“ครั้งนี้ฉันทุ่มไม่อั้น!! เธออยากได้เงินเท่าไรฉันไม่เกี่ยง ขออีกครั้งเดียวแก้อยาก...ฉันเปิดโอกาสให้เธอถลุงได้เต็มที่” ชายหนุ่มบีบข้อมือของนีรนาท เขาพูดช้าๆ พร้อมทั้งจ้องหน้าเธอแบบตาไม่กะพริบ
“ขอบคุณสำหรับความหวังดี แต่...ไม่ขอรับไว้ค่ะ นีชายังไม่อดตายถึงขนาดต้องขายตัวกิน” เธอเชิดหน้าขึ้นเมื่อพูดจบ เมื่อไม่สามารถปลดพันธนาการที่ข้อมือได้ก็ต้องต่อสู้ด้วยสงครามความเงียบ แต่เป็นการคิดผิด!!
เมื่อชายหนุ่มหน้ามืดไปเสียแล้ว กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยยั่วอยู่แค่ปลายจมูก ใส่พานมาถึงที่ไม่จัดการก็จะเสียเชิงชาย...
ริมฝีปากหนาหยักฉกวูบ!! เขาทาบทับกลีบปากหวานหอมที่หมายตา แบบที่เจ้าตัวยังคาดไม่ถึง นีรนาทเบิกตากว้างเธอเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ไม่ทัน พยายามจะดิ้นให้หลุดพ้น แต่ดูเหมือนว่าเป็นการกระทำที่คิดผิด เมื่อการดิ้นก็เท่ากับการเพิ่มอารมณ์กลัดมันให้กับอีกฝ่ายเพราะร่างกายส่ายเบียดเสียดสีกันจนร้อนฉ่า ดิมิทรีหลงเพลิด จากแค่คิดจะสั่งสอนให้เธอหลาบจำ ตอนนี้ชายหนุ่มถลำลึก เขาจมดิ่งในห้วงเหวของเปลวไฟปรารถนา ที่ลุกกระพือลามเลียผิวกายจนร่างกายเขากระสันซ่าน
มือใหญ่วนเวียนลูบไล้ เขาทั้งจับทั้งคลำขยำขยี้ ฟ้อนเฟ้นผิวกายภายนอกเร่งปฏิกิริยาให้อีกฝ่ายคล้อยตาม ร่างอวบอุ่นอ่อนปวกเปียก เธอสิ้นแรงขัดขืนเมื่อถูกพายุอารมณ์สาดใส่ร่างกายสิ้นเรี่ยวแรง เนื้อตัวเต้นยุบยับและเลือดในกายเดือดระอุ
ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เขาตวัดอุ้มนีรนาท ยกร่างอ่อนบางขึ้นพาดบ่า เดินสวบๆ เข้าไปในห้องนอนเล็ก หลังโต๊ะทำงาน เพื่อจัดการให้มันจบๆ ไป เขาคงจะสามารถลบภาพของนีรนาททิ้งไปได้หลังเสร็จสมอารมณ์หมาย ไม่ได้ค้างๆ คาๆ แบบเดิม
นีรนาทโก่งตัวเธอลืมไปสนิทใจว่าร่างกายตัวเองไม่เหมือนเดิม เธอขืนตัวเอาไว้ หลังได้สติ แต่มันก็ช้าไปเพราะแผ่นหลังของเธอแตะที่นอนเล็กๆ เสียแล้วร่างใหญ่ยักษ์ของดิมิทรีก็ตามทาบทับมาติดๆ จนไม่มีทางหนีพ้น
“ปะ..ปล่อยนะ”
“ปล่อยแน่ๆ นีชา...แต่ต้องหลังจากฉันสมใจก่อนนะ” ชายหนุ่มซุกปลายจมูกสูดดมกลิ่นเนื้อนาง เขาจับสาบเสื้อดึงทึ้ง เร่งปลดเสื้อผ้าเก่าเก็บเพื่อจะเปิดเผยสิ่งสวยงามที่ซุกซ่อนอยู่ด้านใน
“ขอซื้อได้ไหม ไอ้เสื้อโค๊ทเปื่อยๆ นี่น่ะ” ชายหนุ่มบ่นอุบเมื่อเขาเจอไอ้เสื้อตัวเดิมที่เปื่อยแสนเปื่อยเก่าแสนเก่าบ่อยจนเอียน
“คุณก็อย่ามายุ่งกับนีชาสิคะ!! ปล่อยเดี๋ยวนี้” นีรนาทเอ่ยเสียงเขียว เธอพยายามที่จะไม่คล้อยตามสัมผัสรุ่มร้อนที่กำลังยุ่มย่ามอยู่บนร่างของตัวเอง
“คงไม่ได้หรอกนะคนสวย ฉันอยากได้เธอ...และต้องได้ด้วย”
“แต่มันบนความไม่เต็มใจของนีชานะ คุณเองก็มีศักดิ์ศรีและคงไม่ต้องถึงขั้นบังคับนีชาหรอกมั้งคะ มีผู้หญิงสวยๆ พร้อมที่คลานขึ้นเตียงของคุณเยอะแยะ แต่นีชาไม่ต้องการค่ะ!!”
