บทที่4.เปลวไฟพิศวาส 1

บทที่4.เปลวไฟพิศวาส

มือแข็งแรงยกชายชุดเดรสสีขาวขึ้นจรดปลายจมูก หลุบเปลือกตาลง แล้วสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยออกมาจากเสื้อตัวนั้นเข้าปอดลึกๆ กลิ่นหอมหวานนั้นปะปนแผ่วเบารวมกับกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขานั่นเอง

แม้กลิ่นจะเบาบางเพราะนีรนาทสวมไว้ไม่นาน แต่ดิมิททรีกลับสัมผัสได้อย่างชัดเจน เพราะกลิ่นนี้ เขาเพิ่งซุกไซ้สูดดมแบบคลั่งไคล้ เมื่อสักครู่ที่ผ่านมานั่นเอง เสียงทุ้มครวญครางเรียกหาเจ้าของกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ตราตรึงใจนั้นแผ่วเบาทว่าอ่อนหวานยิ่งนัก

“นีชา...”

ชายหนุ่มสะดุ้งโหย่ง!! เขารีบเหวี่ยงชุดเดรสในมือทิ้งไป สายตาคมกวาดมองรอบห้องที่เงียบผิดปรกติ หลังจากใช้เวลาทำใจพักใหญ่ในห้องน้ำเกือบสิบนาที

“ไปไหนนะ?” ดิมิทรีรำพึงแผ่วๆ แต่ก็ไม่หยุดมองหาเจ้าของกลิ่นที่ทำให้เขาว้าวุ้นใจ เมื่อแม้แต่การป้องกันตัว ยังลืม!!

ดิมิทรีเดินหาเจ้าหล่อนทั่วห้อง ไม่เห็นแม้แต่เงา? และตอนนี้เขากำลังโกรธจัด!! รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีความหมาย ถูกผู้หญิงทิ้งไปแบบไม่ให้ตั้งตัว ที่สำคัญเขายังไม่อิ่ม!! แต่ตกใจตัวเอง เลยขอถอยไปตั้งหลักก่อน...

“พวกแกปล่อยเธอไปงั้นเหรอ!! ใครสั่งวะ?” อารมณ์เดือดพล่านวิ่งตามกระแสเลือดและมันเป็นครั้งแรกที่ เจ้านายหนุ่มระเบิดอารมณ์ใส่ลูกน้องใต้บังคับบัญชา

ทีมการ์ดพากันก้มหน้าลง พวกเขาหน้าซีดตัวสั่น เมื่อทุกคนคิดว่าหลังเจ้านายอิ่มเอม หน้าที่ที่จะต้องพาผู้หญิงพวกนี้ไปส่ง ก็คือหน้าที่ของพวกเขา และที่สำคัญปฏิบัติกันแบบนี้มาหลายปี เมื่อประตูห้องสวีทเปิดออก มันหมายถึงว่า เวลาของพวกหล่อนหมดลงแล้ว เธอจะได้สิ่งตอบแทนเป็นกระดาษชิ้นเล็กๆ มีมูลค่า และถูกพาส่งกลับบ้านโดยไม่ต้องมีใครสั่ง!!

มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ ทำไมเจ้านายโกรธ ผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นทำอะไรให้พญาหมีขาวอย่างดิมิทรี เบนิคอฟโกรธจัดได้!!

“ผมเห็นเธอออกมาจากห้อง ก็เลยพาไปส่งเหมือนเคยครับ” เสียงนอบน้อมตอบกลับ พวกเขาไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด เพราะปฏิบัติตัวแบบนี้มาจนชิน

ดิมิทรีแค่นยิ้ม เขาอยากอาละวาด แต่มันเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมนัก เพราะนีรนาทก็แค่ผู้หญิงชั่วคราวที่เขาชิมรสไปแล้ว ก็แค่...ยังไม่อิ่มเอมแค่นั้นเอง...

“ช่างเถอะ!! ให้ของกำนัลเขาไปหรือเปล่าล่ะ? ฉันไม่อยากถูกกล่าวหาว่าเอาเปรียบคนไม่มีทางสู้”

“ครับ เหมือนเดิม แต่...”

“อะไร?” เสียงขุ่นขวาง รู้สึกว่าจะมีปัญหาตลอด หากเรื่องมันเกี่ยวข้องกับผู้หญิงอย่างนีรนาท

“เธอไม่รับครับ เธอบอกว่าตกลงบางอย่างกับคุณไว้แล้ว” คนตอบหน้าซีดเผือด เมื่อไม่สามารถยัดเหยียดค่าตอบแทนให้กับผู้หญิงคนนั้นได้

