บทที่ 15

เยี่ยเป่ยเฉิงชะงักไปเล็กน้อย

เสียใจภายหลัง?

ก็แค่คนรับใช้คนหนึ่งก็เท่านั้น!

…...

หลินซวงเอ๋อร์รออยู่ในห้องเป็นเวลานาน

นางเชื่อฟังมาก เสวียนอู่ให้นางรออยู่ที่นี่ นางก็รอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนเลย

ในห้องขนาดใหญ่มีเพียงหลินซวงเอ๋อร์คนเดียว ของตกแต่งในห้องก็หรูหรามากเช่นกัน

หลินซวงเอ๋อร์เดินไปรอบๆห้องอย่างเบื่อหน่าย ตรงกลางห้องมีเตียงที่ทำจากไม้หนานมู่เนื้อทองเตียงหนึ่งอยู่ เหนือเตียงแผ่คลุมไปด้วยม่านเตียงอันโปร่งบางหลายชั้น

นิ้วปัดไปที่ชั้นผ้าโปร่งบางนั้นเบาๆ สัมผัสที่เย็นสบายให้ความรู้สึกเหมือนน้ำไหล

ทันใดนั้นภาพในคืนนั้นก็แวบขึ้นมาในหัว เตียงนอนของเยี่ยเป่ยเฉิงก็มีม่านเตียงแบบนี้เหมือนกัน คืนนั้นแสงไฟสลัวๆ ม่านเตียงที่โปร่งบางกวัดแกว่งไปมาอยู่ต่อหน้านางตลอดทั้งคืน

อดไม่ได้ที่จะหวั่นกลัวในใจ หัวใจของหลินซวงเอ๋อร์เต้นเร็วขึ้น จึงรีบดึงมือกลับมาราวกับว่าถูกไฟฟ้าช็อต สีหน้าซีดเซียวอยู่ครู่หนึ่ง

สุดท้ายนางเบื่อมากจริงๆ จึงนั่งบนเก้าอี้ที่ทำจากไม้หนานมู่เนื้อทอง เอามือกุมศีรษะแล้วนับเวลาให้ผ่านไปเร็วขึ้น

บนโต๊ะไม้จันทน์แปดเหลี่ยมมีของว่างชั้นดีวางอยู่ ตอนที่เสวียนอู่ส่งนางเข้ามาเคยบอกนางว่า อาหารที่อยู่บนโต๊ะสามารถกินได้ตามใจชอบ

หลินซวงเอ๋อร์เม้มริมฝีปาก ในที่สุดก็ควบคุมตนเองไม่ได้ จึงหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆเอาเข้าไปในปาก และลิ้มรสมันอย่างตั้งใจ

ได้ยินมาว่าขนมอบของปู้ซือสู่อร่อยกว่าในวังเสียอีก นางไม่เคยกินของในวัง แต่ก็รู้สึกว่าขนมอบที่นี่อร่อยที่สุดในโลกแล้ว อร่อยยิ่งกว่าขนมอบชบาที่ตงเหมยยัดให้นางตอนเช้าเสียอีก

ขนมอบที่อร่อยขนาดนี้ ตงเหมยจะต้องชอบอย่างแน่นอน

หยิบผ้าเช็ดหน้าหน้าผืนหนึ่งออกมาจากอก หลินซวงเอ๋อร์หยิบขนมสองชิ้นขึ้นมาจากในจาน ห่อไว้ในผ้าเช็ดหน้าอย่างระวัดระวัง สุดท้ายก็เอาผ้าเช็ดหน้าเก็บไว้ในหน้าอก หลังจากกลับจวนแล้ว นางก็จะเอาไปให้ตงเหมย ให้นางลองชิมขนมอบปู้ซือสู่ด้วย

หลินซวงเอ๋อร์กัดกินคำเล็กๆจนหมดหนึ่งชิ้น และกำลังจะหยิบชิ้นที่สอง แต่จู่ๆประตูก็ถูกคนผลักเปิดออกจากด้านนอก

ลมแรงพัดเข้ามาอยู่ครู่หนึ่ง หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกว่าแผ่นหลังเย็นซู่

มือที่ยื่นออกไปในอากาศถอนกลับมาอย่างรวดเร็ว หลินซวงเอ๋อร์ยืนขึ้น มองไปข้างหลังด้วยความหวาดกลัว เห็นแต่ชายแปลกหน้าคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลัง

สีหน้าของชายคนนั้นขาวซีด ราวกับว่าผลัดแป้งหนาๆ หลังค่อม นัยน์ตาเก่าๆ นัยน์ตาขุ่นมัวคู่นั้นจ้องมองไปที่นาง ซึ่งแปลกและน่ากลัวเป็นอย่างมาก

เขาเดินย้อนแสงเข้าไปหานาง เงาสีดำเรียวยาวก็ค่อยๆใหญ่ขึ้น สุดท้ายเงาก็แผ่ปกคลุมไปทั่วร่างเล็กๆของนาง

ประตูถูกปิดทีละน้อย ในที่สุดสลักประตูก็ถูกล็อกอย่างแน่นหนา

แสงสว่างในห้องเริ่มมืดลงทีละเล็กทีละน้อย

หลินซวงเอ๋อร์มองเขาอย่างระมัดระวัง และถอยหลังไปทีละก้าว

ชายคนนั้นมองนางด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว และพูดว่า "ช่างงดงามจริงๆ ไม่เสียแรงที่ข้าเจ้าตั้งใจเดินทางมา" ลำคอดูเหมือนจะเต็มไปด้วยกรวดทราย และเสียงของเขาแหบแห้งและแหลมคมมาก

น้ำเสียงนี้ทำให้หลินซวงเอ๋อร์ขนลุกชูชัน

ใบหน้าเผยความหวาดกลัวออกมา น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย: "เจ้าเป็นใคร?"