“ในห้องที่ปิดสนิทจะมีใครรู้ล่ะ? มีแค่เธอกับฉันสองคน จะสมยอมหรือฝืนใจ สุดท้ายก็จบลงที่เดิมนั่นแหละ”
“คนเห็นแก่ตัว คนใจร้าย...นีชาจะจำวันนี้ไปจนตาย คนอย่างคุณก็ไม่มีศักดิ์ศรีและไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด”
“แปลกนะนีชา...ฉันจะลืมเธอ หลังจากวันนี้ไป ฉันจะลืมเธอให้หมด!! ฉันแค่อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างแค่นั้นแหละ ตลกดีนะ อีกอย่างนะคนสวย...ฉันเป็นผู้ชายทั้งแท่ง...อีกสักครู่เธอก็จะรู้ว่าฉันเป็นผู้ชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นมากขนาดไหน?”
ดิมิทรีกัดฟันพูดเสียงเข้ม ยัยผู้หญิงบ้าปากกล้า หล่อนคิดว่าพูดจาแดกดันเขาแล้ว จะทำให้เขาเปลี่ยนใจหรือไง? ไม่มีทาง!! ปลาย่างถึงปากจะให้คายเพราะความละอายนะหรือ ฝันไปเถอะ!!
“คุณใจร้ายมากค่ะ คุณทำกับคนไม่มีทางสู้แบบนีชาได้ยังไงคะ” เธอพยายามต่อว่าเพื่อเขาจะได้เกิดความละอายใจและยอมปล่อยเธอไป
“อีกไม่นานเธอก็จะเปลี่ยนคำพูด เธอต้องขอบคุณฉันด้วยซ้ำที่สนองให้เธอแบบถึงใจ และเธอจะไม่มีทางลืมวันนี้แน่ๆ เพราะฉันมั่นใจว่าไม่มีใคร? เก่งและช่ำชองเท่าฉันหรอก ในมอสโกฉันถูกขนานนามว่าเป็นยอดนักรักเชียวนะ”
“ทุเรศ!! นีชาไม่ต้องการรู้เลย ปล่อย ปล่อยนะ อยากขายหน้าก็ลองเข้ามาสิคะ นีชาจะร้องให้บ้านแตกเลยคอยดู”
“ตามใจคนสวย ที่นี่...ที่ที่เธอนอนแบอยู่นี่...คืออาณาจักรของฉัน จะมีใครกล้าสอดมือเขามายุ่งล่ะ อีกอย่างนะ...เธอจะอายตอนเดินออกไปหลังเราเสร็จธุระกัน เพราะเขาจะพากันเข้าใจว่าที่เธอส่งเสียงโหยหวนน่ะ เพราะฉันทำถึงใจเธอสุดๆ!!” ชายหนุ่มกัดฟันพูด ยิ่งผู้หญิงคนนี้พูดแดกดันเขาเท่าไร เขาต้องเอาชนะเธอให้ได้ และต้องสยบเธออยู่ใต้อุ้งมือ จะได้หุบปาก หยุดพูดจาน่ารำคาญเสียที!!
นีรนาทตาค้าง เธอไม่คิดว่าผู้ชายมีศักดิ์ศรีอย่างดิมิทรีจะยอมทิ้งขว้างความภาคภูมิใจนั้นเลย...
