บทที่3.หิมะกับผ้าห่ม 1

บทที่3.หิมะกับผ้าห่ม

“กลับมาแล้วโว้ย...นีชาอยู่ไหนลูก” อีวานเดินเข้าบ้าน เขาส่งเสียงโวยลั่น เขาทรุดนั่งบนเก้าอี้เก่าๆ ตัวหนึ่ง ส่งเสียงเรียกบุตรสาวเพราะจู่ๆ ก็ถูกปล่อยตัวออกมาจากที่คุมขัง

เงียบ...

ไม่มีเสียงตอบกลับอีลูกเวรนั่นไปมุดหัวอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่มาสนใจคอยดูแลเขาเลย...

“อีเด็กเปรตนั่นหายหัวไปไหนวะ กูหิวเหล้าจะตายอยู่แล้ว” เขาก่นด่าออกมาเสียงแข็ง จะซื้อเหล้าเข้ามาเอง ในกระเป๋ากางเกงก็ไม่มีเศษเงินสักสตางค์ จึงจำใจซมซานกลับมาบ้าน แต่ก็ยังไม่ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการเสียที ร่างอวบท้วมเดินรื้อของภายในบ้านเพื่อค้นหาเศษสตางค์ไปหาซื้อเหล้ามาล้างปาก ไอ้เศรษฐีเจ้าของห้างจู่ๆ มันก็ใจดีขึ้นมา ไม่เอาเรื่องเอาราวที่เขาไปก่อไว้ ไอ้ตำรวจหน้าโง่ทั้งสถานีจึงปล่อยตัวเขากลับบ้าน...

“เจอแล้วอีลูกเวรแอบซุกเงินไว้นี่เอง” ชายสูงวัยที่มัวเมาอยู่ในโลกน้ำเมาไม่สนใจความเหนื่อยยากของบุตรสาว นีรนาทสู้อุตส่าห์เก็บเงินทุกบาททุกสตางค์ไว้ใช้จ่ายเกี่ยวกับการเรียน นอกเหนือที่จับจ่ายภายในบ้าน แต่ก็ยังถูกอีวานฉกเอาไปอยู่ดี

เขาเปิดประตูบ้านเดินฝ่าความหนาวเย็นเพื่อไปร้านเหล้า...และจะกลับมานอนซุกตัวอยู่ในบ้านกินเหล้าเปรมปรีดิ์เมื่อเงินที่เจอในห้องของนีรนาทมีมากเกินคาดถึง...

“โธ่!! นีชา...นึกว่าจะสบายเสียที ไอ้เวรอีวานกลับมาเสียแล้ว ใครนะปล่อยคนชั่วๆ แบบมันกลับมาได้” เพื่อนบ้านมองฝ่าความมืดเขาเห็นอีวานเดินท่อมๆ ออกไป เขาจึงบ่นพึมพำต่อว่าโชคชะตาที่ไม่เข้าข้างผู้หญิงน่าเห็นใจคนนั้น

 “นีชาหนูไม่กลับบ้านหรือ?” สาวใหญ่เจ้าของร้านขายขนมเห็นหญิงสาวเหม่อลอย เธอจึงร้องทักจนคนตัวเล็กๆ สะดุ้งสุดตัว หญิงสาวหันมาและส่งยิ้มแหยๆ ให้

“แหะๆ ลืมค่ะ นีชามาสายวันนี้ ก็เลยอยากจะทำเกินเวลาให้มิส...จะได้ไม่ขาดทุน”

“พุทโธ่!! ช่างมันเถอะ ไปๆ กลับบ้านพักผ่อนได้แล้ว ปล่อยอีวานไว้แบบนั้นละฉันเห็นด้วย จะได้ดัดนิสัยมันเสียบ้าง” เธอโบกมือไล่ และสำทับเสียงเคร่งๆ ใจนะอยากให้เจ้าหน้าที่ขังลืมอีวานไปเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวตรงหน้าจะได้สบายอกสบายใจเสียบ้าง

“ไม่หรอกค่ะ คุณดิมิททรีเขาสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่อง” เธอแย้งเสียงแผ่วก่อนจะรีบก้มหน้าหลบสายตาของคุณป้าเจ้าของร้าน

“อะไรนะ? เธอไปเจอเขามารึนีชา...คุณพระ!!”

“ค่ะ...” เธอพยักหน้ารับหงอยๆ

“โอ!! ฉันไม่อยากคิดเลยว่าเธอต้องเสียอะไรบ้าง ทำไมต้องเอาตัวเองไปแลกกับคนชั่วอย่างไอ้แก่ขี้เมานั่น” เธอรู้กิจติศัพท์ของดิมิทรี เบนิคอฟ ดี เขาเป็นนักล่าและเป็นพญาหมีขาวผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีคำว่า ‘เมตตา’

“ช่างมันเถอะค่ะ ไม่ใช่สิ่งสำคัญ” เสียงอ่อนๆ เอ่ยแย้ง แม้ในหัวใจจะชุ่มโชกไปด้วยน้ำตา

“นีชา...เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น พ่อเธอเขาไม่เห็นคุณค่าหรอก มันก็ตีปีกสบายแฮไปสิ ที่ไม่ต้องติดคุกเพราะความสนุกของตัวเอง แต่กลับทำให้เธอลำบาก”