มันเป็นอะไรที่เขาคาดการณ์ไว้แบบไม่ผิด ผู้หญิงอย่างนีรนาทอ่อนนอก แต่แข็งใน เธอใจเด็ดมากกว่าที่ทุกคนคิด เธอแค่ขอ...ให้ปล่อยบิดา และไม่เรียกร้องอย่างอื่นเป็นการตอบแทน ที่เธอตกเป็นเครื่องเล่นของเขา แต่มันเป็นการทำที่ผิด!! เขาไม่เคยรู้สึกเดือดจัดแบบนี้ เธอเห็นเงินเขาไม่มีค่า และปฏิเสธที่จะรับ...อวดดีเกินไปนะ

“ไปเถอะ...ฉันอยากรู้แค่นี้ล่ะ” ดิมิททรีกลั้นความโกรธเก็บไว้ในอก เขาไม่อยากฟาดงวงฟาดงากับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง เขาสะสมความโกรธไว้ไปลงทัณฑ์กับเจ้าตัวเลยดีกว่า มันสะใจกว่ากันเยอะ!! หล่อนจะได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอจะมาหันหลังให้ ถ้าคิดจะก้าวลงจากเตียงให้ได้ ก็ต่อเมื่อเขาเอ่ยปากอนุญาตเท่านั้น!!

         

“นีชา...อีลูกบ้า!! มึงหายหัวไปไหนมาวะ ปล่อยให้กูหิวเหล้าเกือบตาย” เสียงตวาดดังสนั่น อีวานยืนหน้าตาถมึงทึง ชายสูงวัยยืนขวางประตู เขาหลับๆ ตื่นๆ รอการกลับมาของบุตรสาว เพราะเงินที่ใช้ซื้อเหล้าหมดเกลี้ยง หลังจากเขาถลุงใช้จนหมด แต่ก็ยังไม่เห็นนีรนาทกลับมาบ้านเหมือนทุกวัน

นีรนาทกลืนก้อนสะอื้นกลับไปเก็บไว้ในอก ป่วยการที่จะต่อปากต่อคำกับบิดา เพราะมันจะไม่จบแค่นี้หรอก เธอควานหาเศษสตางค์ในกระเป๋ากางเกงเก่าๆ ตัวเดิม ล้วงธนบัตรยับๆ ส่งให้อีวานโดยไม่พูดอะไรอีก สาเหตุเพราะดวงตาของเธอเอ่อคลอด้วยน้ำร้อนๆ ที่ไหลมาจ่ออยู่ที่หัวตาจวนจะหยดรอมร่อ

“มึงหายหัวไปไหนมาวะ เขาปล่อยแด๊ดออกมาแล้วนะ ต่อไปแด๊ดจะพยายามไม่ก่อเรื่อง แด๊ดสัญญา” แววตาเศร้าๆ และขอบตาแดงก่ำของบุตรสาว มันทำให้อีวานรู้สึกละอายใจ เขาทำให้ลูกและเมียเดือดร้อน ชมนาดหนีตายไปเสียก่อน และในครั้งนี้เขารู้ดีว่าอิสรภาพสำคัญขนาดไหน

“ค่ะ...” เธอพยักหน้ารับ เดินเลี่ยงชายสูงวัย อยากกลับเข้าห้องนอนและทุ่มตัวนอนบนที่นอน พร้อมทั้งระบายความน้อยเนื้อต่ำใจไปกับสายน้ำตา

“เป็นอะไรไปนีชา...เกิดอะไรขึ้น?” บุตรสาวเงียบผิดปรกติ ถึงนีรนาทจะไม่ได้ช่างพูด แต่เธอก็มักจะอธิบายให้เขารู้หากเขาทำไม่ดี แต่ครั้งนี้แปลก!! ไม่มีคำต่อว่า ไม่มีเสียงบ่น มีแต่ความเงียบ และรอยน้ำตา...ถึงเจ้าตัวจะเก็บงำไว้และคงคิดว่ามิดชิดดี คนผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายปีดีดักอย่างอีวานเลยเห็นและรู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล เป็นไปไม่ได้ที่ตำรวจพวกนั้นจะยอมปล่อยเขาง่ายๆ เมื่อมีทั้งหลักฐานและพยาน มันต้องมีอะไรบางอย่างที่มีอำนาจสูงสุด จนทำให้เรื่องนี้จบลงได้ง่ายๆ หรือว่า...

“นีชา...ไอ้เศรษฐีนั้นยอมง่ายไป!! มันเกี่ยวกับการหายตัวไปทั้งคืนของแกไหมหะ?” หัวอกคนเป็นพ่อแทบแหลก เขาไม่อยากเชื่อว่าความสนุกชั่ววูบของตัวเองนำมหันตภัยมาสู่คนใกล้ตัว

นีรนาทคลี่ยิ้มอ่อนๆ พยายามกลืนก้อนสะอื้นและความเสียใจกลับไปเก็บไว้ในอก เธอไม่อยากให้เรื่องยืดยาว ที่เสียไปก็นึกว่าทำทานและตอบแทนบุญคุณ

“นีชาไม่รู้หรอกค่ะแด๊ดว่าทำไม? แต่คุณดิมิทรีเขาไม่เอาเรื่องแด๊ดก็ดีแล้ว นีชาทำงานที่ค้างไว้เพลินค่ะ เลยเผลอนอนหลับที่ร้านขายขนม มาสะดุ้งตื่นเอาตอนเช้า ก็เลยรีบกลับมานี่แหละค่ะ”

“แน่ใจนะ?”