ฝ่ามือร้อนระอุโลมลูบผิวกายนุ่มเนียน ดวงตาสีเขียวขุ่นมัวเต็มไปด้วยเปลวไฟพิศวาสชนิดรุนแรงแบบที่เธอไม่สามารถต้านทานได้ นีรนาทฝืนร่างกายสุดฤทธิ์พยายามปรับความรู้สึกไม่ให้คล้อยตามเขา เธอต่อต้านเงียบๆ ในแบบของเธอ แต่มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เพราะเวลาผ่านไปไม่นาน ความรู้สึกวูบไหวก็เขาโจมตีเธอ ความหวิวไหวซ่านสยิว พุ่งปราดเมื่อเขายุ่มย่ามครอบครองเธอแบบย่ามใจ มือร้อนผะผ่าวเคล้นคลึงทรวงอกเต่งตึงและดมดอมไม่ห่าง อุ้งปากร้อนชื้นแนบเต้าทรวงอวบอิ่ม เขาอ้าปากงับกรวยผ้าสะขาวสะอาดก่อนจะดึงร่นลงต่ำๆ จนเปิดผิวเนียนละเอียดด้านในแล้วจึงอ้าอมดูดซึม
นีรนาทผวาเยือก มือเล็กจ้อยผลักดันลำตัวหนาหนักเธอพยายามผลักดันแต่ไม่สามารถต้านแรงปรารถนาที่เขาถาโถมเข้าใส่ได้ แรงอันน้อยนิดหรือจะเทียบแรงกำลังมหาศาล เขาตั้งหน้าตั้งตาดื่มชิมผิวกาย แรงต้านทานอันน้อยนิดจึงไม่มีผล หลังชายหนุ่มวนเวียนอยู่แถวเนินอก ความร้อนเร่าวิ่งพลุ่งพล่านเลือดในกายเดือดปุดๆ เธอคงไม่อาจต่อต้านเพราะชายหนุ่มดึงดันจะทำให้ได้ และร่างกายของเธอก็ไม่รักดียอมคล้อยตามเขาในที่สุด
“เธออ้วนขึ้นนะนีชา...รู้สึกว่ามันจะใหญ่กว่าเก่า” เสียงงึมงำของดิมิทรี ขณะที่เขากำลังชื่นชมเต้าทรวงเต่งตึง มือใหญ่กอบกุมเต้าถันและเคล้นคลึงเบา ขนาดใหญ่ล้นฝ่ามือจนเขาเองยังแปลกใจ
หญิงสาวหุบปากสนิท เธอกลัวความลับที่ปิดบังไว้เปิดเผย จึงพยายามที่สุดที่จะไม่เปิดปากพูด เมื่อเธอกลัวสุดๆ
กางเกงตัวโคร่งถูกร่นลงไปเรื่อยๆ มือใหญ่ดึงทึ้งและปลดเปลื้อง ทั้งของตัวเองและของอีกฝ่าย เรือนกายขาวผ่องที่เขาชื่นชม ในเวลานี้ก็เป็นเหมือนเช่นเดิมเธอดูผุดผาดกว่าเดิมด้วยซ้ำ เขาไม่ได้รู้สึกไปเอง นีรนาทเต็มตึงขึ้น เต็มไม้เต็มมือและเย้ายวนชวนให้ปรารถนามากกว่าเดิม
บทที่6.บทลงโทษของคนที่ฝ่าฝืนคำสั่งชายหนุ่มปรนเปรอเธอด้วยมือและลิ้น เขาจงใจปลุกกระแสเลือดของหล่อนให้ร้อนรุ่มจนลืมแม้แต่ความอาย“มันทรมานค่ะ นีชา...ไม่ไหวแล้ว ช่วยนีชาด้วยนะคะ” นีรนาทไม่รู้ตัวเอง...เธอเอ่ยปากขออะไรออกไป? เธอทราบเพียงแต่ว่าตอนนี้ เวลานี้เธอกำลังจะขาดใจตายอยู่แล้ว และต้องการความช่วยเหลือจากเขาอย่างเร่งด่วนที่สุด“จะให้ช่วยอย่างไรล่ะคนสวย ฉันพร้อมจะสนองให้เธอเต็มที่ แต่เธอต้องช่วยฉันด้วยเหมือนกัน ตกลงไหมล่ะ” ดิมิทรีพูดเสียงแหบปร่า กรีดปลายนิ้วยั่วหยอกกลีบดอกไม้ฉ่ำน้ำค้าง และสัมผัสลูบไล้บีบคลึงทั้งสองเต้าอย่างมันมือ ปลุกอารมณ์สวาทของคนตัวเล็กกว่าให้ลุกโชนยิ่งๆ ขึ้น“ค่ะ...