บทที่2.เจ้าชายน้ำแข็ง 4

แสงอ่อนๆ ของพระอาทิตย์ยามเช้าแม้จะหม่นมัวเพราะก้อนเมฆบดบัง แต่มันก็สว่างพอจะเห็น ยัยเด็กนี่นัยน์ตาสวย ผิวแก้มอมสีชมพูระเรื่อ ขนตายาวเป็นแพเหมือนปีกผีเสื้อ รวมๆ แล้วก็หน้าตาดีไม่ใช่เล่น แต่...ที่สำคัญเธอทำให้เลือดลมเขาพุ่งพล่านและรู้สึกเป็นผู้ชนะกำลังกุมอำนาจล้นเหลืออยู่ในมือ

“คนอย่างเธอจะมาทำอะไรให้ฉันได้ ฉันมีทุกอย่างเพียบพร้อม ไม่เคยต้องการอะไรจากคนอื่นๆ” ชายหนุ่มยกยิ้มหมิ่นๆ มุมปาก เขาหมุนตัวกลับเตรียมจะเดินหนี แม้จะติดใจหน้างดงามปานนางฟ้าของเจ้าหล่อนก็ตาม

“ขอร้องเถอะค่ะ!! จะเอานีชาไปต้มยำทำแกงที่ไหนเมื่อไรก็ได้ ขอแค่คุณปล่อยแด๊ดนีชา” เสียงวิงวอนแหบพร่า เรือนกายสั่นระริกไม่ใช่เพราะความหนาวแต่เป็นเพราะกำลังร่ำไห้อย่างหนัก

ที่ไหน? เมื่อไร ยังไงก็ได้รึ? ความจริงผู้หญิงที่อยู่รายรอบตัวของเขาก็มีไม่ใช่น้อย ไม่จำเป็นต้องมาคว้าผู้หญิงข้างทางขึ้นมาเป็นนางบำเรอนี่นะ แต่มันก็น่าสนใจไม่ใช่น้อยไม่ใช่รึ ผู้หญิงตรงหน้านี่ดูท่าจะยังสดสะอาด แม้จะดูสกปรกมอมแมมแต่หลังเปลื้องผ้าเก่าๆ ปอนๆ นั้นออก เธอคงงดงามไม่ใช่เล่น...

“ตามมา... เข้าไปคุยข้างในดีกว่า ของนอกนี่มันหนาว อีกอย่างฉันยังไม่อยากเป็นข่าว” ชายหนุ่มพูดเสียงนิ่ง เขาเดินนำหน้านีรนาทไปช้าๆ หญิงสาวคลี่ยิ้มจนริมฝีปากอิ่มสั่นระริก แม้จะเป็นแค่ความหวังอันน้อยนิดเธอก็พร้อมและเต็มใจที่จะรับ เขาจะทำอย่างไรกับเธอก็ได้ จะใช้เธอเยี่ยงทาสก็จะน้อมรับเพื่อตอบแทนพระคุณผู้ให้กำเนิด

สายลมพัดกรูเหมือนจะร่วมอวยพรให้กับนีรนาท หญิงสาวก้าวเท้าเดินตามไปห่างๆ เพียงผ่านประตูเหล็กเข้าไปภายใน ความงดงามแตกต่างกับภายนอกลิบลับ หลังกำแพงหินทึบๆ มีแต่ความสวยงาม ไม้ดอกไม้ประดับส่งกลิ่นหอมรวยริน แม้อากาศจะหนาวจัดแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความงามนั้นลดทอนลงไปเลย กุหลาบดอกโตๆ เกือบจะเท่าหน้าของเธอ สีจัดจ้านสลับกับสีอ่อนๆ เรียงรายดูงดงามจับตา ไม้ยืนต้นสูงใหญ่เด่นตระหง่าน เหมือนกับคฤหาสน์ของเจ้าหญิงในนิทานที่เล่าให้เด็กๆ ฟังก่อนนอน ปราสาทของอสูรกาย ที่คอยจับตัวคนหลงทางเพื่อต่อรองเอาของแลกเปลี่ยนเพื่อให้ตัวเองพ้นคำสาป!!