“ค่ะแด๊ด นีชาขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวต้องออกไปทำงานอีก ป้าไม่มีคนช่วย และช่วงนี้ขายดีมากเลยค่ะ” เธอแสร้งยิ้มเซียวๆ ให้บิดา ก่อนจะรีบขอตัวไปทำธุระส่วนตัว และต้องรีบออกไปทำงานที่ร้านขายขนมเหมือนทุกวัน

อีวานไม่เชื่อ!! ชายสูงวัยรู้สึกถึงความผิดปรกติ จริงอยู่ว่าบุตรสาวจะเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกับใคร? แต่เธอก็ไม่เคยโกหก ครั้งนี้นีรนาทพูดโดยไม่ยอมสบตาเขา มันทำให้เขาแน่ใจว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น และมันต้องเกี่ยวกับไอ้หนุ่มมหาเศรษฐีตระกูล ‘เบนิคอฟ’  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่สงสัยและเฝ้าจับตาดู

นีรนาทพ่นลมหายใจแรง เธอหันหลังพิงผนังห้องนอน รู้สึกหนักหน่วงไปทั้งอก แล้วยังจะต้องปกปิดความลับเรื่องนี้ไว้ เพราะหากเข้าหูของอีวาน มีหวังวุ่นวายหนักกว่าเดิม

นีรนาทรีบอาบน้ำ เธอมองคราบเหนอะหนะตรงกึ่งกลางร่างกายด้วยความกลัดกลุ้ม ‘จะมีปัญหาไหม?’ นั่นคือสิ่งที่เธอกลัว ปัญหาที่จะตามมาหลังมีความสัมพันธ์ทางกายกับเพศตรงข้าม แต่...เขาเป็นคาสโนว่าคงไม่ประมาทเรื่องแบบนี้มั่ง เพราะเธอเองก็ไม่รู้วิธีการป้องกันเหมือนกัน ถึงมันจะมีอยู่ในบทเรียน แต่มันแค่ผ่านหูเธอไม่ได้สนใจลึกซึ้ง เมื่อมันเป็นเรื่องไกลตัวในเวลานั้น...

“ไม่หรอก...” เธอรีบปัดความรู้สึกกังวลออกไปจากใจ คงไม่โชคร้ายซวยขนาดนั้นหรอก และมันแค่ครั้งเดียว...

แต่อีกคนไม่ได้รู้สึกแบบนั้น...

ดิมิทรีกำลังกังวล เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ทุกครั้งไม่ว่าจะจวนตัวแค่ไหน? เขาก็ไม่เคยลืม ต่อให้เสน่ห์ของเจ้าหล่อนจะหยาดเยิ้มแค่ไหนก็เถอะ เขาก็ไม่เคยพลาด แล้วทำไมครั้งนี้ถึงลืมได้!!

เพราะฉะนั้นต้องกำจัดปัญหากวนใจครั้งนี้เสียก่อน ที่มันจะลุกลามมาถึงตัว!!

“ใครก็ได้เอานี่ไปให้หล่อนด้วย ส่งถึงมือห้ามตกหล่น เข้าใจนะ!!” เขาตัวหนังสือเขียนใส่กระดาษตัวโตๆ เมื่อไม่รับเงินที่มอบให้ ก็อย่าได้หมายว่าจะเอาเรื่องนั้นมาต่อรอง

การ์ดหนุ่มรับกระดาษชิ้นเล็กๆ จากมือเจ้านายมา เขายัดมันไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท แล้วจึงรีบหมุนตัวเดินออกไปทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด

ร้านขายขนม ที่ที่นีรนาททำงาน...

วันนี้มีคนแปลกหน้ามาเข้าคิวซื้อขนม เขาไม่พูดอะไร ยืนรออย่างสงบ จนถึงคิวของตัวเอง

“รับหน้าอะไรดีคะ?” นีรนาทถามตามมารยาท เธอเตรียมตัวรับออร์เดอร์

“อะไรก็ได้ จัดมาเถอะ” ลูกค้าหน้าแปลกตอบเสียงนิ่ง และยืนกอดอกรอเมื่อต้องใช้เวลาในการทำพอสมควร

หญิงสาวทำงานเงียบๆ เมื่อลูกค้าไม่เจาะจง เธอก็ทำอย่างที่ตัวเองชอบให้ก็แล้วกัน สามนาทีผ่านไป เครปหอมกรุ่นก็เสร็จ ร้อนๆ ออกจากเตาทั้ง หอม และหวานมัน

เธอส่งขนมให้และรับสตางค์ค่าของที่เขาส่งมาให้พร้อมกระดาษชิ้นหนึ่ง