ได้... ช่วยนีชาที นีชาไม่ไหวแล้ว” นีรนาทพยักหน้ารับ ด้วยความไร้ประสบการณ์ เธอกำลังพ่ายแพ้ต่อฤทธิ์มนตร์สวาทอย่างหมดรูป“ได้เลยคนสวย อยากให้ฉันเข้าไปในตัวเธออย่างนั้นสิ เธออยากให้ฉันปลดปล่อยความทรมานที่เกิดขึ้นนี่ถูกไหม ฉันเข้าใจแบบนี้ถูกไหมล่ะ” ดิมิทรีลากนิ้วชี้จากร่องอกไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ ผ่านลำคอที่เส้นชีพจรกำลังเต้นตุบๆ ก่อนไปหยุดที่กลีบปากที่บวมช้ำเพราะรสจูบที่เขามอบให้“ใช่ไหม? นีชา หากเธอไม่ตอบฉันจะหยุด
“แน่ใจเหรอ? นีชา แน่ใจเหรอว่าพอ...แต่ฉันว่าไม่ อ่า...” ดิมิทรีครางเสียงแหบๆ ร่างกายแข็งเกร็งเร่งขยับเอวสอบถี่ยิบ ไม่สนใจแรงต่อต้านจากคนตัวเล็ก ที่พยายามหยุดเขาด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด ชายหนุ่มตัดความรำคาญ เขารวบสองขาเพรียวเกาะเกี่ยวสะโพกสอบของตัวเอง รวบมือน้อยๆ ชูไว้เหนือศีรษะเจ้าหล่อนพร้อมทั้งกระทั้นกายหนักๆ เร่งกำลังดั่งม้าศึก เพื่อไปถึงเส้นชัยก่อนที่จะหมดแรง...มันคงเป็นวันที่เธอต้องจำไปอีกนาน ดิมิทรี เบนิคอฟ สมกับฉายายอดนักรัก เขาควบขับแบบไม่มีแรงตก สาดใส่ความร้อนแรงให้กับเธอ จนได้แต่ครางเสียงกระเส่า เมื่อความกระสันแล่นพล่านไปตามกระแสเลือด ร่างกายเธอสมยอมเขาแบบดุษฎี ไม่ว่าชายหนุ่มจะพลิกแพลงแบบไหน เธอยินยอมก้าวตามด้วยความหลงละเมอ“อย่าทำแบบนี้ ได้โปรดพอเถอะ!!” คนตัวเล็กเอ่ยห้ามเสียงแผ่ว เธอไม่ได้รังเกียจสัมผัสของชายหนุ่มเหมือนเก่า แต่เธอเหนื่อยจนใกล้จะขาดใจ ความร้อนแรงของเขาเขย่าหัวใจเธอให้โยกคลอนรุนแรงชายหนุ่มอมยิ้ม เขามองผิวกายสีระเรื่อ เมื่อกระแสเลือดถูกเขาผลักดันจนแล่นพล่านทั่วทั้งตัว ผิวขาวผ่องเปลี่ยนสี กลายเป็นระเรื่อด้วยสีแดงจัด แต่มันเย้ายวนชวนให้รื่นรมย์เกมสวาทดุเดือดเลือ
บทที่7.พายุเดือด เดือดจนเส้นกระตุก!! โมโหจนแทบกระอัก อยากจะทำลายทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแต่มันไม่ใช่ที่ ชายหนุ่มยกสองมือขึ้นท้าวเอว เขาหมุนตัวมองไปที่ผนังกระจกใสแจ๋ว สายตาเรืองรองเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ เป็นอีกครั้งแล้วที่ ‘ผู้หญิงคนชั้นต่ำคนนั้น’ ทิ้งเขาไป โดยไม่รอคำอนุญาต เธอกล้าดีเกินไปล่ะ “เจ้านายจะทำไงต่อครับ” “ช่างเถอะ!! ดีเหมือนกันไม่เปลือง” ชายหนุ่มกระแทกเสียงตอบ ใช่ว่าเขาจะอดอยากปากแห้งเมื่อไร ผู้หญิงมากมายเกลื่อนมอสโก แค่กระดิกนิ้วเรียกขี้คร้านจะถลาเข้ามาเกินสิบคน!! แล้วทำไม เขาจะต้องไปตอแยกับคนที่ไม่ได้เลิศเลอกว่าใครเลย แค่ผู้หญิงข้างทางที่หมดความหวานแล้วด้วยซ้ำ ใช่เหรอ? “ครับ” “เตรียมรถ ฉันจะไปสโมสร” เขาจะแสดงให้เธอรู้...เธอไม่ใช่คนสำคัญที่เขาจะต้องไปคอยตอแย ไม่เอาเงินค่าตัวก็ดี...ไม่เปลืองด้วย ความขุ่นข้องหมองใจยังคงค้างอยู่ในหัวใจ ดิมิทรีจึงไม่สนใจสาวสวยหลายนางที่ส่งสายตาทอดสะพานให้ เขาดื่มเหล้าเหมือนดื่มน้ำเปล่า เพื่อลดทอนความโกรธที่กำลังปะทุอยู่ข้างในใจ ดวงตาสีมรกตขุ่นมัว มันกรุ่นๆ จวนจะเดือด
“เอาเป็นว่า...ผมตอบคำถามนี้ของมิสไม่ได้ครับ เพราะผมไม่รู้? แต่หากมันหลุดรอดไปถึงหูคนอื่น...โดยเฉพาะนักข่าว...ผมจะถือว่ามันมาจากปากของมิส และผมคงต้องจัดการเก็บกวาดแทนเจ้านาย มิสคงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหมครับ!!” เสียงเย็นเฉียบพูดตอบ เขามองสบนัยน์ตาเจ้าหล่อนเป็นการข่มขู่กลายๆ“โอ้ย!! รู้หรอกน่าซูซานไม่ใช่คนช่างพูด แค่อยากรู้” เจ้าตัวรีบแก้ตัวเสียงอ่อยๆ แม้จะกังขาแต่ก็ไม่กล้าที่จะสืบค้นเพราะมันเป็นเรื่องศักดิ์ศรีความเป็นชายที่อาจทำให้เกิดเรื่องราวใหญ่โต หญิงสาวรีบสะบัดก้นหนี แม้จะไม่ได้สนองอารมณ์หนุ่มในฝันอย่างที่ตัวเองต้องการ แต่ค่าตอบแทนก็ไม่ได้น้อยหน้า เจ้าตัวเลยรีบชิ่งหนีก่อนจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรง“พี่ๆ เจ้านายเป็นอะไร?” หลังต้นตอปล่อยข่าวหายลับไปในอาพาร์ทเม้นท์ของเจ้าหล่อน เหลือแต่การ์ดของชายหนุ่ม เขาสุมหัวซักถามกันเป็นการใหญ่“จะไปรู้รึ!! ไม่ได้นอนกับเจ้านายนี่หว่า...อยากรู้เดี๋ยวกลับไปถึงแกถามเจ้านายเอาเองก็แล้วกัน”“หู้ย!! จะได้ตายฟรีดิลูกพี่..อารมณ์อย่างกับคนท้อง ดีๆ อยู่พัก หงุดหงิดอีกแล้ว ทำตามไม่ทันใจเลยคร๊าฟ” ลูกสมุนบ่นเสียงอุบอิบ ส่งค้อนประหลำประเหลือกให้ลูกพี่หัวหน้าทีม