“ไม่เลยค่ะมิส นีชาเต็มใจ คุณดิมิทรีไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับข่าวลือหรอกค่ะ”

“ฉันคงไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเธอได้ใช่ไหม? นีชา ก็ได้แต่อวยพรเธอนั่นแหละ โชคดีแล้วกัน” สาวใหญ่ถอนหายใจจนหน้าอกอวบๆ ของเธอกระเพื่อม ดวงตาอ่อนโยนทอดมองนีรนาท เธอเห็นใจและสงสาร แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก เมื่อมันเป็นปัญหาภายในครอบครัวของหล่อนซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับคนนอก

“นีชากลับก่อนนะคะ ป่านนี้แด๊ดน่าจะถึงบ้านแล้ว”

“หืม...เขาปล่อยตัวเลยเหรอ ไวจริง” เธอกดมุมปากยิ้มแหยๆ ยิ่งเร็วผู้ชายคนนั้นก็ยิ่งได้รับผลตอบแทน ที่เธอต้องใช้เวลาทำใจพอสมควร ความอดสูกำลังจะตราบนร่างกาย และมันจะฝังแน่นอยู่ในหัวใจของเธอจนสิ้นลมหายใจ...ไม่อาจลบเลือนได้เลย

“ระวังตัวด้วยนะ แล้วไอ้เสื้อโค๊ทตัวนี้ทิ้งได้หรือยังล่ะ เจียดเงินมาซื้อใหม่เถอะนีชา มันเก่าแล้วก็เปื่อย อย่าประหยัดนักเลย ใช้เงินเพื่อตัวเองบางนะ...”

เธอได้แต่ยิ้มรับ ถึงมันจะเก่าแต่มันก็ยังใช้ได้ดี ถึงมันจะถูกใช้งานมานานปี แต่เธอก็รักษาความสะอาด ไม่ได้สกปรกอย่างที่ผู้ชายคนนั้นมองเหยียดๆ ทุกครั้งที่เจอกัน หญิงสาวยิ้มอ่อนๆ แต่ก็ไม่ได้แย้งหรือคัดค้าน เธอเสียดายสตางค์ที่จะต้องใช้จ่ายไปกับสิ่งฟุ่มเฟือย ทั้งๆ ที่มีของพอใช้ได้อยู่

เหมือนเดิมทุกๆ วันที่นีรนาทจะต้องเดินไปนั่งดูแสงไฟเหนือยอดตึกห้างสรรพสินค้า มันเป็นความเคยชินไม่ว่าจะดึกดื่นเพียงไหน หรืออากาศจะหนาวจับใจ เธอชอบมองแสงไฟหลากสี ที่ประดับประดาไว้อย่างสวยงาม มันเป็นแสงสว่างในคืนอันมืดมิดและหนาวเหน็บ แต่มันเป็นกำลังใจให้คนไร้หนทางได้ก้าวต่อไปเมื่อยังมีแสงสว่างนำทาง แม้จะไม่ใช่ของตัวเองโดยตรง

“มิส!! พวกเราตามหามิสอยู่ คุณดิมิทรีให้มารับตามข้อตกลงครับ” รถยนต์สีดำสนิท จอดเทียบทางเท้า กลุ่มชายฉกรรจ์3 นาย เดินลงมาและเอ่ยปากพูดกับเธอโดยตรง

นีรนาทแค่นยิ้ม เธอค่อยๆ พ่นลมหายใจออกมาช้าๆ ประตูนรกเปิดอ้า รอให้เธอเดินเข้าไปแล้วใช่ไหม? เกล็ดหิมะบางๆ โปรยหล่นมาจากฝากฟ้าเหมือนกับหัวใจของเธอในเวลานี้ ที่หนาวเหน็บและเย็นเฉียบ ถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้ตอบแทนความเมตตา!! ที่ผู้ชายคนนั้นหยิบยื่นให้ ยอมก้มหน้าเดินเข้าไปในนรก และถูกจองจำด้วยความอดสู จากนี้และตลอดชีวิต...

“ค่ะ” เธอรับคำเสียงเย็นยะเยือก จบๆ ไปก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ไม่ต้องมาคอยระแวง ว่าตัวเองจะต้องถูกปู้ยี่ปู้ยำแบบไหน? เมื่อไร?

กลุ่มคนเดินนำหน้า เขาเปิดประตูรถยนต์ให้นีรนาทก้าวขึ้นไปนั่งตอนหลังตัวรถ เธอซุกตัวนั่งกับเบาะนุ่มนิ่ม ความโอ่อ่าของรถยนต์ที่ไม่คุ้นชิน เพราะความอัตคัดของตัวเอง หัวใจสั่นกราวเหมือนกระดิ่งน้อยๆ ยามต้องสายลมแรง มันสั่นไหวและปลิดปลิว ส่งเสียงสะท้อนก้อง ดังกรุ๊งกริ๊งยาวๆ

เม็ดเหงื่อไหลซึมเต็มหน้าผากโหนกนูน แม้อากาศจะเย็นเฉียบแต่นีรนาทกลับรู้สึกว่าตัวเองร้อนวูบวาบเพราะความหวาดกลัว