยี่ยเป่ยเฉิงก็อยากจะกระโจนเข้าไปแล้วกัดสักสองสามคำจริงๆ

อาจเป็นเพราะอากาศร้อนในห้อง ทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกร้อนไปทั้งตัว เขาจึงถอดเข็มขัดรอบเอวออกด้วยตนเอง

หลินซวงเอ๋อร์จึงรีบก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าที่หลุดออกจากบนตัวของเขา

สายตาของหลินซวงเอ๋อร์มองไปที่เขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ จึงเห็นหน้าอกสีขาวอันแข็งแกร่งของเขา

หลินซวงเอ๋อร์รีบเดินไปข้างหลังเขา นัยน์ตาของนางถูกรอยขีดข่วนลึกๆตื้นๆบนหลังของเขาดึงดูด

ความทรงจำในคืนนั้นก็ทะลักออกมาราวกับกระแสน้ำ แก้มของหลินซวงเอ๋อร์ร้อนผ่าว และร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

เยี่ยเป่ยเฉิงที่หันหลัง ก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้นาง

หลินซวงเอ๋อร์หยิบมันด้วยมือที่สั่นเทา นางจุ่มผ้าเช็ดหน้าลงในถังที่เต็มไปด้วยน้ำร้อน แล้วเช็ดบนหลังของเขาอย่างระมัดระวัง

การเคลื่อนไหวของนางอ่อนโยนมาก ราวกับว่ากำลังเล่นจั๊กจี้

การกระทำเช่นนี้ทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกคัน

เขาหันกลับมา จับมือนางไว้อย่างรวดเร็ว แล้วดึงนางไปข้างหน้า: "ใช้แรงกว่านี้นิดนึง"

แก้มของหลินซวงเอ๋อร์แดงเป็นลูกตำลึงสุก นางก้มศีรษะลง แต่ไม่กล้ามองเขา ผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในมือก็เซ็ดไปที่ตัวเขาอย่างมั่วๆ

“ซี๊ด~”

ไม่รู้ว่าไปโดนตรงไหนของเขา จึงทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงอุทานออกมาทางปาก

ผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในมือตกลงไปในน้ำ หลินซวงเอ๋อร์ก็ตกใจมากจนเงยหน้าขึ้น จึงพุ่งเข้าไปในนัยน์ตาที่มีเสน่ห์คู่นั้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

จิตใจของหลินซวงเอ๋อร์ล่องลอยกลับไปในคืนฝันร้ายนั้นอีกครั้ง

คืนนั้น เขามองนางด้วยสีหน้าท่าทางแบบนั้น จากนั้น แล้วเขาก็ทรมานนางทั้งคืน...

เยี่ยเป่ยเฉิงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แค่สัมผัสธรรมดา นึกไม่ถึงว่าจะทำให้เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว

เป็นไปได้ไหมที่ยาเสน่ห์นั่นจะออกฤทธิ์ในร่างกายอีกครั้ง?

แต่เขาถามหมอแล้ว พิษที่หลงเหลืออยู่ในร่างกายได้หายไปหมดแล้ว

เขาเกลียดความรู้สึกสูญเสียการควบคุม มันไม่เหมือนกับพฤติกรรมที่ไม่ใคร่ในอิสตรีของเขาเลย

เขาหลับตาลง แต่ก็ไม่สามารถควบคุมร่างกายของตนเองได้

“ไสหัวออกไป！”

หลินซวงเอ๋อร์ล้มลุกคลุกคลานออกจากห้อง ราวกับว่านางได้รับการนิรโทษกรรม