บทที่1.เด็กสาวไม้ขีดไฟสายตาแสนเศร้าแหงนมองยอดตึกสูงตระหง่าน ตึกใหญ่ที่เป็นห้างสรรพสินค้ากลางกรุงมอสโก เธอได้แต่มองและแอบฝัน สักวันหนึ่งเธอจะไปทำงานในที่แห่งนั้น ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอจะได้ดีขึ้น ได้แต่งตัวสวยๆ แทนชุดเก่าเก็บที่เต็มไปด้วยคราบแป้งทำขนม นีรนาท โบรีส สาวลูกครึ่งที่น่าสงสาร มารดาเสียชีวิตเพราะไม่สามารถทนกับความเปลี่ยนแปลง ป่วยกระเสาะกระแสะจนสิ้นใจเมื่อเธออายุได้ 15 ปี ทิ้งให้หญิงสาวอยู่กับบิดาแท้ๆ นายอีวาน โบรีสที่แสนขี้เกียจ เอาเปรียบเมียและลูกกินแต่เหล้า โดยอ้างว่าเสียใจที่ภรรยาเสียชีวิตหญิงสาวจึงเติบโตขึ้นมาอย่างอัตคัด เมื่อต้องเก็บออมเงินจากการรีดไถของบิดา ที่ทำงานเป็น รปภ. อยู่ที่ห้างสรรพสินค้า แต่ขาดงานเป็นประจำจนหัวหน้างานไล่ออกเพราะไม่อยากเก็บคนที่ขี้เกียจและสติไม่ค่อยเต็มร้อยมาทำงาน เพราะอาจสร้างปัญหาให้กับเขาและองค์กรก็เป็นได้...อีวานจึงสาปส่ง ด่าทอเจ้าของห้างสรรพสินค้าเป็นประจำยามเขาเมามาย ทั้งๆ ที่ตัวเจ้าของเองก็ไม่รู้...“นีชา...จะเอานี่กลับไปกินด้วยหรือเปล่า แป้งเหลือเยอะแยะเลย” เจ้าของร้านสาวใหญ่ใจดี เธอเมตตาและแอบมอบอาหารการกินให้เธอเป็นประจำ“ขอบคุณค่ะ
“แม่จ๋านีชาเรียนใกล้จบแล้ว...เสียดายจังแม่ไม่อยู่ในวันที่นีชาประสบความสำเร็จ...แม่รอดูนีชานะจ๊ะ นีชาจะหางานดีๆ ทำและจะพาแม่กลับไประเทศไทย” ความฝันสูงสุดในวันที่ชมนาดสิ้นใจเธออยากกลับบ้านเกิด และนีรนาทรับปากว่าจะต้องทำให้ได้!!เด็กหญิงไม้ขีดไฟมีชีวิตแสนรันทด นีรนาทเองก็เช่นกันไม่ต่างอะไรกับเด็กหญิงที่ต้องขายไม้ขีดไฟเพื่อหาเงินค่าอาหารสักนิด เธอต่อสู้ดิ้นรนมาตั้งแต่มารดาเสียชีวิต เพื่อหาอาหารเลี้ยงปากท้องตัวเองและบิดา!!เสื้อผ้าของใช้ไม่เคยได้ซื้อเพิ่มมาใหม่ ดีแต่ว่าได้รับการอนุเคราะห์จากเพื่อนบ้าน ที่สงสารเธอ เมื่อตัวเธอต้องเก็บซ่อนเงินเอาไว้เพื่อการเรียน จนไม่อยากซื้อหาอะไรนอกจากสิ่งจำเป็นจริงๆ เธอเอนกายลงนอนโดยกอดเสื้อของแม่ไว้ ขดตัวใต้ผ้าห่มเก่าๆ ของแม่ ก่อนจะหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย“นีชา...เอาสตางค์มาให้กูสิ กูจะไปซื้อเหล้า” เสียงโวยวายของอีวานดังขึ้น เมื่อเขาตื่นเต็มที่ ชายสูงวัยรูปร่างท้วม ผมบนศีรษะเหลือแค่ครึ่งเดียว ปลายจมูกแดงก่ำ นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังคงค้างอยู่ในร่างกายหญิงสาวงัวเงียตื่นขึ้นมา เธอเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาเล็กๆ หัวนอน ‘พึ่งจะตีห้าครึ่ง’ เธอพึ่งน