นางไม่เคยเห็นใครแปลกขนาดนี้มาก่อน เป็นผู้ชายแต่กลับผลัดแป้งบนใบหน้าเหมือนผู้หญิง ริมฝีปากสีแดงสดอันนั้นราวกับว่าเป็นผีร้าย ดูไปแล้วแปลกประหลาดมาก

อู๋เต๋อไห่เดินตรงไปที่ข้างหน้าเตียงไม้หนานมู่เนื้อทอง นิ้วมืออันขาวซีดค่อยๆปัดม่านเตียงขึ้น เขานั่งอยู่บนเตียง ใช้มือทดสอบความนุ่มความแข็งของผ้าปูที่นอน ดูเหมือนจะพอใจมาก

จากนั้น เขาเงยหน้าขึ้นไปมองหลินซวงเอ๋อร์ ยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า "มีคนมอบเจ้าให้กับข้าเจ้า ต่อจากนี้ไปเจ้าก็จะเป็นคนของข้าเจ้าแล้ว"

“ถ้าเจ้าว่านอนสอนง่าย ข้าเจ้าก็จะปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี”

“ถ้ามีความปรารถนาอะไรเจ้าก็บอกมาได้เลย ไม่ต้องห่วงเรื่องสถานะของเจ้า ข้าเจ้าจะยกเลิกสถานะทาสของเจ้าเสีย นับจากนี้ไป เจ้าจะเป็นภรรยาของข้าเจ้า…”

หลินซวงเอ๋อร์ฟังอย่างงุนงงสับสน

ภรรยาอะไร? หลินซวงเอ๋อร์ฟังไม่เข้าใจเลยสักคำ

นางกล่าวว่า: "เจ้าพูดเหลวไหล ท่านอ๋องของข้าให้ข้ารอเขาอยู่ที่นี่ เจ้าเป็นใครถึงกล้าบุกเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต"

อู๋เต๋อไห่หยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากอ้อมอกของเขา เอามือปิดปากแล้วพูดพร้อมหัวเราะเบาๆว่า: "หญิงรับใช้ผู้ต้อยต่ำคนหนึ่งจะต้องไม่รู้จักสถานะของข้าเจ้าอย่างแน่นอน ข้าเจ้าสามารถชอบเจ้าได้ ถือว่าเป็นบุญวาสนาของเจ้าแล้ว เจ้าอย่ามามองข้ามความหวังดีของผู้อื่น”

ทันใดนั้นหลินซวงเอ๋อร์ก็ตระหนักได้ว่า แต่ก่อนเคยได้ยินตงเหมยพูดว่า ขันทีในวังจะเรียกตนเองว่าข้าเจ้า และได้ยินมาว่าขันทีเป็นคนที่ไม่มีกระจู๋ และมีบุคลิกที่ผิดเพี้ยนแปลกประหลาด...

จู่ๆหลินซวงเอ๋อร์ก็รู้สึกหวาดกลัว นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดขันทีเฒ่าถึงได้จ้องมองตนเองจึ และข่มขู่ว่าจะพานางเข้าไปในวัง

นางส่ายหัว ต่อต้านสุดฤทธิ์: "ข้าเป็นคนของจวนอ๋อง ข้าไม่สนใจว่าสถานะของเจ้าจะเป็นเช่นไร พูดง่ายๆ ข้าจะไม่ไปกับเจ้า"

ความอดทนของอู๋เต๋อไห่ค่อยๆหมดลง หากไม่เห็นแก่หน้าเยี่ยเป่ยเฉิง ด้วยนิสัยใจคอของเขา คงจะไม่เสียเวลาพูดมากกับสาวรับใช้ที่ต่ำต้อยคนหนึ่ง

น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเป็นเย็นชาทันที: "สิ่งดีๆข้าเจ้าก็ได้พูดไปหมดแล้ว อย่าให้ข้าเจ้าต้องใช้กำลังบีบบังคับ"

สายตาของเขาน่ากลัวมาก ราวกับกำลังจ้องมองเหยื่อ

และหลินซวงเอ๋อร์ก็คือเหยื่อ

หลินซวงเอ๋อร์ถอยหลังไปทีละก้าว "ไม่ ข้าไม่ยอม ข้าจะไปหาท่านอ๋อง..."

สิ่งเดียวที่นางนึกถึงคือไปหาเยี่ยเป่ยเฉิง นางจำได้ว่า เขาอยู่ข้างๆ...

ในขณะนี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่นอกประตู

ใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์เผยความดีใจออกมา

“ท่านอ๋อง……”

คนที่อยู่นอกประตูหยุดเดินชั่วคราว

ดูเหมือนอู๋เต๋อไห่จะไม่ตื่นตระหนกเลย เขานั่งเงียบๆอยู่บนเตียง และมองนางอย่างเย้าแหย่

หลินซวงเอ๋อร์ตะโกนสุดชีวิต แต่คนที่อยู่นอกประตูดูเหมือนจะไม่ได้ยินนางเลย แค่หยุดชั่วคราวแล้วจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

หลินซวงเอ๋อร์ตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

เห็นได้ชัดว่าเป็นเยี่ยเป่ยเฉิง เห็นได้ชัดว่าเขาได้ยิน...

“ท่านอ๋อง ท่านอย่าเพิ่งจากไป อย่าไป…” หลินซวงเอ๋อร์ไล่ตามร่างที่กำลังจะจากไป แต่เส้นผมของนางกลับถูกคนคว้าเอาไว้แน่นจากด้านหลัง

“สาวงามน้อย เขาจะไม่มาช่วยเจ้าหรอก…”