“ทางนี้” หลังเดินผ่านประตูหน้าบ้านที่เป็นกระจกแก้วสลับสี สวยที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น ภายในยิ่งตะลึงแลมากกว่าเสียอีก เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นงดงามเกินคำบรรยาย เป็นคนรวยนี่ดีจังเลยเนอะ ทุกสิ่งรอบตัวล้วนมีแต่ของสูงค่าราคาแพง

ห้องหนังสือกึ่งห้องทำงาน ดิมิทรีใช้เป็นที่เจรจา...

มือแข็งแรงรูดซิปปลดเสื้อวอร์มหนาๆ ออกไปจากลำตัว เพราะภายในบ้านมีเครื่องทำความร้อน เขาโยนมันไว้บนโซฟาตัวหนึ่งและเหลือบมองหญิงสาวที่ยังคงยืนนิ่งๆ

“”ถอดออกก็ได้นะ เธอจะร้อนเปล่าๆ” เขาปรายตามองเสื้อโค๊ทเก่าแสนเก่า ที่สำคัญมันสกปรกวะ!!

นีรนาทก้มมองเสื้อตัวใหญ่เก่าแสนเก่าของตัวเอง ช่วยไม่ได้เธอมีแค่เสื้อตัวนี้ตัวเดียวที่ใช้สำหรับห่อหุ้มร่างกายป้องกันความหนาวของอากาศภายนอกบ้าน เธอค่อยปลดกระดุมและถอดเสื้อออกไปจากตัวช้าๆ ด้านในเธอมีเสื้อยืดหนาๆ อีกหนึ่งตัว  เบนิคอฟหนุ่มหรี่ตาลง เขาลุ้นและกำลังประเมินหุ่นของแม่สาวขยะเก่าๆ ว่ามันจะคุ้มไหมหากเขาจะลงทุนเกลือกกลั้วด้วย

อืม...มันเป็นอะไรที่เกิดคาด!! แม่สาวน้อยตรงหน้าหุ่นดีจนเขาคาดไม่ถึง ลาดไหลกลมกลึงใต้เสื้อยืดพอดีตัวสีขาวขุ่นๆ เพราะความเก่า เนินอกอวบอิ่มรับกับช่วงเอวกิ่วเรื่อยไปถึงสะโพกผายกลมกลึงใต้กางเกงสีขรึมๆ ที่เก่าไม่แพ้กัน ชายหนุ่มพ่นลมหายใจพรวดๆ ระบายความร้อนในร่างกายที่วิ่งพล่านผิดปรกติ ‘ยัยนี่มีอะไรใหม่บ้างนะ ความจนเกาะทั่วทั้งตัว’ ชายหนุ่มยกยิ้มเหยียดๆ ถึงจะดูดีไม่มีที่ติ แต่เธอก็เป็นแค่ดอกไม้ข้างทาง ที่ถูกเด็ดดมและทิ้งขวางเมื่อมันไม่ได้ทำให้เขาโดดเด่นขึ้น เป็นได้แค่ของใช้ชั่วคราว หลังหมดความหวาน เธอก็จะเหลือกแค่กากที่ไร้ประโยชน์...

“เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า...” เขาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่สีดำทะมึนเอนตัวพิงพนักโซฟาและยกขาขึ้นไขว้ พุ่งสายตามองตรงไปยังผู้หญิงสาวสวย!!

นรีนาทมองสบตากับเขา แต่เธอไม่สามารถทนกระแสความร้อนแรงนั้นได้จึงเสเบือนหน้าหนี

“ฉันจะยอมความให้!! แต่มีข้อแม้นะ...ในเมื่อฉันเป็นนักธุรกิจ...ต้องการผลรับที่คุ้มค่า เธอจะยอมตกลงไหมล่ะ?”

“ยอม...หมายถึงอะไรคะ?”