บทที่2.เจ้าชายน้ำแข็ง“พูดมาสลาฟส์ ใคร?” น้ำเสียงเย็นเฉียบยิ่งกว่าเกล็ดหิมะด้านนอกตัวอาคาร ชายสูงวัยหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ จากข้อมูลที่สืบทราบ เขาเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ว่าจะใช่คนคนนั้น?!! “อีวาน...โบรีส อดีต รปภ. ที่เคยทำงานที่ห้างสรรพสินค้าครับท่าน เขาถูกไล่ออกเพราะเมาสุราขณะทำงาน”“อดีต!! รปภ. ที่ถูกไล่ออก!! แล้วไอ้หมอนั้นมันต้องการอะไร?”“ผมยังไม่รู้ครับ ว่าเขาต้องการอะไรในการลงมือทำครั้งนี้ ความจริงเขาออกไปเป็นปีๆ หากมีเรื่อแค้นเคืองก็น่าจะลงมือตั้งแต่เกิดเรื่องใหม่” สลาฟส์วิเคราะห์ตามข้อมูลที่รู้มา เขาแปลกใจพอๆ กับทุกคนที่อยู่ในทีมสืบสวน“เอาตัวไอ้หมอนั่นมาให้ผม ผมจะสอบสวนมันเอง!! ให้มันรู้ไปสิว่ามันกล้า...” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขาต้องมาเสียเวลาที่แสนจะมีค่าไปกับเรื่องไร้สาระ แค่คนงานชั้นล่างสุด ก่อเรื่อง แต่มันเป็นการกระทำที่ทำให้เขาเสียรายได้มหาศาล สร้างความขุ่นเคืองในหัวใจ จนไม่อาจปล่อยวางเรื่องนี้ไปง่ายๆ ได้“ครับ” สลาฟส์รับคำเสียงหนักๆ เขาเองก็อยากรู้ว่าอีวานต้องการอะไร ชายแก่นั่นจมอยู่กับกองขวดเหล้า แล้วจู่ๆ ไอ้หมอนั่
แสงไฟฟ้าสว่างจ้า นีรนาทรีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น เธอผลักบานประตูจนสายลมเย็นเฉียบไหลกรูเข้าไปภายใน เจ้าหน้าที่หันมามองเธอเป็นตาเดียว เพราะเวลามันดึกเกินว่าจะมีใครมาทำธุระที่สถานีตำรวจ“ขอโทษคะ อีวาน โบรีส อยู่ที่นี่ไหมคะ? หนูเป็นลูกสาวเขาอยากขอประกันตัว” เสียงถามปนเสียงหอบ เพราะเจ้าตัวรีบมาเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้“อีลูกไม่รักดี ปล่อยให้กูนอนอยู่ในนี้ตั้งหลายชั่วโมง มึงไปมุดหัวอยู่ไหนมา!!” สองมืออีวานเกาะซี่ลูกกรง เขาแผดเสียงก้องด่าทอนีรนาทเมื่อเห็นบุตรสาวปรากฏตัวขึ้นมาเคล้งๆ...“หุบปาก!! ยังจะปากดีอีก ต่อให้ขนเงินมากองไว้ก็ไม่ได้ประกันตัวหรอกน่า นอนอยู่ในนั้นแหละ คุณดิมิทรีไม่ปล่อยแกออกมาลอยนวลข้างนอกให้เกะกะนัยน์ตาเขาหรอก” เจ้าหน้าที่ยกกระบองไม้ในมือเคาะไปที่ซีลูกกรง เป็นสัญญาณเตือนชายขี้เมาว่าอย่าได้ส่งเสียงน่ารำคาญ“เห้ย!! ได้ยังไงวะ รังแกคนจนๆ ได้ไง ฉันไม่ยอม”“แกยอมหรือไม่ยอม แกก็ต้องติดคุก ถึงจะไม่ได้ลงมือทำจริงๆ แต่แกส่อเจตนาร้าย เขามีหลักฐานและพยานพร้อม ไม่มีทางดิ้นอยู่แล้ว อย่างมากก็นอนคุกสัก4 -5 ปี”“โฮๆ...” เมื่อรู้ความจริงว่าแค่เพียงอารมณ์ชั่ววูบจะทำให้ตัวเองขาดอิสรภาพและจะต้อง