“ฉันมีข้อเสนอให้ มันขึ้นอยู่กับว่าเธอจะยอมรับไหมแค่นั้นเอง” ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาวางมือเหนือหัวเข่าและรอคอยคำตอบ

“ถ้าคุณไม่เอาเรื่องแด๊ด...จะให้นีชาทำอะไรก็ได้ทั้งหมด” แววตาโชนแสงคู่นั้น มองเขม็งมายังเธอจนเนื้อตัวสั่นเทาเพราะความหวั่นกลัว เธอรู้ดีว่าในคำถามนั้น ชายหนุ่มต้องการอะไร? เมื่อเศรษฐีหนุ่มๆ ส่วนใหญ่ย่อมต้องการให้ผู้หญิงจนๆ อย่างเธอไปเป็นอะไรได้ล่ะ อย่างน้อยที่สุดก็คือของเล่นชั่วคราว หรืออีกในหนึ่งก็คือ ‘นางบำเรอ’ เธอเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตกลงใจแน่วแน่ เพราะทางเลือกของเธอมีแค่ทางนี้ทางเดียว ช่างมันเถอะกับไอ้ความบริสุทธิ์ผุดผ่องที่ไม่มีใครเห็นค่า

“สรุป...เธอตกลงงั้นสิ รู้ใช่ไหมว่าฉันต้องการอะไร?” ชายหนุ่มเอ่ยเหยียดๆ ช่างเป็นการยอมที่ง่ายดายเสียจริง คงจะหวังล่ะสิว่าเขาจะชมชอบและรับเลี้ยงหากถูกใจ ฝันไปเถอะ!! ของต่ำๆ ครั้งเดียวก็เกินพอ!!

หน้าเล็กๆ ก้มต่ำเธอพยักหน้ารับคำ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยๆ รินไหล เธอยกมือขึ้นปาดคราบน้ำร้อนๆ นั้น ไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นและซ้ำเติม

“ดี!! ฉันจะให้คนของฉันไปจัดการให้ และจะส่งคนไปรับเมื่อถึงวันที่ฉันต้องได้รับสิ่งตอบแทน หมดเรื่องที่จะคุยแค่นี้ใช่ไหม? ฉันขอตัวก่อนล่ะ ยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันต้องทำ” เขาเด้งตัวขึ้นยืน ร่างสูงใหญ่องอาจเหมือนพญามารที่ผุดขึ้นมาจากขุมนรก เขาเดินเฉียดผ่านหน้าเธอไปแบบจงใจจะข่มให้เธอกลัว และเขาทำสำเร็จ เธอกลัวจนขาสั่นไม่มีแรงแม้แต่จะขยับเดิน

“อังเดรย์ส่งแขก” ส่งเสียงเรียกคนรับใช้ส่วนตัวให้มาจัดการส่งนีรนาทออกจากบ้าน

นีรนาทก้มหน้าลง เธอรู้สึกเหมือนกับว่าแผ่นดินใต้ฝ่าเท้ากำลังจะสูบร่างของเธอลงไปในนั้น เกิดมาจนป่านนี้ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองสิ้นศักดิ์ศรีและด้อยค่า วันนี้เธอถูกผู้ชายคนหนึ่งมองอย่างเหยียดหยาม กดลงต่ำติดดินด้วยแววตาสีมรกตคู่นั้น!! จะไปโทษเขาทั้งหมดก็ไม่ได้ เธอไม่มีทางเลือกอื่น ไม่มีเงินก็ไม่มีศักดิ์ศรี ในสังคมคนในยุคปัจจุบัน...

หญิงสาวคว้าเสื้อโค๊ทตัวเก่า มากอดไว้ที่อกและเดินตามผู้ชายสูงวัยคนหนึ่ง เขาคงชื่อ ‘อังเดรย์’ เธอเหลือบมองผู้ชายเย็นชาคนนั้น เขาขึ้นไปยืนอยู่บนที่ของเขา ทอดสายตาดูแคลนลงมายังที่เธอยืนอยู่ เจ็บ!! มันเจ็บแสบไปทั่วทั้งตัว อยากซ้ำเติมอะไรก็เชิญเถอะ ขอแค่ช่วยบิดาออกมาจากที่คุมขังได้ จะให้เธอเสียอะไรก็ยอมทั้งหมด...